Hallo liefste Annie (het gezellige nichtje waarvan iedere gezonde puber droomt),

Neenee, toen Expo 1958 gebeurde was ik nog maar amper enkele jaren oud, woonde nog in de hoofdstad van West-Vlaanderen, met name "Rumbeke" en was ik er al absoluut bewust van dat alleen maar de dochters van rijke mensen, zoals jij, zich zo een uitstap, naar Brussel, konden veroorloven.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Van rijke meisjes gesproken, er woonde ook zo eentje in onze Spanjestraat, waarover ik mij het volgende herinner:

"Om terug te keren op Cathy (dochter van de eigenaar van een alom gekende glasfabriek, dicht bij het Kasteel van Rumbeke), alhoewel ze meestal diep weggedoken, op de achterbank van de familiewagen, met hun "chauffeur", onveranderlijk razendsnel, voorbij dreunde, heeft ze toch op zijn minst ene keer, met mij alleszins, moeten rekening houden. Het is zo gebeurd dat ze, toen ze, voor de ene of de andere reden verplicht was geweest de Spanjestraat te voet te moeten afstappen, zonder zich daarvoor geneigd te hebben gevoeld zelfs alleen maar een schuchter glimpje van haar prinsesmaagdelijke blik aan mij te hebben gegund, je weet wel, dat lid van die "gemene" familie "Van Leuven" daar, juist op één van die momenten wanneer ik, zoals gewoonlijk, verveeld en alleen, mijn versleten balletje tegen de fabrieksmuur (ik weet nog altijd niet, na zovele jaren, wat ze daar precies fabriceren), recht voor ons huis, aan het trappen was, ik haar, zonder verdere interesse, voorbij had laten passeren en ik op hetzelfde ogenblik de aanwezigheid opmerkte, dicht in de buurt, van een straathond en ik besloot zijn jachtinstinct aan te wakkeren en hem met een ritselend geluid tussen mijn lippen, op te hitsen zoals: ...pakze.., kkkksss pakze..kkksss, pakze..kkkksss.. en ze zich opeens verschrikt om draaide en er als een bliksem begon van weg te rennen, alsware ze een engel van de duivel en het hondje, eerder triestig en gedeprimeerd, met de staart tussen zijn poten, opeens de reden van zijn mislukking ontdekte en er kwijlend van de woede en de haat achteraan is beginnen te spurten.. en ze, toch nog juist op tijd, snikkend en hijgend, de poort van hun villa is kunnen binnen draaien, waarna ze onmiddellijk haar eigen wachthond, uiterst rap, van zijn ketting heeft kunnen ontdoen en ik, dat verstomd vaststellend, zo rap heb gevlucht als mijn korte beentjes het mij toelieten, verbaasd dat diene laffe straathond, die mij intussen, jankend, allang voorbij was geschoten en zelfs al uit mijn blik was verdwenen, geen enkele weerstand had gepleegd, mij alleen overlatend in mijn verschrikkelijke ellende, zodat ik mijn kloten uit mijn lijf heb gelopen en hij me bijna toch beet heeft kunnen pakken, schuimend van de lust op wraak en zijn ontzettende muil in het kruis van mijn korte spijkerbroek wilde toe slaan... diene smerige waakhond, vooraleer ik bekwaam was mij binnenin de garage van ons huis te verstoppen..

Dat heeft de spuigaten volledig doen vollopen en ik heb toen besloten nooit ne meer met diene valse Cathy te spreken, sedertdien. De rest van haar naam heb ik zelfs ook nooit nemeer willen weten.."

Ziezoo, Annietje, elke mail bevat een klein verhaaltje van diene tijd, zodat je voelt hoe gelukkig wij eigenlijk wel waren en het zelf, toen, nog eigenlijk niet goed beseften.

Daaag liefste Annie,

Rudo