Fragmenten, momenten, wat gaat het toch snel vijftig jaar zijn gevlogen, Dat weten jullie wel.
Fragmenten, momenten., dat zijn er al wat Vijftig jaar samen… dat doet me toch wat
Fragmenten, momenten, met lach en geween. Vijftig jaar … Daar kan je niet omheen
Die jaren tezamen zijn nog niet klaar, Fragmenten, momenten, komen en gaan. Beleef er nog velen En doe dat .. TE SAAM ! (Jubilarissen) Francine juli 2005
Ik was een gedroomd fotomodelletje voor nonkel Jean.
Mijn ma als jonge bruid.
°1931 +1986 Mijn ma, nooit oud, altijd in.
Zeven maal om de aarde te gaan, als het zou moeten op handen en voeten; zeven maal, om die éne te groeten die daar lachend te wachten zou staan. Zeven maal om de aarde te gaan. Zeven maal over de zeeën te gaan, schraal in de kleren, wat zou mij deren kon uit de dood ik die éne doen keren. Zeven maal over de zeeën te gaan - Zeven maal, om met zijn tweeën te staan. 'De gestorvene' van Ida Gerhardt
Je kende me wel,
maar wist niet wie ik was.
Je wist dat je hier woonde,
maar toch was je niet thuis.
Het verleden vult je gedachten
en heimwee maakt je triest,
maar ook een beetje boos.
Je zou liever zorgen voor…..
Maar je voelt je machteloos.
Ik zou willen zorgen voor….
Maar ‘k voel me machteloos
(Dementie) 1995 Francine
Ine, ons peuterpubertje
Zij is als een liedje, Dat luid klinkt en zacht. Ze is een melodietje , heel lief met veel kracht
De noten die dansen, bij haar op en neer. Hoogtes en laagtes, heen en weer.
Ze is als een vlinder, die vliegt in de wind. Ze is een echt raadsel , dat wonder dat kind.
Francine 24.05.2005
Ine 3 jaar
Lies & Sam maart 2005
Lies & Ine
Hierboven ben ik al 3 maandjes oud!
Ý Ik ben niet boos ik peuterpuber !
Ý Slaap als een reus, slaap als een roos, slaap als een reus van een roos, rozeke, zoetekoekedozeke, doe de deur dicht, van de doos ik slaap...... P.Van Ostaeyen
Ine en Lies oktober 2005
***
Voor de dag van morgen *** Wanneer ik morgen dood ga, vertel dan aan de bomen hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind, die in de bomen klimt of uit de takken valt, hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind, dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier, misschien alleen door het aan te kijken,
Vertel het aan de huizen van steen vertel het aan de stad hoe lief ik je had.
Maar zeg het aan geen mens. Ze zouden niet geloven. Ze zouden niet willen geloven dat alleen maar een man alleen maar een vrouw dat een mens een mens zo lief had als ik jou.
Het rollen van de tekst stopt door er met je cursor op te gaan!
08-05-2006
De mis op zondag.
In mei deden we braafjes wat de kerk ons voorschreef . Mijn oudere broer deed zijn plechtige en ik mijn eerste communie zo werd het één feest voor ons beiden. Mijn miniatuur bruidskleedje werd natuurlijk door moe perfect in elkaar gestoken. Zusje die dan twee jaartjes oud was kreeg een indentiek kleedje zodat zij ook fier mee paradeerde. De plechtigheid in de kerk werd gevolgddoor een traditioneel feestmaal waar de ganse familie aanwezig was. Omdat de leeftijden van nichtjes en kozijnen nogal op elkaar aansloten gingen er heel wat jaartjes over voor alle eerste en plechtige communicanten gepasseerd waren .
Na onze eerste communie moesten we elke zondag naar de kerk om de mis bij te wonen. Deze regel was maar in voege tot na onze plechtige communie , vanaf dan besliste we zelf of we nog naar de kerk gingen. Na de mis trokken we naar de bibliotheek (de boekerij)waar we de lectuur voor de komende week uitzochten. De laatste jaren spijbelde ik geregeld en brachtdie tijd van de kerkdienst door tussen de vele boeken in de bibliotheek. Wel ging ik eerst eens kijken welke pastoor de mis voordroeg zodat ik steeds ingedekt was moest ma daarnaar vragen.
Ik ben een sandwichkind! Vorige week las ik deze toepasselijke omschrijving voor het middelste kind in een gezin . Door het vrij grote leeftijdsverschil tussen mijn broer en mijn zus zat ik niet erg gewrongen. Grote broer moest bediend worden en voor kleine zus moest gezorgd worden en zo kreeg ik soms heel lastige karweitjes op te knappen. Zoals die keer toen zusje het in haar hoofd kreeg om haar bonte verzameling communiezakdoekjes van de hand te doen. Het zakenvrouwtje in spe ging in ons straatje deur aan deur met haar nieuwe zakdoekjes leuren. De zakdoekjes gingen als zoete broodjes de deur uit,ons Riahaar prijzen waren dan ook weggevertjes. Natuurlijk gebeurde dit buiten medeweten van ons ma en toen zus apetrots haar eerste verdiende centjes toonde wist ons ma niet waar ze het had. Met resultaat dat dit eigenste sandwichkind deur aan deur de centjes moest terug brengen en de zakdoekjes terug vragen. Toen zat ik wel gewrongen en heb ik met hoogrode wangen deze rotklus uitgevoerd, maar ik ben de schaamte die ik toen voelde nooit vergeten. Wanneer er achteraf gelachen werd om zus haar handeldrijven lachte ik dan ook maar heel zuurtjes mee.
Erg veel herinneringen aan het paasgebeuren heb ik niet. Net zoals al de andere feesten werd dit vroeger niet zo uitbundig en commercieel gevierd. Wel liepen we er op ons paasbest bij want pasen was het uitgelezen moment om de winterkleding voor een tijdje te verbannen en van kop tot teen in het nieuw gezet te worden. Paaseieren mochten we gaan rapen bij ons moeke (grootmoeder langs moederskant). Zij woonden in het centrum van Merksem en daar waren de "klokken van Rome" dan ook geweest. Om mijn sceptische vragen te ontwijken had moeke een raampje op een kiertje gezet want het was daarlangst dat die klokken de eieren binnen gegooid hadden. Ik zocht ijverig mee naar de chocolade eieren maar glurend naar dat kleine venstertje had ik toch heel grote bedenkingen!
Ik was een jaar of 13 toen ma me een medicamentje gaf tegen menstruatiepijn. Het zat in een piepklein glaasje en zoals elk slecht smakend medicament slikte ik het in één keer door. Niet erg veel later leek mijn slaapkamer een eigen leven te leiden, de kamer draaide en tolde en wiegde me uiteindelijk in een diepe slaap. Ik dacht dat ma me behekst had met een toverdrankje!
Afgelopen zondag heb ik dat toverdrankje, een elexireke, nog eens gedronken, gelukkig zonder die spectaculaire gevolgen van toen. Van die medicamentsmaak was al helemaal niks te merken, deze Antwerpse likeurspecialiteit Elixir d Anvers, smaakte gewoon lekker. Ik ben dan ook geen 13 meer had geen krampjes en kan nu beter tegen ... heksendrankjes!
Op maandag was het wasdag. Deze wekelijks weerkerende job werd door moe en ma gezamenlijk uitgevoerd. In onze tuin stond aangebouwd tegen het huis een betonnen kot met daarin dat vrouwonvriendelijk gedrocht : het fornage
Dat fornage was een grote keteldie gevuld werd met water dat dooreen houtvuurtje onderaan in de ketel werd verhit . Samen met zeeppoeder werd het vuile wasgoed in de ketel gestopt waar het met een houten stok roerend in beweging werd gehouden. Het vuurtje werd goed brandend gehouden enaan de rode gezichten te zien kregen de noeste werksters het bijna zo warm als het wasgoed zelf. Hoe heel het proces juist in zijn werk ging weet ik niet omdat wij kinderen op deze momentenenkel maar in de weg liepen . Nu lijkt dit voorhistorisch maar toch ik kan me hen, zwoegend aan die "fornage", nog levendig voorstellen. Als ik nu mijn wasgoed in de machine stop en ,met een enkele lichte druk op de schakelaar, mijn wasje doe bedenk ik hoe het vroeger was en hoe het voor sommigen nog steeds als vroeger is.
En of ik sneeuw gezien heb!! Eigenlijk was het één van mijn dromen zo 'n dikke pakken sneeuw eens te ervaren. Mijn Lapland droom. Die enorme hoeveelheden sneeuw viel ons in de Oostenrijkse Alpen te beurt. Heerlijk....tot we ons met de auto moesten verplaatsen dan veranderde die droom in een nachtmerrie. Ik vierde mijn verjaardag ginder met de taart ,weliswaar zonder kaarsjes, op het dak van de auto.We reden constant rond met een sneeuw gateaux van verschillende lagen, samen een 75 cm dik, maar die taart zijn we onderweg huiswaarts verloren. En wij maar denken dat het hier al lente zou zijn.....tja dromen zijn bedrog. Mijn (sneeuw)man
Een engeltje was ik niet echt (alhoewel) en het gebeurde dan ook weleens, heel soms, dat ik mijn jongere zus plaagde. Mijn onhebbelijke gewoonte, toen mijn pleziertje, bestond er in haar te doen schrikken. Wij deelden samen de slaapkamer en wanneer ik haar hoorde komen verstopte ik mij op de meest onmogelijke plaatsen. Zo kroop ik in de kleerkast, op de vensterbank achter het gesloten gordijn, onder het bed tot zelfs op de kleerkast. Als zusjelief dan de kamer in kwam sprong ik tevoorschijn als een duiveltje uit een doosje.
Maar loontje komt om zijn boontje en zo kreeg ik jaren later het deksel op de neus toen ik die truc bij mijn vriend (nu mijn man) op een overvolle Bredabaan wou uithalen.
Terwijl hij nog wat uit de auto ging nemen wandelde ik al verder en verstopte me achter het eerste het beste hoekje. Ik gluurde om te kijken wanneer hij zou komen en toen deed ik met een gil mijn duivel- uit- het- doosjes-sprong vlak voor de voeten van een verschrikte onbekende die een paar passen voor mijn doelwit liep . Mijn vriend had deze onfortuinlijke foppoging met ongeloof zien gebeuren en stikte haast van het lachen en ik ....deed niet liever dan door de grond te zakken van schaamte!
Voortaan zou ik me (soms) wel als een engeltje gedragen!
Als jij lacht, lacht niet enkel je mond. Je oogjes, je lijfje, dat buikje zo rond. Die tandjes dat zijn er nu 4 in t totaal. Je neusje ,je snoetje, je bent het helemaal Eén kaars op de taart, jouw dag was 't vandaag. Blijf dat lachje bewaren ik zie het zo graag!
.gif)
