Dat ze tegenwoordig vroeg beginnen herinnert mij aan een commentaar ooit eens geopperd door mijn vrouw toen ze, als Sociaal Assistent in een weeshuis, dagelijks de kinderen moest bezig houden en gedurende het eindeloos aanhoren van kleine geheimpjes, te weten kwam dat het woord “forever” door hen, jongens en meisjes tot en met twaalf jaar, regelmatig gebruikt werd om hun gevoel te beschrijven wanneer de ene of de andere collega bereid was hunne vinger, ’s avonds laat, in hun “gat” te steken en hem daar te houden tot ze in slaap vielen...xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Enkele dagen daarna is Lígia, voor de tweede keer, bevrucht geweest. Ongelukkig genoeg en ondanks mijn gepruttel, nogmaals met enkel en alléén maar één embryo. De dokter dacht waarschijnlijk dat ik alle geld van de wereld ter beschikking had en bereid was wel ne keer of vijftig te proberen. Toch had hij er drie voorbereid (zijn medewerker, een bioloog, had ze me zelfs laten bewonderen in de microscoop) maar op de dag van de bevruchting zelf waren er nog vier andere koppels aanwezig en ik vermoed dat hij de twee overige aan een goed reclameprijsje heeft doorgespeeld aan één van hen. Op mijn aandringen wáár de twee andere bevruchtte eicellen waren beland, ontsnapte hij mij met een wazige uitleg over een overheveling naar een ander glazen plaatje en zo...

Enfin, ik heb er niets van verstaan maar ik heb er ook niet verder durven op aan dringen. Het werden weeral spannende ogenblikken en soms was ik er bijna zeker van dat ze terug zwanger was. Op andere momenten voelde ik dat ik zo veel geluk niet samen kon rakelen. Lígia sprak over niets anders dan terug over een tweeling: Rudootje en Maria Mariane, alhoewel ze maar bevrucht was geweest met één enkele cel. Maar voor de rest rekende ze op de gunsten van "Santa Maria", die voor een ware tweeling zou zorgen..

Het resultaat van het bloedonderzoek, twee weken daarna, deed inderdaad ons hart terug opnieuw versneld kloppen. Weeral positief. Ik had de dokter over de telefoon verwittigd en hij had verbaasd gestameld: dat is niet mogelijk, weeral!? “Ge zijt (ik weet niet of hij mij bedoelde, of Lígia) uiterst vruchtbaar". Ik bloosde wel wat en ben vergeten direct mijn diensten aan te bieden, mits betaling van een kleine vergoeding; R$ 300,00 per spuiting, aangezien de betere hoeren hier ook die prijs vragen, met hetzelfde objectief. Allez, dat is voor het lachen hé. Maar het bleef toch een mirakel, als men op de statistieken vertrouwt. Ik durfde zelfs suggereren aan de dokter dat hij, in het vervolg, terwijl hij geïnteresseerde koppels voorbereidde op de kansen van voortkomende bevruchtingen, hij zich wat uitbundiger mocht tonen en zelfs zijn eigen statistieken zou moeten aanpassen aan de resultaten die hij met ons had bereikt. Deze keer toonde de bloedtest een nog groter getal van het hormoon dat geproduceerd werd door ons “kind”, in de maak, in de buik van Lígia en dat zich innig vermengde met haar eigen bloed, vergeleken met het bekomen resultaat van onze eerste poging. Hij had nog gevraagd eens rap in zijn kantoor binnen te springen, de volgende morgen, om haar baarmoeder te onderzoeken, maar ik besliste dat niet te doen, want het was toevallig (min of meer) op dat moment geweest dat Lígia, de eerste keer, ook haar "vrucht" had verloren. Men weet nooit wat het geld teweeg kan brengen en ik had juist in de krant gelezen dat zijn (chique) dochter ging trouwen, dat zelfde weekeinde nog en misschien was hij er op uit zijn inkomen wat te vergroten, die bepaalde maand, om de onkosten te kunnen betalen. Allez, dat koteren daar, dat stond me niet erg aan, op zo een ogenblik en doordat de wijze mensen sterven van de ouderdom...

De volgende twee weken waren hartverslindend. Ik was echt bewonderd op de verantwoordelijkheid en de tederheid die Ligia koesterde voor ons(ze) nog ongeboren kind(eren). Ze durfde niet meer kuchen. Ze wreef gedurig en teder over haar buik. Kwam praktisch niet meer uit bed, of van de sofa, met angst dat het een risico betekende. Las met enorm veel geduld en goesting de gehele bijbel. Bad verwoed. Sprak geregeld en luid met het (de) kind(eren) om het(n) gewoon te maken aan haar stem. Rechtte zich op van het bed, of van de sofa, in een trage goed uitgerekende beweging om het(de) kind(eren) niet te storen. Bleef regelmatig naar de baby op de omslag van een magazine kijken om (een) gelijk lijkend kindje(s) te verwekken. Haalde geduldig mijn zware arm van boven haar buik om hem wat hoger en veiliger, terug néér te vleien. Luisterde urenlang naar een katholieke radiostation met lange preken en bijbehorende missen. Maakte wat moeilijk uit te voeren beloften. Streelde totaal geconcentreerd haar buik terug, enz..

Bekommerd en om haar te sparen van risico’s heb ik zelfs een daarvoor speciaal gecontracteerde meid geholpen met de grote kuis van het appartement. Ze was wel kwaad geweest op mij, sedert de dag ervoor, maar ik ben niet te weten gekomen waarom. Zoals altijd, praktisch. Ik word er nog gek van, maar kom, ne mens moet geduld hebben, anders geraakt hij niet vooruit. In alle geval, iedere keer dat het gebeurt en het gebeurt ne keer (of twee) per maand, herinner ik me mijn gewezen vader. Gestraft worden zonder te weten waarom. En beide types van straffen zijn pijnlijk; de eerste lichamelijk, de tweede geestelijk. Ik denk dat hij me wilde straffen, gewoon omdat ik niet helemaal perfect was, lichamelijk en geestelijk gezien, bedoel ik. Niet iemand die hij met trots of plezier aan iemand anders voorstelde, vermoed ik nu. Is dat uw zoon? Zone lelijke'n uil? (maar dat zegden ze niet, natuurlijk..).

Terugkerend naar Lígia: alles was goed onder controle geweest. Ze was al vierentwintig dagen onder weg in haar tweede zwangerschap en de buik begon zichtbaar úit te puilen...

Verdommelingen, mijn haan had weeral te vroeg gekraaid. Lígia was weer wat beginnen bloeden. Eerst had ze getracht het te verbergen. Weeral. Niettegenstaande mijn voortdurende bezorgdheid en medeleven had ze mij alleen maar op de vrijdagavond bekend dat ze opnieuw wat bloed had gevonden in haar slipje, de dag daarvoor. We zaten in de auto en waren juist op weg om een pintje te gaan drinken op de gezondheid van de juist één maand oude bébé. Op het moment van de mededeling herinnerde ik me in een flash de dood van Rudo Júnior (toen praktisch een jaar geleden), de eerste miskraam en de pijnlijke gezichtsuitdrukking van Lígia toen we, te voet, terug waren gekeerd van het laboratorio met het resultaat van het tweede bloedonderzoek in onze handen. Toen had ze, in de lift, mij haar rug toe gedraaid en had ze, in een hoek, hevig en schouderschuddend staan schreien, net als een gestraft schoolmeisje. Ik had niet geweten wat ik moest doen om al dat verdriet te overmeesteren. Het begon mij te verbazen dat ik het recht niet kreeg een kind te hebben. Een echte smeerlapperij, vond ik. En zeggen dat ik op de straat miljoenen kinderen zag, plus nog eens honderdduizenden zwangere vrouwen. En wij, NIETS??!!

In alle geval, ik besloot de dokter op te bellen om misschien wat optimistische woorden van hem te horen. En inderdaad, hij bevestigde dat dat het einde van de wereld niet was, dat het bloeden gedurende de zwangerschap niet uitzonderlijk is, dat hij niets kon doen, zelfs geen superbonder vóór schrijven en dat het beter was áf te wachten. Zolang er geen pijnlijke buikkrampen waren of de uitstoting van een bloedklont, was er hoop. Hij had dat vroeger al eens gezegd, antwoordend op mijn vraag, maar ik had er niet veel in geloofd. Toch was dat voor Lígia de reden geweest het feit me te verbergen, niettegenstaande mijn hardnekkige achtervolging en de tientallen keren dezelfde vragen van: Hoe gaat het? Alles goed? Geen problemen? Het woord "bloed" werd toen zorgvuldig vermeden om de vijand niet bij zijn naam te noemen. Maar schijnbaar kon Lígia die ervaring goed verbergen, want zelfs toen ik onwillekeurig een "absorvente" had gevoeld in haar onderbroekje, had ze mij uitgelegd dat ze het aan het gebruiken was omwille van de druppelende hormonen die ze daar in moest plaatsen, ene keer per dag.

De rest van de avond, de zaterdag en de zondag zijn we min of meer wanhopig geweest. Soms radeloos. Maar ook afgewisseld met hoopvolle momenten, want de bloeding verergerde niet. Integendeel, we hadden de indruk dat het langzaam aan verminderde. En de hoop vergrootte. De volgende morgen heb ik de dokter terug op gebeld in plaats van het voordien afgesproken bezoek te maken, want hij beweerde dat mét bloed, hij niets kon doen. De "prognósticos" zijn echter uitstekend, beweerde hij. Ondertussen deed Lígia nieuwe, en nog moeilijker te verrichten beloften, terwijl ze nog heviger bad en nog meer rustte. Ze riep me, iedere keer dat ze naar de kleine WC wou gaan. Zo konden we samen het klein beetje bloed vast stellen. En voor mij was het een teken dat er nog kansen bestonden. Wie weet, 't zou ook een vechter zijn. Enen die het niet gemakkelijk zou óp geven. Een echt Van Leuventje...

Maar ik had toen al schrik van de uitslag, van de definitieve proef van negen, de bloedtest. Lígia was geestelijk aan het aftakelen. De kracht om opnieuw en opnieuw te proberen begon te verzwakken. Ze begon te vinden dat God het niet wilde. Dat ze al te oud was. Dat ze het niet verdiende. En wat moest ik doen als zij het óp gaf? Ik zat tussen een steen en een harde plaats. Ik vroeg aan mijn broer Mama te verwittigen dat het vlammetje van het kaarsje dat ze had aangestoken voor die gelegenheid wat aan het wapperen was en dat het beter was het venster dicht te doen...

En de bloedtest, wat kon men anders verwachten, was inderdaad negatief. Vooraleer we samen een (symbolische) mis hadden laten lezen in de kerk hier dichtbij, ook omwille van Júnior's vroegtijdig heengaan, besloten we eerst de uitslag van de test te ontvangen om dan, hoe dan ook, met nog méér, of zowel met minder reden, de mis (ik herhaal het, méér voor Júnior zelf, Lígia en Hilma, die het mij gevraagd hadden, dan voor mezelf) bij te wonen. Ongelukkig genoeg kregen we een reden temeer om het hoofd nog wat nog dieper tussen onze schouders te laten zinken..

Tot diezelfde morgen had ik nog, weliswaar, een kleine hoop gekoesterd, want Lígia had op geen enkel moment hevige buikkrampen gevoeld en de bloeding was uitzonderlijk flauw geworden, zonder die bloedklonters die we verwachtten en andere, veel inspirerende, "voorwerpen". De dokter had aangedrongen op een echografie, enkele dagen later en dan werd het definitief: alles is uitstekend in haar baarmoeder: ze is helemaal proper en LEEG. Hij had mij voordien laten weten dat een eerdere patiënt ooit eens met een negatief bloedonderzoek was binnengestapt in zijn kantoor en er buiten was gegaan met een baby in haar buik. Op zo een ogenblik gelooft men nog in sprookjes..

In alle geval, ik heb van het bezoek gebruik gemaakt om wat ernstiger met de dokter te gaan spreken en hem mijn oprechte mening duidelijk te laten weten. Lígia wou zelfs niet meer méé gaan en was goed op weg van het gehele project af te zien. Dus, dát was het ogenblik. Er waren verschillende besluiten te trekken:

- Het moeilijke in een artificiële inseminatie is het vast hechten van het ingespoten embryo aan de baarmoederwand. Het is DE niet te controleren stap en de kansen bedragen, gemiddeld, drie keren succes op tien pogingen. Dat was dus, ongelooflijk, twee keer op twee keer met Lígia gelukt. Veel gemakkelijker is vermijden dat het er daarna "áf" valt. Daar bestaan medicamenten voor en de kansen op succes bedragen zeven keren op tien. Dat is bewezen door de huidige statistieken. Vanaf de tweede week dus van de zwangerschap moest de aandacht volledig daaróp worden gericht. Hij vermeldde toevallig dat de "uitvinder" van de gebruikte techniek een Belg was van Brugge (het opzuigen van de spermatozoïde in een uiterst fijn naaldje en het inspuiten ervan in een eicel, met het gebruik van een microscoop). Misschien heeft dienen uiterst intelligente West-Vlaming (die heel waarschijnlijk nog in de Broederschool van Roeselare gestudeerd heeft), suggesties voor aangepaste medicamenten.

- Één embryo is gelijk aan géén embryo, in mijn opinie. De volgende poging zou hij op zijn minst met twee en misschien zelfs met drie of vier bevruchte eicellen moeten doen. Dat was beloofd. En, die zijn beloften niet vervult, krijgt een bult (in feite had hij er al een kleintje, in ontwikkeling, moeten hebben).

- Alles weten van de "doadora" kan natuurlijk niet en dat wil ik ook niet. Maar enkele kleinigheden, waarom niet? De huid- en haarkleur. De ouderdom. Of ze een prominent achterwerk heeft of niet. Allez, ge weet wel...

- Goesting om opnieuw te proberen? Natuurlijk! De kwestie was, wat kon er gedaan worden om het gemakkelijker voor ons te maken? Wat minder geld? Wat meer tijd om aan het geld te geraken? Enfin, ge weet wel. Jaja, wees gerust, ik zal uw geval wel eens goed bestuderen. Hij had niet gezegd hoeveel en wanneer maar ik had de indruk dat hij wel wat zou dalen met zijn pretenties. Goed, ik was 'd er al over en Lígia was aan het bíj komen...

Mijn broeder vertaalde het als “poor lonesome cowboy". Het is niet helemaal verkeerd uitgedrukt, maar beter zou zijn: "Don Quixote de xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />la Mancha".