midden in het bomenland door groen gras omgeven ligt stil en haast verscholen mijn houten thuis, een stulpje met groei en bloei verweven
de tijd heeft het beschutte lijf van pannen op gelaagde planken gevormd, het heeft zijn pracht aan wisselende seizoenen te danken
in een verlatenheid, haast van mystieke aard, waar enkel de natuur zorgt voor ongedwongen klanken
daar kan ik van zelve mijn denken vertragen, woorden versagen; zij zouden gevoelens verkillen
ik zwijg derhalve en kan een innig verlangen naar hoger inzicht tillen
21-02-2017 om 11:50
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
|