Voor de zoveelste keer terugkerend naar Brazilië; zoals ik alle dagen gewend ben te doen, ettelijke jaren en zelfs misschien mijn gehele leven lang (mijn jeugdjaren er niet bij gerekend), ga ik ná de vijven mijn “after hour”, alléén, gaan vieren.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Weekdagen, zondagen, feestdagen... enfin..... alle dagen, om er niet langer over uit te wijden. Het speelt toch geen rol.

Ik heb het al eerder vermeld, het is een belangrijke taak; altijd op dezelfde stoel, aan dezelfde tafel, in dezelfde café. De laatste jaren, ná een verplichte voorafgaande meditatie en bijbehorende “eenzaamheid” van op z’en minst een half uur, komt mijn vrouw mij dan regelmatig óp zoeken, vergezeld van onze dochter Gleicy, na hun terugkeer van de zwem- of judoles. Het gebeurde op zo een gelegenheid, terwijl ze vrolijk en lachend aan de tafel plaats hadden genomen dat er een vrouwmens die ik niet eerder had opgemerkt en wat verder achter mij haar derde fles bier aan het binnen slingeren was (bier hier wordt meestal opgediend in flessen van 600ml), opeens recht sprong en zich naar onze tafel begaf terwijl ze met haar wijsvinger dreigend naar mijn zeven jaar oud dochtertje wees en verschillende keren uitbraakte: ge zijt een zwervende vagebond, een nietsnut, een zondenares, kortom: een smerige HOERE!!

Wadde?

Ik verstond het niet goed. Was ze zich echt naar mijn dochter aan het richten? Of naar die vrouw aan de andere kant van de straat, die juist uit de bus was gestapt? Ik keek van die vrouw naar mijn vrouw, die daar ook verbaasd zat te gapen en dan naar Gleicy, die er geen knopen van verstond en zelfs geen benul had en nog altijd niet heeft, van wat die woorden allemaal wel betekenen, vooral wat het woord HOERE betreft en dan terug naar dat scharminkel dat bezig was hetzelfde allemaal opnieuw te herhalen en ja, duidelijk naar Gleicy aan het wijzen was en ik opeens razend woedend werd en hard, met mijn open gehouden hand, op de tafel bonsde zodat de glazen en flessen een tiental centimeter hoog vlogen (dat heeft Gleicy later beweerd) en bleek van de kolere dreigend recht sprong, gereed om op zijn minst drie tanden van haar vuile muile kapot te slaan, maar daar ze ineens op haar stappen terug aan het keren was en ik er zeker van was dat ik tenslotte, in de rechtbank, het onderspit zou moeten delven en ne hele hoop operaties zou moeten betalen, plus psychologen en psychiaters, om de aangerichte schade, lichamelijk en geestelijk, te vergoeden, kon ik het toch niet nalaten alle vloeknamen die ik me kon herinneren, niet alleen in het Portugees, maar ook in het Vlaams, Engels en Frans, naar haar hoofd te slingeren, waaronder, maar niet alleen beperkt tot: HOERE ziede gie, Filha da Puta; Stinkende Strond, Lamba-Cu, Puta Que Pariu, Cocksucker, Crapule, Bloody Bastard, Straatafdweilster en nog ne hele hoop andere en die ik ook op zijn minst twee keren op een rijtje heb afgedonderd, terwijl Lígia me ongeduldig naar buiten aan het trekken was en Gleicy er nog altijd geen barst van aan het verstaan was en ik ook niet eigenlijk, want zo’n smeerlapperij is gewoon onmenselijk, vooral had ze mij beter gekend en ik, eens thuis gearriveerd, gedurende een verder half uur, mezelf heb moeten beheersen om niet terug te keren en toch haar vuile bekkes definitief kapot te slaan...