We hadden een enorme en moderne doublewidth, offset press verkocht aan onze uistekende klant Diário De Pernambuco, in Recife en de installatie moest voorbereid worden. Aangezien de montage van sommige drukpersen maanden, soms zelfs een jaar lang, in beslag kan nemen, bestaan er, buiten de verscheidene mechanische, elektrische en elektronische erectors, algemeen gespecialiseerde coördinators voor deze mensen (field engineers genoemd), die meestal in de fabriek in de VSA vertoeven, maar die ook, somtijds, naar de plaats van installatie gestuurd worden met de bedoeling de nodige maatregelen te treffen eventueel opduikende problemen te analyseren en voor bevredigende oplossingen te zorgen. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Één daarvan was Ron(ald) Stewart. Een goeie en bekwame mens eigenlijk (van Ierse oorsprong), alhoewel nogal Amerikaans gezind en die we direct de nodige aandacht hadden verstrekt, professioneel gezien en waarmee we op den duur zelfs een vriendschappelijke verhouding wisten op te bouwen. Ik wist dat hij geen vast vrouwelijk gezelschap bezat en dat hij al een beetje over de dertig draaide. Zijn vele reizen en een ietwat beschaamd karakter betekenden voor hem hindernissen op liefdesgebied. Ik vermoedde, bijgevolg, dat hij met zijn broek vol goesting zat en besloot wat te helpen.
Mijn vrouw had, enkele weken voordien, toevallig, een nog niet eerder gekende buur ontmoet op het strand voor ons gebouw en vanaf dat moment was het mij onmogelijk geworden dat vervelend vrouwmens terug kwijt te spelen.
t Was op het strand s morgens; samen bij het middagmaal; s namiddags in de shopping en s avonds, in een cafeetje, met een lauw biertje erbij, terwijl ze verleidelijk naar de voorbij passerende mannen knipoogde, want niemand is van steen gemaakt. En alle dagen was het diezelfde muziek.
Ze leefde gescheiden van haar eerste man (wat nooit een goed teken is), had geen enkele (andere) vriendin (wat nog minder, een voordeel vertegenwoordigt), was een valse blonde (had ik vastgesteld aan de kleur van de uitpuilende schaamharen aan de rand van haar spannende bikini (wat een mens zijn wenkbrauwen doet optrekken), had al tientallen verschillende beroepen geprobeerd, maar was op dat moment werkloos (wat nog meer rimpels in uw voorhoofd veroorzaakt) en kon onmogelijk haar eigen tong bedwingen (wat een mens doet betwijfelen of men eigenlijk wel zulke vriendin nodig heeft).
In alle geval ze had mijn vrouw verzekerd dat ze zich wat verwaarloosd bevond in haar seksuele behoeften en dat ze uitdagingen voor uitspattingen van ongetemde lust niet zou afslaan en dat ze zelfs helemaal gereed stond om eender welke buitenlandse dwaas aan de haak te slaan, indien Ligia zo iemand kende.
Ik overwoog (waarom niet?) hem aan haar te verkopen (en vice-versa), zodat ze beiden hun lichamelijke achterstand onmiddellijk zouden kunnen voldoen en ik had hem nog verwittigd en er speciaal zijn aandacht op getrokken dat ze, in geen enkel geval, diende om ermee te trouwen en dat het zuiver een kwestie was van er gebruik van te maken zijn verlangende gans in haar overstromend rijp kanaal te versmoren, maar nee, ze hadden niet enkel ene keer gezellig gevogeld, maar ze hadden beslist het gehele weekeinde in zijn tweepersoonsbed, in het vijf sterren hotel, door te brengen, zodat hij er later van klaagde dat zijne piemel helemaal ontveld was geweest vanwege het toegepaste geweld en dat hij nog nooit in zijn leven zoveel keren had gepoept, in één rij.
Niettegenstaande mijn ernstige waarschuwing heeft ze hem, na sentimentele chantage, verplicht haar mee te loodsen naar de VSA, diezelfde reis nog en hun echtelijk geluk heeft maar amper twee weken geduurd, vooraleer hij vast heeft gesteld dat zij de limiet van zijn kredietkaart al had bereikt, zijn telefoonrekening de helling van een steile berg had op gereden, hij de seks waar hij op rekende niet meer kreeg wanneer hij wilde, ze kleren had gekocht, niet alleen voor haarzelf, maar ook voor haar broers, moeder, vader, tantes en nonkels (die in Brazilië ongeduldig achter waren gebleven, maar ook al aanstalten maakten definitief uit te wijken naar dat wonderland, waar diene uil niet wist wat allemaal te doen met zijn eerlijk verdiend geld), niet ingerekend haar eerste man, die ze in de grond van haar hart nog altijd beminde, terwijl ze ook niet had na gelaten ruzie te stoken en te zaaien tussen al zijn jarenlange buren.
Ze heeft dan nog rap voor een kind gezorgd om een levenslang pensioen te garanderen en nu leeft hij zonder vrouw en zonder kind, maar wel met ne hele hoop schulden en met ne hele hoop boze buren en zijn salaris is nu ook aangetast door een rechterlijk besliste afkorting van dertig percent.
Hij zweert dat hij niet kwaad is op mij, maar ik ben, integendeel, wel boos op hem, want hij heeft de markt verbrodt en het regent hier nu, bij wijze van spreken, van verstandige meisjes die mijn vrouw voortdurend lastig vallen om te weten of ze nog één van die exemplaren kent!!
PS: hij beweert dat hij al gewend is geraakt aan één van haar broers die daar blijven plakken is en die beloofd heeft, binnen enkele maanden, te verhuizen..
Avé Maria en te weten dat men hier, voor vijftig dollars, zoveel kan vogelen en poepen als men lust heeft en dan nog recht heeft op een voorgerecht, wanneer ze persé willen bewijzen hoe goed ze wel kunnen zingen aan de microfoon...
|