op mijn gezicht wordt het oude jaar gekerfd tekenen lijnen groeven
en groeien dijken rond ogen, moet de huid zich naar de zwaartekracht voegen
op mijn gelaat staat het lied van de tijd dat mijn geleefd leven toont, ik heb de melodie vaak met letters beloond
maar ontegenzeglijk dieper, door mij, in harmonische klanken verspreid
zij worden door mijn tijdloze ziel, als van zelve, klinkklaar naar buiten geleid
21-02-2017 om 13:13
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
een vriend
als ik verschijn open jij, voor even, een poort en roept mijn naam
klampt mij aan zoals het enkel bij stille vriendschap hoort
ik ervaar dan een gouden moment, zeldzaam van toon
dat je daarna wegrent en verhuist naar jezelf daar ben ik aan gewend immers ieder leeft onder zijn eigen gewelf
om je te begrijpen vertellen je ogen genoeg ik herken je in je bestaan diep voelbaar in mijn hart
ik weet dat jij er altijd ergens voor mij zal zijn; weet dat ik aldoor met jou ben begaan
21-02-2017 om 13:12
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Voortgang
mijn moeder is niet meer dat is al even ze heeft lang geleefd was broos van geest, doch in overleven bedreven
geaard in schraal zand met gelovige angst onder een streng regiem
mijn moeder is niet meer al even ze heeft mij gezoogd gedroogd, wakker gelegen was bang voor woorden van buiten
al lang voor het einde heeft zij zich voor dode ruiten in eenzaamheid uitzichtloos moeten bewegen; van oud naar jong naar levende vergetelheid
mijn moeder is niet meer; een deel van haar is mijn leven
... verbeterd oud gedicht ...
21-02-2017 om 13:11
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Rondom Loevestein
het is nog vroeg in Munnikenland als de nacht eindigt en een zwarte stern ginds aan de oever landt
ik schuifel naar een plek, nog droog, en gelegen nabij de waterkant en neem plaats in het gras ik zie de dag traag dagen; het licht kan en wil geen schaduw meer verdragen
op deze woordeloze plek schept het gloren haar vreugde in een miraculeuze vertoning en aast een purperreiger, als altijd bewegingsloos, op een spartelende beloning
... Kasteel in Bommelerwaard ...
21-02-2017 om 13:11
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
in gedachtenis, Wim Brands
toch doet het telkens zeer als een dichter de nacht opzoekt om de ochtend te mijden,
heb zijn ogen niet zien lijden hij had wel iets dat mij raakte en heb vaak zijn rug zien buigen ook diepte in zijn woorden gehoord die zijn lippen teder maakten
was het een mokerslag van de duivel op een wellicht niet verwacht moment; de muur is dan oneindig breed en hoog
of is de liefde plots opgedroogd en het licht onhoudbaar weggerend,
ik weet niet wat zo zwaar woog
21-02-2017 om 13:10
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Soms
soms vraag ik me af door wie ik echt word gekend zo ik mezelf al begrijp immers wat is mij bewust bekend
als ik word geraakt binnen de cirkel van het bestaan ben ik dan mijn eigen draagbaar van gemist verstaan in het nu of in het verleden in de verwachting, zit ik in een draaimolen als ik dit moment verklaar
ik zie die ander aan het kan de zucht zijn naar een beminde door een onzichtbare draad het kan het gemis zijn aan warmte vaak uitmondend in verraad als blijkt dat ik niet weer eens mezelf kan vinden en de pijn niet kan verbinden
doorgaans weekt de nacht en schuif ik bij het eerste licht de trap weer in elkaar in dat geval maak ik naar mijzelf een herstellend gebaar
als echter spijlen ontbreken vraag ik me af door wie word ik echt gekend wie is voor mij in een andere schaduw weggerend en ik aan het "zijn" mijn vragen verschaf
de antwoorden liggen vaak in de tijd verborgen het is ondoenlijk haar te versnellen intussen is het eigen besef wel gegroeid gelijk aan ondergrondse wortels die je niet ziet maar mij toch iets over eigen eb en vloed vertellen ook de zon kan je zomaar kleuren en onvoorwaardelijke liefde in je doen opwellen
door wie word ik echt gekend
21-02-2017 om 13:09
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Onderweg
niet dat ik haar zoek of juist wel het zal de lente zijn die mij beroert of verlang ik naar mijn huis waar de duif koert ik zie hem vaak in de ochtend op het hekje waar nu, zo neem ik waar, iets gevlekt in een prille struik loert
verlang ik naar jou of juist niet verzamel ik enkel stenen om te stapelen en sta ik op mijn tenen om over de einder heen te zien waar de vervulling wacht die een mens aldoor wil lenen en leed van lege kamers verzacht
ik zie uit het raam en voel de avond de daken bedekken met uitgestrekte grijze vlekken
ja, hier is mijn kamer waar ik altijd voor even toef omdat ik reis -dat is mijn doel- is het ook hier dat ik toch haar voel ach, het zal de lente zijn die mij beroert en mij telkens van jou naar jou vervoert
21-02-2017 om 13:08
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Heimwee
over de jaren heen groeit in mij een verlangen naar huis
niet dat mijn gevoel in oude dromen blijft hangen mijn hart gaat naar daar waar ik nimmer ben geweest
plekken die mij van verre raken, het is mijn ziel, zo denk ik die nog dieper zoekt
naar wat reeds in mij is of toch wel naar verwachtingen die op mijn weg te vroeg zijn opgedoekt
ik kan wel iets zeggen hoe het daar is;
ik zal opgenomen zijn in velden bij zonsondergang, en verblijven in de stilte, in de rust van de oude dag
het onaantastbare roept mij dan al wenkend en, dat weet ik zeker, met een beminnelijke lach
21-02-2017 om 13:08
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
De oude dag
zo laat nog in de avond zeker, deze dag nadert zijn einde
prevelt al doende mijn stem het gebed van wat was, over vandaag, dus haast het oude zijnde
ik ben nu en hier in gedachten verzonken doch ook zowaar reeds zwevend op weg naar boven
al raak ik door de jaren wel vaker verstrikt in verder kijken, soms gelijk aan staren
ik word dan door het gemoed ongevraagd beproefd: het wil in mij wat vuur doven
ik geraak dan verblind, én kan onderwijl niet in mijzelf geloven
21-02-2017 om 13:07
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Anne
morgen kom jij zo vroeg al in mijn huidige dagen
je armpjes zijn dan wijd geopend alsof jij mij zegt zal ik jou dragen dat doen je ogen ook van nature, zo onbevangen
wie is nu bij wie te gast of delen wij elkaar voel je misschien ook mijn verlangen
wie kan dan later echt zeggen heb ik op jou of jij op mij gepast
21-02-2017 om 13:06
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Vluchtig
ik was vergeten hoe groot je ogen waren of hoe speels zij konden zijn zag dat weer even 't wist opnieuw mijn hartstocht te verklaren
was vergeten hoe mooi je was en mijn wereld wist te bespelen met de lachende flirt die ik op je lippen las
en jouw woorden mijn hart streelden terwijl ik mij verbeeldde dat jij enkel mij toebehoorde
* ik onderging het weer en verdwaalde, zomaar, net als die ene eerste keer
21-02-2017 om 13:05
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Op weg naar de zin
de draagkracht van lijf en geest kan het scheppend vermogen allengs minder doen belonen
ik heb lang de rek kunnen gedogen maar ontmoet thans de grens waar het verstand moet tonen dat mijn adem stilaan achterblijft
dat een nieuwe uitdaging van haar vervulling wegdrijft en ik gedwongen word tot mijn aardse vertraging
ik zal ruimte moeten zoeken in de kern van het bestaan; de diepgang van de eenvoud, immers die is, zo denk ik, met eeuwige schoonheid begaan
21-02-2017 om 13:05
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Foto in de pas
niet zomaar keer ik mijn gezicht naar je toe en ditmaal zonder glas
je ziet het gewicht onder mijn ogen weliswaar gezakt maar ik ben geenszins levensmoe
ik betrap mezelf op een lichte lach althans zo neem ik het waar het maakt, denk ik, van naderend licht gewag
zij zegt, ik wil ook uw oren zien, de wet schrijft dit voor
het ijs is gebroken mijn fantasie doet zijn werk en werpt mijn sjaal in de hoek ;
mijn pose is zodoende zondermeer sterk
21-02-2017 om 13:04
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Ta solitude
dagen dragen traag over lege nachten heen donker verslindt het licht 'k hoor stil geween achter handen, ze bedekken je gezicht
juist als dagen gaan lengen en men verhaalt van hoop zie ik je in jouw stilte zuchten gevoelens laten zich mengen kennen geen reinigende doop
het zijn die dagen die traag dragen en ik je hand wil omsluiten
ook om een morgen te vragen met doorzichtige ruiten waarin je ogen het wagen rozen te ontwaren en je oren luisteren naar vogels die nog altijd fluiten
21-02-2017 om 13:03
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
dromen
ja, ik zie u wel denken in welke wereld vertoeft hij, die turende grijze
zal hij naar gisteren wenken of nu al naar de dag van morgen in een golf van melancholie; in koude of warmte geborgen
ik zie vlammen die vervliegen uit brandend hout dat haast tot as is teruggekeerd en kijk in de haard naar mijn jeugd
waar ik met het woud was vertrouwd en zinnen zocht uit woorden die takken mij hadden geleerd uitmondend in klanken van toenemende vreugd
ik zie nog kronkelende wortels van de blauwe eik, daar, met donzig mos toegedekt ja, daar verblijf ik nu totdat ik, zo mogelijk, door een witte engel uit het sluimeren word gewekt
21-02-2017 om 13:02
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
ga ik diep
hoe voelt gij vraagt iemand mij, zomaar "en plein public"
geef ik iets prijs als ik in mijn diepste glij en kond doe van roerselen die ergens klinken als muziek met tussen de balken mijn eigen wisselende wijs
gister ging ik nog onbestemd over wegen van verwachting thans weer over paden waar mijn zin wordt afgeremd en hoop wordt uitgeladen
zo gaat het op en neer van momenten vol tevredenheid naar een tijde van pijnlijke doch menselijke in verlegenheid
dat alles in wisselwerking met de parate rede en indrukken die schaven of warmte printen op de huid
u ziet al ik schrijf niet zomaar, het is geluk dat ik ervaar ook niet, het is heden nacht
hoe ik mij voel ach, ik zeg het maar'; redelijk kwetsbaar, zacht terwijl mijn lippen tegelijk weet hebben van woorden met een gemeenzame stuwkracht
21-02-2017 om 12:21
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
zie mij
ik zag voor het eerst diepte in de verte van haar blik ontmoette haar even was er een kier
kijk mij hier leek zij te zeggen een open gebaar met zuchtende slik
pas nu dringt het tot mij door, hier keek een kind even uit de wind weg van een dwingend koor; was zij wel ooit bemind tot het moment, hiervoor
hoe zij dat ervoer kan ik niet weten alleen ik ving de glinstering in een verlengd ogenblik dat mag een tel van geluk heten; een schijfje steen in mindering
21-02-2017 om 12:20
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
Keer op keer
vaak zie ik de mens, alleen als ik hem passeer of hij mij soms kijken we elkaar aan dan hebben we iets gemeen
niet altijd zijn de ogen open zeker, de leden zijn uit elkaar maar kunnen zich nog tonen als waren zij gebroken of in een vluchtig wuif gebaar groeten of hooghartig honen
aan een uiterlijke rimpel herken ik iets meer in het gezicht en de wenkbrauw is daarbij een wimpel, al helpende op duiding gericht
hoe hij gaat, vertelt nog meer waardig, soepel of verstijfd toch blijft het een puzzel, keer op keer immers mijn blik is nochtans ingelijfd
21-02-2017 om 12:12
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
ken je ook
ken je ook dat ontglippen van wat je dacht vast te hebben
of de idee je wereld dagelijks uit de krant te kunnen knippen,
dat het blijkt niet meer te zijn dan een farce, iets dat was
mijn handen lijken dan te trillen alles, ja alles wil als zand door mijn vingers slippen
zo voelt ook soms de liefde dralend aan haast stuurloos en vervreemd
het lijkt of ze de eigen weg is gegaan
ken jij dat ook
ja, dan voel ik me pas echt ontheemd
21-02-2017 om 12:12
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
hoe ik ga
werwaarts ga ik als deze kromme allee, aldaar zich kruist met het pad waar links en rechts nog bramen rusten in de nevel
en het vocht van sappig gras mijn blote voeten wassen omdat najaarswarmte zich laat gelden, werwaarts ga ik
wat ligt ten grondslag aan een te verkiezen richting ga ik af op gevoel dan wel het redelijk denken u kent mijn aard, doch, werwaarts ik
daar aangekomen voelt het als kiezen uit "quattro stagioni"
het kind ligt ver achter mij ouder ligt om de hoek, ginds, onzichtbaar maar niet ongemerkt, het lijkt balanceren in het nu, werwaarts ga ik toch
spreid op het snijpunt even de armen ik ben een kruis en vervolg mijn richting, voorwaarts
21-02-2017 om 12:11
geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9
