Fragmenten, momenten, wat gaat het toch snel vijftig jaar zijn gevlogen, Dat weten jullie wel.
Fragmenten, momenten., dat zijn er al wat Vijftig jaar samen… dat doet me toch wat
Fragmenten, momenten, met lach en geween. Vijftig jaar … Daar kan je niet omheen
Die jaren tezamen zijn nog niet klaar, Fragmenten, momenten, komen en gaan. Beleef er nog velen En doe dat .. TE SAAM ! (Jubilarissen) Francine juli 2005
Ik was een gedroomd fotomodelletje voor nonkel Jean.
Mijn ma als jonge bruid.
°1931 +1986 Mijn ma, nooit oud, altijd in.
Zeven maal om de aarde te gaan, als het zou moeten op handen en voeten; zeven maal, om die éne te groeten die daar lachend te wachten zou staan. Zeven maal om de aarde te gaan. Zeven maal over de zeeën te gaan, schraal in de kleren, wat zou mij deren kon uit de dood ik die éne doen keren. Zeven maal over de zeeën te gaan - Zeven maal, om met zijn tweeën te staan. 'De gestorvene' van Ida Gerhardt
Je kende me wel,
maar wist niet wie ik was.
Je wist dat je hier woonde,
maar toch was je niet thuis.
Het verleden vult je gedachten
en heimwee maakt je triest,
maar ook een beetje boos.
Je zou liever zorgen voor…..
Maar je voelt je machteloos.
Ik zou willen zorgen voor….
Maar ‘k voel me machteloos
(Dementie) 1995 Francine
Ine, ons peuterpubertje
Zij is als een liedje, Dat luid klinkt en zacht. Ze is een melodietje , heel lief met veel kracht
De noten die dansen, bij haar op en neer. Hoogtes en laagtes, heen en weer.
Ze is als een vlinder, die vliegt in de wind. Ze is een echt raadsel , dat wonder dat kind.
Francine 24.05.2005
Ine 3 jaar
Lies & Sam maart 2005
Lies & Ine
Hierboven ben ik al 3 maandjes oud!
Ý Ik ben niet boos ik peuterpuber !
Ý Slaap als een reus, slaap als een roos, slaap als een reus van een roos, rozeke, zoetekoekedozeke, doe de deur dicht, van de doos ik slaap...... P.Van Ostaeyen
Ine en Lies oktober 2005
***
Voor de dag van morgen *** Wanneer ik morgen dood ga, vertel dan aan de bomen hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind, die in de bomen klimt of uit de takken valt, hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind, dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier, misschien alleen door het aan te kijken,
Vertel het aan de huizen van steen vertel het aan de stad hoe lief ik je had.
Maar zeg het aan geen mens. Ze zouden niet geloven. Ze zouden niet willen geloven dat alleen maar een man alleen maar een vrouw dat een mens een mens zo lief had als ik jou.
Het rollen van de tekst stopt door er met je cursor op te gaan!
15-10-2005
Griezelen
Van Halloween hadden wij toen nog nooit gehoord.
Maar de chrysanten en het verplichte kerkhofbezoek op 1 november waren ook toen reeds een jaarlijks fenomeen.
Voor de volwassenen een naargeestige en deprimerende periode, voor ons, kinderen, betekende het een uitstap naar familieleden die we maar af en toe zagen.
Zo gingen we steevast naar het Schoonselhof het alomgekende kerkhof in Hoboken. Welke graven er juist bezocht werden of welke getooid werden met een pot chrysanten van het kraampje voor het kerkhof, het boeide me niet echt. Enkel het familiebezoekje nadien had nog iets verrassend.
Mijn interesse werd pas gewekt na het overlijden van onze bejaarde buurvrouw. Nu was er op het kerkhof van Merksem een graf van iemand die ik in levende lijve had gekend. Ik moet nog vrij jong geweest zijn toen ik, op zoek naar het graf van dat madammeke, de opschriften op de graven begon te lezen. En voila mijn luguber trekje was geboren. Om niet als een freak aanschouwd te worden waren deze, toch wel griezelige en spannende wandelingen, mijn geheim!
Nu ben ik niet de echt een persoon om de graven van mijn dierbare frekwent te bezoeken of te verzorgen. Voor mij, zijn deze overledenen op een plekje diep in mijn hart. En toch bezoek ik graag kerkhoven, zoals Père Lachaise in Parijs, het Joods kerkhof in Praag of dichter bij huis het Schoonselhof. De artistieke grafzerken met hun opschriften die heel wat verraden over de begraven persoon kunnen mij enorm boeien. Zo bezochten we ooit een kerkhof in Groot-Brittanie waar beroep en overlijdensoorzaak op de zerken vermeld wordt.
En om in de sfeer van Halloweense doodshoofden en rammelende kettingen te blijven : In Dublin hoorde we van een gids dat er, tijdens de 19e eeuw, bij nacht en ontij lichamen van het kerkhof gestolen werden om dan te verpatsen aan professoren van de universiteit. Deze gretige afnemers hadden op deze manier "levens"echt studiemateriaal.
Regional price fluctuations may have been in place, for six bodies from the best graverobbers in London could cost as little as £72, while a body in Edinburgh might cost between £10 and £20
Wanneer de herfst de lucht verkilde kregen we extra bescherming tegen de seizoensgebonden verkoudheden. Verscholen onder onze kleding, gelukkig maar, moesten we ons onderlijfje aan.
Het onderlefke, zoals dat genoemd werd , een katoenen hemdje met een flanellen binnenkant en een knoopjessluiting op de rug, werd gedragen over een onderhemdje ter voorkoming van een borstvalling. Die onderlijfjes waren de maidentrip van moe haar nieuwste aanwinst.: haar Singer naaimachine.
Dit, zou later blijken, werd haar trouwe assistent in het creëren van praktisch al onze kleding tot en met de allernieuwste modelletjes. Maar voor het zover was dienden we eerst die onelegante,goedbedoelde onderlijfjes af te dragen.
Er restte mij dus maar één ding:......zonder verkoudheden snel groot worden !
Integenstelling tot mijn moeder, die op 55 jarige leeftijd stierf, haalde haar grootmoeder de gezegende leeftijd van 92 jaar.
Ik heb mijn overgrootmoeder dan nog heb gekend en de bezoeken bij grotemoe" en "groteva" leverden onuitwisbare herinneringen .
Men stapte daar letterlijk en figuurlijk terug in de tijd. Ondanks haar aanspreektitel was dit vrouwke in haar donkere lange kleed nauwelijks 1,5O m groot . Door haar gebrek aan tanden verstond ik amper wat ze zei. Er werd verteld dat ze zelfs zonder tanden een onversneden appel kon eten. Het huisje waar ze woonden was op maat van zijn bewoners, piepklein. Via de voordeur kwamen we terecht in de leefkamer waar in het midden een grote Leuvense stoof zijn warmte verspreidde. In kast in de muur was er een bed verborgen: de bedstee.Vanonder hun glazen stolpen op de schouw keken de onaantastbare heiligenbeelden minzaam op me neer. Boven de achterdeur hing het grote oog met de tekst hier vloekt men niet God ziet U. Deze woning was niet echt de meest gezelligste plek voor een kind, maar heel wat uitnodigender was het door die deur, onder dat grote oog, in de tuin te gaan dwalen.
In die grote wilde tuin kwam je eerst en vooral de geit tegen die, met een ruime ketting, aan een paaltje was vastgemaakt. Volgens mij was dat mekkerende beest best tevreden met mijn kinderlijke aandacht . En dan had je natuurlijk het wc-huisje met het uitgesneden hartje in de deur en de grote plank met het gat erin. Dit moest natuurlijk uitgetest worden zij het met een zekere argwaan!
De grote verscheidenheid aan bessen en enkele fruitbomen maakte deze tuin een waar paradijs.
Deze grotemoe mocht dit weekend in de krant verschijnen. Naar aanleiding van 850 jaar Ekeren had ik, reagerend op een oproep, mijn overgrootouders trouwboek uit 1904 vermeld .
Vergezeld van de anekdote over grotemoe die door haar kleine gestalte haar trapje naast de stoof moest gebruiken om in haar bedstee te raken . Zo had haar lange nachtkleed, op een avond vuur gevat ze en is ze brandend de straat opgelopen. Gelukkig zonder veel kwaad overleefde ze dit hachelijke avontuur.
Een journaliste van het nieuwblad vond dit verhaaltje de moeite om in de krant te vermelden.
Zo belandde de grotemoe uit de 19de eeuw in een krant van de21 ste eeuw
Wij werden grootgebracht in het Antwerpse dialect het plat Antwaarps. Mijn kleinkindjes worden in het Nederlands opgevoed. Voor mijn ene grootmoeder (langs moederskant) was zelfs het taaltje van mijn dochters : boekenvlaams.
Dan maak ik de volgende bedenking: Zouden mijn kleinkinderen mijn grootouders nog verstaan hebben en vice-vers ? Zouden ze dit liedje dat ons moe graag in haar moedertaal zong begrijpen?
Mne vraaier is een tippeke En a droagt ne frak mê een slippeke En nen oet mê nen brieje rand En een stokske in zen nand En dan gon we nor de stoasse Oem een stukske spikkeloase En dan gon we nor de stad Oem een stukske sjokkollat!
De scholen zijn weer begonnen en net als toen was het ook nu weer voor talrijke kleine mensjes een eerste van vele schooldagen . Ons kleindochtertje was er één van en met een stoïcijns snuitje schikte zij zich alsof ze nooit anders gedaan had. Maar wat moet dat hartje tekeer zijn gegaan!
Buiten het orkestgebeuren is er niet veel herinnering aan mijn kleuterschool-periode bewaard gebleven. Waar er nu volop aandacht en promotie rond vers fruit gevoerd wordt, werd toen veelleer melk aangeprijsd. Zo bestond er de Melkbrigade. Voor elk glaasje melk dat je dagelijks dronk mocht je op een blad een glas inkleuren. Zo kon je een grote letter M verdienen die je dan trots als een pauw opgespeld droeg.Bij deze campagne hoorde het versje:"Milleke melleke mol karwitsel karditsel kardol."Ook in de school kon men s zomers verse heerlijk koele mmmm melk aanschaffen. En tijdens de wintermaanden had men de brrr..horlicks, (een soort chocolade melk) Verder herinner ik me ook de middagdutjes in de school. Ons hoofdje moesten we op onze onderarmpjes op het tafeltje leggen, onze oogjes toe en dat duurde .. Hoeveel tijd hier aan gespendeerd werd weet in niet maar ik hield helemaal niet van deze verplichte rust. Gelukkig wordt dit in het moderne kleuterschooltje niet toegepast, onze kleindochter zou dit zeker ook niet op prijs stellen.Het glaasje melk daarentegen....MMMM
Mijn eerste echte vriendschap ontstond in de kleuterschool , Joséke woonde toen ook nog in onze straat. Tot aan onze puberteit waren wij onafscheidelijk . In onze kleutertijd waren we een keertje mooi op het voetpad met ons" v' loke aan t spelen. Erg verdiept in ons spel werden we ruw verstoord toen moe me nog maar eens van de straat kwam plukken.Omdat ik niet veel zin had om mee te gaan, zette ik het op een verontwaardigt krijsen. Toen ze me ongeduldig vastgreep onder haar ene - en het fietske onder haar andere arm begon ook Joseke luidop te wenen. Wat een kameraadschap! Moe schonk echter geen aandacht aan ons gebrul .Tot mijn vriendinnetje haar moeder even later aan de bel hing om naar Josekes fietske te vragen. Niks kameraadschap! Moe had in haar ongeduld het ontroosbare kind haar fiets meegenomen. Haar geween werd in een klap duidelijk. Maar dit voorval deed zeker geen afbreuk aan onze vriendschap.
Geconfronteerd worden met je eigen zwakke kantjes.
Naast ons op een terrasje zat een dame een sigaret te roken tot Sam ineens op haar af stapte: mevrou-ouw, mijn mama vindt sigaretten niet lekker Deze dame kon er mee lachen maar nam toch geen trekje meer . Ze beloofde Sam dat ze ermee zou stoppen
En toen we wat later wilden vertrekken wou hij niet direkt luisteren, ik zei hem: dan ben ik weg en blijf jij maar hier! Toen was zijn spontane reactie: jij gaat toch niet naar huis zonder een kusje
In mei knutselde hij op school een verkeerslicht en leerde:bij groen licht mag je doorrijden, bij rood moet je stoppen en bij oranje moet je proberen te stoppen en vlak daarachter maar mijn mama kan dan niet stoppen
Daar sta je dan als dit komt van een pientere kerel van wel al vier jaar!
Ons kleine straatje, amper 50 deurtjes rijk, was het decor voor heel wat vertier. Omgeven door de polders en doodlopend voor het verkeer, dat begin jaren 60 met een kleiner aantal autos een veel minder bedreigend karakter had , was het een veilig speelterrein. Het rijgedeelde van de straat werd geregeld ingepalmd door de jeugd. Het hollebedot ,buske stamp,Schipper mag ik over varen en katteke op den hoge waren populaire spelletjes . Het vitrinetje van kleine winkeltje (twinkeltje) dat ons straatje rijk was diende als inspiratiebron voor het spelletje :ik ging naar de winkel en kocht een pakje b de andere kinderen moesten dan raden of meer letters afkopen.
In navolging van Bonanza en de vele westerns op tv speelden we heel vaak cowboy en Indiaanik koos dan steevast voor de rol van Indiaanse Squaw . Door het leeftijdsverschil met mijn broer gebeurde het niet zo vaak dat wij samen speelden. Maar een enkele keer werd ik als Squaw, klaar om gescalpeerd te worden door de lasso van broer cowboy, aan een lantaarnpaal op het eind van de straat vastgebonden. Toen het donker werd waren de cowboys en indianen verdwenen en stond ik eenzaam en alleen te roepen tot de squaw - moeder me bevrijdde. Zo vreedzaam waren onze grote vakantieavonden. Die zachte zomeravonden werden door de grote mensen, ouders en grootouders , op hun stoeltje voor de deur doorgebracht. Iedereen kende iedereen immers. Pas als de duisternis inviel hoorde je de moeders elkaar overstemmen met het naar binnen roepen van hun kroost.
Ook hadden we enkele markante figuren die onze straat extra opfleurde. Als naaste gebuur hadden we Madammeke Thienpont , deze hoogbejaarde vrouw met haar grijze knotje leek zo uit een sprookjesboek gestapt. Zelf kinderloos hield ze enorm van kinderen. Als zij in haar deuropening verscheen was t alsof we Sinterklaas in hoogsteigen persoon zagen. Als engeltjes stonden we in de rij om haar een handje te geven om in ruil een snoepje te ontvangen.
Als haar tegenpool hadden we Zotte Jeanne, deze slonzige weduwe had geen kinderen , hield niet van kinderen en of we dat geweten hebben. Als een volleerde toverheks hield zij alleen katten. Als we iets te luid naar haar zin speelden of te pas en te onpas zonder enige reden,opende ze het luikje in haar voordeur om tegen ons te schelden We stoven dan angstig giechelend uit elkaar om ten gepaste tijd weerwraak te nemen en werd zij het mikpunt voor ons kattekwaad
Gisteren vierden we met de familie de 50ste huwelijksverjaardag van Tante Annie en nonkel Francois . Het was reuze gezellig om iedereen terug te zien en die goede oude tijd weer op te rakelen.. De herinneringen blijven bij iedereen toch anders bewaard en verhaald. Hiaten in mijn geheugen werden opgevuld en opgefrist. Nu heb ik weer een hoop materiaal om nieuwe verhalen te stofferen.
Wanneer de voordracht, die bol stond van mijmeringen over de vervlogen jaren lieflijk gebracht werd door een nichtje, in de 50 jaar oude bruidsjurk van tante, waren de traantjes niet meer weg te denken. Het gemis naar onze eigen (overleden)ouders die hun gouden huwelijksverjaardag, door het vroeg wegvallen van ons ma,nooit beleefden, werd dan extra voelbaar. Na het drogen van de traantjes ,genoten we van het feest, het samenzijn en de herkenning van mijn pa in zijn broers.
Onze melk werd vroeger vers van de koe aan huis geleverd door de Charel .De melkboer die nu grotendeels uit het straatbeeld gebannen is . Elke morgen stond hij daar met verse zuivelproducten. De verse koemelk zat in grote melkkannen en daar liet moe dan een litertje van afmeten en in haar stoepeke gieten. Ze kookte die melk en zette ze opzij om af te koelen. Tijdens dat afkoelen verscheen er een dikke romige vel bovenop de melk. Va was erg verzot op die melklaag en rekende er dan ook alle dagen op om daar van te genieten. Dat was echter buiten zijn kleinkinderen gerekend.
Als wij s avonds voor het slapengaan nog eventjes naar het toilet gingen passeerde we toch die kan melk zeker. En dan kwam die verleiding om even met het vingertje in die kan van dat roomlaagje te snoepen. Zo maar een beetje kon toch geen kwaad. Maar zowel ik als mijn zus proefden wel eens een beetje. De volgende morgen werden we gewekt werden door een boos geroep van va voor het gemis zijn velleke melk. Maar de verleiding en aantrek van die kan melk in het keukentje bleef bestaan en die kleine vingertjes
stoepeke = stoopje dit woord was voorheen een oude vloeistofmaat
Dan kwam de dag dat ook ik naar school kon gaan .In onze wijk was maar één papschooltje,(werd ook nog Fröbelschool genoemd) en daar gingen we dan ook allen heen, weliswaar met enkele jaren verschil. Daar mochten we zoals velen voor en nog meerdere na ons plaatsnemen in het symfonische orkest van juffrouw Brams. Deze dame die steevast het laatste kleuterklasje onder haar hoede had, liet bij vele een warme herinnering na . Elk jaar opnieuw toverde zij haar kleuters om tot heuse orkestleden en bracht hen voor het eerst in contact met klassieke muziek. Voor elk kind was er een muziekinstrument, ik bespeelde een triangel maar er waren cimbalen en tamboerijnen, trommels en castagnetten. Met een twintigtal kleuters en een berg vol geduld ontstond er een min of meer harmonieus samenspel. Bij het jaarlijks schoolfeest lieten we onder begeleiding van haar accordeon, als een volleerd orkest de radeski-mars horen . De rest van de familie weet zeker ook nog welk instrument ze bespeelden , misschien dat dat in de reacties naar boven komt.
Bij zo een muzikale kleuterjuf werden ons natuurlijk ook allerhande kinderliedjes aangeleerd zoals groot soldaatje,klein soldaatje,hoedje van papier, klein klein kleutertje en vele anderen.
Maar uit mijn papschooljaren staat toch het versje over Katrijntje het meest in mijn geheugen gegrift .
Kleine Katrijne zat in het groene gras en lepelde uit een schoteltje waar zoete pap in was.
Toen kwam er een dikke spin, die viel er middenin.
Kleine Katrijne, die huilde van verdriet, En zei:die pap,die spinnepap, Die lust Katrijne niet!
De school had voor mij een speciale aantrekkingskracht. Of misschien wou ik enkel in de voetsporen van mijn grote broer treden. Terwijl ma uit werken was bleef ik onder de hoede van ons moe. Ik zeurde haar de oren van het hoofd om toch maar naar Tokke,( Joske) te mogen . Ik was helemaal nog niet schoolrijp maar om van mijn gezaag verlost te zijn suste moe mij door te beloven dat ik, wanneer ik een mooi kleedje aanhad, naar schooltje zou mogen. Na mijn middagdutje vond ik mijn kleedje echt wel héél mooi want Bibi was ribbedebie .Voor moe er erg in had was ik de deur uit richting schooltje waar ook Tokke was. Op straat werd ik echter onderschept en de uitstap ging niet door.
In dit verhaal herken ik mijn kleindochtertje dat, amper 2,5jaar, een plantrekkertje is, haar eigen boontjes dopt en haar willetje doordrijft . Moe zal zich niet verveelt hebben met mij!
Maar ja, belofte maakt schuld en beloofd is beloofd.
Niet alleen woonden we allen in dat kleine straatje op minder dan een boogscheut van elkaar, eigenlijk hadden de twee gezinnen een L.A.T. relatie . We leefden samen maar toch apart. Daguitstappen, fietstochten en zomerse reizen werden bijna altijd gezamenlijk gemaakt. Kerst, nieuwjaar en verjaardagen vierden we samen. En vermits er bij nonkel Francois na Alex nog3 kinderen bij kwamen, was er altijd wel iemand jarig. Was het niet bij hen dan was het bij ons maar telkens stond de tafel afgeladen vol met taart Onze leeftijdenlagen allemaal dicht bij elkaar en dat maakte het extra plezant. Zonder enige remming en ongedwongen, zoals wij kinderen waren, liepen we elkaars deur, bij wijze van spreken, plat. Dat straatje was ons huis er was altijd wel iemand van de familie in de buurt. Bij sommigen kan dat op zekere leeftijd ook als lastig en hinderlijk ervaren worden, maar toen we nog klein waren gaf het mij een geborgen gevoel.
Na een verbintenis van vele jaren hebben we na lang praten de draden doorgeknipt en er een eind aangemaakt. We hadden elkaar niet echt meer nodig en ook niet veel meer te vertellen. Ik zal je niet meer horen en ik neem je niet meer vast. Je was me een grote steun in goede en slechte tijden maar elke liedje kent zijn eind . Nu is het ook officieel bevestigd, geen weg terug. In deze tijd is nieuwe contacten maken niet zo moeilijk . Het kan zelfs zonder vaste verbintenis. Het zal wel lukken met een ander en wie weet misschien beter In elk geval een jonger model. Je wordt bedankt voor je trouwe dienst en je luisterend oor.
Bij de opkomst van de televisie in de jaren 50 werd zo een toestel door moe aangeschaft en sinds die dag gingen wij s avonds met heel ons gezin boven bij moe en va tv kijken. Deze gewoonte bleef bestaan tot wij één voor één het nest verlieten . Ieder had zo zijn eigen plekje en terwijl moe de karamellebollen boven haalde keken we gezamenlijk naar de zwart-witte : Schipper naast Mathilde , Bonanza en niet te vergeten: Het Manneke. Deze korte humoristische stukjes waren toonaangevend in het toenmalige modebeeld. De jeugd liet zich graag zien met zelfgebreide sjaals van bijna twee meter lang .
Nog later deden we bij de tv eengokspelletje tijdens de Tour de France met inzetten van 25 centiemen tot een halve frank. Mijn broer deelde zijn passie voor de coureurs met va en ook pa was een liefhebber. Aan dit grote jongensspel mocht ik, als klein meisje( in de ogen van mijn broer dan toch) uitzonderlijk deelnemen, dat betekende immers dat de potmet 25 centiemen vermeerderd werd. Ik kende dan wel niets van wielrennen maar ik mocht meespelen!
Het huis dat in de late jaren 20 werd aangekocht bleef meer dan 70 jaar in de familie tot bij het overlijden van mijn pa. En moesten de muren oren hebben, tot daar aan toe, maar moesten ze dan ook nog kunnen spreken! Het huis telde buiten het gelijkvloers nog 2 verdiepingen. Er werd altijd wel een verdieping aan familieleden verhuurd.
Toen mijn ouders trouwden gingen zij inwonen, weliswaar op een eigen verdieping. Jean trok na zijn huwelijk weg uit Merksem. Maar ook Francois kwam met zijn bruid en Agneske op datzelfde adres wonen. Ik was maar een jaartje oud en zover reiken mijn herinneringen jammer genoeg niet . Het moet echt een bont kakelnestje zijn geweest, de Pfaffs avant la lettre !
Rond de geboorte van Alex verhuisde Francois met zijn gezin enkele huizen verder in het kleine straatje .
Ons gezin bleef op het gelijkvloers wonen, moe en va op de tussenverdieping en op het hoogste waren onze slaapkamers. Er zullen natuurlijk wel eens botsingen zijn geweest maar over het algemeen ging dit samen-apart-wonen zeer sociaal en harmonieus. En dit samenwonen verklaart meteen ook de sterke binding die ik altijd gehad heb met ons moe.
Maar zoals gezegd: vermits die stenen niet kunnen praten en vertellen zal ik het wel doen. Uiteraard met de nodige censuur!
Vier jaar geleden bij de vaststelling van spina bifida bij Sam en de operaties die hij, piepklein,onderging kreeg ik van een goede vriendin een lied toegestuurd You'll win van Helmut Lotti.(tekst in zijkant) Ik kreeg er niet enkel kippevel van maar ook hoop en vertrouwen. En of dat manneke gevochten heeft. Ik ben dan ook, in het begin van zijn vijfde jaar, zo ontzettend trots op hem en denk dan: wonderen bestaan , zie hem daar nu staan!
De pap moet mijn ma goed bekomen zijn want Constance werd een mooie jonge vrouw met meerdere aanbidders. Het was Louis die haar hart wist te winnen .Ze was amper 17 toen een zogenaamd van moeten huwelijk volgde, zes maanden later kondigde mijn broer Jos zich aan.. Deze toch wel verassend vlugge geboorte sloeg iedereen met verstomming. Ma klaarde dit klusje volledig in haar eentje, pa was naar zijn werk en moe die beneden de was deed hoorde plots een baby krijsen. Een buurjongen werd er inderhaast met de fiets op uit gestuurd om de vroedvrouw te halen . Deze kon niet meer doen dan de navelstreng doorknippen en de kleine verzorgen. Vijf jaar later werd ik in het toenmalige St Bartholomeus ziekenhuis van Merksem geboren, waar nog eens vier jaar later ook mijn zus Ria op de wereld kwam.
Leuke kinderpraat(met naam en leeftijd) wordt in dank aanvaard! Ook je op-en aanmerkingen worden gretig gelezen.AAN GROTE AFBEELDINGEN HEB IK GEEN BOODSCHAP en zal ik verwijderen!
You' ll win every fight you fight, every game you play you can never lose, we will be by your side all the whay you'll win every fight you fight, every game you play on't you be afraid, you will win every fight every day
never give up, my friend if you don 't see the end if you don 't see the top,don 't stop we know we know you'll win every fight you fight, every,game you play you will reach the top, at the top, that's where you will stay
Francois, Jean,Louis
Fietstochtje rond 1935
STOP zeehondenmoord!
'k zou zo gere willen leve in ne wereld zonder haat zonder macht en zonder streven waar dat al van 't zelve gaat 'k zou zo gere wille leven in ne wereld zonder pijn waar dat iedereen al kan geve en dat geestig es te zijn
'k zou zo gere wille leve in ne wereld zonder geld da de nie van schrik moet beve veur ne oorlog en geweld 'kzou zo gere wille leven in ne wereld zonder doel waar gerekend wordt mee scheefkens geen bankiers en gene boel
'k zou zo gere wille leve in ne wereld zonder werk waar dat alles gaat al spelend dat de 't werke niet en merkt 'k zou zo gere wille leve in ne wereld zonder schrik hoe dat zou zijn 't es om 't even zeker beter, dat wete 'k ik
'k zou zo gere gelijk de bome staan mee wortels in de grond en mijn takke naar omhooge en geen woord in mijne mond 'k zou zo gere kunnen vliege gelijk ne vogel in de lucht zachtjes op de wolke wiege geen lawaai zelfs gene zucht
'k Zou zo gere 'k zou zo gere 'k zou van alles willen doen schone luchtkastele bouwe en tons slape tot de noen 'k zou zo vele wille geve veur ne wereld mee veel groen waar nog veugels kunne leve en mijn liedjes niet van doen
(Walter de Buck)
TEST OEWAIGE !
Zeddenenechte Antwaarpener?
kunde dees woorde inies oât spreke zonder te doddele ? probeert morris : akosterniondoeng
.gif)
.gif)
.gif)
