...aangezien er geen slecht nieuws is, zal ik maar beginnen met het goede. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ja, de kraakverse euro's die de Stad uit de zakken van de Gentenaars genepen heeft zijn verleden week geruisloos op de rekening van mijne vzw gestort en de postman heeft het verheugende rekeninguittreksel in een scone envelop in mijn buske gestoken, zoals de pastoor de kelk met de overgebleven hosties in dat kastje op zijn altaar plaatste, in de tijd dat we verplicht waren naar die voorstellingen te gaan kijken en van deze gelegenheid gebruik maakten om, tijdens de terugkeer van de communie, eens piepsgewijze rond te kijken, welke schone medebewoonsters er mogelijks zouden gerekruteerd kunnen worden om de brandende lippen op uit te duwen. 

Van ganzen versmoren, daar hadden wij (ikzelf) nog geer ambities voor, hetgeen waarvan ik nu veel spijt heb. Maar ik zal het misschien nog proberen goed te maken.

Maar ik laat mijzelf afleiden. Dat komt door de massa attachments bij uw voorlaatste mail, die ik niet kan openen, omdat deze computer in een onecbtelijke relatie staat met de hoofdcomputer boven, die beveiligd is tegen ongemakken zoals virussen, die verstopt in blote madammen, onschuldige huiskamers binnen dringen.

Ik heb dat schoon en eerlijk verdiend geld dan overgeschreven op mijn rekening en nu sta ik hier met een eerste lading bruine biljetten mijn schulden te voldoen, alhoewel J. hier nergens te zien is, uitgezonderd op de foto’s van zijn trouw. En zoals Jezus het al zei, toen hij de bijbel aan het dicteren was: er is in de hemel meer vreugde voor geleend geld dat terug betaald wordt dan voor geld dat verdiend wordt.

(Wij onderbreken even deze mail voor een speciale melding. Zopas stuikt Eva hier binnen in het gezelschap van een goedvoorziene bult, ze zegt halo en snokt de deur toe en trekt hem naar boven. Einde van de dienstmededeling. Allez, An en Johan mogen gerust zijn, ze is voor de jongens)

Ik zet nu eerst alles op mijn tentoonstelling volgende week: dus heb ik met mijn spaarzaam familiefortuin kaders en lijm gekocht, affiches gemaakt, zaal gehuurd en als ik nieten verkoop zal ik nog just genoeg hebben om eens te gaan eten met Tania. Ik heb haar dat beloofd, want in de twee jaar dat we samen waren heb ik maar twee keer getrakteerd, omdat ik liever potten verkocht. Ze is nu echter met iemand anders, zodat ik haar zal mogen vergeten.

Maar zulks deert mij niet, ik zal eerst die moto hebben en pas dan zoek ik mij het lief voor de volgende jaren, want ik wil niet meer op vrijerspad met een velo.

Gisteren heb ik met Asoeka de laatste affiches gaan rondhangen in Gentbrugge. Nara had er al een hele hoop gedaan. Asoeka kwam telkens met een gelukzalige glimlach uit de winkels: ze hield, als ze binnenkwam de affiche voor zich en vroeg of ze die mocht ophangen en de mensen zeiden altijd: Fredje! ja natuurlijk! Zelfs de shieke zaken die nooit affiches uithangen.  

Ge kunt u wel inbeelden, dat ik daar intens van genoot. Na die twee jaar martelgang vol onzekerheid en tegenkanting, ben dan ook nogal gerust van de verkoop, die ik zó zal doen: kopen is betalen en meenemen, zodat ze op stang gejaagd worden: niet onmiddellijk beslissen kan te laat zijn. Ge moet mij niet leren verkopen, ik heb zeven jaar een galerie geadministreerd en heb vijftien jaar veilingen achter de rug. Het is al psychologie.

Maar gisteren had ik opeens, terwijl ik in de Asoeka's auto (BMW: zij is van zekere stand) zat te wachten, of als we rondreden op zoek naar geschikte winkels en ik zag overal die affiches die Nara al gehangen had, dat gevoel van: nu is alles gedaan om het te doen lukken en mijne dochters hebben daar ook aan meegewerkt. En ik heb gisterenavond in mijn dagboek geschreven: voor de eerste keer besef ik dat dit de ware betekenis is van kinderen hebben: een stuk van uzelf dat verder leeft in een jonger lichaam.

(NB vanwege de blogger: een wijze en uitzonderlijke commentaar en daarom de rode onderlijning)

Zo snapte ik beter wat u bezielt met uw kalvarietocht om een of meerdere kinderen. Als ge er alles voor doet...

Nara begint op 1 oktober met een broodjeszaak aan het St.-Pietersstation. Het sloeg als een vIiegtuig in mijn hart: hoe dat jong lichaam dan wel verplicht is om hotsend en botsend in leven te blijven door te werken, risico's te pakken en tegenslagen te overleven.

Asoeka had een stevige knuffel nodig, ze is er nog altijd niet goed van, van Tom. We hebben lang gebabbeld, we hebben nog nooit zo'n goed contact gehad. Ja, ik weet dat u dat allemaal niet vrolijker maakt, dat ge zelfs peinst, diene smerigaard.. 

In mijn ijver om zoveel mogelijk schilderijtjes klaar te hebben was ik vanmorgen druk bezig om er een aantal een laatste touchke te geven en om ze sneller te doen drogen stak ik ze 10 minuten in mijn oven op 40 graden. Maar bij de laatste was er iets fout gelopen: de oven werd warmer en warmer en ik was alweer zo gelukkig met die geuren van verf dat ik uit mijn nirwana werd gehaald en pas dan besefte wat er aan het gebeuren was: 150 graden en het schilderijtje juist van plan om te beginnen branden.

Ik heb er al zodanig veel dat ik, als ik ooit eens tegen iets moet protesteren, ik ze in het openbaar in brand zal steken. Dat is het wat een kunstenaar eens gedaan heeft onlangs: omdat hij geen subsidies kreeg stak hij al zijn schilderijen in brand en hij heeft het nieuws gehaald, maar geen subsidies gekregen weliswaar.

Zoals er in uw kwade mail “Gij Held?!” te lezen staat, stoort ge u geweldig aan het arrogant gedrag van de Amerikanen en de Joden. Wel, hier ligt uw kans, koop al dienen afval voor de helft van de prijs en ik steek ze dan openbaar in brand om te protesteren tegen al dat onrecht. Twee vlinders in één vlinderslag.

Er was eens een Limburger en hij ging met twee Westvlamingen op safari naar Kenya. Ze trokken door de wildparken en filmden de leeuwen. Maar omdat die daar zo lui lagen te liggen, begonnen die Westvlamingen stenen naar hem te smijten, om een beetje meer actiebeelden te kunnen maken.

Een van die stenen trof raak en de leeuw kwam op hen afgestormd. De Westvlamingen renden naar hun auto, maar de Limburger bleef gewoon verder filmen. Die Westvlamingen riepen hem door het venster: allez, jong, naar hier! En die Limburger: waarom? ik heb toch niets gedaaaaaaaan?

Gij, nog maar één caipirinha per dag? Ge gaat toch geen grote glazen kopen zeker.

Ikzelf, nu al meer een man met standing, heb mezelf uit de slotgracht getild, waarna ik mijzelf heb toegestaan van niet meer, zoals in de donkerste tijden van mijn bestaan, flessen wijn te drinken van 40 fr eerst, dan (wegens niet te doen) 70 en daarna flessen van 100 fr. Nu tot het cultureel hoogstaande niveau van 150 fr per fles. Mijn drankverbruik is dus rap duurder geworden. Van inflatie gesproken. Maar ik probeer mijn uitgaven verder te beperken tot 330 fr, all in, per dag, hetgeen zeer goed gaat, veel fruit en groenten en bijna alle dagen vis.

An en Johan zijn bij ma, alwaar ik verleden week was, toen ze mij, zoals altijd, geheel, 6 uren lang, in beslag nam om mij te bemoederen. En ik mij opwindend: wilt ge daar ne keer mee ophouden, ik ben vijftig jaar, en zij: oe, ik mag dus geen moeder meer zijn? En ik: zijt gij maar moeder van Frank en Hilde, zij hebben dat graag.

Allez, tot eens met Asoeka in Brasil misschien, maar eerst een weekje naar Marakesh, Marroko, eind oktober. Als ge een hoopje geluk wilt lenen, altijd bereid.