Reizen heb ik eigenlijk nooit met plezier gedaan. Was het niet om uit het gezicht van de anderen te "verdwijnen", 't was voor mijn werk. De reis naar Zweden bijvoorbeeld, was alleen belangrijk op professioneel gebied. Ik was daar gearriveerd, afkomstig vanuit Rio, waar het veertig graden boven nul was, op een zondagmorgen, terwijl het in Stockholm, pasmem, zesentwintig graden onder nul was. Natuurlijk had ik de gepaste kleren niet mee. Toch besloot ik een wandelingske te wagen in het centrum van de stad. Zesentwintig graden onder nul, nochtans, moet men niet uitdagen zonder een warme klakke over uw oren geschoven te hebben. En die had ik niet alleen vergeten, ik bezat ze ook niet. Mijn oren waren praktisch vervroren en ik vreesde zelfs dat, indien ik trachtte hen op te warmen met mijn handen, ze er, onwillekeurig, door de stoot, van mijn hoofd zouden kunnen afgekraakt worden. De oplossing, na veel kilometers rond getjoold te hebben en terwijl het al begon te schemeren, terwijl ik weigerde te geloven dat ik verloren was geraakt, was mezelf een taxi te roepen om me terug naar het hotel te laten voeren. Gelooft ge dat hij ruim twintig minuten nodig heeft gehad?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Een andere reis die me, inwendig, meer zure leute heeft bezorgd was naar Las Vegas. De nog altijd onvolwassen zoon (toen al verre over de dertig) van mijn directeur vergezelde mij en we slenterden zonder zorgen in de kilometerlange gangen die de grootste hotels daar omringden, verschillende toestanden in de natuur ná bootsend, zoals woestijnen, wouden, moerasachtige gebieden, bergen en dergelijke. We waren stil bewonderend blijven haperen vóór een grote ruit waarachter er een klein meertje zichtbaar was, omringd door grote rotsen en op een streepje zand dáárvoor, een koppel (verdacht ik, maar het kan ook een misse geweest zijn) witte tijgers die zich lui en zonder enig doel van de ene kant naar de andere bewogen. Andere toeschouwers omringden ons en we bleven langer plakken dan ik eigenlijk nodig vond. Ik trok me terug vanuit die hoop mensen en wachtte ongeduldig op mijn collega die geen aanstalten maakte dat “stilleven” daar te verlaten. Op den duur oordeelde ik het nodig op mijn stappen terug te keren om hem er van te overtuigen dat er nog verschillende andere attracties te bezichtigen waren. Maar hij was niet te overhalen. Toen ik ongeduldig aan zijn ellebogen begon te trekken, verwittigde hij me: “Rudo, diene mens hier, juist naast mij, heeft me gewaarschuwd dat om het half uur, die twee tijgers daar, in het water springen om een bad te pakken. Wacht nog een paar minuutjes a.u.b, want dát wil ik absoluut niet missen..!!”

Hij heeft me nogmaals een teken gegeven van zijn totale naïviteit (onnozelheid?), toen we, gedurende diezelfde reis, in New York, de wijk "China Town" op zochten om ons daar enkele goedkope namaakhorloges aan te schaffen (type Rolex, voor minder dan drie dollars) en ze dan later peperduur door te verkopen aan mensen zoals mijn broer G. bijvoorbeeld, die nog altijd met hun hoofd in de wolken lopen en het verschil niet begrijpen tussen goud en verguld. Terwijl we het gewoel gade sloegen kwam er opeens een neger voorbij stormen met een enorme katoenen zak, vol met draadloze telefoontoestellen, over zijn schouder. Nauwelijks rende hij ons voorbij, hij stopte op het kruispunt dat we daarnet hadden over gestoken en zette ze, de telefoonapparaten, allemaal vlug op een rij ten toon, terwijl hij riep: vlug, vlug vóór de politie ze aan slaat. Ze zijn allemaal splinternieuw; rap, rap; voor een tiende van de prijs in de winkel aan de overkant van de straat... en daar ging hij, mijn chef... zo’n occasie wilde hij niet verliezen.... ze waren allemaal in een doorschijnend plastiekske gewikkeld en men kon niet oordelen hoe juist hun staat van onderhoud was. Vlug, vlug... riep de man hem opnieuw toe..... hoeveel..?? .. twintig dollar... rap Rudo, rap... geef hem het geld, beval hij me... Ik had geen enkele goesting me één van die toestellen aan te schaffen, maar ik ben een knecht en een knecht vraagt niets en ondervraagt ook niemand niet en daar scharrelde ik in mijn zak... twintig dollars... amper had ik betaald, hij vluchtte als het ware weg met al de rest, want blijkbaar had hij een glimp op gevallen van een naderend gevaar en ik wilde daar ook niet blijven staan, met het bewijs van de misdaad in mijn handen.. en terstond stak ik het “hoopje bucht” in mijn handtas en diene verdachte mens passeerde mij zonder me van iets te verdenken... oh, wat een geluk, Rudo...!! Eens in het hotel, terug in Manhattan, na dat uiterst spannend avontuur beleefd te hebben, besloot ik onmiddellijk de respectieve waarde van het toestel aan mijn chef terug op te eisen, hem het verdacht pakje tezelfdertijd in zijn handen proppend, wat hij een beetje aarzelend aanvaardde, niet zonder er, bijna smekend, bij te voegen, dat betalen, oké, daar was hij akkoord mee, maar het apparaat het land, Brazilië, in te smokkelen, neetje Rudo, daar heb ik geen moed voor... a.u.b, doe me een pleziertje en doet gij dat voor mij... en daar ging ik weeral... met een verdacht apparaat in mijn valies, zonder factuur... Om een lang verhaal kort te maken: ik heb het mee genomen in mijn bagage, ik heb het door de douane kunnen smokkelen in Rio zonder rood uit te slaan (wel, rood werd ik wel, maar de douanebediende was er zeker van dat ik met een valling had te kampen en er een beetje koortsachtig uit zag en hij heeft me dus een vlugge herstelling toe gewenst) en eens thuis, heb ik getracht het apparaat in werking te stellen. Helaas, toen ik er de energie aan sloot, lichtte het rood lampje niet aan en toen ik een verbinding trachtte te maken kwam er zelfs geen beltoon op. Nieuwsgierig schroefde ik het toestel open en, God vergeef het mij, er zat niets in, zelfs geen verroest draadje... wat een flater Gabizo...

Daar, in New York nog, zijn we wat later naar een nachtclub getrokken waar de meisjes zichzelf op de maat van de muziek (....you can keep your hat on....) ontblootten en zich met hun benen wijd open, voor de mannen op de eerste rij, néér hurkten om zo wat extra dollar biljetten in hun achterste gleuf geschoven te krijgen. Ik zat gelukkig op de tweede rij en ben ontsnapt aan die belasting, terwijl Gabizo dacht dat het zich om een slot machine betrof en dat, afhangende van het aantal keren dat hij er een biljetje in stak, hij opeens geroepen zou worden om achter het gordijntje, zijn opgehoopt geil van twee weken, kwijt te geraken. Dat is niet gebeurd natuurlijk (uitzondering gemaakt voor een oude lelijkaard, die er tientallen tiendollar biljetten heeft in geïnvesteerd) en is hij uiteindelijk recht gestrompeld met een wazige blik in zijn ogen, kwijl op zijn mond en een duidelijk gespannen broek om zijn lenden.