Enkele post's geleden was ik bezig geweest sommige pikante avonturen te verhullen die ik, samen met een vriend van het werk, beleefd had gedurende de late jaren tachtig. We verkeerden toen ondermeer ook met twee humaniora studentinnen, uitstekende vriendinnen onder elkaar, alhoewel totaal verschillend op fysisch gebied. Ze verkozen duidelijk het vrijen in gemeenschappelijke ambienten, meestal in de auto en in het donker. Ik, van voren met een groot, aanhankelijk, blank, maar wat onhandig meisje en hij van achteren, met haar vurig, klein en mollig, lichtbruin gekleurd, vriendinnetje, die met méér lenigheid over zijn schoot wist te kruipen. We zochten vooral publieke, speciaal daarvoor bestemde parkeerplaatsen op, zoals bijvoorbeeld op de baan langs het strand, waar we door hen onveranderlijk naar toe werden gelokt, wanneer ze onschuldig(?) wilden weten of we zin hadden de voorbij passerende duikboten te observeren, of op een berghelling die naar de “Alto Da Boa Vista” en de “Vista Chinesa” leidt en waar er altijd op zijn minst een twintigtal andere auto’s stonden te wiegen (van links naar rechts) en te schommelen (van voren naar achteren). De meisjes vonden er blijkbaar genoegen in elkaar luid zuchtend te horen klaar komen, iets wat ze absoluut niet van elkaar trachtten te verbergen. Ze zouden zelden in afzonderlijke ruimten willen vrijen en integendeel, schenen zichzelf meer op te winden te beseffen dat ze elkaar bijna konden áán raken. Ze waren ook voortdurend uit op verschillende soorten spelletjes, zoals eens in de bioscoop.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ze hadden, op het moment dat we elkaar ontmoetten, die bepaalde dag, erop aangedrongen een toen juist veel besproken film (in Brazilië toch wel - “Deep Throat”, met Linda Lovelace - die daar toen pas vrij was gegeven voor het publiek - voordien enkel voor de leden van de regering - door de militeiren, alhoewel hij voor het eerst werd afgespeeld, in de Verenigde Staten, in 1973), te gaan bekijken, vanwege zijn vreselijk erotische scènes, iets wat me, om er in het publiek echt van te genieten, nooit fel had kunnen bekoren.

Hier is het misschien aangeraden te vermelden dat in die tijd, in Brazilië, de censuur op erotische films pas was opgeschort geweest en het resultaat dat zijn vertoning, in openbare bioscopen, ongewoon de aandacht trok en een ware “boom” veroorzaakte, onder meer ook met films zoals “Império Dos Sentidos” en “Calígula”.

Eens ter plaatse aan gekomen, op zijn minst een half uur vóór het begin van de voorstelling (opzettelijk natuurlijk), duwden de meisjes ons prompt en wat ongeduldig naar de allerlaatste rij, juist vóór de wand dus, wat mij verwachting opwekte voor mogelijk spannende en wie weet zelfs, ontspannende, ogenblikken. Ze lieten ons, de mannen, tegen hun normale gang van daden, tussen hen beiden plaats nemen (gewoonlijk verkozen ze precies het omgekeerde). In afwachting van het begin van de film viel het ons op dat ook andere koppels de laatste rijen verkozen en alhoewel de zaal bijna vol liep werden we gespaard van (heel) dichtbij plaats zoekende mensen. Er werd overigens weinig gezegd tussen ons vieren, waarschijnlijk vanwege de groeiende verwachting en méér dan ene keer moesten we verschrikkelijk gapen en ons verveeld uitstrekken. Zoals verwacht heb ik de film niet helemaal kunnen volgen, alhoewel het onderwerp mij fascineerde, maar dat hoefde ook niet. Zij hadden blijkbaar afgesproken, voor de verandering, ons vanaf een zeker ogenblik en naarmate de film vorderde, tegelijkertijd te masturberen en na te gaan wie het eerst bekwaam was, hun respectief gezelschap, de "krampen" te doen ondervinden. Zonder veel aambras te veroorzaken, eens de lichten werden gedempt en de eerste beelden van de film op het scherm verschenen, wrongen ze hun handen, zonder meer, in onze respectieve broekzakken....censuur..

Het duurde niet lang vooraleer we ons allemaal van onze aanvankelijke schaamte lieten ontdoen en vast stelden, in het opflikkerende licht van de beelden op het scherm en ook vanwege de voortdurend aanwezige projecterende beeldstraal, boven onze hoofden, dat daar, in de film, Linda haar eerste pogingen had gestart een opmerkbare sabel diep in haar keel te doen zinken, zonder daarom verplicht te zijn geworden walgende bewegingen te produceren, wat de oorspronkelijke bedoeling was geweest van de dokter die ze daarvoor speciaal had geraadpleegd en die tot het vreemd besluit was geraakt dat haar clitoris zich in haar keel bevond en niet daar, waar iedereen verwachtte. De andere aanwezige koppels in onze omgeving bleken compleet opgeslorpt door die indrukwekkende beelden en alhoewel ik er mijn handen niet voor in het vuur zou hebben durven steken, kon ik geen verdachte, ritmisch verdwijnende, hoofden constateren.

Blijkbaar bekommerd dat de ene, of de andere, van de twee vriendinnen er vroegtijdig voordeel uit zouden trachten te halen om, onschuldig, de wedstrijd te beginnen zonder op de nodige "start" te hebben gewacht, besloten ze elkaar over onze borst heen te bespieden, terwijl wij de truc van die sabel-in-zwelgster op het scherm, aan het bestuderen waren. Wat later en met een bescheiden hoofdknikje, terwijl ze zichzelf wat rechter plaatsten, besloten ze de wedstrijd werkelijk te starten. Ik sloot, voor alle veiligheid, mijn ogen want ik had intussen al begrepen wat hun werkelijke bedoeling was. Ten andere, was het een wedstrijd dan moest ik mezelf concentreren, bijvoorbeeld, door me twee naakte negerinnetjes in te beelden die me, zonder enig belang, aan het aftrekken waren. Ik weet niet precies wie de winnaar is geweest, maar ik weet wel dat het lekker is geweest. Terwijl het duurde. Langer dan tien minuten, schatte ik. Geen record alleszins. Zij giechelden voortdurend en veranderden af en toe van hand, want de kramp overviel hen regelmatig, terwijl ze op hun onderlip beetten, duidelijk verradend dat de inspanning hen rapper vermoeide dan ze oorspronkelijk hadden verondersteld. Uit de hoek van mijn blik stelde ik nog vast dat, eigenaardig genoeg, de twee meisjes nieuwsgierig loerden naar het voorwerp dat hen NIET toebehoorde…

Een andere keer, in de auto, hadden ze, na er een soutien in de “Lojas Americanas” op verwed te hebben, met verwachtende opwinding, één van die oprolbare kleermaker meters mee gebracht om er onze instrumenten zorgvuldig mee ná te meten en dan te beslissen wie er uiteindelijk als overwinnaar(es?) verklaard mocht worden. Ik heb het niet persoonlijk willen nagaan, maar ik verdenk er het slimmere meisje van de afstand te hebben genomen, metend onderaan, vanaf zijn “asshole” tot aan zijn “pisshole”, terwijl mijn, wat eerlijker, vriendinnetje, de afstand nam boven op mijn buis, vanaf mijn buik. En dat maakt een groot verschil uit natuurlijk. In alle geval, de diameter van mijn cilinder was anderhalf keren de maat van de zijne en dat betekende dat niemand een duidelijke overwinnaar is geweest, want ze hadden vooraf vergeten te beslissen welke maat de belangrijkste was.

À Deus, gratis soutien…