Toch had ik met D., onze eertijds gezellige Tante, voordien, een goede verhouding gekoesterd. Ik moet eerlijk bekennen dat ik zelfs een beetje gefascineerd naar haar ruime boezem, genoeg om zes kinderen te voeden, gluurde, iedere keer ze voorover boog, 's morgens, om mij koffie in te schenken.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Wie me echter meer bekoorde, daar in Laarne, was mijn nichtje A. die ik, wanneer mogelijk, vertederde met mijn aandacht. Vooral gedurende onze tienerjaren waren we redelijk intiem geraakt in onze onderlinge gedachte-uitwisselingen over onze respectieve ouders, ik met mijn (nog altijd) praktisch ontembaar temperament en zij omgekeerd, met een stil en appreciërend karakter. Terwijl ik, nog altijd, mezelf verstruikel over mijn eigen woorden, die eruit vliegen zoals een mitrailleur, waaraan geen rem aan te koppelen is, zelfs niet terwijl ik aan het schrijven ben, ondervind zij moeilijkheden verschillende opeenvolgende zinnen, zonder haperen, te formuleren en uit te drukken wat ze, binnenin, echt voelt. Ze is absoluut niet traag van geest, maar langzaam in haar uitdrukkingen, wat vooral Nonkel Marcel op stang jaagde. Mijn vakanties daar en mijn goed gedrag bevorderden een vriendelijke en zelfs medeplichtige sfeer en haar moeder deinsde er niet voor terug mij met A. (toen nog onschuldig), in hetzelfde bed, slaap te leggen. Ze werd zodanig gewoon aan mijn gezelschap dat ze eens, op een morgen, toen ik in de badkamer mijn tanden aan het poetsen was, de deur open zwierde en amper met een slipje en een bustehouder gekleed, binnen gleed en in de badkuip stappend, haar bh, zonder aarzelen, af begon te knopen. Ik stond er ietwat verbaasd op te kijken, op haar borsten bedoel ik, want ze waren groter dan ik verwacht had en uiterst blank, maar toen ze dat opmerkte knoopte ze er haar handdoek omheen, zonder echter veel schaamte te verraden en begon haar haar te wassen. Een stevig paar borsten had mijn nichtje, net zoals haar moeder.

Ze nodigde me geregeld uit te gaan tennissen, na het werk, of te gaan dansen, tot laat in de nacht. Daarvoor leende mijn nonkel ons zijn nieuwe luxueuze Japanse wagen uit, zonder er twee keer over ná te denken, wat hij zelfs niet deed met zijn eigen zoon. We reden dan traag weg om te bewijzen dat hij niets moest vrezen en na verschillende uren samen dóór gebracht te hebben in één of meerdere “dancings”, zetten we ons, op de terugkeer, wanneer haar ouders al lang aan het slapen waren, aan de eettafel neer, waar we, gedurende meerdere kwartieren, bleven uitklappen en onze (vooral haar) persoonlijke problemen ontleedden. Een waarlijke, vriendschappelijke, verhouding en nooit zijn we de grenzen overschreden, alhoewel we samen verschillende plezierreizen hebben ondernomen.

Eens, naar Rumbeke, met mijn moto, een Belgische FN, gefabriceerd gedurende de tweede wereldoorlog, uitgerust met een vierhonderd kubieke centimeter grote cilinder en één zadel dat groot genoeg was voor twee, wat haar verplichtte haar private delen dicht tegen mij op te schuiven, terwijl ook haar priemende borsten tegen mijn rug aandrukten. Ze stak, zonder meer, haar blote handen in mijn broekzakken om zich tegen de ijskoude wind en de regen te verdedigen en ik kreeg er zelfs een rilling van, door mijn ruggengraat, maar ze heeft hem niet aan geraakt. Een andere keer, liftend, zijn we de kust gaan opzoeken, wat ons verplichtte, na urenlang gedanst en rond gewandeld te hebben in de vele nachtclubs in de Langestraat, op het strand van Oostende te gaan slapen, in de motregen, in één enkele, dubbele, slaapzak (vandaag zou ik, waarschijnlijk, zo heilig niet meer durven zijn). Een vrije tijd. Zonder druk. Zonder eisen.

Één keer, toen we thuis arriveerden, na samen de benen uit ons lichaam te hebben gedanst, vroeg ze mij vlakaf waarom ik zoveel aandacht schonk aan “het geklap van de andere mensen”. Toen heb ik dat niet goed verstaan (of willen verstaan?), maar nu klinkt het een beetje als een verwijt, net alsof ik niet ver genoeg was gegaan, in haar oordeel. Dat spijt me, want ik had wel graag eens haar borsten onder de handen gehad, groot voor haar leeftijd....

Haar broer G., mijn neef dus, integendeel, heeft zich weinig met ons gemengd en meer dan ene keer heb ik ruzies met zijn vader moeten bijleggen. Hij was alles behalve een sympathieke jongen. Een beetje te zelfzeker eigenlijk, zonder daarvoor over de nodige eigenschappen te beschikken. Toch kwamen we redelijk goed overeen en samen hebben we zijn toekomstige (ex) vrouw leren kennen in Wetteren. Ze leek er verschrikkelijk heet uit, de manier waarop ze zichzelf gedroeg gedurende het dansen en terwijl we wat praat aan het verkopen waren. Ze drong er op aan, vooral als we met ze’n drieën waren, in hun woonkamer, ons haar ontblootte borsten (vanaf de andere kant van de tafel) te laten zien en de manier waarop ze hen, in een toen pas in de mode geraakt plastieken, doorzichtbaar, velletje, hoog naar boven gericht kon houden. Dan zou ze, dicht tegen ons aangeplakt, met één van ons dansen, want ze had toen nog niet beslist of ze G. eigenlijk wel beminde, of niet. Hij met zijn (haar) toekomstige erfenis. Hij is er dan toch mee getrouwd en een jaar later van gescheiden. Een scheiding die zelfs door de katholieke kerk is goedgekeurd geworden. Ze bleek, na dat eerste jaar en na een medisch onderzoek te hebben ondergaan, nog altijd maagd te zijn. Haar voorkeur (of de zijne?) ging blijkbaar naar het stoomkanaal, vanachteren, of, wie weet, zong ze uiterst graag aan de microfoon, van voren...

Tegenwoordig zou men zo iemand, een geweldige "cock-teaser" noemen.

Die tijd werd ook gekenmerkt door mijn eerste volledige staat van dronkenschap, toen ik bier met rode wijn had gemengd in een dansclub, de “Pigalle”, vermoed ik, in Lochristie, waar Nonkel M. ons naar toe had gevoerd om ’t één of ’t ander te vieren. Ik herinner me dat ik een WC-kot heb bezet en daar gedurende een uur lang heb getracht bij mezelf te geraken. Zittend op de WC-bril om te pis-schen en te kakken en op-staand om te braken. Tot ik er buikpijn van kreeg.