Hallo Charlotje,xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ja 't is waar, weeral zo lang geleden. Maar een mens wordt daaraan gewoon, op den duur, denk ik.

Ik moet eerlijk zeggen, moest ik een bijgelovige mens zijn, of alleen maar een gelovige mens, dan zou ik nu met mijn hart in mijn voeten gezonken zitten. Lager dan dat kan het, is het niet?

Mijn moeder, jou grootmoeder, heeft mij verrast, op het laatst. Gelukkig heeft het mij niet uitzonderlijk aangetast. Het is hoogst mogelijk dat ik nog véél zal lijden, zoals ze het mij hartstochtig heeft toegewenst, op het einde van haar leven, maar als dat dan toch gebeurt, zal ik het niet aan háár verwijten. Hopelijk kan ik er dan zelf, op het juiste ogenblik, een punt achter zetten.

Je herinnert je nog dat je daar aanwezig was, met Christian, diene zaterdag namiddag? Ze was ongelooflijk lief en nuchter. Bijna normaal, buiten het feit dat ze in haar bed (praktisch recht) zat.

Toen je amper de lift uitstapte, beneden, draaide ze zich om naar mij en vroeg me vriendelijk haar nu naar haar bed te dragen. Verbaasd antwoordde ik haar dat ze al in haar bed zat. Maar ze drong onmiddellijk aan: draag mij nu naar mijn bed, terwijl ze aanstalten maakte zichzelf op te heffen. En nogmaals bevestigde ik: "maar je bent in je woonkamer, in je bed. Daar is de televisie, daar is de tafel, de sofa, de familie foto's..." Ze perste dan tussen haar fijne lippen: BRENG MIJ NAAR MIJN BED!! ONMIDDELLIJK!! IK ZAL HET NIET MEER HERHALEN!! NU !!!!

Maar ze heeft het nog verschillende keren herhaald. Tot ze mij begon te verwijten dat ik haar in haar bed had vast gebonden. En ze trachtte, de daad bij het woord voegend, recht te kruipen, meer dan ene keer, om er zelf naar toe te sukkelen. Maar ze slaagde er niet in en viel terug, slap neer, na elke poging. En toen wilde ze mij blijkbaar doden, alleen maar met die verschrikkelijke blik. Ge zijt nen vuile smeerlap.. nen echten duvel, uw vader had gelijk... hij had u lam moeten geslagen hebben... Braziliaanse smeerlap... ge zult daar allemaal nog veel voor moeten betalen, zulle... wacht maar af... ge zult nog veel moeten afzien vooraleer ge dood gaat.... vuile smeerlap... duvel.. allez, breng mij nu naar mijn bed... onmiddellijk... enzovoort, enzovoort... tot ik er van begon te beven, niet begrijpend wat er eigenlijk allemaal aan het gebeuren was... wat ik eigenlijk allemaal verkeerd had gedaan.. wat ik nu moest doen om alles goed te maken... en er een traan in mijn ogen begon te pinken.. en er ook echt lam van werd.. begrijpend dat ik niets kon doen om er einde aan te maken... dat ze misschien zelfs gelijk had, want op zo'n ogenblik is er niemand bekwaam te liegen en dat ik er beter van onder sloop, in de grond zakte... misschien zelfs, het allemaal verdiende...

Wat later, maar zonder één enkel ogenblik mij uit haar toegeknepen ogen te verliezen, beweerde ze dat ze dringend moest gaan wateren en ik heb haar dan bevend en diep zuchtend uit haar bed geholpen, haar op den pisbak gezet en terug naar haar bed gedragen, bang dat ze er gebruik van zou maken haar tanden in mijn nek te planten, wat dat dan toch niet gebeurd is en waarvoor ik haar, inwendig, bedankt heb.

Diene avond, de tweede avond ná mijn aankomst, was ik van plan geweest bij haar te blijven overnachten (bij manier van spreken), één of meerdere nachten, zolang zij en ikzelf, oordeelden dat het haar deugd deed, in afspraak en in overeenkomst met mijn broers... om haar handen vast te houden, haar eerlijk te steunen op haar laatste ogenblikken, wie wist wanneer...

Zij was de enige reden geweest voor mijn onverwacht bezoek aan België, toen iemand, hier, er mij van overtuigd had dat ze mij waarlijk nodig had en me zelfs riep, om afscheid van haar te nemen, terwijl ik er zelf meer dan een week lang over had gepiekerd en overwoog of mij dat zelf eigenlijk goed zou doen, of het niet beter zou zijn mezelf in de schaduw te blijven houden, tot ik besloot dat het haar waarschijnlijk veel meer deugd zou doen dan aan mijzelf en dat dat méér dan een reden was... een verplichting, om haar te tonen dat mijn liefde voor haar groter was dan de schrik daarna met een slecht beeld te moeten gaan slapen, misschien zelfs nog slechter dan de herinnering aan de dood van mijn eigen zoon...

Ik heb dan J. gebeld en heb hem ervan overtuigd dat ik het niet meer vol kon houden, dat het uiterst slecht was voor ons beiden, heb haar dan aan de telefoon gezet met hem, wanneer ze alles volledig en in alle geuren en kleuren en bijbehorende haat, die ze bekwaam was samen te schuren, bevestigd heeft, dat ik nen vuile smeerlap was... enzovoort... enzovoort... en ik hem gewoonweg gesmeekt heb iemand anders te zenden en hij er gelukkig is in geslaagd G. te lokaliseren, die een uurtje later is binnen gestort en haar nieuwsgierig vroeg wat er aan de gang was en zij opeens, terug vriendelijk, beweerde van niets... dat alles normaal was en zelfs stiekem naar mij loerde om na te gaan of ik dat ook zou bevestigen, wat ik niet gedaan heb en mij nerveus terug heb getrokken om de laatste trein, terug naar Gent, niet te verliezen en mijzelf ervan te overtuigen dat ik beter helemaal niet had moeten gekomen zijn en dat ik zelfs de moed niet meer zou kunnen opkrikken later nog eens langs te passeren en nogmaals proberen afscheid te nemen, vooraleer terug te reizen naar Brazilië... wat ik niet meer heb gedaan... volledig verslagen.. zoals ik mij voelde..

Nu zit ik mij hier alle dagen af te vragen wanneer juist dat lijden zal beginnen, alhoewel ik er zeker van ben dat, als dat echt gebeurd, dat niets met háár te maken zal hebben, dat zij daar zelf niets kan (of kon) aan doen of laten te doen en zelf ook ongelovig was, zoals ik, in God en in alle duivels, die misschien zelfs veel reëler zijn dan alle goden, of beter, zich verkleden zoals de ene of de andere God en er gebruik van maken om de gehele wereld te verpesten, in de naam van God, enzovoort... enzovoort...

Goed zo, maak je niet ongerust, ik ben volledig bij mijn bewust en ben er zeker van dat niets ne meer mij aantast, dat ik niet bang ben van de ene of de andere vervloeking, van wie dan ook, dat ik in de grond een goede mens ben en dat ik mijn dochter in de juiste richting zal stuwen, op de ene of de andere manier.

Verleden week heeft dienen dokter, hier in Recife, die al drie keren (of was het vier keren?) een kind heeft getracht te verwekken in Ligia, een tweeling het licht gegeven, na vier eicellen van een dochter (rond de dertig), bevrucht met het zaad van haar echtgenoot, in de buik van haar eigen moeder (51 jaar) te hebben geplant, acht maanden geleden. Misschien is er nog tijd over, dáár nog eens aan te denken...

En jij ook, tenandere.

Daaag,

Rudo

PS: Het is hier gepast eraan toe te voegen dat Mama, gedurende de laatste maanden van haar leven, een morfinepleister op haar borst gebruikte, met de bedoeling, natuurlijk, haar pijnen te stillen. Volgens de verstrekte uitleg van praktisch iedereen die het incident heeft meegeleefd, is dat de oorzaak geweest van haar ijlende, laatste woorden, die ze aan mij heeft gericht. Goed zo, met dat gerucht in mijn oren probeer ik nu alle dagen rustig te gaan slapen. En het lukt, bijna, altijd.

(Hehehe, ik begin te vermoeden dat ik toch iets duivelachtigs heb...)