In een (indertijd) onstabiel land zoals Brazilië, vooral op sociaal en economisch gebied, vond ik het aangeraden sommige van mijn schaarse Braziliaanse spaarcentjes om te zetten in (toen nog keiharde) dollars. Nadat ik naar Recife was verhuisd bleef die drang zich aan mij vast kleven en zocht ik hier en daar en geregeld die begeerde groene briefjes aan de hand te krijgen, ook en onder meer door mezelf altijd bereidwillig te hulp te stellen wanneer de verscheidene vreemdelingen, op professioneel bezoek, zich hier aanmeldden en goedkope koopjes wilden verwezenlijken in de locale munt. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Op een bepaalde dag moest ik, voor het eerst, in het Consulaat van België in Recife zijn (toen in de Rua Visconde do Rio Branco) om mijn paspoort te verlengen en hoe groot was mijn verbazing niet toen ik vast stelde dat de Consul een Braziliaanse Jood was die amper enkele woordjes in het Frans kon stameren en zelfs geen enkel woordje in het Nederlands. 

Het betrof zich om een man van middelbare leeftijd, nogal plomp gebouwd, stadig in strijd met zijn zicht, waarvoor hij voortdurend een enorm vergrootglas aanwendde. Wat mij het meest verbaasde, nochtans, was dat hij onder de Belgische vlag en het Standaard/Schild van het land, ook dollars op de zwarte markt onderhandelde en daarvoor zelfs over een telefonische dienst beschikte. Een zwarte markt ondernemer en duidelijk een Braziliaanse wet overschrijder, beschermd door de Belgische overheden, veroorloofde hem, zoals alle andere wettelijke afgevaardigden van gelijk welk land, de gehele wereld rond te reizen met al zijn zakken volgepropt met vreemde munten, zonder met de schrik te moeten leven afgetast te zullen worden door lastige douaneambtenaren. Niemand mocht hem verstoren in zijn lievelingsjob, nu hij zich eenmaal onder bescherming vond van Koning Boudewijn. Vanaf die dag kocht ik mijn dollars daar en op den duur begon hij zelfs mijn cheques te aanvaarden en nog later, mijn aangekochte dollars bij mij thuis te doen afleveren door zijn daarvoor speciaal aangeworven “motoboy”.

Ik leerde ook zijn dochter kennen, een tenger en bleek meisje met triestige ogen, waaronder zakken verraadden dat ze slecht sliep, altijd zedig gekleed en met dat blauwgrijsachtig speekselke, net zoals haar vader, in haar mondhoeken gekleefd. Op den duur begon ze echter te vrijen met een Braziliaanse, typische, playboy die hoogst waarschijnlijk (want ze was echt niet schoon) meer uit was op de schatten en de ondernemingen van haar lief vaderke, dan op haar fijn spleetje en het duurde niet lang vooraleer deze, de aantrekkelijke, de ladder opgeschoven werd, van dollar-afleveraar thuis, naar dollaronderhandelaar, maar nog altijd op de verste hoek van de onderhandelingstafel, weliswaar, geplaatst. 

Gedurende één van mijn volgende bezoeken, echter, werd ik ingelicht dat hij, de vader, die nacht daarvoor abrupt deze wereld had verlaten, toen hij, om drie uur, de drang niet had kunnen bedwingen zijn dikke darm te ontruimen en dat hij door het geweld van zijn inspanning een hersenbloeding had geleden, waardoor hij onbekwaam is geworden nog recht te wankelen en hij ter plaatse, zittend, is overleden (sedertdien vermijd ik snugger mij ´s nachts naar de grote wc te wenden en indien onvermijdelijk, geen ferme stoten te produceren om rap de overschot te trachten kwijt te geraken). 

Twee weken daarna, toen ik daar toevallig terug moest passeren, zat de buik van de dochter al vol met kleine kindjes en zat hij, de bijna ex-schoonzoon, op de belangrijkste stoel van de zwarte markt onderhandelingstafel, onder het beschermend schild van ons geliefd vaderlandje.