Nog een andere vreemde situatie heeft zich afgespeeld toen, op een zekere avond, Fritz mij telefoneerde om mij uit te nodigen, onmiddellijk, samen met een "vrouwtje" dat hij mij nog niet eerder had voorgesteld, beweerde hij, te gaan avondmalen. Ik was er zeker van dat het zich weeral om een nieuw "slachtoffer" betrof en heb zijn aanbod aanvaard, onder meer, omdat ik toch al gereed stond voor een paar verfrissende biertjes. Het betrof zich om een slanke vrouw, rond de dertig misschien, wat ik een beetje eigenaardig vond, want hij was verslaafd aan jonge grietjes, maar ze was niet onknap, was redelijk goed geïnformeerd en gedroeg zich niet zoals een dom geitje, wat voordien wel altijd het geval was geweest. Gedurende het eten, begon ze mij, tot mijn verwondering, een hele hoop persoonlijke vragen te stellen, vooral over en wat ik dacht van Dr. Eduardo, zoals ze hem noemde en wat ik allemaal rechtuit heb beantwoord, zonder enige twijfel en zonder ervoor te moeten liegen, overtuigd dat ik er van was dat ze geen enkel type van verwantschap met hem bezat. Op dat moment was die nieuwe dagelijkse krant al volop in productie (was geïnaugureerd geweest op de geplande dag, zonder ongelukken en zonder verassingen) en had al de eerste plaats ingenomen, tussen de andere bestaande kranten, in circulatie. De krant (Folha De Pernambuco) was volledig gedrukt in kleuren, had dan ook de beste drukkwaliteit (offset), vergeleken met de twee andere, honderd jaar oude, concurrenten (Diario De Pernambuco en Jornal Do Commércio, ook allebei mijn klanten, waaraan ik, over de loop van de jaren, bijna twintig miljoen dollars in machines heb verkocht) en werd door iedereen aangewezen als een duidelijk, volledig succesvol, initiatief. Nochtans had de eigenaar enkele schulden met mij opgebouwd gedurende de voorbije weken en voelde ik mij uiterst gekwetst door zijn onverantwoordelijk en zelfs onrechtvaardig, gedrag. Bovendien bezit ik (en beken ik als zijnde een foutieve trek), een "implacável" karakter, wat wil zeggen dat ik geen fouten van mezelf aanvaard en er, in compensatie, ook geen enkele vergeef, van de anderen. Mijn tong was dus absoluut niet gesnoerd geweest gedurende haar interview, wat ik, zoals ik al eerder vermelde, wel een beetje eigenaardig had gevonden, maar wat wilt ge, tussen vrienden en met bier erbij, bestaan er praktisch geen grenzen (G. niet inbegrepen, wel te verstaan). Nu moet ik toegeven dat ik misschien een beetje te veel op zijn rug heb gezweept, vooral toen ze mij vroeg de persoonlijkheid van Dr. Eduardo in één woord te beschrijven, terwijl ze wat in haar handtasje prutste (nu weet ik het zeker; om haar taperecorder aan te leggen). Zonder veel te peinzen, te haperen of te blozen, beweerde ik dat hij in de categorie van de "picaretas" of zowel "canalhas" te classificeren was (letterlijk te vertalen als schaamloze bedriegers en oneerlijke pubers). Wat later liep het gesprek stil, namen ze beleefd afscheid en bleef ik achter, om mijn portie bier, verder alleen, op te drinken.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De volgende dag, toen ik toevallig terug op Fritz botste, riep hij mij in een hoek, om te weten wat ik gedacht had over ons gesprek, de avond daarvoor en vooraleer te antwoorden, besloot ik verwonderd te vragen wat hij daar eigenlijk precies mee bedoelde, want zover ik het verstaan had was dat mevrouwtje alleen maar een toevallig vriendinneke van hem geweest, dat niets met onze zaken had te zien en waarvoor ik dus ook niets had verborgen, alhoewel ik wel moest toegeven dat ik de reden niet had verstaan van al die eigenaardige interesse...

Toen bekende hij, schuchter en met duidelijke wroeging, dat Dr. Eduardo (hij was hem gene dokter nietskemedalle, maar zo gaat dat nu eenmaal, hier) hem had gevraagd zijn persoonlijke raadgeefster en waarzegster (weeral die onverdraaglijke mediamieke madammekes van G.), met hem (Fritz dus) mee te nemen om mij samen uit te horen, gedurende een officieus avondmaal, want hij was van plan geweest mij te contracteren voor andere opdrachten, niet in de krant, maar in zijn ethanol fabrieken (waar men ook suiker en alcohol vanuit suikerriet produceert), in het binnenland, waar hij iemand zoals ik kon gebruiken, ook omdat ik meertalig was en hij regelmatig contact had met klanten in het buitenland. Alhoewel ik dat aanbod toch nooit aanvaard zou hebben, vooral ook omdat ik besefte dat hij, allesbehalve stipt betaalde, vond ik het gedrag van Fritz, op alle mogelijke gebieden, absoluut inadequaat en de korte vriendschap heeft maar geduurd tot het tijd was er méé te stoppen.

(Over die waarzegster nog en om G. te doen watertanden, ze heeft toen ook voorspeld dat ik nog vijftien jaar, hier in Brazilië, zou blijven wonen.... en dat was toen in 1998. Dus heb ik nog enkele jaren te goed, hé?)

In korte woorden, mijn beste vriend, toen, had me verraden, gebruikt en misbruikt terwijl hij van mij, ondertussen, kennis, eerlijkheid, ondervinding, trouwheid en zekerheid had ontvangen, op medeplichtigheid had kunnen rekenen en compleet succes had kunnen veroveren, zonder daarvoor enige vergoeding te hebben moeten voor betalen, tenzij wederzijdse vriendschap en hij, toen puntje bij paaltje kwam, toch verkoos zijn ziel te verkopen aan de rijkste, de machtigste en de minst eervolle partner. Hij is er later zelf ook het slachtoffer van geworden en het kon me geen barst meer schelen. Zonder enige twijfel besloot ik voort te ploegen, want vroeger of later rendeert dat meer dan al de rest samen.....