Iets in diene zelfde aard van levenslange en ongeneesbare "onbezorgdheid", gebeurt geregeld met onze ijskast die alle weken ontvroren moet worden (ongelukkig genoeg, het is geen modern "frostfree" model). Ze vergeet gewoonweg daar aandacht aan te schenken en na twee maanden kan men nog amper een gehaktballetje (van die bekende tomatensoep) in de nog vrije ruimte, tussen het opgestapelde ijs wringen, zodat alle energie door het onnuttig ijs wordt opgeslorpt, terwijl de overige ruimten van de koelkast zich op kamertemperatuur bevinden. Alhoewel ze tien keren per dag de deur open zwaait, weigert ze die toestand te herkennen en word ik verplicht haar te herinneren aan de nodige ontdooiing, wanneer ze zich dan nijdig omdraait en met een duidelijke uitdrukking van afkeer en verontwaardiging, naar bed beent. Een uur later staat de gehele keuken onder water en moet ik twee dagen geduld hebben om de veroorzaakte ruzie bij te leggen.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Om de indruk niet te verwekken dat we voortdurend schermutselingen beleven, wat niet overeen komt met de werkelijkheid, zal ik, om niet te overdrijven, nog enkel en alleen maar twee additionele episodes (bij manier van spreken) verhullen, die een bron zijn van lichte "wrijving", maar onder controle gehouden worden (= in gezwolgen).

De eerste steen op onze weg is het geval van onze afval. Mijn vrouw verkiest duidelijk onze dagelijkse huisafval te “sparen” (zoals ik de “Jacques”-prentjes verzamelde) gedurende meerdere dagen, om het werk van de conciërge van ons gebouw minder lastig te maken en zal hem dus maar pas buiten zetten als hij al verschrikkelijk aan het stinken is. Ze houdt duidelijk niet van mijn tussenkomst in dat initiatief.

De tweede oorzaak van ongenoegen heeft te zien met de gewoonten van de “Heiligen” die alle dagen, hier in de radio, door de ene of de andere paster van de Katholieke Kerk, “geloofd” worden. Ik heb het vroeger al eens vermeld, maar hier in Recife hebben we te kempen met twee natuurrampen, de eerste: een chronisch overschot aan zeewater dat, bij hoog tij, de omgekeerde richting in slaat en in plaats van in de zee te blijven zwalpen, de stadsriolering instroomt en sommige laag gelegen straten onder water zet en de tweede en omgekeerd: het gebrek aan zoet water, wat ons verplicht water te bestellen, aangebracht met aangepaste tankwagens, uitgebuit, meestal, door experte Joden. In overweging genomen dat geen enkele van beide, het behandeld stadswater (afkomstig van artificiële meren) en het grondwater, drinkbaar zijn, worden we ook verplicht onszelf nog apart drinkwater aan te schaffen, in plastieken drums van xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />20 liters. Het is ongelooflijk, maar de Paster’s hier beweren dat wijwater ook drinkbaar moet zijn voor de Heiligen, inclusief de Heilige Geest, die nogal dorstig zijn en waarvoor men een groot glas, vol met drinkbaar water, voor de radio moet plaatsen, waar men, op verschillende kanalen, de Paster’s (en ook Pastoor’s) hoort preken. Daar alleen al, gaan twintig liter water in verloren, elke week. Omdat mijn vrouw verslaafd is aan dat soort programma’s, die uren in beslag nemen (met, onder andere, ne hele hoop saaie muziekjes die ik al hartsgrondig beu ben) helpen de katholieken de dorstige heiligen in de hemel, die op hun beurt de “hongerige” Joden helpen op de aarde...