Dat is het wat mij verschrikt, op mijn latere dagen: mijn totale afhankelijkheid van mijn vrouw en nu ook (in veel mindere mate en alhoewel ik optimistisch ben op dat gebied, vooral ook omdat ze nog jong is en bereid te leren) van mijn dochter. Om eerlijk te zijn, ik ben bang van haar “betrouwbaarheid” (die van mijn vrouw, bedoel ik) wat, volgens mijn oordeel, ook de afhankelijkheid aantast. Echt benauwd, want dat betekent dat ge er niet kunt op bouwen, op rekenen, of anders nog, ze niet aan uw kant staat, maar aan de andere kant.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Enkele dagen geleden had ze nog beweerd dat het niet waar is dat er achter elke grote man, een grote vrouw bestaat. Ze beweerde dat de grote vrouw naast de grote man moet staan en niet, er achteren. Nu is mijn indruk dat ze niet naast mij staat, maar wel recht tegenover mij. Aan de andere kant dus. Ik voel duidelijk, verschillende jaren al, dat ik niet aan alle draadjes trek en ik, in al mijn dwaasheid, er nooit aan getrokken heb; dat zelfs de mensen die het dichtst bij mij zijn, fysisch en psychisch, toch doen wat ze uiteindelijk zelf oordelen beter is voor henzelf te doen, onafhankelijk van de reden, van de algemene interesse en van de richting van het gemeenschappelijk voertuig, waar er geen twee sturen bestaan om tegelijkertijd naar verschillende bestemmingen af te steven, zonder enig belang te hechten aan diegene die de motor heeft aangebracht en het voertuig op gang heeft gestoten. Dat komt overeen met opstandigheid, muiterij en zelfs gevaar voor onbestuurbaarheid en uiteindelijk: abrupte botsing. Dat alles, zonder enige schijn van twijfel en geen enkele blijk van wroeging. Wat me tot een ander besluit leidt: is ze zich wel bewust van het dreigend gevaar, of is dat precies haar doel. Het onvermijdbare confront. Ik ben geneigd te geloven dat ze er daar het verstand niet voor bezit... dat ze, zoals dat kieken zonder kop, in de hof van Fons, in alle richtingen loopt, zonder te beseffen dat er maar één richting geldig is en alle andere op de muur stuiten of zowel naar de zandbak, of naar de afgrond leiden. Zonder over de nodige ondervinding te beschikken en de reeks van mijn succesvolle, eerdere, beslissingen in acht te nemen.

Maar elke man (net zoals iedere vrouw) heeft toch immer iemand nodig waar hij (zij) blind op kan vertrouwen? Ik heb mezelf, met de jaren, bewust gemaakt dat dat niet mogelijk zal zijn, in mijn geval en ben het beu geworden iets te vragen, zoals a.u.b, por favor en por gentileza en als ik dan tenslotte na ga of het wel gedaan is geweest, dan krijgt ge als onvermijdelijk antwoord, eerst wantrouwig: “wat gedaan?” en dan, uiteindelijk: “nee, ik heb het niet gedaan”. Punt. Punt en andere lijn en zoals een verstokte ezel bestaat er geen mens op deze aarde die haar er kan van overtuigen het toch te doen, of ze te overhalen een verdere uitleg erover te verstrekken. Al zijn het soms maar onbenullige zaken, of slechter nog, belangrijke, het past gewoonweg niet in haar hoofd. Tenandere iedere keer dat ik met iemand bekvecht of ruzie maak omdat hij me financieel verlies, of gelijk welk ander soort verlies (psychologisch, moraal of emotioneel) veroorzaakt, plaatst ze zich onmiddellijk achter de stoel van de verdachte, haar handen op zijn schedel rustend, terwijl ik op datzelfde ogenblik mijn duidelijk vonnis moet aanhoren: “gij zijt verkeerd”, automatisch, zonder verdere verklaringen, zonder recht op beroep en gereed voor de volgende. In dat opzicht is het eigenaardig vast te stellen dat ze, van de andere kant, nooit “nee” kan, of durft, uitspreken tegen iedereen die haar uitnodigt, voor ‘t eender wat, onafhankelijk van wie het is, de hoeveelste keer het is, om welk uur het is, waar het is, waarvoor het is en in welke omstandigheden het is. “Nee” is een uitdrukking die niet in haar woordenboek staat. Mijn afhankelijkheid van haar, in dat opzicht, doet mij alsmaar terug denken aan de omstandigheden in welke Nonkel Marcel om het leven is gekomen. Op het einde is hij alleen gestorven, vast gebonden aan zijn stoel, door het venster starend, met een hemelsgrote heimwee naar zijn vinkskes en na zeventig jaar sleur en slommer: huilend van de wanhoop en de onverdiende straf. Wie kan er mij van overtuigen dat ik datzelfde lot ook niet zal ondergaan?? De eenzaamheid, op zo een moment, is ondraaglijk (en het veroorzaakt diepe lidtekens), eenzaamheid die ik gans mijn leven, zoals negenennegentig percent van de mensheid, zonder (veel) schrik, op mijn schouders heb mee getjoold en er nu overtuigd van ben, mij nooit nemeer zal verlaten. Dat is echter allemaal geen kwestie van gebrek aan liefde geweest (alleszins niet van mijne kant en ge weet het, ik steek mijn handen niet meer in het vuur voor niemand, behalve voor mijn dochter, die ik bemin, vanuit de grond van mijn hart, zoals zij het zelf uitdrukt). Het is uiteraard, uitsluitend, een kwestie van gezond verstand. Hoeveel mensen beschikken eigenlijk over gezond verstand? Één op honderd; één op duizend? Dat geluk heb ik, in mijn persoonlijk leven niet gekend, tenware, ik moet het er bij zeggen (heel waarschijnlijk), met Gleicy, die nog maar amper twaalf jaar oud is, maar toch al bewezen heeft dat ze, op dat gebied, dicht aanleunt bij mijn overleden zoon, Rudo Jr. Zij betekent voor mij precies en exact wat zij denkt dat ik beteken voor haar: een “arm- en rugleuning”, een “comfortabele en betrouwbare zetel”. Eigenaardig, niet? De graad van risico is er echter wel wat door aan het dalen. Moest ik, eventueel, vroeger sterven dan één van hen, wat redelijk en normaal zou zijn, dan weet ik niet in hoeveel tijd mijn vrouw er bekwaam zou in zijn, alles wat ik gespaard heb, na vijfendertig jaar werken, te verliezen, louter en exclusief door dat gebrek aan gezond verstand. En of mijn dochter, nog juist op tijd, meerderjarig zou kunnen worden, vooraleer de tuigen zelf in handen te nemen en te redden wat er nog te redden valt.

In alle geval, beter dat, dan één van hen, mij vooraf te gaan. Intussen ben ik hier op mijn laatste benen aan het lopen. Bij de firma zeker en vast, terwijl, persoonlijk gezien, dat gedacht, bijna vierentwintig uren per dag, zeven dagen per week... enz... door mijn hoofd spookt.. zodat ik er in een vicieuze cirkel van ben geraakt en ik geen uitweg meer kan onderscheiden...

Feit is dat er nog enkele verhalen ontbreken in mijn blog, zoals bijvoorbeeld over de corruptie die hier enkele jaren geleden bestond, zowel op nationaal gebied als op locaal gebied en in grote mate verminderd zijn geweest, als men de huidige regering vergelijkt met alle vorige regeringen, te beginnen met diegenen, afkomstig van de militaire overheden, terug in de jaren zeventig.

Ik herinner me hoe de “Diretoria Eletronica de Proteçao ao Voo”, van het “Ministério Da Aeronautica” in de luchthaven “Santos Dumont”, in Rio De Janeiro, volledige onafhankelijkheid bezat om machines, van eender welke bron en nut, hier, in Brazilië, te kopen en daar in de USA, contant in dollars, te betalen, zonder daarvoor over enig soort officieel import document te beschikken, zoals een “Guia De Importação”, een “Carta De Crédito”, een “Fatura Comercial”, etc.. Het was een zuivere kwestie van de “Capitão”, of de “Coronel”, hier, ervan te overtuigen over het nut en het doel van deze machines, om een locaal uitgestrekte aankoopbevel te ontvangen. De vliegtuigen van de luchtmacht zorgden voor het internationaal vervoer, hetzelfde geldend voor de Zeemacht, die altijd gedaan heeft waarin ze precies waren geïnteresseerd, onafhankelijk van de mening en de vergunning van de burgerlijke overheden.