Vooraleer over te schakelen naar serieuzere onderwerpen, kan ik me niet bedwingen nog een episode te vertellen over diezelfde vu(o)rige meid, alhoewel maagd gebleven (van voren, wel te begrijpen) tot zolang ik haar uit het gezicht heb verloren.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Op een gewone werkdagavond, nadat Hilma’s jongste broer (weeral één van haar broers) bij ons was komen inwonen, had ik het uur slecht nagegaan en stak hij de voordeur open juist op het moment dat we op de vloer, in de woonkamer, aan het stoeien waren. De TV was aan en Junior lag al in zijn bedje. Hilma had verwittigd dat ze wat later zou thuis komen en ik was haar broer nog niet aan het verwachten. Ik had mijn broek tot juist tot over mijn knieën naar beneden gestroopt om het werk gemakkelijker te maken. De meid zat er gebukt, op haar knieën, overheen. Het was toeval, maar het is waar: op het moment dat de eerste druppels er met geweld uitbarstten, hoorde ik de sleutel in het slot van de voordeur omdraaien. Zij had nog amper tijd genoeg om de badkamer, halsoverkop, binnen te storten maar ikzelf vond het nutteloos nog rap te trachten overeind te geraken om mijn broek óp te trekken. Zo besloot ik dat het veiliger was néér te blijven zitten, met opgetrokken knieën, mijn broek zo veel als mogelijk naar boven foefelend, om de verraderlijke tekens in mijn schoot, in de heersende schaduw, ook zo goed als mogelijk, te verbergen. Ik slaagde erin nog snel mijn open hemd er overheen te leggen en kon alleen maar hopen dat hij, gewoonweg, op niets zou letten. Moest hij het toch zien, dan kon hij ook nog veronderstellen dat ik mezelf aan het "manoeuvreren" was, wat puntje bij paaltje gezien, eigenlijk nog slechter was, voor een zogezegde heilige “Nonkel” (zoals ik beschouwd werd), maar tja, het was allemaal al veel te ver gevorderd om er nu nog iets aan te kunnen veranderen.

Hij kwam binnen, zette zich onmiddellijk dicht bij mij neer, op de vloer dus en terwijl hij aandachtig naar het Tv-scherm gluurde, begon hij onverschillig over koetjes en kalfjes te klappen. Hij maakte op geen enkel moment aanstalten mijn lijden te onderbreken, tot dat ik het zelf, op een zeker moment, niet meer kon uithouden en hem beleefd vroeg een pintje, voor ons beiden, uit de ijskast te gaan halen. Dat gaf me precies genoeg tijd om mijn broek helemaal op te trekken en de verraderlijke sporen, zo goed als mogelijk, weg te vegen. Ik ben nooit te weten gekomen of hij er iets van opgemerkt heeft, of niet. Hij was toen één van mijn beste vrienden, alhoewel, zoals ze het hier zeggen, men altijd moet oppassen voor “cobras criadas em casa” (de slangen die men, onbewust, thuis kweekt) en die, vroeger of later, gevaar zullen vertegenwoordigen.

Net zoals eertijds gebeurd was met mijn vorige meid heb ik, gedwongen door haar opwakkerende jaloersheid en beetje bij beetje, afstand van haar moeten nemen. Ook begon Hilma iets van onze vriendschappelijke verhouding te vermoeden en besloot, met mijn gedeeltelijke (enigszins, toch spijtig, hé?) goedkeuring, haar te ontslaan.

Toch is ze er in geslaagd, zonder schandaal te verwekken, in de omgeving te blijven werken, nadat ze onmiddellijk daarop aangeworven is geweest bij die andere Vlaming, die toen ook al twee kleine kindjes had en verlangend, naar een echt betrouwbare meid, aan het zoeken was. Tot vandaag werkt ze daar en ik weet oprecht niet of hij ook verwend wordt (ik vermoed van niet, want hij is altijd een ietwat koudere mens geweest).

Na een paar jaar hebben we elkaar nog eens ontmoet (de voorlaatste keer toen, want de laatste keer was het op de begrafenis van Júnior geweest, waar ik me, alias, als één van de meest bekende mensen van de wereld heb gevoeld, zoveel handen dat ik dan heb moeten drukken), vriendschappelijk, op het verjaardagsfeestje van hun dochter, die toen de kaap van de vijftien jaar was overschreden.