schrijf dit in de nacht
luister naar klanken voor de ziel
doorgaans warm en voor 't harte zacht
denk aan wat het jaar heeft gebracht
waarop ik nu voor de herinnering kniel

het doek schuift meer toe
lijf en geest zijn vaker moe
maar de schepper in mijzelf
dwingt mij te ruiken, te kijken,
te luisteren en te proeven
het visionaire kind in mij
weet nog niet van wijken, doch
zonder zucht naar enig overtroeven

wel is mijn weg terug naar huis
om mij heen groeien, soms traag,
soms ook onverwacht snel
bomen naar de eindige top
ook zij gezegd; de waarheid vertelt
dat ik steeds meer alleen mijn schouders draag
en de rug meebuigt in een verder gaande wind

maar voorwaar, ik zeg u, mijn gerijpte ranken
met rode en groene druiven komen steeds dichterbij
het is de zuiverheid en glans die ik in mijn geliefde cognac
vaker en vol tederheid, proef en gespiegeld terugvind
veel zal komend jaar, deo volente, nog verder veredelen;
immers de vergankelijkheid geeft ook kleur aan iedere tak

21-02-2017 om 13:18 geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9

ik verlies de blik in je ogen
ze dwalen ook verder af
niet dat ze naar de einder worden gezogen
ze hellen eerder over naar de nacht

helder daglicht schijnt bedrogen
de warmte van de zon trekt verder
de herfst is thans uitzonderlijk stil
gevoel ebt weg, is minder zacht

en het strand verdubbelt het zand
de zee droogt langzaam uit
meeuwen verstommen
hangen boven grijs geluid

het is, zoals het bestaan vergaat
ik verdwijn in lege gedachten
het scheppende taant
in luisteren zonder verwachten

21-02-2017 om 13:17 geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9

is er de melancholie
van overvloed
als gevoelens zijn uitgeput
door veelheid in nuance

lijkt de ziel beboet
door aangereikte kansen,
van woorden die nu rusten
in de geest of in mijn hart,
vaak met gesloten ogen

roep ik in de leegte
van een woestijn
van vergane glorie

of word ik binnenkort
door de natuur
dan wel mijn gemoed
naar het Licht gezogen

21-02-2017 om 13:16 geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9

....
je bent nu nader tot Hem,
zo plots,
na meer dan een eeuw mens

je keek aldoor
in de ogen van de ander
immers in de naam die jezelf koos
lag je doel verankerd;
daadkracht besloten in jouw wens

geen brug te ver,
zelden een doodlopende weg,
je was klein van stuk,
doch een groots gelovig visionair
overtuigd van de waarde
achter iedere weerbarstige heg

ik vergeet nimmer het moment
al gelegen in je verre ouderdom
dat op een buitenterras in Schagen,
voor mij, door jou
de aarde huwde met de levende zon.

21-02-2017 om 13:16 geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9

neem mijn hand,
wees niet bevreesd

als ik trek
door levende velden
met voelende bossen,
rondom

vaak is een mens
teveel bedeesd
zich als delende,
roepend te melden

21-02-2017 om 13:15 geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9

als men de tijd omdraait
sta ik aan het begin van mijn leven
vanochtend na het ontwaken
werd ik uit mijn nest gedreven

gelijk al openbaarde zich het licht
ik bezat de gave vooruit te kijken
vrijwel direct ontstond er een gedicht
daarin groeide de toekomst in allerijl

ik schreef en schrijf nog steeds,
't begint op een epische roman te lijken

de personages kan ik goed beschrijven
immers ik draag ze in mijn ziende blik
de held in het verhaal dat ben ik zelf
en zie mij stoeien in allerlei kluchten
soms schreeuwend in een donker gewelf
alwaar ik bijna ten onderga of stik
dan lig ik weer in een hemelbed te zuchten

waar ik even maar stevig aan mijn knuffel lik
in het laatste hoofdstuk staan twee mensen klaar
er is werk aan de winkel zegt een man,
vader is zijn naam
ja, het is de bedoeling
dat ik een jonge spruiteling baar
zei de vrouw, mijn moeder

nog verder in de tijd wordt het donker
het is alsof ik door een aangeslagen raam
bezweet naar buiten staar
en zie plots de schepper als mijn hoeder

21-02-2017 om 13:14 geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9

is de terugweg ingezet
als veel,
verder weg komt te staan
heb ik onderweg wel goed opgelet
of droomde ik,
door alsmaar voort te gaan

beschrijf ik het tanend heden
waar tafels en stoelen bevriezen
en van mijn kamer
hoeken worden afgesneden;
heb ik het dan over loslaten
of over verliezen

het kan ook zijn
dat mijn bewegende buitenring
allengs stopt in mijn brein
en ik enkel nog verhaal
van wat is in dit moment
en was en immer meer
over een verleden zing

zeker is dat mijn pad versmalt
en de komende tijd samenbalt
maar hoop dat achter mijn gedachten
vermeerderd inzicht ligt te wachten

21-02-2017 om 13:13 geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9

op mijn gezicht
wordt het oude jaar gekerfd
tekenen lijnen groeven

en groeien dijken rond ogen,
moet de huid zich naar de
zwaartekracht voegen

op mijn gelaat
staat het lied van de tijd
dat mijn geleefd leven toont,
ik heb de melodie
vaak met letters beloond

maar ontegenzeglijk dieper,
door mij,
in harmonische klanken verspreid

zij worden door mijn tijdloze ziel,
als van zelve,
klinkklaar naar buiten geleid

21-02-2017 om 13:13 geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9

als ik verschijn
open jij, voor even,
een poort
en roept mijn naam

klampt mij aan
zoals het enkel
bij stille vriendschap hoort

ik ervaar dan
een gouden moment,
zeldzaam van toon

dat je daarna wegrent
en verhuist naar jezelf
daar ben ik aan gewend
immers ieder leeft
onder zijn eigen gewelf

om je te begrijpen
vertellen je ogen genoeg
ik herken je in je bestaan
diep voelbaar in mijn hart

ik weet dat jij er altijd
ergens voor mij zal zijn;
weet dat ik aldoor
met jou ben begaan

21-02-2017 om 13:12 geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9

mijn moeder is niet meer
dat is al even
ze heeft lang geleefd
was broos van geest,
doch in overleven bedreven

geaard in schraal zand
met gelovige angst
onder een streng regiem

mijn moeder is niet meer
al even
ze heeft mij gezoogd
gedroogd,
wakker gelegen
was bang voor woorden van buiten

al lang voor het einde
heeft zij zich voor dode ruiten
in eenzaamheid
uitzichtloos moeten bewegen;
van oud naar jong
naar levende vergetelheid

mijn moeder is niet meer;
een deel van haar is mijn leven

... verbeterd oud gedicht ...

21-02-2017 om 13:11 geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9

het is nog vroeg
in Munnikenland
als de nacht eindigt
en een zwarte stern
ginds aan de oever landt

ik schuifel naar een plek,
nog droog, en gelegen
nabij de waterkant
en neem plaats in het gras
ik zie de dag traag dagen;
het licht kan en wil geen
schaduw meer verdragen

op deze woordeloze plek
schept het gloren haar vreugde
in een miraculeuze vertoning
en aast een purperreiger,
als altijd bewegingsloos,
op een spartelende beloning

... Kasteel in Bommelerwaard ...

21-02-2017 om 13:11 geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9

toch doet het telkens zeer
als een dichter de nacht opzoekt
om de ochtend te mijden,

heb zijn ogen
niet zien lijden
hij had wel iets dat mij raakte
en heb vaak zijn rug zien buigen
ook diepte in zijn woorden gehoord
die zijn lippen teder maakten

was het een mokerslag van de duivel
op een wellicht niet verwacht moment;
de muur is dan oneindig breed en hoog

of is de liefde plots opgedroogd
en het licht onhoudbaar weggerend,

ik weet niet wat zo zwaar woog

21-02-2017 om 13:10 geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9

soms vraag ik me af
door wie ik echt word gekend
zo ik mezelf al begrijp
immers wat is mij bewust bekend

als ik word geraakt
binnen de cirkel van het bestaan
ben ik dan mijn eigen draagbaar
van gemist verstaan
in het nu
of in het verleden
in de verwachting,
zit ik in een draaimolen
als ik dit moment verklaar

ik zie die ander aan
het kan de zucht zijn naar een beminde
door een onzichtbare draad
het kan het gemis zijn aan warmte
vaak uitmondend in verraad
als blijkt dat ik niet weer eens
mezelf kan vinden
en de pijn niet kan verbinden

doorgaans weekt de nacht
en schuif ik bij het eerste licht
de trap weer in elkaar
in dat geval maak ik naar mijzelf
een herstellend gebaar

als echter spijlen ontbreken
vraag ik me af
door wie word ik echt gekend
wie is voor mij
in een andere schaduw weggerend
en ik aan het "zijn" mijn vragen verschaf

de antwoorden liggen vaak
in de tijd verborgen
het is ondoenlijk haar te versnellen
intussen is het eigen besef wel gegroeid
gelijk aan ondergrondse wortels
die je niet ziet maar mij toch iets
over eigen eb en vloed vertellen
ook de zon kan je zomaar kleuren
en onvoorwaardelijke liefde
in je doen opwellen

door wie word ik echt gekend

21-02-2017 om 13:09 geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9

niet dat ik haar zoek
of juist wel
het zal de lente zijn
die mij beroert
of verlang ik naar mijn huis
waar de duif koert
ik zie hem vaak in de ochtend
op het hekje
waar nu, zo neem ik waar,
iets gevlekt
in een prille struik loert

verlang ik naar jou
of juist niet
verzamel ik enkel stenen
om te stapelen
en sta ik op mijn tenen
om over de einder heen te zien
waar de vervulling wacht
die een mens aldoor wil lenen
en leed van lege kamers verzacht

ik zie uit het raam
en voel de avond
de daken bedekken
met uitgestrekte grijze vlekken

ja, hier is mijn kamer
waar ik altijd voor even toef
omdat ik reis
-dat is mijn doel-
is het ook hier dat ik toch haar voel
ach, het zal de lente zijn
die mij beroert
en mij telkens
van jou naar jou vervoert

21-02-2017 om 13:08 geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9

over de jaren heen
groeit in mij
een verlangen
naar huis

niet dat mijn gevoel in
oude dromen blijft hangen
mijn hart gaat naar daar
waar ik nimmer ben geweest

plekken die mij
van verre raken,
het is mijn ziel, zo denk ik
die nog dieper zoekt

naar wat reeds in mij is
of toch wel
naar verwachtingen
die op mijn weg te vroeg
zijn opgedoekt

ik kan wel iets zeggen
hoe het daar is;

ik zal opgenomen zijn
in velden bij zonsondergang,
en verblijven in de stilte,
in de rust van de oude dag

het onaantastbare
roept mij dan al wenkend
en, dat weet ik zeker,
met een beminnelijke lach

21-02-2017 om 13:08 geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9

zo laat nog in de avond
zeker, deze dag nadert zijn einde

prevelt al doende mijn stem
het gebed van wat was,
over vandaag,
dus haast het oude zijnde

ik ben nu en hier
in gedachten verzonken
doch ook zowaar reeds zwevend
op weg naar boven

al raak ik door de jaren
wel vaker verstrikt
in verder kijken,
soms gelijk aan staren

ik word dan door het gemoed
ongevraagd beproefd:
het wil in mij wat vuur doven

ik geraak dan verblind,
én kan onderwijl
niet in mijzelf geloven

21-02-2017 om 13:07 geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9

morgen kom jij
zo vroeg al
in mijn huidige dagen

je armpjes zijn dan
wijd geopend
alsof jij mij zegt
zal ik jou dragen
dat doen je ogen ook
van nature, zo onbevangen

wie is nu bij wie te gast
of delen wij elkaar
voel je misschien
ook mijn verlangen

wie kan dan later
echt zeggen
heb ik op jou
of jij op mij gepast

21-02-2017 om 13:06 geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9

ik was vergeten
hoe groot je ogen waren
of hoe speels zij konden zijn
zag dat weer even
't wist opnieuw
mijn hartstocht te verklaren

was vergeten
hoe mooi je was
en mijn wereld
wist te bespelen
met de lachende flirt
die ik op je lippen las

en jouw woorden
mijn hart streelden
terwijl ik mij verbeeldde
dat jij enkel mij toebehoorde

*
ik onderging het weer
en verdwaalde,
zomaar,
net als die ene
eerste keer

21-02-2017 om 13:05 geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9

de draagkracht van lijf en geest
kan het scheppend vermogen
allengs minder doen belonen

ik heb lang de rek kunnen gedogen
maar ontmoet thans de grens
waar het verstand moet tonen
dat mijn adem stilaan achterblijft

dat een nieuwe uitdaging
van haar vervulling wegdrijft
en ik gedwongen word
tot mijn aardse vertraging

ik zal ruimte moeten zoeken
in de kern van het bestaan;
de diepgang van de eenvoud,
immers die is, zo denk ik, met
eeuwige schoonheid begaan

21-02-2017 om 13:05 geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9

niet zomaar keer ik
mijn gezicht naar je toe
en ditmaal zonder glas

je ziet het gewicht
onder mijn ogen
weliswaar gezakt
maar ik ben
geenszins levensmoe

ik betrap mezelf
op een lichte lach
althans zo neem ik het waar
het maakt, denk ik,
van naderend licht gewag

zij zegt, ik wil ook
uw oren zien,
de wet schrijft dit voor

het ijs is gebroken
mijn fantasie doet zijn werk
en werpt mijn sjaal in de hoek ;

mijn pose is zodoende
zondermeer sterk

21-02-2017 om 13:04 geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9