Ik heb het al eerder vermeld, maar vijf keren per week (vroeger waren het er drie), na mijn werkuren, hier in Recife, die nooit echt gedisciplineerd zijn geweest, pleeg ik mijn lichaamsoefeningen, gedurende een uur ongeveer, thuis, op de ergonmetrische fiets.. de loopband.. een beetje uitrekken hier.. een beetje uitstrekken daar.. en daarna streef ik rechtstreeks naar het strand, voor mijn deur, waar ik de tijd vind en de bries, om af te koelen, de verse lucht in te ademen en mijn oefeningen te beëindigen en dan, vervolgens, zonder dat er iemand bestaat die het mij kan verhinderen, helemaal alleen, de nodige en nuttige vloeistoffen aan mijn vermoeid lichaam aanbied en me door hen laat overmeesteren, in een dichtbij gelegen cafeetje, om zo mijn krachten en ook mijn hoop herop de bouwen en te herstellen.. te mijmeren over wat er allemaal gebeurd is gedurende die voorbije dag en mezelf te oordelen, of te veroordelen, over wat ik juist en verkeerd heb gedaan, vrienden(??) en toestanden te herinneren, dromen, peinzen, denken, herdenken, tot ik een uur, of twee, later, opeens recht strompel, bewust dat het tijd wordt naar terug naar huis te keren en mijn plichten te vervullen en vooral mijn dochter te omhelzen, die al precies weet hoeveel ik haar wel nodig heb, hoeveel plezier ze mij doet met alleen maar haar simpel bestaan en aanwezigheid in mijn buurt en hoeveel geluk ze mij verstrekt.. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Gedurende die gelegenheden komen er, af en toe, een hele hoop vlinders voorbij wapperen, met op hun blinkende vleugeltjes, mensen zoals Annie Baetens vooral en in het speciaal, maar andere mensen van Laarne ook, in het algemeen, met Nonkel Marcel, Tante Georgine, Ceriel Schatteman (de fameuse), Nonkel Andre, Tante Denise, Medard, Tante Rachel, het Kasteel van Laarne, De Korte Meire, de Lange Meire, enzovoort, enzovoort, en ik mij prompt herinner hoeveel gelukkige dagen ik daar eigenlijk wel door heb gebracht, gedurende het verzorgen, planten en oogsten van bloemen en bollen, met de aanwezigheid van al die heldere, verwarmde, serres, velden en bergplaatsen, die me soms rillingen over de ruggengraat veroorzaakten, van verwachting, angst en nieuwsgierigheid en waaronder de onvermijdbare, enge, beestjes, zoals muizen, kobben, kikkers en wie weet, zelfs enkele slangen en spoken, aanwezig waren, vooral daar vanachter, dicht bij dat grachtje, helemaal aan de achterkant van het bloemhof, en in die kleinere, donkere en killere, serretjes, ook aan die achterkant en in de "remise" en de hangar, waar de rieten matten opgestapeld en verzameld werden, samen met alle soorten werktuigen en gereedschap en andere soorten bucht en brol, aan de rechterkant van het hof, waar ik alleen maar binnenstapte met opgeheven voeten en op mijn tippen, om op geen enkele van die beestjes, onbewust, te trappen, om achter verborgen en vergeten schatten te pluisteren, of aan die enorme op sporen rollnde watersproeiers, te "doagen", om mijn kracht te meten, het deksel van de water voorraadputten op te heffen, om te zien of er daar niets te bespeuren viel, in het duivenhok te loeren, sproeien, planten, verplanten, ontkruiden, rakelen, potten, verplaatsen, zorgen enfin, culminerend met het classificeren van de voordien geoogste of aangekochte Begonia bloembollen, wanneer we tegen het uurwerk vochten, want de vracht zou 's anderendaags vroeg opgehaald worden...
En dan waren er nog die wandelingen naar het bos van de Baetens's, waar Tante Georgine tientallen schilderijen het leven gaf, omringd door ondiepe grachten en waar Nonkel Marcel zijn beste oeraarde oprakelde en waar het altijd wat eerder donker werd.
Men zal het niet geloven, maar de helft van mijn hedendaagse dromen keren altijd terug naar de Bloemisterij van de Baetens's, in Laarne. 't Is ook niet moeilijk te begrijpen, hé... 't schoonste part van mijn leven heeft zich daar afgespeeld, met later, mijn uistappen met Annie, zelfs naar de kust, met de auto of de moto, inkopen doen, tennissen in Wetteren en wat later, gaan feesten dicht bij het meer van Lochristie, of was't Lokeren, ., ik weet het allemaal niet meer, maar 't was toch zo uiterst gezellig.. en moest ik het uurwerk terug kunnen zetten, Laarna zou op de eerste plaats staan...
Wat een heimwee; hoe schoon was het, het leven...
