Ligia is een enig overlevend exemplaar van dat speciaal type van mensen dat te verlegen is (“gegeneerd”) om prijzen te discuteren, in eender welke plaats en onder gelijk welke omstandigheden. Nochtans, de eerste dag dat ze in haar nieuw, pas ingehuldigd, papierwinkeltje stond, in Recife, toen er een klant binnen tuimelde en onmiddellijk voor stelde 0,10 cents te betalen voor een simpele kopie van één enkel document, in plaats van de aangemelde prijs van 0,15 stemde ze onmiddellijk, hartstochtelijk, toe. Hoezo, een afkorting van 33,33% zonder met uw ogen te knipperen van de verontwaardiging? Gelukkig stond ik dichtbij en heb die zelfmoordpoging onmiddellijk “genegeerd”. Betaal de prijs die op het venster staat of verdwijn uit mijn gezicht... uitbater van de onschuldige, om niet te zeggen, naïeve winkeluitbaatsters...xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ze beweert bovendien en voordurend dat ze een verschrikkelijke hekel koestert aan “een bepaald uur” (ze heeft niets speciaals tegen uurwerken) en bijgevolg aan "afspraken", alhoewel ze nooit nalaat te beloven dat ze zal proberen stipt te zijn. Daar kan ik van mee spreken. Na honderden pogingen heb ik mezelf beloofd dat ik in die val niet meer gelokt zou worden. Zonder succes, nochtans. Verschillende keren heb ik haar aangeraden een uur vroeger op te staan, om daarna te vermijden te moeten rennen, maar op het ogenblik dat de tijd aanbreekt, loopt ze nog eens rap van de woonkamer naar de keuken, dan van de keuken naar de slaapkamer, vervolgens van de slaapkamer naar de wasplaats, dan van de wasplaats terug naar de keuken en uiteindelijk van de keuken naar de gang, om dan nog eens uiterst snel terug te keren naar de slaapkamer, tot ik mijn geduld verlies en beneden in de auto beslis te wachten, maar ze zich dan pas herinnert een boodschap bij de portier achter te laten en als we dan eindelijk veilig de garage aan het uitrijden zijn, ze verwoed haar bril zoekt (eender welke eigenlijk; leesbril of zonnebril), of zowel haar kredietkaarten, haar documenten, of zelfs haar geld en we de gehele procedure opnieuw moeten herbeginnen en ik haar dringend aanraad nog een uur vroeger op te staan, wat ze in feite ook doet, maar zonder resultaat, want we komen toch een half uur te laat (als er geen ongelukken gebeuren) op onze bestemming, zodat ze tegenwoordig om drie uur, 's morgens, gaat slapen (ze speelt, zoals een tiener, op het internet) terwijl ze om vier uur terug wakker wordt en begint te rennen als een zot, van hier naar daar, zonder één enkele minuut te stoppen, maar toch te laat arriveert bij de dokter, die intussen beslist niet op haar te blijven wachten en zijn secretaresse instrueert haar consulte, enkele weken uit te stellen, want hij kent haar al..

Wanneer ze dan afspreekt met één van haar tientallen vriendinnen, in de Shopping bijvoorbeeld, dan ontmoeten ze elkaar praktisch nooit, want ze vergeet(?), niet opzettelijk natuurlijk, een bepaald uur en een bepaalde plaats te vermelden, zodat ze beiden, de plaats verschillende keren moeten af lopen, vooraleer ze toevallig op elkaar botsen, wanneer ze daar, gelukkig, in slagen.

Ze is er ook nooit gewend aan geraakt een regelmatig uur in acht te nemen voor onze dagelijkse maaltijden (alhoewel ze beseft dat ze daardoor haar eigen maag- en verteerproblemen heeft veroverd), zodat onze dochter daar het grootste slachtoffer van is geworden, want haar maag, in het speciaal, werkt net zoals een Zwitsers uurwerk en begint luider en luider te ronken vanaf haar "eetuur". Als ik dan die ronk niet meer uit kan staan en beslis het initiatief te nemen en bijvoorbeeld, het middagmaal alvast voor te bereiden, dan wordt mijn vrouw ineens zo ongelooflijk nijdig, terwijl ze met stijve armen en benen en met haar hoofd scheef tussen haar schouders, naar haar bed beent, waar ze zich zoals een verlamde mummie plat uitstrekt, met de deken over haar hoofd getrokken, verontwaardigd dat ze is dat we het geduld niet hebben gehad te wachten tot de goesting haar overmeesterde het eten gereed te maken..

Ze beweert dan, voor haar reden, dat ze anders is dan de anderen en als ik dan tegen pruttel, legt ze nog beter en didactisch uit: “iemand is iemand; iemand anders is iemand anders” net zoals onze leraar psychologie ook uiteen zette gedurende onze eerste les in de vakschool, in Roeselare nog...