En we goan nog nie noar hus, bilange nie, bilange nie... en tans zieme ne keer naar Bairnegem gewist... en ze zei wel vannee maar ze peinsde wel vanja... bilange nie, bilange nie...xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

In de Spanjestraat woonde onze huisarts, Dr. Spincemaillie en die had een zoon, ongeveer ook van mijn leeftijd, waarmee we eens, ik denk langs de Scouts om, met de fiets, op stap zijn geweest. Ik ben er zeker van dat we terecht zijn gekomen op een plaats die nog aan Vlaanderen toe behoorde maar waar men toch al wat Frans begon te tateren. Alhoewel ik hem er altijd van verdacht had een voorstander te zijn van de verfransing van onze Vlaamse gewesten, heeft hij me toch voor een verrassing bezorgd, toen hij, onverwachts aan een franstalig koppel vroeg om Vlaams te spreken in Vlaanderen en hij hen daarbij ook uitschold voor “franskiljons”.

Eigenaardig was hun reactie en dat heb ik nooit ne meer vergeten: "Respecté xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />la Belgique!".

Wat voor een domme uilen, hé!! Wij waren wij toch in ons eigen landje? België??