Daar, in het kantoor van de locale kinderrechter, na ne hele hoop plechtige papieren en documenten te hebben gelezen en ondertekend en nadat ze ons leven volledig hadden uitgepluisd (vooral dat getuigschrift daar, van mijn goed gedrag en zeden, dat mij, oneindig veel jaren eerder, nog in Rumbeke, door het gemeentebestuur was verstrekt geweest, niet vooraleer diep in de ogen van de commissaris gekeken te hebben) werden wij, in minder dan tien dagen, aan twee zustertjes vóór gesteld (Maria, toen elf en Gleiciane, of beter Gleicy, met vijf) die we schriftelijk, onmiddellijk, hebben aanvaard als onze petekinderen. Later hebben we ontdekt dat er, in hun "tehuis" zich nog tientallen andere meisjes, in diezelfde toestand, bevonden... xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Een zekere vriendin van mijn vrouw had ons, gedurende de voorafgaande dagen, aangeraden voldoende aandacht te schenken aan het gehele ritueel om zo eventuele verrassingen te vermijden, zoals het gebeurd was met haar collega van het werk, die in een gelijkaardige situaties, ook een kindje had willen adopteren en toen ze, samen thuis arriveerden en beleefd haar leeftijd vroeg, want ze had, oocchhh, zo’n grote tandenéé, te weten was gekomen dat ze al vierentwintig was, want ze was een lief dwerginnetje, dat schatje, wat haar toch niet heeft laten vermurwen ze terug te dragen, vooral toen ze eraan toevoegde dat het kindje dat ze zo erg verlangde nog in haar buik zat...

In ons geval betrof het zich, in feite, om drie zusters en één broertje. Het broertje was, toen, minder dan twee en zou later wettelijk geadopteerd worden door een koppel in het binnenland van de Staat van São Paulo. Het derde meisje was bijna vier jaar en had al een meter op de kop kunnen tikken, in Recife. De twee oudste meisjes verkozen samen te blijven en we hebben daar geen bezwaar tegen geopperd. Het oudste, Maria (toen al degelijk struis, hardnekkig en moeilijker om te plaatsen, 't schijnt) is eigenlijk een halfzuster van de andere drie. Het tweede, Gleicy, was tenger (duidelijk ondervoedt), gevoelig en hartveroverend en liet, vanaf het eerste ogenblik, weten dat ze echt naar moederlijke liefde en zorg aan het streven was. Ook ik werd niet vergeten en het duurde maar enkele dagen vooraleer ze zich rond mijn hals vast klemde en in mijn oor fluisterde: “nu zijde van mij!”. Wat een stamp in mijn maag, maar wat een muziek in mijn oren!! We weten niet wat er met de vader van Maria is gebeurd, maar wel dat de vader van Gleicy, een visser, aan de rechter bekend heeft dat hij niet meer voor zijn drie kinderen wilde (kon?) instaan. Wat de moeder betreft, we hebben later, beetje bij beetje, ontdekt dat ze opgepikt was geweest van de straat, samen met haar vier hongerige kinderen dus, rond 't joolend, zonder doel noch bestemming, na gedenuncieerd te zijn geweest door voorbijgangers. Zij is, na onderzoek, óp genomen geweest in een psychiatrisch instituut, terwijl de kinderen naar twee afzonderlijke protestantse “weeshuizen” (één voor het jongetje en een ander voor de drie zusterkes), door de kinderrechter, werden geloodst. Daarna blijkt ze dat instituut ontvlucht te zijn en nooit heeft iemand nog een woord over haar horen reppen. Toen wij aan de kinderen werden voorgesteld hadden ze daar al bijna drie jaar van hun leven door gebracht....

Zoals we bewust waren, enkele maanden nadat we het peterschap hadden aanvaard, heeft de rechter ons voor de uiteindelijke beslissing geplaatst: de kinderen waren allebei vrij geraakt voor wettelijke adoptie en hij was zo beleefd het eerst aan ons te laten weten: ’t is nu of ’t is nooit! Met Gleicy hadden we geen enkele twijfel en dat probleem werd meteen geregeld. Met liefde. Ze is zo teder, zonder zwak te zijn. Uitbundig, zonder lastig te worden. Braaf en voorzichtig. Knap en lichamelijk perfect zonder een "Miss" te vertegenwoordigen (belachelijk eigenlijk). Lachend voor het meeste deel van de tijd, zelfs contaminerend, wanneer schaterlachend. Intelligent en zoals Júnior, met interesse voor de studie. Ze weent niet. Ze is niet koppig. Ze is beschaamd en zelfs wat schuw, wat geen nadeel is, als het beperkt of kortdurig is. Ze doet haar huis- en schooltaken zonder reclameren. Ze slaapt en wordt wakker op het juiste uur. Ze omhelst ons met kracht. Ze is niet slap of lui. Ze is gezond. Ze kraait niet (te veel). Allez, kom, ik zie er geen negatieve kanten aan. Zij is definitief de (geestelijke) zuster van Rudo Jr.

Met Maria was het (toen) volledig omgekeerd. Maar dat zal ik voor de volgende post laten...