Beste Rudo, xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

't zijn wrede beesten, die Van Leuvens. Te bedenken dat ons vaderlijk kwaliteitsperma te voet, met zijn kanker, naar het hospitaal is gestapt om er te sterven, dienen koppigen smeerlap die dertig jaar lang zijn zes kinderen niet meer heeft gezien. Het leven is een moeras waar bloemen op groeien. Natuurlijk denken Nara en ik, de laatste maanden, dikwijls aan onze Paasvakantie in Brazilië van verleden jaar. Nara is onze dagboek, die we bijgehouden hadden, komen halen om hem eens uit te typen op haren computer. Wat een verschrikkelijke herinnering. Voor Nara is het haar derde neef die ze verloor, twee aan Chris haar kant: Bart, een 22-jarige topkwaliteit jongen die alles had: braaf, slim, mooi en een vrouwtje dat juist in verwachting was, een virulente kanker, ziek en twee weken later dood. En Dieter, ook begin 20, getrouwd en op een zondagmorgen op weg naar de bloemenwinkel om een boeketje te kopen voor zijn vrouwke: doodgereden.

Waarom ik zo somber ben, ik lees uw wedervaren, ik besef dat er altijd hoop is.

's Namiddags kijk ik meestal naar natuurdocumentaires op tv terwijl ik aan het schilderen ben. Wij staren ons 'dood' op de schoonheid van de natuur, maar tegelijk ontkennen we dat die natuur leeft op de dood, planten op de vruchtbaarheid van afgestorven bladeren en bomen, en dieren door te doden. Imèn, dat schoon beezeke, als ik het zo zit te bekijken, het heeft het zo lastig om te leven, zijn neuske zit vol snot en het haalt zijn adem niet, het is zo afhankelijk, 't kan dood zijn terwijl ge een bladzijde van een boek omslaat, maar ge weet dat het zal leven, groot worden en weer een nieuw leven maken en zo de mensheid verder brengen naar een toekomst die gebouwd wordt op de fundamenten van het verlaten verleden. Ja, ik ben een beetje melancholiek. 't Komt omdat nu eindelijk dat Fredje in orde zal komen. Op zondag 5 mei wordt het ingehuldigd. Een jaar van spanning en hopeloos- en hulpeloosheid. Alles wat maar enigzins kon tegenslaan is ook tegen geslaan. Zoveel negativiteit kan alleen maar eindigen in een enorme bom van positiviteit. Voor mijzelf zal het een keerpunt zijn in mijn leven. Eindelijk heb ik het gevoel dat ik op het goede spoor zit en dat ik het waard ben van daar te zitten. Ik denk dat ik toch nog maar eens naar Zuid-Amerika moet komen om een bruisend jong wijfke te stelen, hier wil het niet wreed lukken. De vrouwen hier zien een man meer als een risicoloze investering waarvan ze zoveel mogelijk rendement verwachten (maar misschien is dat overal zo). Bij mij is er veel risico en geen rendement, maar zwijgt als vermoord hé. Het doet mij deugd dat ge zo straf doorzet in uw wil om een nieuw leven te maken. Het is het enige dat we hier op aarde moeten doen: leven doorgeven. Als het maar geen drieling is natuurlijk. Een pakkerd aan Liginha en ook aan Hilma, en ook aan u, stoere borst.

G. (en Fredje, mijn virtueel zoontje)