... nu ben ik er mij ineens bewust van geworden wat men werkelijk bedoelt wanneer men spreekt over “een hondenleven hebben”. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Als de hond in kwestie niet verplicht wordt, net zoals een vogeltje in een kooi met amper één stokje, in een piepklein appartementje zijn leven te verslijten, waar hij enkel en alleen maar over één vierkante decimeter beschikt om zich neer te vlijen aan de voeten van zijn eigenaar en nerveus zijn poten moet uitstrekken om de drang naar wilde bokkensprongen te kunnen bedwingen, terwijl hij geduldig moet wachten op alles wat door zijn meester moet voorzien worden, dan wordt hij aan de ketting gelegd, buiten, zonder eten noch drinken in zijn bereik, met de blakende zon op zijn kletskop, gefolterd door ne hele hoop huidziekten gepaard met jeuk, veroorzaakt door honderden aandringende mieren, vliegen, muggen en andere parasieten en bloedzuigers in het algemeen en voorbij passerende en uitdagende kinderen die met stenen naar hun rug mikken, in het bijzonder, enz..

Ik bezocht de nieuwe woning van een vriendin, hoog op een helling in de wijk van Ouro Preto, in Olinda en haar buur was niet thuis. Maar zijn hond wel...

...vast gebonden aan een ketting, korter dan een meter lang. Ik zag ontroerd hoe de hond zich amper kon bewegen in zijn beperkte toegewezen ruimte om zich, om de minuut, in een andere houding neer te leggen, moe dat hij was van altijd verplicht te worden uit te moeten rusten van oefeningen die hij nog nooit had gedaan, vandaag niet, gisteren niet en sedert hij bekwaam was recht te kruipen en zijn eerste wankelende stappen te pogen, ook niet en hoe de ketting overal ambeteerde, hoe hij zich ook keerde en draaide en niet in staat was hem uit te rekken, terwijl hij probeerde zijn tanden te gebruiken om de ketting te ontwrichten, veronderstellend dat het lekkere beenderen waren misschien en plotseling tot het besluit kwam dat er iets gebroken was jawel, maar niet de ketting en wel zijn achterste speciale daarvoor dienende kieke-been-kraak-tanden en het zo onmogelijk was een betere plaats op te zoeken, waar het koeler was en de grond vochtiger en hoe hij waarschijnlijk van honger en dorst leed (dat ben ik niet zeker, want ik weet niet hoe een hond dat kan tonen), want er stond geen enkele voorziening dichtbij, maar ik toch vast stelde dat zijn geschonden vel fel jeukte, want hij trachtte zichzelf voortdurend te scharten daar, vooral met zijn achterpoot, die echter bleef haperen en zelfs verhinderd werd door die smerige ketting, uitgevonden door den enen of den anderen beul, zodat hij beleefd om hulp zocht en mij braaf begon aan te staren en medelijden trachtte te verwekken om hem, aub, te bevrijden van zijn verschrikkelijke gevangenis, terwijl ik vast stelde dat de eigenaar, de “Beul van Ouro Preto” wellicht, niet opdaagde, zelfs na zes uren geduld.

En beseffen dat hij, de meester dus, morgen of overmorgen, verrast zal opmerken hoe lelijk zijn hond eigenlijk wel aan het worden is en zo mager, met zijn ribben duidelijk zichtbaar en dat geschonden olifantvel, zelfs tot onder zijn oksels, stinkend van de uitgedroogde stront en pis van verleden week, maar toch nog nat genoeg van de stront van gisteren, want vandaag had hij nog niets binnen gekregen, terwijl de ambetante vliegen uit en in zijn oren en onder zijn staart kruipen en hij, de hond, niet meer weet wat te doen om ze te verjagen, terwijl hij, de hond nog altijd, eindelijk en uitgeput van de rust en zonder energie om de ketting, voor de honderdduizendste keer, te trachten te vermurwen en te besluiten dat hij, de eigenaar en meester, liever een andere hond zou bezitten, helemaal van hem alleen, schoon en jong, huppelend van de opgestapelde energie en die hij dan rap van een ketting zou voorzien om hem zeker niet te verliezen en ook zijn huis te bewaken, zodat het gevestigd akkoord schoon en juist zou zijn voor beiden, hond en smeerlap en hij zich van zijn oude hond zou kunnen ontdoen, bijna één-jaar-lang-oud, met een houten knuppel in zijn tedere en onschuldige handjes, want een spuitje is niet betaalbaar...

Miljartedju!!