het wordt stil om me heen
of krimpt het buiten in mijzelf
heeft elke mens dat gemeen
een geringer en dalend gewelf

zal het de rijkdom zijn
die mij verblindt
en goed is gezind
dan wel de som van weerstand
en verlies
die altijd komt
maar ik niet verkies

het kan de telkens
kerende zandloper zijn
die mij vermoeid doet raken
en aan een uitgebalanceerde
eeuwige berusting bindt

ach, het is om het even
het uitzicht verdwijnt toch
als sneeuw voor de zon

mij maakt het niet zo uit
wat ik nu zeker weet is
dat altijd weer de lente komt,
naar verluidt,
achter mijn eindeloze horizon

21-02-2017 om 11:57 geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9

vrouwen zijn onderweg en
lijken voortdurend in de leg
herkauwen aldoor het kwaad
dat zij immer vinden op hun weg

ons wijzend naar wat liefde
zou moeten of kunnen zijn
met uitzicht op de teder volle baat,

waar is dat te vinden,
juist, in een soort blauw azuur,
een paradijs zonder levenspijn

een ding ontgaat hen echter
daar wonen geen mannen
met haren op hun borst

er rust een edele prins in rozengeur
die zijn gebrul uit wil bannen
en sokken draagt met gelijke kleur

geef mij maar de kroeg op de hoek
bij Tanja aan haar brede toog
zij is voor mij een open boek

oké, wat gerafeld aan iedere hoek
maar heeft geen weet meer
dat ik ooit aan haar tepels zoog

21-02-2017 om 11:56 geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9

mannen zijn onderweg
drie mannen volgen elkaar
zoals ik nu zeg
achter verloren dromen

neen, niet een zichtbare
doodlopende weg
maar toch, het zijn
verleden gedachten
die aan hun ogen voorbij komen

en de aanstaande morgen in
het ochtendgloren
gewis niet zullen verzachten

de kruisingen op hun gelaat
verhalen van verwarde snaren
is het levensverraad of
gewoon de laatste jaren baren

d'ogen blikken in de ziel
van een spiegel
als zij, de mannen,
de richting kiezen,
eigen aan hun bestaan

daar gaan ze
drie baarden
ooit komen zij daar aan

21-02-2017 om 11:54 geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9

als het grijs komt
of kaalte toeslaat
en jong groen verder ontluikt
schijnt een beeld te ontstaan
waarbij de toekomst morgen is
en het heden al is vergaan

ik zou met die gedachte
toch zelf niet verder gaan
ook al vertragen de jaren
de ziel is nog steeds van vandaag

ik zou het kind in mij
niet tot verplichte rust verklaren
het is nog immer scheppend en vrij

in mijn ziel zijn al doende
vruchten gerijpt en nog steeds
draagt de geringde boom
elk jaar nieuwe scheuten

men hoede zich ervoor
zich niet van wasdom te ontdoen
het bij voorbaat te beschouwen
als een gesloten aureool
of een haast versleten schoen

21-02-2017 om 11:53 geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9

ze gaat
steeds vroeger,
zonder licht

gedachten
verzwaren
het ademen

de lach zwicht
voor verleden gevaren
terwijl de ziel
bij voortduring dicht
in lettergrepen van pijn

in het heden leven
blijkt ooit te zijn

in dromen blijven zweven
welke angst beleven
en morgen
ja, is er een morgen
die voor haar mag zorgen

is het doek te zwaar
voor jouw schouder;
ben je bij mij niet geborgen

wordt mijn kracht, holle macht
mijn liefde een steen des aanstoots
veranderen mijn oren
in een lange schacht
waar kwelling enkel op
kwelling wacht

goud smelt soms
bij koude
regen bevriest vaak
door uitzichtloos verdwalen

ga maar vroeg
ga maar
ik hoop dat een diepe slaap
weer-zin doet verschralen

21-02-2017 om 11:52 geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9

ik was er weer even, ·
daar, bij mijn grote liefde,
het orgel à la campagne
in het kerkje van Pleaux,
Romaans en zonder franje

daar huist een geschenk
hemels groots, te groot voor mij
in het schaduw-rijke bedehuis,
oprijzend aan de linker zij

de toetsen weten dat ik
geen gedachten meer denk
als ik mijn gevoelens door
de loodrechte pijpen sluis

en onbewust verenigd word
met de melancholieke melodie
die deels mij toebehoort

maar ook weer vreugde schept
indien de schoonheid daarvan
als van zelve wordt aangeboord

21-02-2017 om 11:52 geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9

midden in het bomenland
door groen gras omgeven
ligt stil en haast verscholen
mijn houten thuis, een stulpje
met groei en bloei verweven

de tijd heeft het beschutte lijf
van pannen op gelaagde planken
gevormd, het heeft zijn pracht
aan wisselende seizoenen te danken

in een verlatenheid,
haast van mystieke aard,
waar enkel de natuur zorgt
voor ongedwongen klanken

daar kan ik van zelve
mijn denken vertragen,
woorden versagen;
zij zouden gevoelens verkillen

ik zwijg derhalve
en kan een innig verlangen
naar hoger inzicht tillen

21-02-2017 om 11:50 geschreven door Julius V.E. Dreyfsandt zu Schlamm : Gedichten 9