Oude mensen zijn een ramp, eerst en vooral voor henzelf (levend) maar ook voor de anderen die ze, na hun dood, vereenzaamd, achter laten. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Enkele weken geleden had mijn dochter, voor de zoveelste keer, een kwetsuur opgelopen, wat meestal gebeurt gedurende haar dagelijkse oefeningen maar somtijds ook tijdens de tientallen, opeenvolgende, kampioenschappen. Ze is ongelooflijk sterk voor haar leeftijd, maar zoals alle atleten, gemakkelijk kwetsbaar. De blessuren gebeuren praktisch overal aan haar lichaam maar de schouders, knieën, enkels en vingers worden het meest getergd. Iedere keer moet ze zich dan aan een x-straal onderwerpen om na te zien of er iets gebroken is, maar zelfs indien niet wordt ze verplicht beschermend plaaster te gebruiken. 

De laatste keer, gedurende een versnelde training, zakte ze ineens in elkaar en verloor bijna terstond haar bewustzijn veroorzaakt door een hevige pijn in haar onderbuik. Direct naar het hospitaal en terwijl ze aan het bijkomen was zat ik op haar bed, naast een ander, bezet door een ietwat oudere man, van dichtbij getroost door heel waarschijnlijk zijn dochter, wat ik besloot, in overweging genomen, hun eerder grote en merkwaardige neuzen. 

Eerst had ik niet goed vast kunnen stellen vanuit welke hoek de hartverscheurende kerming kwam, maar beetje bij beetje drong het tot mij door dat het wel degelijk van zijnentwege was. Om de minuut borrelde die kreun terug op, duidelijk op hevige pijn wijzend, alhoewel ik niet meteen begreep wáár juist. Hij poogde enkele keren neer te liggen, hopend op verlossing en met veel moeite en inspanning en geholpen door zijn gezelschap, maar méér dan enkele minuten hield hij dat ook niet vol. Dan terug recht gekropen en herbeginnend met de kerming. Iedereen gluurde altijd bekommerd in zijn richting, maar eigenaardig genoeg geen enkele van de aanwezige verpleegsters en nog minder één van de gedurig voorbij passerende dokters, besteedden hem enigszins aandacht, heel waarschijnlijk oordelend dat hij een theatertje aan het maken was, of anders en slechter, dat er aan zijn lijden geen doening nemeer was en dat hij van zijn kwaal uiteindelijk toch zou moeten sterven. Hij vertoefde blijkbaar en zoals ze dat hier uitstekend uitdrukken “em estado terminal”, wat vrij vertaald kan worden als: op zijn laatste adem aan het leven en dat er dus toch niets meer aan te doen of te laten was en hij beter spoed maakte, want dat er al veel andere klanten in de rij ongeduldig aan het wachten waren.. 

Ik had medelijden en was niet bekwaam mijn blik weg te wentelen. 

Feit is dat hij daar al was toen wij arriveerden en dat hij daar nog altijd zat toen wij, drie uur daarna (met een volledig herstelde Gleicy) vertrokken, terwijl hij zijn verschrikkelijke kreten bleef slaken. 

Dat doet mij denken aan de vader van mijn vrouw, vijfenzeventig, die de helft van zijn leven aan het kampen is geweest met zijn hart, zijn longen, zijn bloeddruk en zijn weinige centjes. Eigenaardig is dat hij getrouwd was met zijn eigen nicht in de eerste graad en vier kinderen heeft verwekt, waarvan er drie niet deugen. Hij leefde al lang in een klein kamertje in hun huis, weg van het echtelijk bed en was er gewoon aan geraakt ruzie te maken met zijn kinderen, zijn familie, zijn buren en verder iedereen die hem in de weg stond. Alhoewel hij somtijds flauw viel van de uitputting, heeft hij zichzelf gisteren opgeknoopt aan een balk in zijn eng kamertje, moe dat hij waarschijnlijk was van zijn dagelijks gevecht, al zijn ziekten, bekommernissen en ruzies. Hij heeft geen enkele uitleg achter gelaten en was hij gestorven van de ene of de andere ziekte, mijn vrouw zou het aanvaard hebben...