Dat brengt mij aan mijn regelmatig schrijven over mijn, bijna onuitputtelijke voorraad, dromen, naar mijn jongere, begrijpende, broers en, bijvoorbeeld, langdurig uit te wijden over onze in de nabije toekomst nog aan te schaffen (intussen al gekochte) boot in België, om er in ettelijke grachten, rivieren en stromen, wat rond mee te zwalpen, zonder doel noch bestemming, tenware, wat wazig te gluren naar al die, op het vasteland, voorbij passerende achterwerken en zielig bepeinzen wat we daar allemaal wel méé zouden kunnen doen, hadden we zelf geen verslaafd en definitief achterwerk, op wacht bij ons thuis en dan ontroerd beslissen ons naar onze persoonlijke, nogal donkere, stamcafé te begeven, om er, met criterium, uitgekozen muziek te beluisteren, een paar rustverstorende of schandalige klanten buiten te laten smijten en een paar ijskoele biertjes in te zwelgen (waarvoor we gisteren, we begrijpen nog altijd niet juist waarom, geen tijd genoeg hadden kunnen verzamelen) en wat u verplicht uw tong luid te doen klinken op uw gehemelte, als levende getuigenis van de uitstekende smaak ervan en dan te beslissen wat te kaarten met vier van uw tofste, trouwste en betrouwbaarste vrienden (die ook allemaal, opstandig, het heersend en oppressie stimulerend systeem bestrijden), voor klein geld natuurlijk, om het spannend te maken, onder een laag hangende roodkleurige en overwelvende lichtkap, tot een gat in de nacht en dan afspreken 's anderendaags, nieuwe bestelmeisjes te contracteren die niets liever's doen dan topless de mensen te bestellen, zonder schande of schaamte en overwegen of we niet beter de naam van de café zouden veranderen in “Casablanca”, in plaats van “Stella Artois” en dan afspreken morgen helemaal niets te doen, tenware misschien een tochtje maken met de boot, alias “yacht”, want van bootjes hebben we onze buik al vol en dan afspreken elkaar terug te ontmoeten in onze kroeg (waar het plafond vol hangt met oude velo’s) en er nog één op te drinken, zonder wroeging noch haat, vooraleer nog wat te kaarten, om het geld, dat we gisteren verloren hadden, vandaag terug te winnen, in het dubbel, als het kan en dat moet, enz.. enz.. tot we het compleet beu geraken en verlangen een wereldreis te organiseren op een transatlantische “cruise” met vier grote zwemkommen, waar we af en toe eens kunnen langs- en omheen slenteren om te verifiëren of er geen tentoonstelling is van blote, verlaten, konten en dan beslissen langzaam áf te zakken naar de gezelligste bar in de boot, waar ze hoge houten barkrukken gebruiken en vrouwelijke bestelmeisjes hebben die er al aan gewend zijn de mensen topless te bestellen, zonder schande noch schaamte en er zelfs van genieten als men er, af en toe maar niet voortdurend, eens geniepig in knijpt, in allebei natuurlijk, niet alleen de borsten maar ook in het aantrekkelijk poepje, terwijl we gretig de eerste togen pakken van dat ijskoud biertje dat onze dorst zo gemakkelijk doet vergeten… en dan afspreken zo vlug mogelijk terug te keren naar onze oude stamkroeg in Gent waar het, zonder onze fiscalizerende aanwezigheid, het waarschijnlijk allemaal op een rotzooi aan het gelijken is, enzovoort, enzovoort… xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het klimaat en verder iedereen overigens, was heter aan het worden (letterlijk en figuurlijk) en we waren volop in de “RecifeFolia” geraakt, een vier dagen lang durend plaatselijk volksfeest dat op carnaval gelijkt en meer dan een miljoen mensen in de wijk "Boa Viagem" samen verzamelt, die achter tientallen van die traag rijdende “muziekcamions” marcheren en die honderdduizend Watt geluid produceren, met oneindig veel blote benen, buiken en poepen, van alle kleuren (meestal bruin), vormen en geuren en allemaal uiterst bekommerd de gelegenheid niet te verliezen eens goed te “eten”, of “gegeten” te worden, alles in de naam van de meest democratische vrijheid. Binnen het jaar staat er dan nog eens een leger van tienduizend nieuwe kindjes aan mijn autovenster te tikken om wat geld te trachten los te peuteren, wat niet gemakkelijk is, maar dat is een zorg voor binnen een jaar. Voor het ogenblik wil iedereen er nog eens goed van profiteren, terwijl dat probleem nog niet om de hoek aan het luren is. De weinige meisjes die hun overbodig “velletje”, voor de ene of de andere reden, nog niet eerder hadden verloren, maken er ook gebruik van, die ellendige vracht, in een duister hoekje, achter een dun boompje, voor eens en voor altijd kwijt te geraken, zodat hun mond dan terug vrij komt om er meer natuurlijke voorwerpen mee in te slikken. Het is een opmerkelijke uitspatting van dans, lust en drank. Niet noodzakelijkerwijze in deze volgorde. De wat oudere vrouwkes (allang boven de twintig) willen dan nog eens goed, persé, ineen gedrukt worden, terwijl de rijpe meiskes alles samen drukken wat enigszins samen kan gedrukt worden en de jongste wanhopig voor hun deel vechten, vooraleer een ander er mee gaat lopen.

Wij, mijn vrouw en ik, blijven intussen in ons hoekje, rustig wachten op het juiste uurtje om er ook een paar te gaan drinken, vluchtend van het gedrang en de warboel. Uw oren kunnen er letterlijk van staan tuiten en trillen, net alsof ze onder spanning staan. Moest ik wat gemener zijn, ik zou er ook gebruik van maken om mijn buik, hier en daar, wat tegen aandringende poepen te drukken, maar ge kent me, van ´t één komt ´t ander en vooraleer ge begrijpt wat er aan de gang is zit ge al met uwe stengel in vreemde nesten. Zonder plastiek erom. Beter thuis blijven dan; zonder schrik.

In alle geval, ge kunt het u goed voorstellen: ge zijt rap midden in het gedrang geraakt, kan er niet meer van onderuit ontsnappen en wordt rustig van achteren in de rug geduwd om méé naar voren te bewegen, op de maat van de muziek, met kleine stapjes en een wiegend gatje, tot ge bijna verplicht uw handen op de voorafgaande schouders moet leggen, om niet onverwacht over dat mens te struikelen. Als het een vent is of een vrouwelijke kleerkast, tracht ge dan vlug van rij te veranderen, tot ge op een meer aantrekkelijk wezen terecht komt en van daar niet meer weg te slagen zijt, om dan te voelen dat haar poepje ook heen en weer aan het zwiepen is en het geduw van vanachter het u verplicht nog wat dichterbij aan te schuiven en ge vast stelt dat uwe onschuldige lul toevallig in een gezellige spleet terecht is geraakt, waar hij zichzelf eigenlijk niet helemaal slecht voelt, terwijl de eigenares niets doet om daar iets aan te veranderen en ge voelt dat de druk ook van voren aan het stijgen is, in een nu niet alleen wiegende beweging, maar ook een op en neer gaande, dat toch niet de greep aan uw lul doet ontsnappen en ge op een helemaal onpersoonlijke manier aan de druk hoeft te antwoorden, net alsof de lul niet van u is en het achterwerk niet van haar en ge in complete harmonie de straat af zakt, zonder haast noch luiheid en ge zout durven zweren dat ge elkaar al ettelijke jaren kent en er geen jaloersheid tussen u bestaat, want haar vrijer, hebt ge toevallig opgemerkt, loopt een paar meters verder voorop, terwijl ge er voor zorgt dat die mens die van achteren tegen u aandrukt gene zwetende en brakende ezel is, maar integendeel, een beschermende zachte hand bezit die niet toelaat dat andere, zonder uitzondering dronken gasten, voldoende plaats vinden om hun ook opdringerig en schommelend schip in uw haven vast te laten ankeren.

Dat is het wat ik bedoel: op zo´n moment kan uw min of meer verdoofde stengel ineens wakker worden, om dan vanonder uit uw slappe onderbroek te trachten te gluren naar de vooráfgaande spleet en er zich opstandig tussen wil steken, wilde of wilde niet, om dan wat later, nuchter wordend, het profiel van het meisje te bezien en vast te stellen dat ge ze herkent, ge weet eerst niet juist van waar en wanneer, maar dan plots beseft dat het die hoer is, die ge alle dagen aan de andere kant van de straat ziet wandelen en die blijkbaar met iedereen meegaat want ze zegt nooit "nee" tegen de bestuurders van de voorbij passerende en kalm stoppende auto’s die haar vragen in te stappen, wat ze glimlachend naar u, aanvaardt, tot ge er donkerrood van wordt, want hoe kon dat toch, zo´n flater…

Puntje bij paaltje gezet, het is beter er niet eens mee te beginnen. Thuis en kuis blijven. Mijn onderbroek aanspannen. Op mijn bloeddruk letten. Overwegen dat het eigenlijk grappiger zou zijn G. uit te nodigen en hem in die rij te zetten en dan, na enkele uren, verwittigen dat, zoals ik vroeger al gezegd had, het gat van een dronken mens, hier in Brazilië, geen eigenaar heeft…