<

13-02-2006 om 00:00 geschreven door sien

10-02-2006 om 00:00 geschreven door sien

06-02-2006 om 00:00 geschreven door sien

Het deed goed haar nog eens terug te zien.Toch heeft ze me bloed, zweet en tranen gekost.

Bloed, nu ja, van me te prikken in die rotnaald. Zweet van mijn noeste inspanningen en tranen van onmacht en onkunde als moe reclamerend zei dat ik niet het nodige geduld, potience, had.
 Moe haar Singer-naaimachine kreeg een plekje bij nicht Marina en daar was het dat ik haar na al die jaren weer eens terug zag.
 Net als vanouds, alsof de tijd had stil gestaan, had ons Marina zelf de inhoud van de schuifjes onaangeroerd gelaten.
Hoewel onaangeroerd nu ook weer niet want ze vertelde me dat ze de bobijntjes met garen soms vast neemt er er zelfs aan ruikt om de herinnering aan ons moe weer op te roepen.
Ik hoorde in gedachten het getik,soms snel dan weer voorzichtig,precies. Ik zag haar geslofte voeten de trapper bedienen en haar gekromde rug vol potience gebogen over haar werk.

Met de machine wordt niet meer gewerkt al zou dat heel goed kunnen, alles nog intact alleen…de machinist is niet meer!

02-02-2006 om 00:00 geschreven door sien

Deugnieterij was er natuurlijk ook bij. 
Het speelgoed dat we daarbij gebruikte bestond uit recyclagemateriaal. Resten van buizen die dienden om elektriciteitsleidingen in te stoppen en het reclameboekje van een postorderbedrijf waren ons materiaal.

De blaadjes uit het unigro- boekje,alleen die hadden het juiste formaat, werden in de hoogte gehalveerd en er werden pijltjes mee gerold. Zo een pijltje stopten we in de klakkebuis, een holle pvc buis  die we met verschillende bandjes gekleurde tape een persoonlijke toets hadden gegeven.  Met de kant van het papieren pijltje aan onze mond bliezen we uit volle kracht zodat het papieren pijltje meters ver belandde.

In kampen verdeeld bestookten we elkaar met die papieren pijltjes, waar we op voorhand een flinke hoeveelheid munitie van hadden gemaakt. Maar de echte sport bestond erin de pijltjes te richten op de vliegenramen waar ze, met een beetje geluk, mooi rechtop in de gaasjes bleven steken. 
 En…een mens krijgt wat hij verdiend……
ons gedroomd slachtoffer was niemand minder dan zotte Jeanne.

24-01-2006 om 13:18 geschreven door sien

Het speelgoed waar wij als kind buiten mee speelden verschilt enigszins met het hedendaagse speelgoed.
Hoewel sommige speelgoedjes blijvers of steeds weerkerende zijn .
Buiten ons fietsje en onze step(trotinet) sprongen we in de koord. Een springtouw is zo een steeds terugkerend fenomeen.We speelden er mee  op het voetpad voor de deur of op de speelplaats van de school. Je kon je er op je eentje mee vermaken of je laten begeleiden bij het draaien met de koord, onder het zingen van springkoord - liedjes zoals: ”in spin de boer komt in, uit spuit de boer gaat uit”.
 De hoela-hoep vroeg om een zekere vaardigheid. Ik gebruikte deze dan ook meestal om mijn hondje kunstjes te leren.

 Met  kleine balletjes tegen een muur gooien zodanig dat ze terugketsten was ook een populair spelletje uit”onze”tijd. De kunst bestond erin om dit met twee, drie of zelfs vier balletjes te presteren als een echte jongleur. Ik oefende ijverig, tot ergernis van ons ma,  tegen de met hout beklede muur van onze koepel.
Badminton, of een proberen tot, speelden we ook.
 Ik denk niet dat er speelgoed is maar meer mee kan gevarieerd worden dan een simpele bal.
 Zo speelde we ook het oude spelletje “Antoinette wie heeft de bal” Waarbij één kind dat met de rug naar andere kinderen staat een bal over haar hoofd heen naar de andere werpt, diegene die de bal vangt verstopt deze achter zijn/haar rug. Al zingend "Antoinette wie heeft de bal ,draai u eens om dan weet ge het al" moest diegene die gegooid had raden wie de bal verstopte.

Tikkertje heette bij ons 'katteke' en hier waren  wat variaties zoals’ katteke op de hoge’ of het bij prille pubers geliefde ‘katteke kus’, waarbij je diegene die je tikte een kusje mocht geven.

Hinkelen was heel erg in. Met krijt tekenden we een hinkelpark  op de stoep, (zeker niet voor een huisgevel!)  Een hinkelpark bestond in verscheidene modellen en bestond uit verschillende genummerde vakken in één groter vak. Daarin werd afwisselt een steentje geworpen of verder geschoven en hinkelend, op één been springend, dienden we alle vakjes te bezoeken . Wie het hoogste cijfer haalde zonder met twee benen de grond te raken
 was gewonnen.
 Je kon er zelfs de hemel mee bereiken!
Het kattekwaad, wees gerust, volgt nog!

13-01-2006 om 00:00 geschreven door sien

11-01-2006 om 11:16 geschreven door sien

Een nieuw jaar!
Nu nog de nodige inspiratie om verder te schrijven op mijn blog.
 Verhalen zijn er nog genoeg.
 Die wil  ik verder vertellen zoals voorheen.
Velen trachten zoveel mogelijk bezoekers te lokken, met plaatjes en met praatjes . 
Niet allen even veelzeggend.
Het is naturlijk leuk om bij de blog top honderd te mogen "prijken" maar niet ten koste van. 
Ik blijf mijn verhalen zo goed mogelijk vertellen voor hen die geintresseerd zijn.
En......naar kinderuitspraken ben ik ook nog steeds opzoek.
Ik vind ze leuk en velen met mij!  
Ik dank mijn trouwe lezers,  waaronder de hoofdrolspelers in mijn verhalen : mijn familie.
Wens ook iedereen het allerbeste voor het komende jaar !
En ....we doen ons best naar eigen kunnen en vermogen!

07-01-2006 om 18:15 geschreven door sien

02-01-2006 om 00:00 geschreven door sien

Sneeuw ,wind,regen of koude niets hield ons tegen.
Om 8.00 uur ’s morgens stonden we paraat om “nieuwjaarkezoete” te gaan zingen. Zoals steeds gingen we zingen met gans onze bende.Voor zover we deze compleet kregen want als de jongste de leeftijd had om mee te gaan zingen was de oudste dan weer te oud.
 Ons openings- en tevens startlied werd tradioneel  voor “de Sjarrel” onze melkboer gezongen. Die was natuurlijk niet onvoorbereid aan zijn melktoer begonnen en had voor elks van ons een traktaat bij. Dat werd alvast als eerste van vele in onze,door moe gestikte,zak gestoken.
Blijgemutst vertrokken we, begeleid door onze moeders,die onopvallend aanwezig waren, aan onze ronde langs de middenstanders en boerderijen in de Tuinwijk. Moesten we die tocht heden ten dage overdoen we zouden niet veel te zingen hebben want net als die vertrouwde melkboer verdwenen ook de boerderijen en de meeste winkeltjes! Op het einde van de tuinwijk maakte de moeders  met de jongste kinderen rechtsomkeer.
Wij mochten ,voor onze laatste keer, nog tot 's middags op de Bredabaan zingen. Zo zongen mijn nicht en ik ons een weg naar haar moeke in Schoten. Daar arriveerde we moe en hongerig want ik herinner me nog goed de lekkere boterhammen die door moeke eigenhandig van het brood werden afgesneden.
Met de bus keerde naar huis of we werden thuis gebracht. Daar keerde we boven de tafel onze zak om om onze kruimelige buit te sorteren. Daar waren verschillende halve frankskes, lollies, chocoladerepen,appelsienen,appels, sleutelhangers, bladwijzers en heel veel letterkoekjes(noppekes)
Wat waren we rijk!

30-12-2005 om 16:57 geschreven door sien

28-12-2005 om 13:09 geschreven door sien

Nieuwjaarke zoete,
’t varken heeft vier voeten
Vier voeten en ne staart,
Is dat dan geen centje waard?

Al sinds mensenheugenis kennen we dit gebruik waarbij het oud jaar werd uitgezongen en het nieuwe jaar ingezongen .
Dit gebruik dat afstamt  van de oude Germaanse midwinterfeesten duurden van half november tot half januari.
Op die manier probeerde men de goden gunstig te stemmen opdat de dagen na 21 december (de kortste dag) weer langer zouden worden.

In de Middeleeuwen was nieuwjaarszingen een ritueel waarbij zangers langs de deuren trokken, een lied zongen en daarvoor eten en drinken opeisten. Dat bedelen ging soms vrij direct. Men drong de huizen binnen en nam mee wat men van zijn gading vond.

In de negentiende eeuw gingen bepaalde beroepsgroepen langs de deur met nieuwjaarswensen. Vuilnisophalers en lantaarnopstekers ontvingen dan een fooi voor het rijm dat door de plaatselijke schoolmeester was gemaakt.
Nachtwakers trokken het langst zingend door de straten om een nieuwjaarsfooi. Dit zingen gebeurde op oudejaarsavond.

Deze verkapte vorm van bedelen en werd gezien als een welkom extraatje.In de eerste helft van de twintigste eeuw verdwenen de laatste zingende nachtwakers.

Op sommige plaatsen is dit gebruik verdwenen terwijl het op andere plaatsen zelfs aangemoedigd wordt door de organisatie van wedstrijden en dergelijke.
Dit nieuwjaarzingen gebeurt nu heel vredig, ludiek en speels door kinderen van 4 tot ongeveer 12 jaar,
zij gaan op oudjaar ’s morgens langs de deuren en zingen hierbij oudejaarsliedjes.
In ruil voor hun gezang krijgen ze dan wat snoep of een geldstukje.
Wanneer er echter geen beloning volgt klinkt heel soms uit de mond van de meer gedurfde zangertjes(zie:de directe aanpak uit de Middeleeuwen):

"Hoog huis,laag huis
er zit een gierige pin in huis"

27-12-2005 om 15:18 geschreven door sien

Vandaag begint officieel de winter en die werd vroeger traditioneel ingezet met de plezante"buitensluit" . Dit  in onbruik geraakt “spelletje”hield in  dat diegene die binnen waren de deur of ingang blokkeerden om  die zij  wilden binnenkomen buiten te sluiten. Die persoon die tevergeefs de deur trachtte te openen werd verwittigd door het roepen van :"…buitensluit…en…..wat beloofd ge ….."? Je mocht enkel dan binnen wanneer je ,je “tol” betaalde, dat ging van geen huiswerk,een centje, een snoepje maar ook een kusje kon volstaan!

 Een mooi verwijs naar de winter die we ook liefst buitenlaten! Toch jammer dat dit gebruik ook is buitengevallen. Of wordt het toch nog gespeeld?

21-12-2005 om 00:00 geschreven door sien

Natuurlijk vierden we ook het kerstfeest met heel de familie. De opzet en organisatie kwamen van ons moe. Omdat ze boven ons woonden en er beneden meer plaats was gebeurde het daar. En ruimte hadden we zeker nodig, vooral de laatste jaren wanneer de familie begon aan te groeien .
 Menig lief of vrijer heeft er zijn ontgroening als toekomstig familielid mogen beleven!

In de begin periode echter waren we met 9 kinderen en allen kregen we van de koppels volwassenen een pakje vanonder de kerstboom. Dit waren bescheiden en veelal praktische cadeautjes .Dat kon gaan van een boek, sokken een sjaal handschoenen of muts maar van ons moe kregen we steevast ondergoed (broeken)cadeau. Dat was zo van toen we kleine dreumesen waren tot we meer kokette tieners werden . En dan werd met die onderbroeken wel eens serieus gelachen. Want het betrof hier “degelijke” onderbroeken zonder strikske of kantje en volledig tijdloos. Waar we nog het meest moesten om lachen was dat moe iedere keer dacht dat ze een echte verassing voor ons had! Onze reactie was er dan ook altijd één van gespeelde verbazing! Waar ons moe het meest van hield was dat wij kinderen ons verkleedde en toneelstukjes opvoerde. Dat was natuurlijk iets wat we met alle graagte deden!

Er werden ook gezamenlijke spelletjes gedaan zoals het onder de tafel doorgeven van allerlei attributen waarnaar we moesten raden. Ook de toen klassieke fopartikelen kwamen aan bod. Zo waren er:suikerklontjes waar een plastiek spinnetje in zat, neppralines, lekkende glazen en meer van dat soort sfeermakers.

En in plaats van het vuurwerk dat nu met deze dagen de lucht in geschoten wordt waren wij in de wolken met onze sterrestokjes-vuurwerk!
 Het kerstfeest bij moe was gewoon hartelijk, luidruchtig,warm, gezellig en ….schitterend!

16-12-2005 om 00:00 geschreven door sien

   Inbrekers in de tuin...

Hermanneke uit Beveren ging naar bed, toen zijn vrouw zei dat er licht brandde in het tuinschuurtje, wat ze net kon zien uit het slaapkamerraam.
Hermanneke ging naar de achterdeur om het licht in het schuurtje uit te doen, toen hij zag dat er een paar kerels (kerstmannekes?) zijn spullen aan het jatten waren.
Gauw belde hij 112,  en zei: “er lopen dieven in mijn achtertuin, en die stelen mijn spullen”.
De brigadier vroeg:  ” zijn ze ook in huis?”,  en Hermanneke zei : “nee”.
Toen zei de brigadier: ” doe de deur goed op slot, dan komen we als we tijd hebben even langs,  want alle politieauto's zijn op dit moment ergens anders bezig”.
"ok" zei Hermanneke,  hing op en telde tot honderd,
toen belde hij weer 112: “met Hermanneke uit Beveren ,  ik belde zojuist ook al dat er dieven in de tuin rondliepen : wel ik heb ze allemaal doodgeschoten.”
En hij hing de telefoon weer op.

Binnen vijf minuten kwamen er drie politiewagens  en een ambulance aanscheuren.
De politieagenten rekenden de inbrekers in op heterdaad
De brigadier kwam naar Hermanneke en zei:” ik dacht dat jij ze had neergeschoten?”
Hermanneke zei: “Ik dacht dat jij geen auto's ter beschikking had!”

(ZO MOET JE DAT DUS DOEN...?)

15-12-2005 om 00:00 geschreven door sien

Ons kent ons.
Deze uitdrukking om aan te duiden dat men zichzelf of dichte familie goed kent is een goede verwijzing naar het Antwerpse(?) gebruik om over  nichten en kozijns te praten met het bezittelijke voornaamwoord “ons”. Het overkwam me meermaals dat wanneer ik over nichtjes of kozijns sprak men me vroeg of ik over mijn zussen en/of broers sprak. Bij ‘ons’ is dit  gebruikelijk , over een nicht spreken we dus van ons….. en over een kozijn gaat het van onzen…… Zelfs al zien of horen we elkaar niet meer het blijft ons/onze.

Als dit dan toch een typisch Antwerps fenomeen is spruit dit dan voort uit ‘ons’ chauvinisme, onze groepsgeest, onze hebzucht, of onze………? Verduidelijkt  dat angst of niet open staan voor ‘vreemden’ van sommigen van ‘onze’ Antwerpenaars?

Alhoewel het ook kan wijzen op een close of een hechte groep en goede familiebanden.Over onze man spreken we van' die van ons' of de mannen over hun vrouw als 'di van ons'! (soms die van olle)

Bij ‘onze’ kinderen gaat dit gebruik er, samen met het Antwerpse dialect er toch wat uit, alhoewel de meer favoriete nichtjes en/of kozijn toch nog op die ‘ons’ manier, bewust of onbewust, worden benoemd.

Tja…ons kent ons!

12-12-2005 om 00:00 geschreven door sien

08-12-2005 om 00:00 geschreven door sien

December, de feestmaand begon al met de verjaardag van ons ma  op 2 december .
Er volgde dan die spannende periode rond sinterklaas en dan waren er de verschillende kerstfeesten die we bezochten. De organisatie van die kerstfeesten gebeurde door de “Belgische dienst der Posterijen”. Dat maakte van deze uitstappen ook een heel familie gebeuren want zowel onze pa als zijn broer Francois waren werkzaam bij de Post
Ik herinner mij vooral de feesten in de feestzaal op het Antwerpse Kiel en in de Biljart Palace op het Astridplein.
 Het feest werd opgeluisterd door clowns, goochelaars en acrobaten maar de climax was natuurlijk “het kerstmanneke” die voor alle kinderen een geschenk,  aangepast aan de leeftijd, had meegebracht.
Op het einde van de voorstelling werden de familienamen met initialen van onze vaders afgeroepen gevolgd door meisjes…of jongens… en het geboortejaar van het kind. Bij ons moest er altijd wel iemand op het podium komen want wij vulde met onze”clan” haast elk jaartal in.
 Op één van die kerstfeesten kregen we vooral boeken en daar is dan mijn leeshonger ontstaan. Met de boek of boeken die we kregen was ik zeer gelukkig en kon niet wachten om te beginnen met het lezen ervan! Ik kreeg er heuse klassiekers zoals “Onders moeders vleugels “ van Louise Alcott en de "Oliver Twist" van Charles Dickens maakte zo’n onuitwisbare indruk dat ik hem haast stuk las. Ik zag meermaals een verfilming en nu nog prijkt hij bij mijn “beste- boeken” top 10

08-12-2005 om 00:00 geschreven door sien

De winterpiek van vorige dagen, de erbarmelijke toestand van sommige medemensen en het overlijden van 2 daklozen in ons landje deed me denken aan een oud liedje dat moe ons leerde.

Dit liedje zongen we op 31 december bij het nieuwjaarkezoete - zingen. Dit klonk zo anders dan de gebruikelijke en veel gehoorde nieuwjaarsliedjes dat we meermaals complimentjes kregen voor het mooie en originele liedje dat we brachten.

We staan hier in de kou
te schudden en te beven.
Ons hartje klopt van rouw.
Ach wil ons toch wat geven,
wat bier of brandewijn
maar geld zou beter zijn
Want in die arme dagen
Ons beurseke is zo klein
ons beurseke is zo klein.

(liedje begin 1900)

30-11-2005 om 00:00 geschreven door sien

27-11-2005 om 00:00 geschreven door sien