Nog een anekdote die in de context van het belachlijke mag vermeld worden gaat over één van onze techniekers die, beroepshalve, naar de hoofdstad Brasília werd gezonden. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Na het werk voltooid te hebben, zo luidden zijn eigen woorden, besloot hij zijn achterstand van thuis op te halen en vooraleer te gaan slapen, ergens een hoertje op te pikken om zijn verstoorde gedachten terug in de juiste volgorde te kunnen plaatsen, onderbroken dat ze waren door de opeisende aandacht van zijn beestelijke instincten. Daar moest hij niet ver voor lopen eigenlijk, want pas verliet hij het hotel, hij botste op een bereidbaar schepsel. Knap en verleidend sleepte ze hem mee bij de arm naar een donker steegje, waar ze hem verwoed op de mond kuste terwijl ze, met teder knijpende handen, over zijn geheime delen wreef. De goesting kreeg hem vlug te pakken en hij besloot de prijs te onderhandelen vooraleer hij door de lust overmeesterd werd. Ze fluisterde hem in zijn oor dat hij geluk had vandaag. Ze was juist in die “speciale dagen” (hier vertaald door: “Chico”) en was bereid haar "furíco“ van achteren” op te offeren voor de prijs van haar orgaan, “van voren”. En jawel hoor, dat was geluk hebben, want hij verkoos dat eng kanaaltje boven die brede schacht, die hij thuis alle dagen aangeboden kreeg en waarvan hij nooit zeker wist of hij er al in zat of nog altijd aan de randen aan het zwerven was. Om het gemakkelijker voor hem te maken, leunde ze met haar open handen tegen de muur, haar achterwerk ferm achteruit en naar boven aan biedend, haar voeten zo ver als haar evenwicht het toeliet van de muur weg geplaatst. Na haar minirokje rond haar heupen vast gesnoerd en haar broekje wat naar omlaag geduwd te hebben, stond ze blinkend van de opwinding gereed om zijn wakker geworden kerel (die onbeschaamd uit zijn broekgleuf piepte), in haar rond schijtholletje te schuiven. En daar ging hij, zonder aarzelen, tot hij er echt begon van te genieten en zelfs een klein kreuntje slaakte. Zijn handen waren rond haar lenden geslagen om het juiste ritme te bepalen en ze duwde hevig tegen om de balans niet te verbreken. Toen gleden zijn handen naar haar zwengelende borsten, want ze had geen beha aan. Ze waren niet te groot, maar toch lekker warm. Heerlijk daar, in dat steegje. Tot hij besloot een hand in haar broekje te wringen. Eerst werkte ze wat tegen en herinnerde hem smekend aan het bloed, maar tenslotte overwon de drang naar lust haar ook en toen ze de toegang eindelijk vrij gaf voelde hij verrast (en omgreep hij zonder het juist te beseffen) een enorme wandelstok, nog groter en harder dan de zijne, zonder overdrijving. Bijna kreeg hij er een hartaanval van, maar dan dacht hij meteen aan zijn eigen genot dat klaar stond uit te barsten en liet hij zich meeslepen in haar lokkende verklaring dat dat toch allemaal hetzelfde was, dat seks, seks was en dat hij daar niet moest over piekeren, waar het ook was en met wie. Hij, overweldigd en overwonnen door de nooit opgehouden en zelfs niet haperende bewegingen, mompelde binnensmonds iets van “agora vai de qualquer maneira”, of letterlijk vertaald: nu gaat hij, in elk geval, bukte zich nog wat dieper over de gewillige rug heen, nam de kruk van de tandwielbak nog steviger in zijn vuist en schakelde de snelheid direct over naar de vierde versnelling, zonder zich verder om nog iets te willen bekommeren...

Na de overeen gekomen prijs te hebben betaald, zonder te reclameren over het feit dat hij kattenvlees had gekregen voor de prijs van konijnvlees, vluchtte hij rap naar zijn hotelkamer waar hij gedurende ettelijke minuten zijn handen heeft gewassen en herwassen. Toch bleven ze plakkerig als de hel diezelfde avond, de volgende morgen en zelfs weken daarna... diene smerige ”boiola!”. En stinken dat ze deden..!!

Terug in Rio erkende hij dat hij daarna de goesting had moeten onderdwingen haar/hem (?) een pak slagen toe te dienen. Met een natte handdoek, voegde hij er grijnslachend aan toe.