22-02-2017 om 12:09
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
21-02-2017
februari
ik kijk door mijn raam dubbelglas in een vierhoek
daarachter een kwart van steen en buren met een eigen boek
de rest is grijs als de winter met kale takken als decor
mijn blik is flinterdun vernauwd een vangnet waar ik me niet aan stoor
met een haast afgebakend gevoel dat traagheid boekt en het heden vertrouwt
21-02-2017 om 13:21
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Alleen
vandaag was ik alleen neen, niet alleen, maar met mijn gedachten ik was op weg naar beelden in het verwachten dichtbij een einder die ook best nog veraf kan zijn, dat is aan de machten
ik volgde de hoop in haar facetten zij voedt de aderen kan de geest verdraaien de toekomst achteruitzetten met de wind meewaaien de adem pletten maar mij ook doen uitzwaaien
is zij een weg vol verlangen met passie, die stenen breekt maar o wee, als het licht verbleekt en het donker roept om breekbare lofgezangen
die klinken als uitstervende noten melancholiek echoënd in de bergen is de dan geschapen leegte de opmaak naar een overwinning waar overgave niet meer bestaat middels uitputtende bezinning
waarop, mag ik hopen?
21-02-2017 om 13:20
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Ochtendstond
mijn slaap was kort vannacht warrig waren de gedachten die bleven schimmig in onbekende verte hangen
ze zijn dan moeilijk te duiden, of er nu engelen zongen dan wel sissende giftige slangen zich in het bewustzijn dwongen
zeker is dat een zware klok het zesde uur verslaat en terwijl een zebravink ontwaakt neigt de hemel naar ontluikend blauw;
weer wordt een ochtendstond, Godzijdank, met opkomend licht door de beslagen ruit aangemaakt
21-02-2017 om 13:19
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Oud en Nieuw
langzaam sloop het een in het ander en dan plots zijn dertien dorpen familie van elkander
een trouwpartij in het groot; van wie krijg ik een warme hand wie staat op als de kouwe kant
je kunt ook zeggen om middernacht werd de teerling geworpen, had ik zo gedacht
de naam was reeds bekend en doorheen het eerste ochtendgloren zal langzaam het karakter groeien
uit respect voor verscheidenheid en de zo gewenste solidariteit kan er een voorspoedige gemeenschapszin voortvloeien
... Over het ontstaan per 1-1-2017 van de gemeente Meierijstad uit 13 dorpen in de Meierij van Den Bosch. ...
21-02-2017 om 13:18
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
het jaar verlaten
schrijf dit in de nacht luister naar klanken voor de ziel doorgaans warm en voor 't harte zacht denk aan wat het jaar heeft gebracht waarop ik nu voor de herinnering kniel
het doek schuift meer toe lijf en geest zijn vaker moe maar de schepper in mijzelf dwingt mij te ruiken, te kijken, te luisteren en te proeven het visionaire kind in mij weet nog niet van wijken, doch zonder zucht naar enig overtroeven
wel is mijn weg terug naar huis om mij heen groeien, soms traag, soms ook onverwacht snel bomen naar de eindige top ook zij gezegd; de waarheid vertelt dat ik steeds meer alleen mijn schouders draag en de rug meebuigt in een verder gaande wind
maar voorwaar, ik zeg u, mijn gerijpte ranken met rode en groene druiven komen steeds dichterbij het is de zuiverheid en glans die ik in mijn geliefde cognac vaker en vol tederheid, proef en gespiegeld terugvind veel zal komend jaar, deo volente, nog verder veredelen; immers de vergankelijkheid geeft ook kleur aan iedere tak
21-02-2017 om 13:18
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
het verschiet
ik verlies de blik in je ogen ze dwalen ook verder af niet dat ze naar de einder worden gezogen ze hellen eerder over naar de nacht
helder daglicht schijnt bedrogen de warmte van de zon trekt verder de herfst is thans uitzonderlijk stil gevoel ebt weg, is minder zacht
en het strand verdubbelt het zand de zee droogt langzaam uit meeuwen verstommen hangen boven grijs geluid
het is, zoals het bestaan vergaat ik verdwijn in lege gedachten het scheppende taant in luisteren zonder verwachten
21-02-2017 om 13:17
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Donkere dagen
is er de melancholie van overvloed als gevoelens zijn uitgeput door veelheid in nuance
lijkt de ziel beboet door aangereikte kansen, van woorden die nu rusten in de geest of in mijn hart, vaak met gesloten ogen
roep ik in de leegte van een woestijn van vergane glorie
of word ik binnenkort door de natuur dan wel mijn gemoed naar het Licht gezogen
21-02-2017 om 13:16
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
......
.... je bent nu nader tot Hem, zo plots, na meer dan een eeuw mens
je keek aldoor in de ogen van de ander immers in de naam die jezelf koos lag je doel verankerd; daadkracht besloten in jouw wens
geen brug te ver, zelden een doodlopende weg, je was klein van stuk, doch een groots gelovig visionair overtuigd van de waarde achter iedere weerbarstige heg
ik vergeet nimmer het moment al gelegen in je verre ouderdom dat op een buitenterras in Schagen, voor mij, door jou de aarde huwde met de levende zon.
21-02-2017 om 13:16
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
hier
neem mijn hand, wees niet bevreesd
als ik trek door levende velden met voelende bossen, rondom
vaak is een mens teveel bedeesd zich als delende, roepend te melden
21-02-2017 om 13:15
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Epische poëzie "Julius "
als men de tijd omdraait sta ik aan het begin van mijn leven vanochtend na het ontwaken werd ik uit mijn nest gedreven
gelijk al openbaarde zich het licht ik bezat de gave vooruit te kijken vrijwel direct ontstond er een gedicht daarin groeide de toekomst in allerijl
ik schreef en schrijf nog steeds, 't begint op een epische roman te lijken
de personages kan ik goed beschrijven immers ik draag ze in mijn ziende blik de held in het verhaal dat ben ik zelf en zie mij stoeien in allerlei kluchten soms schreeuwend in een donker gewelf alwaar ik bijna ten onderga of stik dan lig ik weer in een hemelbed te zuchten
waar ik even maar stevig aan mijn knuffel lik in het laatste hoofdstuk staan twee mensen klaar er is werk aan de winkel zegt een man, vader is zijn naam ja, het is de bedoeling dat ik een jonge spruiteling baar zei de vrouw, mijn moeder
nog verder in de tijd wordt het donker het is alsof ik door een aangeslagen raam bezweet naar buiten staar en zie plots de schepper als mijn hoeder
21-02-2017 om 13:14
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Verder weg
is de terugweg ingezet als veel, verder weg komt te staan heb ik onderweg wel goed opgelet of droomde ik, door alsmaar voort te gaan
beschrijf ik het tanend heden waar tafels en stoelen bevriezen en van mijn kamer hoeken worden afgesneden; heb ik het dan over loslaten of over verliezen
het kan ook zijn dat mijn bewegende buitenring allengs stopt in mijn brein en ik enkel nog verhaal van wat is in dit moment en was en immer meer over een verleden zing
zeker is dat mijn pad versmalt en de komende tijd samenbalt maar hoop dat achter mijn gedachten vermeerderd inzicht ligt te wachten
21-02-2017 om 13:13
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Tijdloos
op mijn gezicht wordt het oude jaar gekerfd tekenen lijnen groeven
en groeien dijken rond ogen, moet de huid zich naar de zwaartekracht voegen
op mijn gelaat staat het lied van de tijd dat mijn geleefd leven toont, ik heb de melodie vaak met letters beloond
maar ontegenzeglijk dieper, door mij, in harmonische klanken verspreid
zij worden door mijn tijdloze ziel, als van zelve, klinkklaar naar buiten geleid
21-02-2017 om 13:13
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
een vriend
als ik verschijn open jij, voor even, een poort en roept mijn naam
klampt mij aan zoals het enkel bij stille vriendschap hoort
ik ervaar dan een gouden moment, zeldzaam van toon
dat je daarna wegrent en verhuist naar jezelf daar ben ik aan gewend immers ieder leeft onder zijn eigen gewelf
om je te begrijpen vertellen je ogen genoeg ik herken je in je bestaan diep voelbaar in mijn hart
ik weet dat jij er altijd ergens voor mij zal zijn; weet dat ik aldoor met jou ben begaan
21-02-2017 om 13:12
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Voortgang
mijn moeder is niet meer dat is al even ze heeft lang geleefd was broos van geest, doch in overleven bedreven
geaard in schraal zand met gelovige angst onder een streng regiem
mijn moeder is niet meer al even ze heeft mij gezoogd gedroogd, wakker gelegen was bang voor woorden van buiten
al lang voor het einde heeft zij zich voor dode ruiten in eenzaamheid uitzichtloos moeten bewegen; van oud naar jong naar levende vergetelheid
mijn moeder is niet meer; een deel van haar is mijn leven
... verbeterd oud gedicht ...
21-02-2017 om 13:11
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Rondom Loevestein
het is nog vroeg in Munnikenland als de nacht eindigt en een zwarte stern ginds aan de oever landt
ik schuifel naar een plek, nog droog, en gelegen nabij de waterkant en neem plaats in het gras ik zie de dag traag dagen; het licht kan en wil geen schaduw meer verdragen
op deze woordeloze plek schept het gloren haar vreugde in een miraculeuze vertoning en aast een purperreiger, als altijd bewegingsloos, op een spartelende beloning
... Kasteel in Bommelerwaard ...
21-02-2017 om 13:11
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
in gedachtenis, Wim Brands
toch doet het telkens zeer als een dichter de nacht opzoekt om de ochtend te mijden,
heb zijn ogen niet zien lijden hij had wel iets dat mij raakte en heb vaak zijn rug zien buigen ook diepte in zijn woorden gehoord die zijn lippen teder maakten
was het een mokerslag van de duivel op een wellicht niet verwacht moment; de muur is dan oneindig breed en hoog
of is de liefde plots opgedroogd en het licht onhoudbaar weggerend,
ik weet niet wat zo zwaar woog
21-02-2017 om 13:10
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Soms
soms vraag ik me af door wie ik echt word gekend zo ik mezelf al begrijp immers wat is mij bewust bekend
als ik word geraakt binnen de cirkel van het bestaan ben ik dan mijn eigen draagbaar van gemist verstaan in het nu of in het verleden in de verwachting, zit ik in een draaimolen als ik dit moment verklaar
ik zie die ander aan het kan de zucht zijn naar een beminde door een onzichtbare draad het kan het gemis zijn aan warmte vaak uitmondend in verraad als blijkt dat ik niet weer eens mezelf kan vinden en de pijn niet kan verbinden
doorgaans weekt de nacht en schuif ik bij het eerste licht de trap weer in elkaar in dat geval maak ik naar mijzelf een herstellend gebaar
als echter spijlen ontbreken vraag ik me af door wie word ik echt gekend wie is voor mij in een andere schaduw weggerend en ik aan het "zijn" mijn vragen verschaf
de antwoorden liggen vaak in de tijd verborgen het is ondoenlijk haar te versnellen intussen is het eigen besef wel gegroeid gelijk aan ondergrondse wortels die je niet ziet maar mij toch iets over eigen eb en vloed vertellen ook de zon kan je zomaar kleuren en onvoorwaardelijke liefde in je doen opwellen
door wie word ik echt gekend
21-02-2017 om 13:09
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Onderweg
niet dat ik haar zoek of juist wel het zal de lente zijn die mij beroert of verlang ik naar mijn huis waar de duif koert ik zie hem vaak in de ochtend op het hekje waar nu, zo neem ik waar, iets gevlekt in een prille struik loert
verlang ik naar jou of juist niet verzamel ik enkel stenen om te stapelen en sta ik op mijn tenen om over de einder heen te zien waar de vervulling wacht die een mens aldoor wil lenen en leed van lege kamers verzacht
ik zie uit het raam en voel de avond de daken bedekken met uitgestrekte grijze vlekken
ja, hier is mijn kamer waar ik altijd voor even toef omdat ik reis -dat is mijn doel- is het ook hier dat ik toch haar voel ach, het zal de lente zijn die mij beroert en mij telkens van jou naar jou vervoert
21-02-2017 om 13:08
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Heimwee
over de jaren heen groeit in mij een verlangen naar huis
niet dat mijn gevoel in oude dromen blijft hangen mijn hart gaat naar daar waar ik nimmer ben geweest
plekken die mij van verre raken, het is mijn ziel, zo denk ik die nog dieper zoekt
naar wat reeds in mij is of toch wel naar verwachtingen die op mijn weg te vroeg zijn opgedoekt
ik kan wel iets zeggen hoe het daar is;
ik zal opgenomen zijn in velden bij zonsondergang, en verblijven in de stilte, in de rust van de oude dag
het onaantastbare roept mij dan al wenkend en, dat weet ik zeker, met een beminnelijke lach
21-02-2017 om 13:08
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
