Intussen wordt het tijd de oorsprong van mijn schrijflust, als wel als de vergezellende leesdrang die er mee gepaard gaat, te lokaliseren. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Eerst en vooral de openbare Bibliotheek op het Kerkplein van mijn geliefkoosd dorpke Rumbeke, waar ik, toen ik nog veel naïever was, vast stelde dat er drie soorten mensen bestonden: de mannen die zich aan de rechtse kant van de kerk neer zetten (als men de nog huidige Sint Petrus en Paulus Kerk binnen stapt), de vrouwen die zich aan de linkse kant plaatsten en de kleine groep mensen die, gelukkig, bijna helemaal is uit gestorven en die, zogezegd, de adel vertegenwoordigden (en daarom gene kloot van ons zo schoon en mals West-Vlaams accent verstonden, gewoon dat ze er aan waren wat Frans te brabbelen, wat hen sjieker leek) vooraan in de kerk mochten plaats nemen (met het doel een blikvanger te zijn voor het gemeen werkvolk), op voor hen speciaal geprepareerde stoelen, die meer op zetels geleken, uitgerust met zachte kussens, zodat hun edele gaten er geen krampen van over zouden houden. Zij waren ook de eersten, speciaal uitgekozen door God in de Hemel, de Paus in Roma en de Bisschop in West-Vlaanderen, om de Heilige Hostie te ontvangen. De houten banken, bestemd voor het werkvolk, echter, waren uiterst hard, gaven mij altijd een eigenaardige jeuk aan mijn billen en kraakten als de pest, iedere keer dat ik met een eerbiedig gebogen hoofd, neer knielde. De adel was niet verplicht de algemene verandering van houding te volgen (recht staan, neer zitten, recht staan, knielen, recht staan, zitten, recht staan, enz..) terwijl het voor hen voldoende was hun hoofden lichtjes te buigen bij het rinkelen van de fijne belletjes die de aanwezigheid van God beklemtoonden. De priester zelf sprak vloeiend Latijns (zo liet hij doorschemeren), waar ik nooit geen barst van heb verstaan. De betekenis van gewone en alledaagse uitdrukkingen, zoals "Dominus Vobiscum", zijn nog altijd een compleet raadsel voor mij, maar ik moet wel toegeven dat ze allemaal verschrikkelijk indrukwekkend klonken. Luide scheten laten vliegen, kuchen, lachen, babbelen en andere mensen aanwijzen, was absoluut verboden. Het enige geluid dat toegelaten was en waar iedereen nieuwsgierig op lette, was de klank van de vallende centjes in het zilveren schaaltje, wanneer het, in de handen van een jonge of zelfs een wat oudere maagd, voorbij passeerde. Hoe meer gekletter, hoe meer mensen óm keken om ná te gaan wie juist meer gunsten verplicht was te vragen aan de oplettende goden, daar boven, in de hemel. Aan de vrouwenkant was er weinig te beleven, maar aan de mannenkant, integendeel, waren er geregeld incidenten, ondermeer om te ontdekken wie precies de meest stinkende scheten liet ontsnappen. Meestal was de dader de eerste die er op lette (Mama beweerde altijd: wie het eerste riekt, zijn nolleke piekt) en daarom draaide de schuldige zichzelf rap om, om de mens achter hem vlakaf aan te staren, terwijl deze dan verrast, meestal zo rood als een tomaat, alles hardnekkig ontkende. Mensen die niet bereid waren de heilige hostie op te eten, bijna op het einde van de mis, werden met vreemde ogen begluurd. Zeker en vast iemand die verschillende doodzonden had gepleegd gedurende de voorbije week en nog geen tijd had gevonden alles deftig op te biechten. Ook, vóór en ná de mis, was het een publiek geheim de mensen te bespioneren terwijl ze aanstalten maakten te gaan biechten. Diegenen die lange penitenties moesten betalen, waren zeker en vast de grootste zondaars...

Allez, missen bijwonen was toen één van de belangrijkste opdrachten van de plaatselijke politie commissaris (of nog altijd?), want dáár kwamen de puntjes het dichtst bij de paaltjes. Ik zal later nog wat meer uitwenden over die "zond"agen, met onder meer de cafeetjes rond de kerk, de Kermissen op het kerkplein, de fiets- en kart wedstrijden, enz.. maar ik was nu eigenlijk bezig over de Openbare Bibliotheek aan het spreken en die lag juist naast de kerk (daarom ben ik even af gedwaald). Daar heb ik mijn eerste "vieze" boekjes ontmoet, waar ik het intieme woord "schaamhaar" in heb ontdekt (het was in een boek van een Vlaamse schrijver, ik herinner mij zijn naam niet meer (was het Jef Geraerts?), maar zijn boeken stonden toen al, heel waarschijnlijk, op de zwarte lijst van de Kerk), die aan het uitleggen was hoe hij zijn minnares op het bed had neergevlijd, hoe hij haar rok had opgetild tot over haar oren en hoe hij stiekem enkele "schaamharen" had ontdekt, die buiten de randen van haar slipje, puilden. Het maximum van intimiteit. Die boekjes mocht ik niet meenemen, natuurlijk, maar ik mocht ze wel ter plaatse lezen, tot de bult in mijn broek mij verraadde en ik terug moest keren naar de sectie "Nero, Suske en Wiske, Jommeke en vooral Lambik en Sodomie". Een andere bron van verboden literatuur was de immer gesloten kast van Nonkel Fons, naast zijn bureau, dicht bij de waranda, eigenaardig genoeg vooraan het huis gelegen, maar toch nog op het gelijkvloers, waar ik het grootste part van mijn nachtmerries van heb over gehouden, omdat ik altijd die deur daar, die praktisch rechtstreekse toegang gaf tot de straat, op een verdachte manier open vond, onafhankelijk van de keren dat ik ze terug op slot zette. In alle geval, ik kon, niet zonder moeite, de deur van die kast regelmatig open prutsen en er de boeken uit halen waarin ik verdachte foto's van naakte vrouwen probeerde te ontmoeten. In zijn algemeen verklarende woordenboeken, encyclopedieën en enkele verboden romans (van het David's Fonds?) die hij daar verzamelde, ontdekte ik de eerste beelden van blote borsten en fel behaarde vagina's, die me daarna altijd in het WC-kot deden verdwijnen, net zoals met de Franstalige "Ciné"-magazine's van D., die hij in de kast van zijn slaapkamer, onder ne hele hoop opgestapelde onderbroeken, verborg. Hoe heerlijk, die eerste borsten, de eerste dijen, de eerste poepen. Een man heeft daar nooit genoeg van, denk ik.

Ik herinner me dat ik zelfs ene keer (of twee?), onder de rok van mijn eigen moeder heb geprobeerd te gluren, met enkel maar één doel: daar de verboden schat (het geheim over de oorsprong van het leven) te trachten te ontdekken. Daarvoor deinsde ik niet terug opzettelijk een potlood op de grond te laten vallen, op het moment dat ze voorbij passeerde. Maar toen was ik nog heel jong en ik heb er geen trauma's en complexen van over gehouden. Dat voeg ik er aan toe om de laster en de achterklap van de kwade tongen te vermijden.

Verder over die vuile boekjes gesproken, het is niet uitgesloten enkele laden in mijn doodskist te voorzien, zodat ik ze daar allemaal in kan verbergen, om ze nog eens opnieuw te kunnen lezen terwijl ik daar al de tijd van de wereld voor zal hebben. Ik mag echter, zeker en vast, ook mijn zaklampje niet vergeten en misschien zelfs een handdoek..