Men betrapt er zichzelf op, méér dan ene keer in relatief korte tijdspannes, hoe men zich compleet kan vergissen wanneer men bepaalde mensen voor het eerst ontmoet en nodig acht zich over hen een oordeel te vormen. Hoeveel maal verdacht ik er zekere individuos niet van regelrechte kandidaat-misdadigers te zijn, om dan achteraf te moeten vaststellen dat ze wel degelijk eerlijk zijn, een deftige job hebben en veel intelligenter zijn dan wat er schijnbaar geschreven staat op hun aangezicht. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Zo is het eens gebeurd dat we een vriendin van een vriendin van mijn vrouw op bezoek kregen en geoorloofd werden te constateren dat ze niet alleen uitermate lelijk was, maar er bovendien ook uiterst primitief uitzag. De alledaagse typisch Braziliaanse huidskleur, waarop ne hele hoop eigenaardige plekken, maakte die eerste indruk niet beter. 

Niet erg geïnteresseerd in wat ze, gedurende onze ontmoeting, eventueel te zeggen zou kunnen hebben, leerde ik maar op het einde, toen ze al een stap aan het buiten zetten was, dat ze burgerlijk ingenieur gevormd was en zelfs enkele andere talen uitstekend beheerste. Mijn eerste reactie was ze terug binnen te loodsen om onze samenkomst opnieuw te herstarten, maar de fout was al begaan geweest, ze had het natuurlijk gemerkt en toch heeft ze geen enkele poging ondernomen er iets aan te veranderen. Dat noem ik meteen “een kemel begaan". 

Het tegenovergestelde is ook waar. 

Er kwam eens een deftige, ietwat mankende, madam in de winkel, vulde haar mandje met ne hele hoop bucht en brol, tot ze plotseling verrast vaststelde dat ze haar geld vergeten had. Excuus vragend beende ze bijna huppelend weg, zonder mandje, belovend enkele minuten later terug te keren om haar aankoop te voltooien en waarlijk, ze is terug gekeerd, heeft het mandje dat ergens apart op haar te wachten stond kwik opgepikt en terwijl ze zich al praktisch naar buiten wendde, smeet ze, zonder boe noch bah, een check op de toonbank. Toen de check eindelijk in mijn handen geraakte, enkele seconden daarna en ik er de verkoopster op had gewezen dat we geen check's aanvaarden, merkte ik meteen op dat hij, de check, zelfs niet getekend was. De verkoopster heeft nog geprobeerd er achter te rennen, maar heeft ze uit het gezicht verloren, niettegenstaande het fysisch gebrek van dat fit madammeke toen ze uiterst snel een hoek omdraaide. Van een verrassing gesproken.. 

In alle geval, ze had er niet op gerekend dat ze twee jaar eerder ook nog eens zo een truc had aangewend met de vorige eigenaar en dat de check die ze toen had overhandigd (en die bewaard is gebleven) ook terug was gekeerd, zonder fonds weliswaar, maar dat er op de achterkant een adres vermeld stond, zodat het niet moeilijk is geweest haar thuis te vinden, de check onder haar neus te wrijven en te aanhoren dat het allemaal een spijtig misverstand was geweest. 

Nog nen andere keer gebeurde hetzelfde met een goed geklede jonge man, duidelijk universitair, die niet één, maar twee mandjes had gevuld en uiteindelijk ook een check probeerde uit te schrijven. Deze keer echter had ik wel de tijd om hem er beleefd op te wijzen dat we geen check’s aanvaardden. Schijnbaar verrast haalde hij aan dat hij ene keer per jaar zijn inkopen deed in onze winkel en er gewend aan was geraakt op die manier te betalen. Verder was hij bereid er ook zijn adres en telefoon op te schrijven, terwijl hij, langs zijn neus weg om, aankondigde dat hij in één van de beste gebouwen woonde van de Zeedijk, uitsluitend bezet door stinkrijke mensen. Dat deed mij nog meer wankelen natuurlijk, vooral ook omdat de aankoop mij zou toelaten mijn dagelijkse omzet in een oogwenk aanzienlijk te zien verhogen. 

Vooraleer ik de tijd had gehad de check in te leveren bij de bank, kwam hij ’s anderendaags terug om nogmaals zijn mandje te vullen en zoals de dag daarvoor een nieuwe check uit te schrijven. Mijn genoeglijke glimlach vroor op mijn gezicht toen ik, twee dagen later, werd ingelicht door de bank dat het zich om twee gestolen check’s betrof en dat het aangeraden was de politie op te zoeken... 

Ik ken de politie hier en durfde er bijna op zweren dat ik, in plaats van de waren, of het geld, terug te krijgen, er nog vele centen bij zou moeten leggen om het onderzoek op gang te brengen. Bovendien zou ik híer moeten herkennen, dáár moeten getuigen en intussen ne hele hoop luizen veroverend om me daarna overal te kunnen scharten, gedurende meerdere maanden, wie weet jaren... 

Ik besloot mijn eigen onderzoek aan te vatten rekenend op mijn veiligheid's systeem dat onder meer toelaat alle gebeurtenissen, buiten en binnenin mijn winkels in de computer te bewaren en dat, gedurende meerdere maanden, voor eventuele toekomstige raadpleging. Zo kreeg ik hem terug op het scherm terwijl hij gedurende praktisch een half uur zijn mandjes vulde, onderwijl somtijds rechtstreeks glurend naar de verscheidene camera’s, zodat ik hem van alle kanten heb kunnen bewonderen en herkennen. Bovendien drukte ik een grote gekleurde foto af van zijn gelaat en plakte die boven op mijn bureel. Sommige klanten namen zelf het initiatief te vragen om wie het zich eigenlijk betrof en of we soms door hem overvallen waren geweest. Zo kon ik er gebruik van maken te vragen of ze die mens misschien kenden en inderdaad, na ongeveer drie weken dook er iemand op die beweerde dat hij hem waarlijk herkende, jawel en dat zijn bijnaam “Popô” was en dat hij woonde, samen met zijn moeder en klein broertje, in een stuiootje van vijftien vierkante meter, in het gemeenste gebouw van de streek, niet verder weg dan een steenworp. 

Om een lang verhaal kort te maken, met behulp van een vriend die een broer-commissaris had, is zijn moedertje, dat ergens een “hotdog”-standje beheert, ervan ingelicht geweest dat haar lief zoontje (verslaafd aan drugs) zonder meer naar de gevangenis zou gezonden worden, betaalde zij niet meteen de totale waarde van beide aankopen. Het arme mens heeft alles vereffend wat haar zoon schuldig was, niet in ene keer natuurlijk, maar ze heeft niet nagelaten mij achteraf te laten bedanken voor het geduld en het begrip. Nochtans heb ik de helft van de waarde van de bucht en de brol, als beloning, moeten overhandigen aan de wijze en hulpzame politiecommissaris. 

Intussen genieten bijna alle slimme dieven van hun volledige vrijheid en zijn ze voortdurend andere mensen aan het kloten..