... ik kan me niet beheersen.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik had, in mijn vorige post, beloofd dat het derde deel over mijn vrouw het laatste zou zijn, maar ik heb hier nog iets op mijn hart liggen dat niet wil zwijgen. Allez, ik hoop dat ge het mij vergeeft en ik zal proberen van dit kapittel het allerlaatste te maken over de eigenaardige karaktertrekken van mijn vrouw, maar het moet eruit. Verontschuldiging daarvoor.

Het geval gaat over Wc-papier.

Vroeger, toen ik nog alleen leefde (hoeveel jaren niet geleden??), voelde ik nooit gebrek aan papier, wanneer dat vereist werd door een samenloop van enkele speciale omstandigheden, vooral in mijn onderbuik.

Toen ik besliste nogmaals te trouwen oordeelde ik dat de zorg, het toezicht, de verantwoordelijkheid en andere toepasselijke maatregelen, met de bedoeling te vermijden dat er ooit gebrek aan Wc-papier zou ontstaan, in eender welk kot, uitsluitend getroffen moest worden door de afgevaardigde van het vrouwelijk geslacht die daar, met zo'n typische onbenulligheden, hun lege dagen zouden kunnen mee vullen.

Tegenover die uitdagende opdracht geplaatst besloot ze, Ligia dus, één enkele rol te voorzien, maar wel diezelfde dag nog. De volgende dag echter vergat ze na te gaan of die eenzame rol al volledig aan zijn doel had voldaan, zodat ik, vanaf die gelegenheid, praktisch alle dagen luid om papier moest schreeuwen, nadat ik tevreden de laatste bom uit mijn luik had laten vallen, terwijl de deur minimum openend om de verse lucht niet helemaal te laten ontsnappen.

Gealarmeerd besloot ze twee rollen te voorzien, vanaf dat ogenblik, één voor constant gebruik en de tweede als veilige "stand-by". Om de twee dagen, echter, werd ik verplicht terug mijn vrolijke omgeving bloot te geven, terwijl nijdig om papier hellend.

Gelukkig had ik, gedurende een bezoek aan België, in de badkamer van Hilde, mijn zuster, een "metallisch stel" opgemerkt dat plaats verschafte voor niet minder dan vijf rollen. Wat een belangrijk luxevoorwerp en heilige voorziening van de wetenschap. Onmiddellijk sprak ik over die moderne uitvinding met mijn vrouw die, eveneens enthousiast, het idee prachtig vond. Mijn brullende "papier"-herinneringen, gericht aan alle aanwezige vriendinnen van mijn vrouw, in de woonkamer verzameld, daalden naar een wekelijkse frequentie en ik besloot een kast te bestellen, in handbereik van de "stoel", waarin ik bekwaam was meer dan twintig rollen papier op te stapelen.

God zij dank, ik heb, gedurende drie lange weken, de nood niet meer gevoeld mijn stem te moeten verheffen om mijn dringende toestand duidelijk te maken, maar ongelukkig genoeg, juist toen dat terug nodig werd, was er niemand thuis, was de enige beschikbare voorraad, in mijn eigen badkamer, op nul geraakt, waren de andere Wc-koten, voordien, ook al leeg geplunderd geweest en was ik verplicht, met mijn broek rond mijn enkels, naar onze woonkamer te strompelen, mezelf daar bedienend met een goede oude (gemakkelijk glijdende) bladzijde couchê-papier die ik, kwaad, uit een "Burda"-magazine heb gescheurd, bestemd om alle valse sporen definitief uit te wissen..

Spijtig eigenlijk, maar sedertdien besef ik wat een beschaafde mens allemaal lijdt als hij op avontuur vertrekt in de oerwouden van Brazilië, op de flanken van het Himalaya-gebergte in Nepal en in die eenzame roeiboot in de Atlantische oceaan, wanneer de goesting zich oppropt een gezellig zacht papiertje bij de hand te hebben om er zijn vuile uitlaatbuis mee af te vegen.

Na vijfentwintig jaar getrouwd moet ik nu eindelijk bekennen dat mijn vrouw nooit nemeer zal bijleren, terwijl ik geregeld, met een grote badhanddoek van voren en een gewone handdoek vanachteren, tussen mijn bezoek in de woonkamer, moet passeren om de additionele voorraad, slim uitgedacht, in de verste hoek van het appartement te gaan opzoeken.