de draagkracht van lijf en geest kan het scheppend vermogen allengs minder doen belonen
ik heb lang de rek kunnen gedogen maar ontmoet thans de grens waar het verstand moet tonen dat mijn adem stilaan achterblijft
dat een nieuwe uitdaging van haar vervulling wegdrijft en ik gedwongen word tot mijn aardse vertraging
ik zal ruimte moeten zoeken in de kern van het bestaan; de diepgang van de eenvoud, immers die is, zo denk ik, met eeuwige schoonheid begaan
21-02-2017 om 13:05
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Foto in de pas
niet zomaar keer ik mijn gezicht naar je toe en ditmaal zonder glas
je ziet het gewicht onder mijn ogen weliswaar gezakt maar ik ben geenszins levensmoe
ik betrap mezelf op een lichte lach althans zo neem ik het waar het maakt, denk ik, van naderend licht gewag
zij zegt, ik wil ook uw oren zien, de wet schrijft dit voor
het ijs is gebroken mijn fantasie doet zijn werk en werpt mijn sjaal in de hoek ;
mijn pose is zodoende zondermeer sterk
21-02-2017 om 13:04
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Ta solitude
dagen dragen traag over lege nachten heen donker verslindt het licht 'k hoor stil geween achter handen, ze bedekken je gezicht
juist als dagen gaan lengen en men verhaalt van hoop zie ik je in jouw stilte zuchten gevoelens laten zich mengen kennen geen reinigende doop
het zijn die dagen die traag dragen en ik je hand wil omsluiten
ook om een morgen te vragen met doorzichtige ruiten waarin je ogen het wagen rozen te ontwaren en je oren luisteren naar vogels die nog altijd fluiten
21-02-2017 om 13:03
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
dromen
ja, ik zie u wel denken in welke wereld vertoeft hij, die turende grijze
zal hij naar gisteren wenken of nu al naar de dag van morgen in een golf van melancholie; in koude of warmte geborgen
ik zie vlammen die vervliegen uit brandend hout dat haast tot as is teruggekeerd en kijk in de haard naar mijn jeugd
waar ik met het woud was vertrouwd en zinnen zocht uit woorden die takken mij hadden geleerd uitmondend in klanken van toenemende vreugd
ik zie nog kronkelende wortels van de blauwe eik, daar, met donzig mos toegedekt ja, daar verblijf ik nu totdat ik, zo mogelijk, door een witte engel uit het sluimeren word gewekt
21-02-2017 om 13:02
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
ga ik diep
hoe voelt gij vraagt iemand mij, zomaar "en plein public"
geef ik iets prijs als ik in mijn diepste glij en kond doe van roerselen die ergens klinken als muziek met tussen de balken mijn eigen wisselende wijs
gister ging ik nog onbestemd over wegen van verwachting thans weer over paden waar mijn zin wordt afgeremd en hoop wordt uitgeladen
zo gaat het op en neer van momenten vol tevredenheid naar een tijde van pijnlijke doch menselijke in verlegenheid
dat alles in wisselwerking met de parate rede en indrukken die schaven of warmte printen op de huid
u ziet al ik schrijf niet zomaar, het is geluk dat ik ervaar ook niet, het is heden nacht
hoe ik mij voel ach, ik zeg het maar'; redelijk kwetsbaar, zacht terwijl mijn lippen tegelijk weet hebben van woorden met een gemeenzame stuwkracht
21-02-2017 om 12:21
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
zie mij
ik zag voor het eerst diepte in de verte van haar blik ontmoette haar even was er een kier
kijk mij hier leek zij te zeggen een open gebaar met zuchtende slik
pas nu dringt het tot mij door, hier keek een kind even uit de wind weg van een dwingend koor; was zij wel ooit bemind tot het moment, hiervoor
hoe zij dat ervoer kan ik niet weten alleen ik ving de glinstering in een verlengd ogenblik dat mag een tel van geluk heten; een schijfje steen in mindering
21-02-2017 om 12:20
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Keer op keer
vaak zie ik de mens, alleen als ik hem passeer of hij mij soms kijken we elkaar aan dan hebben we iets gemeen
niet altijd zijn de ogen open zeker, de leden zijn uit elkaar maar kunnen zich nog tonen als waren zij gebroken of in een vluchtig wuif gebaar groeten of hooghartig honen
aan een uiterlijke rimpel herken ik iets meer in het gezicht en de wenkbrauw is daarbij een wimpel, al helpende op duiding gericht
hoe hij gaat, vertelt nog meer waardig, soepel of verstijfd toch blijft het een puzzel, keer op keer immers mijn blik is nochtans ingelijfd
21-02-2017 om 12:12
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
ken je ook
ken je ook dat ontglippen van wat je dacht vast te hebben
of de idee je wereld dagelijks uit de krant te kunnen knippen,
dat het blijkt niet meer te zijn dan een farce, iets dat was
mijn handen lijken dan te trillen alles, ja alles wil als zand door mijn vingers slippen
zo voelt ook soms de liefde dralend aan haast stuurloos en vervreemd
het lijkt of ze de eigen weg is gegaan
ken jij dat ook
ja, dan voel ik me pas echt ontheemd
21-02-2017 om 12:12
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
hoe ik ga
werwaarts ga ik als deze kromme allee, aldaar zich kruist met het pad waar links en rechts nog bramen rusten in de nevel
en het vocht van sappig gras mijn blote voeten wassen omdat najaarswarmte zich laat gelden, werwaarts ga ik
wat ligt ten grondslag aan een te verkiezen richting ga ik af op gevoel dan wel het redelijk denken u kent mijn aard, doch, werwaarts ik
daar aangekomen voelt het als kiezen uit "quattro stagioni"
het kind ligt ver achter mij ouder ligt om de hoek, ginds, onzichtbaar maar niet ongemerkt, het lijkt balanceren in het nu, werwaarts ga ik toch
spreid op het snijpunt even de armen ik ben een kruis en vervolg mijn richting, voorwaarts
21-02-2017 om 12:11
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Tot het einde van de tijd
de tijd gaat voorbij aan mijn binnenbeeld zij toont de varianten van dezelfde ervaringen
van het begin tot nu of al dan niet daarvoor geteeld maar duidelijk van meerdere kanten in een caleidoscoop van verklaringen
ik geraak dan dieper bewust het leidt vaak tot plotse openbaringen alsof ik uit een slaap ontwaak er is dan even niets dat mijn onrust sust
het zijn vraagt om open ogen maar het is echter niet zo dat een voortschrijdend inzicht eindigt bij een dragend gedogen
morgen wordt er weer iets opgelicht, zo de adem dit kan dragen, men wordt wel wijzer maar ik weet niet of dit leidt tot al maar meer, mij nog toekomende, vreugdevolle nadagen
21-02-2017 om 12:10
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Ingebeeld (2)
hoe droog waren mijn lippen toen ik, ten langen leste, dorstig van stoffige wijsheid proefde
tandenknarsend viel mijn wereldbeeld in duigen toegedekt met droge blaren
zocht opnieuw, gelijk de mens is, een andere schim
*
ik was van mijn schepping getuige en kon wederom de horizon verklaren
21-02-2017 om 12:09
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Zijn
vandaag stond ik langs de lijn voor een dag geschorst of meer vertoefde even nog in schone schijn
moest echter naar leegte uitwijken aldaar ging de werkelijkheid redeloos en onstuimig te keer
voelt u zich ook wel eens teveel dat moet haast wel iedereen neemt daar ooit aan deel
of zou het zo zijn dat het eigen is aan de mens per saldo staat men alleen
en blijkt het verbinden, onverhoopt, een ingebeelde wens
21-02-2017 om 12:08
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Uur van de waarheid
zie mij als dichter bij de nacht, gedachten van de dag zijn bevlekt en bevracht maar eindelijk zonder gezag lossen op in het dagelijks zweet zout, zuur, vreugd en leed ik maak van de hemel gewag
de plek waar niets er toe doet enkel de pendule tikt zijn gang er is even iets wat niet moet behoudens de letters die ik nog even niet bevroed maar zweven als een duif die verlate brieven brengt naar mijn nimf die op dit uur niet met mij jaagt of mij verleidt op de weg die ik straks droom mijn zin heeft haar niet gevraagd de strijd haar niet uitgedaagd
dit is het uur van de waarheid gelijk aan een etmaal gelee ik word niet meer door mijn ik geleid de leegte van het donker is gedwee de tijd staat stil het hart vertraagt mij ontbreekt de wil gister en morgen zijn afgezaagd van aardse zorgen
het is de verre slaap en mijn laatste sigaret die geluk vertalen in laat mij met gesloten ogen in het ondermaanse verdwalen
21-02-2017 om 12:07
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Kerend getij
plots word ik mij weer gewaar van het ruisen van de wind een gevoel vol van verwondering dat ik zo vaak als muziek heb bemind
bladeren laten de geliefde zomer achter als ware het voortaan een vreemdeling zij moeten zich van haar onthechten om te vergaan op de bodem van verwachting waar zij zich met het aardse zullen vervlechten
zelfs mensen moeten vaak hun thuis verlaten vluchten dan voor natuurlijk of barbaars geweld met de onzekerheid of anderen hen zullen dulden : zij die leven in vrijheid en waar welvaart telt
dit kerend getij kent tevens vaak vele stormen ook nu weer of nog steeds uit een verre hoek met mannen, vrouwen en kinderen die zwerven : velen zijn oprecht naar onze gastvrijheid op zoek
21-02-2017 om 12:07
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
vluchten kan niet meer
nog altijd ontmoet ik mannen en vrouwen die iedere dag of nacht, soms in het zweet, rouwen als slachtoffer van toen; wie had dat in '45 nog verwacht
"nooit meer" zeggen we op 4 mei en gedenken dat vaak ook in stilte ik ontmoet "de ver van mijn bed show" en kilte, zelfs vernederende woorden nu ik zoveel mensen zie op de vlucht voor hen die wijken, soms verdrinken, voor een moorddadige tucht wie van ons zou nog
een schuilplaats bieden aan een medemens in nood wie is nog in staat gastvrij te zijn, het brood te delen met ontheemden: wat is onze menselijk maat.
"nooit meer", staat op onze lippen en vieren onze bevrijding groots er zijn er nog maar enkele die dagelijks echt weet hebben van die oude oorlog, voelt de herinnering voor ons nu doods?
21-02-2017 om 12:05
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
wat niet is.
zeg nimmer dat ik er niet ben of de indruk geef dat het mij koud laat, al wat is van zachte waarde wel is het zo dat ik niet ieder moment ken als jij zweeft tussen hemel en aarde
dat je er bent is onmiskenbaar in mijn hand geschreven maar daarin staat niet elk gevoel dat met jouw hart, al kloppend, blijkt te zijn verweven
alleen pure krachten kunnen uit onzichtbare gedachten een stille verwachting zeven
een mens, zoals ik, is daartoe doorgaans niet toe in staat mijn armen zijn vaak te kort oren neigen soms geluid te verzachten en mijn gevoel staat met regelmaat voor een gesloten poort; ik weet me dan ook geen raad
we delen de verlatenheid in het aardse bestaan de hoop erkent echter niet de gelatenheid; die duidt ons samen verder te gaan
21-02-2017 om 12:05
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Zij aan zij
in 't land van daar onbereikbaar ver voor mij ligt mijn heimwee, zo teder stil
waarom dat woont in menig stap, ik heb daarvan geen weet het is niet uit vrije wil noch in aanvang gedoopt ik word zomaar meegesleept
is het haar dans in kleine pasjes of de krekel in de avond die fluistert in mijn oor
is het de kleur groen in een overweldigend koor of ligt de smaak aldoor in mijn mond
ik heb geen weet doch het leeft wel in mij 't is een wezenlijk verlangen eeuwig en waar ik ook in gedij
vraag maar niet verder waarom ik ben bevangen door het land van daar over de verte heen, zij aan zij
21-02-2017 om 12:04
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Soms
soms ben je zelf de stille vriend die naar je luistert even het beste gezelschap dat je op enig moment verdient
immers de ander is iemand die enkel fluistert en niet jouw verte ziet
vreemde woorden doven ook al is je weerstand week ze raken niet je hart, hoop laat je in de steek
het is vluchten in een heelal van verborgen zuchten maar tegelijk vastzitten in een klemmende val
zelfs een glimlach mist zijn doel er heerst een ijzig gezag; samen voelt als koel
21-02-2017 om 12:03
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
nummer 8
lucht van de lege straat kent een stadse geur de stilte is vreemd
ik ga voorbij de verlatenheid, aan de linkerzij, deur voor deur
doeken dienen als luiken immers de hitte speelt op
het beklede raam sluit de wereld buiten de oude man op nummer 8 ontmoet alleen zijn naam
hij denkt in dromen over de wens naar morgen als zijn naasten weer zullen komen, nu leeft hij in zijn avond verborgen
21-02-2017 om 12:03
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
groen blaadje
u lust nog een groen blaadje? dat is niet aan mijn dovemansoren gericht doch enige rijpheid van het groeiend zaadje verhoogt de smaak wellicht
niet dat ik zou weigeren bij het naderen van mijn aangezicht toch zal ik het wassen niet laten het is niet iets waar ik vaak over zal praten
maar ik maak me zorgen over de onbevlektheid toch voor het oog althans vaak onzichtbaar verborgen
ik zal trachten al was het maar uit fatsoen enige afkeer te overwinnen want al wordt het, als zijnde vers gekeurd
de groenten van het land blijken vaak met gif besmeurd
21-02-2017 om 12:01
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
