Die en andere zorgen (zie de vorige post) lieten mij gedurende het grootste part van de tijd, nerveus en geprikkeld (met een krop in mijn keel) rond lopen. Alhoewel ik daar geen echte reden voor bezat verdronk ik me in het bier en in de caninhas (hetzelfde als caipirinhas, maar zonder ijs en suiker), vooral s middags en s avonds, in de Praia Lanche en de Big Baby, simpele cafeetjes op het strand van Boa Viagem, die intussen al failliet zijn gegaan.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Sedert we naar Recife waren verhuisd (voor ne hele pak redens, particuliere en professionele, sommige ervan al eerder beschreven hier in deze blog en andere die ik later wel eens uit de doeken zal doen, maar het was duidelijk een juiste beslissing geweest, zoals anders ook mijn beslissing om naar Brazilië uit te wijken), was het mijn gewoonte geworden met de fiets naar het werk te rijden, amper vijf kilometer ver weg. s Morgens vroeg, alle dagen, vooraleer het werk binnen te stormen, om me door de zalige vrede te laten overmeesteren, stopte ik gedurende een paar minuten aan het laatste stukske strand, "Pina" genoemd, waar de baan een bocht neemt naar links, weg van het strand en óp naar het werk. Daar bleef ik dan altijd, enkele minuten, op een muurtje, uitrusten van de inspanning met de fiets, want ik gaf nooit minder dan "volle bak". Ik zal niet ontkennen dat ik daar ook geen gebruik van maakte om, geniepig, mijn nek in de heersende stilte te kunnen horen kraken, wanneer ik bepaalde bewegingen met mijn hoofd verrichte, nog altijd gemarteld door die obsessie van een tumor in mijn keel.
Op den duur geraakte ik een beetje bekend door de voorbijgangers en sommige van de meiskes die daar dagelijks passeerden, op weg naar hun werk of zo, of zowel, zonder echte bestemming, begonnen mij te benaderen om wat conversatie weg te smijten, enzovoort. Één ervan, blank, nogal dik, met een altijd opvallende vuile neus, liet zelfs haar vriendinnen in de steek om mij te komen vertellen, onder andere, hoe ze, zonder dat ik daar ooit iets over gevraagd of interesse in getoond had, de vorige zondag een man had zitten ophitsen aan het strand, niet alleen door woorden, maar ook door houdingen, tot ze had opgemerkt dat dat een zekere uitwerking tot stand had gebracht, zo te zien aan zijn uitpuilende zwembroek en ze hem dan, wraaklustig, in de steek had gelaten. Met dat en zonder méér, stond ze op en haar verbijsterd nastarend vroeg ik me wantrouwig af of ze bezig was hetzelfde spelletje met mij te spelen. De volgende dag, op hetzelfde uur, zonder blinken noch blozen, nodigde ze me uit enkele fotos van haar te nemen in het Othon Praia Hotel, daar vlakbij. Het spreekt vanzelf dat ik daar, verrast van haar onbeschaamdheid, niet heb op gereageerd. Tenandere, van 't één kan 't ander komen en vooraleer een mens begrijpt wat er aan de gang is, zit hij al met zijn poepe in de boter...
Een ander meiske, een lenig negerinnetje, dat altijd op een heel typische manier, met een wiegend kontje, aan kwam wandelen, begon me ook, bijna alle dagen, een goede morgen te wensen. Ze had duidelijk de studies al verlaten en wilde blijkbaar alleen maar wat gezelschap, want ze woonde in bij haar grootmoeder en die had haar liever niet in de buurt, s morgens, wanneer ze waste en kuiste, zoals ze beweerde. Ze droeg altijd datzelfde loshangend, bijna doorschijnend hemdje waardoor men duidelijk een paar fel vooruit priemende heuvels en brandende koplichten kon onderscheiden. Ze zou zich dan neer zetten, recht voor mij, met gekruiste benen, terwijl ze mij, ik weet niet of ze dat onschuldig deed, het meest volmaakte zicht van haar voorkant aanbood. Ze was duidelijk groot gevormd en de meubels waren nog zeker niet één verdieping naar omlaag gezakt. Één keer heeft ze één van hen, bewust, halvelings ontbloot, om te bewijzen dat ze dáár blanker was dan de rest van haar lichaam. Waarschijnlijk dacht ze me er zo van te overtuigen dat ze geen pure negerin was. Méér dan gekeken heb ik niet gedaan, alhoewel de bekoring de grempel duidelijk aan het overschreiden was. Op den duur sprak ze me voortdurend en uitsluitend over haar vroegere en tegenwoordige vriendjes, me altijd intieme details verstrekkend over wat ze hadden gedaan en wat ze gelaten hadden te doen
Wanneer ik dan eindelijk op de firma arriveerde (en waar ik altijd eerst een verfrissend en koud stortbad nam) heerste daar ook altijd een min of meer erotische sfeer. De grote meerderheid van de ambtenaars bestonden uit middeljarige vrouwen die duidelijk uit waren op extramatrimoniale avontuurtjes. Hier of daar en wanneer mogelijk. De oudste van hen was al jaren lang de minnares van de algemene manager (een geboren Engelsman) van het filiaal in het noordoosten van Brazilië. Een volmaakt (publiek) geheim. Een andere was nogal expliciet. Alhoewel ze gehuwd was en mij haar man had voor gesteld zou ze me uitdagend, maar vertrouwelijk, alle dagen ontvangen bij het koffiemachientje, terwijl ze me hees toe vertrouwde dat ze weeral eens gedroomd had van mij. Hoe dan, vroeg ik altijd verbaasd, maar begrijpend. Dat mag ik hier niet zeggen, fluisterde ze dan zwoel in mijn oor, terwijl ze me licht in mijn zak kneep. Iets wat hier zonder veel schaamte en op een vertrouwelijke manier gedaan wordt, eenmaal als echte vriend aanvaard door de heersende kring. Een ander meisje nog, mijn secretaresse in Recife, een schoon ongetrouwd moedertje van een jaar of twintig, was duidelijk uit op iets ernstiger. Maar toen had ik al lang mijn eigen vrouwke
