Er zit iets in het bloed (DNA) van de Van Leuven's dat vanzelfsprekend geërfd is geweest van ons braaf (toen ze nog jonger was dan negentig, in alle geval) moederke en bijgevolg van de tak van de familie Baetens afkomstig is in onze stamboom, met name de onweerstaanbare voorkeur voor goed gemoed, algemene opgewektheid (zelfs wanneer men met tijdelijke tegenslag aan het kampen is) en waarom niet, ook een beetje op spot is afgestemd en nog meer zelfs, aan zelfspot grenst. Ik heb dat voor het eerst opgemerkt en pas later bewust de overtuigende verbinding geklonken, bij Pépé, de vader van mijn moeder die ik me, eigenaardig genoeg altijd als een oude mens herinner, alhoewel hij toen, een halve eeuw geleden, waarschijnlijk nog rond de zestig was. Ik bedoel: hij scheen mij al een oude mens te zijn vooraleer hij echt oud is beginnen te worden. In compensatie, toen ik nog een snotneus was vond ik mensen van achttien al redelijk getemd en overmeesterd door het dictatoriaal reglement van de maatschappij. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Toen ik zelf achttien werd en eindelijk toegelaten werd in de Ciné Rex in Roeselare en andere sekscinema's in Izegem (waarvoor er, in mijn onschuldige ogen, expliciete advertenties gedrukt werden op de voorlaatste bladzijde van de weekkrant “De Weekbode”) en die ik, tussen haakjes, heimelijk frequenteerde, gewoon om me daar scheel te zitten staren op al die blote billen en borsten van de toen heersende seksgodinnen, zonder ooit aan mijne opstandige piemel aandacht te hebben geschonken, daar in de cinema, op zijn minst, tenware om hem in een minder ambetante positie te wringen, oordeelde ik dat mensen over de dertig al praktisch afgeschreven waren voor avonturen, enzovoort, tot ik tegenwoordig begin te vermoeden dat een oude mens overeen komt met diegene die al een paar jaar in zijn graf aan het verteren is.

Tot daar de inleiding over Pépé.

Zoals het in diene tijd paste is hij gestorven zonder dat iemand mij ooit heeft ingelicht (ik beken dat ik daar eigenlijk ook nooit de minste interesse voor heb gekoesterd) van wat precies. Ik denk nu, misschien aan de ziekte van Parkingston (of was het Alzheimer?) die dus waarschijnlijk ook in mijn bloed zit, net zoals de zelfspot, ook eigen aan Mama, die niet aarzelde met zichzelf en haar “toeren” schouderschuddend ná te zitten lachen. Hij, Pépé dus, beefde zo constant en verontrustend, terwijl hij zich “kwijlend” (’t zal niet van de goesting geweest zijn, verdenk ik), voort sleepte, somtijds bijna struikelend, tot hij niet alleen nemeer recht kon staan, zich niet alleen naar het WC-kot kon begeven en nog minder aan zijn eigen achterkant kon krabbelen. Volledig afhankelijk dus van vrijwilligers, iets wat iedereen, uit de grond van hun hart, haat, zwerend nooit daarvan af te willen hangen en liever verkiezen te sterven vooraleer zover te geraken, tot het zover geraakt en men die woorden terug moet inslikken, want de dood komt nooit zonder moeite en als het puntje bij paaltje komt vinden ze de moed niet uit het venster te springen, al ligt het venster op het gelijkvloers en men, op den duur, beslist toch alle schaamte te verliezen en zonder aarzelen bloot in de bassin te gaan stappen, gelukkig dat ge nu toch eigenlijk ne keer verlost zult worden van diene jeuk daar beneden, langs achteren, die onverdraaglijk is geworden, de gehele dag lang en sinds gisteren, want niemand kuist beter zijn eigen uitlaatbuis dan de persoon hemzelf en dat het daar is, waar het het een mens meest ambeteert...

Ik kan me nu zo oneindig goed voorstellen dat dat laatste, waarschijnlijk, de grootste ergernis is van de zieken en die de meeste geheime jeuk veroorzaakt, wat me automatisch doet herinneren aan het spreekwoord van Mama dat “wie het eerste riekt, zijn nolleke piekt”...

Zijn oudste dochter, mijn tante, heeft het op haar schouders genomen zijn lijden, zo goed als mogelijk, te verzachten, want ze kampte met haar eigen remmen en grenzen, in overweging genomen haar maagdelijke toestand, zelfs na ook dicht bij de negentig te zijn geraakt. Het was toch opmerkelijk hoe “gemakkelijk” hij zijn eigen drama en teneergeslagenheid bekwaam was te overmeesteren wanneer hij zichzelf iets leutigs herinnerde, zoals de muizen die over en ’t were rond zijn aangezicht en borst wriemelden, ´s nachts en ´s morgens vroeg en hij over de kracht niet beschikte om ze, beslist, weg te jagen...

Datzelfde is daarna eender gebeurd met Mama, toen ze ineens snel begon af te takelen en waarschijnlijk beïnvloed door die herinnering, zichzelf ook begon voor te stellen dat het, in haar woon-en slaapkamer, krioelde van de muizen die er echt niet waren en waarover ze zich eerder nooit ongerust had gemaakt. We hebben zelfs verschillende muizenvallen moeten verspreiden in haar appartement, op het tweede verdiep, zodat ze zich wat geruster voelde. Dan nog, zweerde ze, dat ze de muizen hoorde ritselen onder en in haar bed, vooral dicht bij haar voeten, terwijl ze verontwaardigd rond loerde en zich halvelings oprichtte, tot ze, moe en uitgeput, in slaap viel. Maar dan ´s anderendaags morgens zat ze er zelf wat mee te schaterlachen.

Gelijkwaardige gebeurtenissen hebben zich af gespeeld, zijn zich tegenwoordig aan het afspelen, of zullen zich zeker afspelen in de toekomst, met ons, de kinderen en de kleinkinderen en toch ben ik er absoluut van overtuigd dat we, in de meest verontrustende toestanden, nooit ongevoelig zullen blijven voor grappige of lollige anekdotes, wanneer ze voorgesteld worden.

Meneer De Sombra, kan daar van meespreken.