Terugkerend naar mijn liefste vrouw, Ligia, die ik zo heel erg en uit de grond van mijn hart bemin en ook, tezelfdertijd, verwijzend naar het onderwerp rijen, waarover ik het vroeger al eens heb gehad, het is niet overdreven te bevestigen dat ze een werkelijke hekel koestert aan de nooit te vermijden noodzakelijkheid "in de rij te moeten gaan staan". Ze weigert systematisch haar plaats daar te gaan innemen. Eender welk type, voor eender welk doel en onafhankelijk van de lengte. Om enkele voorbeelden aan te halen: in de bank, in de supermarkt, in de cinema, op de luchthaven in Recife en zelfs in Parijs, terwijl ze ongeduldig wacht op één van de drie liften die naar het zelfmoord verdiep leiden van de Eifeltoren. Ik heb nooit begrepen hoe ze zich eigenlijk dat vooroordeel heeft aangeworven en wat daar de originele oorsprong van mag geweest zijn, maar het brengt alleen maar nadelen met zich mee, vind ik. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Stel u voor in de rij van één van de kassa's van de supermarkt: ze staat daar ergens in de omgeving, met haar mandje vol met kilozware producten zoals suiker, rijst, appelsienen en aardappelen, maar ze staat niet echt, of duidelijk, in de rij (voor iemand die deze toestand eventueel zou moeten beoordelen). Alhoewel ze, laat ons zeggen, ene meter verwijderd van de rij, ook af en toe en naargelang de rij vordert, een stapje naar voren zet, op het ogenblik dat het aan haar feitelijke beurt is doet ze, schuchter en zelfs aarzelend die laatste beweging vooruit, maar de vrouw die echt in de rij, naast haar, staat, trekt onmiddellijk aan haar elleboog en snauwt scherp: "ge moet wel de rij respecteren, hé". Oké, ze had met zo een weerstand niet gerekend en daarom besluit ze terug de laatste plaats in de rij te gaan innemen. Zoals men in Vlaanderen beweert en men hier niet kopieert, dat een ezel geen twee keren over dezelfde steen struikelt, weigert ze terug precies achter de voorafgaande mens te gaan staan, terwijl ze zich, praktisch onmiddellijk, zijlings beweegt en schijnbaar niet geïnteresseerd in de rij, in een andere richting staart. Geen wonder dat niemand aandacht aan haar schenkt en bijgevolg als "intruser" beschouwd eens ze, terug, aan de kassa arriveert.
Andere keren, na mijn lawaaierige reclamaties op dat gebied te hebben beklemtoond, wat ze verschrikkelijk saai vind, oordelen veel gehaaste mensen (hun schouders en ellebogen gebruikend als argumenten), terwijl prevelend explicerend dat ze zich toch niet veel goederen hebben aangeschaft, dat ze het niet belangrijk vindt dat ze voor haar in de rij gaan staan, zodat ik, na me even vlug verwijderd te hebben om iets belangrijks te gaan oppikken dat ik me op het laatste ogenblik had herinnerd, drie nieuwe mensen vóór ons in de rij ontdek, wanneer ik, ontgoocheld, terug keer.
Ze komt dan altijd nijdig thuis, zegt niets nemeer voor haar reden en gaat als een verlamde mummie in haar bed liggen, terwijl ze schokschouderend huilt van de ellende..
Ik moet eerlijk bekennen dat er andere lijnen van conflict bestaan tussen ons, wat mijn liefde in geen enkel geval aantast en ik zal er niet verder blijven op aandringen, maar iets anders dat me hindert is dat ze alle soorten voorwerpen onschuldig verwijderd, maar die onmisbaar zijn in bepaalde omstandigheden, zoals bijvoorbeeld de handdoek in mijn badkamer (jaja, we gebruiken aparte badkamers) en mijn pyjama, of het beddenlaken van ons gemeenschappelijk "kingsize"-bed in de slaapkamer. Ze is namelijk specialist in het verwijderen van belangrijke objecten maar voorziet niet in haar acties de respectievelijke vervanging, zodat, wanneer ik uit de badkuip stap, ik in de verste verre geen enkele handdoek kan bespeuren of, moe van de dag (geestelijk en lichamelijk) in de slaapkamer, ik zelf nog eerst mijn eigen bed moet gaan opmaken...
The bitch!
