Ups and Downs? Wanneer was die laatste Up? 't Gelijkt meer op een gelijkstroom. Altijd Down. Maar nooit zodanig dat een mens er echt ziek van wordt. Het is een "Down Light", of zowel een "Down Diet". En inderdaad, ik ben nogmaals door het gaatje van een naald kunnen krabbelen. Gelukkig, want ik ben nog net wat te jong om mijn laatste vaarwel vóór te moeten bereiden.. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Zoals ik al geschreven had, ik moest het resultaat van een nieuw bloedonderzoek, in Recife, opzoeken op het einde van februari. Met wankelende benen ben ik er naar toe gestrompeld en door één van die totaal onverwachte redens was juist die dag hun computer kapot geraakt en werd mij gevraagd enkele dagen later terug te keren. Gelukkig voor mij, vond ik, want dat betekende uitstelling van vonnis. Toch ging dat vergezeld van verontrustende gedachten. Zou dat (de kapotte computer) een manier zijn, voor hen, om, voor alle zekerheid, een nieuw bevestigend onderzoek te laten uitvoeren? Toevallig begon ik ook gedurig last van mijn darmen te ondervinden en pijn in de streek van mijn lever. Bovendien zwollen mijn amandelklieren op zonder blijkbare reden, mijn ademhaling bemoeilijkend. Die morgen, vroeg, schoot ik zelfs verward wakker met één enkele, overmeesterende, zekerheid, zoals ik toen net gedroomd had: de prostaatkanker had zich uitgespreid naar keel en lever... hoe grillig...

Om me te verstrooien zijn we op stap geweest met het kleinste zustertje van Gleicy: Vitória, dicht bij een strand in het noorden van Recife, met de naam: "Maria Farinha". Daar is er ook zo'n geval zoals die "Aqua" of "Sun Park"'s in België, maar in de open lucht dan. Een klein orkestje bracht wat leven in de stemming en we hebben er gebruik van gemaakt méér te dansen dan te drinken, om het verdriet te vergeten, in afwachting van het resultaat van het bloedonderzoek, de volgende dag. Weeral met wankelende benen en een voortdurende goesting eerst eens goed te gaan pis-schen.

Alhoewel het resultaat in een verzegelde enveloppe zat, gericht aan de dokter, heb ik de moed kunnen opbrengen, ná eerst eens diep ingeademd te hebben en terwijl ik bevend het hand van mijn vrouw vast hield, mijn geschreven veroordeling zelf te onthullen...

Resultaat?

Volledig normaal. Een PSA nummer van 2,76. Net zoals al mijn andere, eerdere, onderzoeken, in Brazilië. En dat is dan al de tweede keer geweest in amper een paar jaren dat het bloedonderzoek in België mij op stang heeft gejaagd. Wat gaat daar verkeerd met die bloedonderzoeken?? De dokter had me nog duidelijk bevestigd dat hij niets had gevoeld (met zijne uiterst lange middelvinger, precies daarvoor geschikt) en voor de tweede keer had het onderzoek mij een argwanend resultaat opgeleverd. De eerste keer weliswaar wat minder: "5,7", maar nu bijna "11"?? Drie keren het normale? Zou dat opzettelijk zijn om méér echogrammen te kunnen verkopen? Allez, ik weet het niet, maar ik ben er een maand lang kapot van geweest. In afwachting van dat laatste vonnis. En allemaal zonder reden. Ne mens zou er ne kanker van over houden. Dan ben ik wat gaan slapen. En ik heb beloofd ‘s anderendaags ne keer heerlijk te gaan vogelen, zonder aan mijn prostaat te denken. Ik veronderstel dat ik zal ophouden preventieve kankeronderzoeken in België te doen!! Ik ben altijd op het nippertje aan het ontsnappen en het geluk is mij aan het achtervolgen, de laatste dagen toch wel, maar men mag het noodlot niet uitdagen, is het niet..??!!