De vorige post herinnert me aan een gebeurtenis die zich echt waar heeft afgespeeld in Maceió, de hoofdstad van de staat van Alagoas, grenzend aan de Staat van Pernambuco, waar ik nu leef. De “Governador” daar, laat ons zeggen AB (want ik wil niet vroegtijdig mijn hielen samen slaan), had zich door zijn vrouw laten overtuigen dat hij zijn eigen krant moest scheppen en zo rap mogelijk inhuldigen wilde hij hopen op succes, gedurende de volgende verkiezingen, een paar maanden later, want de toen bestaande kranten zongen allemaal, in een georchestreerd koor, tegen zijn regering. Hij had natuurlijk geen enkel benul van kranten en liet de markt peilen voor vertrouwbare mensen die hem in die taak konden helpen. Oké, goed, dat was juist iets voor mij. Maar het was allemaal uiterst dringend en er was gene dag ne meer te verliezen en de krant moest in circulatie treden, op zijn maximum, binnen de drie maanden en kom dus maar af, jaja, vandaag nog, maar vandaag is het toch geen werkdag, ‘t is ne zaterdag, jaja, maar ’t kan me niet schelen, kom maar onmiddellijk af; ja maar morgen is het de verjaardag van mijn vrouw; ewel en wat dan, ik beloof u dat ge vandaag nog terug zult kunnen keren... en daar ging ik, een beetje bekommerd dat ik mijn tijd aan het verliezen was, want politiekers kende ik al van andere oorlogen en er was geen enkele bij die te vertrouwen was en een krant oprichten is geen werk om er in drie maanden gereed mee te zijn en met politieke bedoelingen, nog slechter, maar ge kent dat, als het beroep u roept is het beter niet te aarzelen.... ne mens weet nooit.. en ik was ooit al eens verrast geweest...xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik kon nog op het nippertje op de enige dagelijkse vlucht van Recife naar Maceió springen en zoals afgesproken stonden ze me daar, in de luchthaven, op te wachten. Twee deputado’s, toebehorend aan de kring politicus van de governador en die ook ernstig aan het piekeren waren over hun eigen herkiezing en wat reclame konden ze zeker niet minachtten en weg waren we, naar de fel bewaakte villa van de grootste overheid van de staat daar, waar we onmiddellijk aan de middagtafel werden geplaatst, want niemand is van steen, alhoewel ik absoluut niets heb kunnen binnen slikken want het betrof zich om een plaatselijk gerecht met grote krabben met enorme benen... bach... geen denken aan, maar ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om alles, voor eens en voor altijd, kristalhelder te maken en van de onkosten en alle andere soorten te verwachten moeilijkheden gesproken tot ze inzagen dat ik waarlijk, een eerlijke mens was, want puntje bij paaltje gerekend, ik was hen sterk aan het aanraden van dat plan áf te zien, een bestaande krant te huren, of bestaande machines te lenen enz.. en dat is juist waar het vuur van de sterke mensen van op wakkert.... het gevaar.. het risico... en ze besloten plechtig met hun gedacht dóór te gaan, tenslotte betrof het zich om gemakkelijk verdiend geld en wie niet waagt niets wint... oké.. in dat geval zal mijn machine, het kleinste dat er beschikbaar is, honderd vijftig duizend dollars kosten, op voorhand te betalen.. ah, ja??.. jaja, als ge het echt meent... ik meen het ook.. maar ik beloof u dat, wat de machines betreft, uwe krant gereed zal staan binnen de drie maanden, gerekend natuurlijk vanaf vandaag, als ge vandaag betaalt... ah, ja??... en meneer deputado, ga a.u.b. eens dat valiesje halen in mijn slaapkamer... ge weet wel welk... en voor alle zekerheid ging de vrouw van de governador ook mee... want daar stonden verschillende valieskes op een rijtje... en daar kwamen ze al terug, met het juiste valiesje in hun handen en het geld was rap geteld, want iedereen aanwezig telde precies twee pakskes van tienduizend dollars elk en we waren met ons zeven, enkele vertrouwbare assistenten erbij gerekend, zodat ik alleen maar drie pakskes heb moeten tellen... en allemaal zonder enig teken van wantrouw... want als ge niet op de mensen kunt vertrouwen zijde beter er niet méé te beginnen en in het land van de dieven is een eerlijke mens een fortuin waard.. en terwijl ik me naar de deur begaf herinnerde ik me opeens dat er op dat uur geen vliegtuigen meer beschikbaar waren naar Recife en voelde ik mij verplicht mezelf om te draaien om hem aan zijn woorden te herinneren en aan zijn belofte dat ik diezelfde dag nog thuis zou geraken en natuurlijk, ordonnans, neem diene beste mens onmiddellijk mee naar het vliegveld en geef instructies aan mijn piloot (betaald door de Staat) en mijn co-piloot (ook betaald door de Staat) om hem met mijn vliegtuig (een zes persoon's vliegtuig, de bemanning niet ingerekend, ook aan de Staat toebehorend) naar Recife te vliegen.... en let op zijn valieske... Wel, ik heb mijn beloftes helemaal volbracht en mijn machines stonden startklaar op de dag dat ik het beloofd had, maar ik ben nooit juist te weten gekomen wat er verkeerd is gegaan met het project, de Governeur en zijn ploeg, want de krant heeft nooit één enkel exemplaar geproduceerd.

Toch heb ik, enkele dagen daarna, een notitie gelezen in de krant dat de Governador van de Staat van AL betrapt was geweest door een reporter van een wekelijks, nationaal, tijdschrift, terwijl hij, in de badkamer van het kantoor van zijn officieel paleis, een pak slagen had gekregen van zijn echtgenote, met wat denkt ge???... een natte handdoek.....!!

(PS: hij en geen enkele van zijn aanhangers, zijn herkozen geweest. Spijtig eigenlijk....)