(vanwege "S")xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Vanmorgen, om 05u45 toen ik naar mijn werk vertrok, stond de kamerdeur open van een appartement op de eerste verdieping en de voordeur en de tussendeur van het gebouw stonden open.

Tiens, dacht ik, ze zijn alwéér weg. De laatste tijd waren er altijd probleem huurders. Toen ik thuis kwam was alles nog zo en ik kon niet laten van eens binnen te gaan kijken, om te zien hoe die appartementen eruit zien. Alles was leeg, edoch, een gasfles met een pakske opgekleefd, stond daar dreigend in een hoek. 

Ik dacht alweer opnieuw, vreemd, dat is een fles industrieel gas, een lange smalle fles van 1,5m hoog. Ja, dacht ik, als ge op iedere studentenkamer zou gaan kijken, ge zoudt nogal wat industrieel en archeologisch afval vinden.

Maar dan begon dat zo te knagen, tijdens mijn vermaledijde afwas. Ik dacht, 11/09, de radio zwijgt er geen minuut over, de kranten barsten uit hun pagina's. Zo een lege kamer met alleen een gasfles met een pakske aan. Ik weer naar beneden. Da spel ne keer goe bekeken, ne keer rechtgezet om te zien of ze vol was en of er geen draadjes te zien waren. Ik zei, zo tegen de muur van het hoofdkantoor van de brandweer en straks, om 15u30 is er een herdenking gepland van de brandweergasten in NY, dat zou nogal eens schone reportage opleveren, op CNN.

Ik, gesteund door mijn rechter engelbewaarder, besluit dat te gaan melden bij onze vrienden de pompiers. Ik sta daar aan de balie, dat is daar een mierennest van telefoons en na tien minuten sta ik daar nog altijd. Ze zijn zo gewend geraakt aan mijn aanwezigheid, dat ze me blijkbaar opgenomen hebben in het korps en mij aangeworven hebben als aanwezigheidsdecor.

Kan er mij hier iemand helpen? zei ik, na eerst mijn keel grondig geschraapt te hebben en strak uitkijkend naar een van die blauwe, die ik uitgekozen had wegens wat meer sterren op zijn schouders en iets minder gestresseerd.

Ik zeg, er staat hier tegen uw muur een gasfles in een verlaten appartement. Ja, zegt hij, dat is iets voor de politie, ik kan daar geen beslissing over nemen. Dus ik weer naar boven, eerst nog een keer gaan kijken naar dat curieus ding. Dan nog even overlegd of ik niet eerst zou eten. En dan toch gebeld. Het duurde een tijd voor er werd opgenomen. Met die hysterie zijn ze waarschijnlijk overbelast. Ik doe zo kalm mogelijk het verhaaltje, alhoewel mijn stern zo los zit als een blank pietje in het hol van een dikke Braziliaanse. Ik had van dat pakje niet gesproken, omdat ik dacht, straks zetten ze hier heel de buurt af. Vijf minuten later, ze zijn daar. Ik kijk nog een allerlaatste maal naar die negentig “Fredjes” die klaar staan om mijn fortuin te gaan vormen. Zij komen zien. Nu durft de Brandweer het ook en een minuut later is het daar een va-et-vient van allerlei soorten strepen en sterren...

Wordt vervolgd