Ons kent ons.
Deze uitdrukking om aan te duiden dat men zichzelf of dichte familie goed kent is een goede verwijzing naar het Antwerpse(?) gebruik om over  nichten en kozijns te praten met het bezittelijke voornaamwoord “ons”. Het overkwam me meermaals dat wanneer ik over nichtjes of kozijns sprak men me vroeg of ik over mijn zussen en/of broers sprak. Bij ‘ons’ is dit  gebruikelijk , over een nicht spreken we dus van ons….. en over een kozijn gaat het van onzen…… Zelfs al zien of horen we elkaar niet meer het blijft ons/onze.

Als dit dan toch een typisch Antwerps fenomeen is spruit dit dan voort uit ‘ons’ chauvinisme, onze groepsgeest, onze hebzucht, of onze………? Verduidelijkt  dat angst of niet open staan voor ‘vreemden’ van sommigen van ‘onze’ Antwerpenaars?

Alhoewel het ook kan wijzen op een close of een hechte groep en goede familiebanden.Over onze man spreken we van' die van ons' of de mannen over hun vrouw als 'di van ons'! (soms die van olle)

Bij ‘onze’ kinderen gaat dit gebruik er, samen met het Antwerpse dialect er toch wat uit, alhoewel de meer favoriete nichtjes en/of kozijn toch nog op die ‘ons’ manier, bewust of onbewust, worden benoemd.

Tja…ons kent ons!

12-12-2005 om 00:00 geschreven door sien

08-12-2005 om 00:00 geschreven door sien

December, de feestmaand begon al met de verjaardag van ons ma  op 2 december .
Er volgde dan die spannende periode rond sinterklaas en dan waren er de verschillende kerstfeesten die we bezochten. De organisatie van die kerstfeesten gebeurde door de “Belgische dienst der Posterijen”. Dat maakte van deze uitstappen ook een heel familie gebeuren want zowel onze pa als zijn broer Francois waren werkzaam bij de Post
Ik herinner mij vooral de feesten in de feestzaal op het Antwerpse Kiel en in de Biljart Palace op het Astridplein.
 Het feest werd opgeluisterd door clowns, goochelaars en acrobaten maar de climax was natuurlijk “het kerstmanneke” die voor alle kinderen een geschenk,  aangepast aan de leeftijd, had meegebracht.
Op het einde van de voorstelling werden de familienamen met initialen van onze vaders afgeroepen gevolgd door meisjes…of jongens… en het geboortejaar van het kind. Bij ons moest er altijd wel iemand op het podium komen want wij vulde met onze”clan” haast elk jaartal in.
 Op één van die kerstfeesten kregen we vooral boeken en daar is dan mijn leeshonger ontstaan. Met de boek of boeken die we kregen was ik zeer gelukkig en kon niet wachten om te beginnen met het lezen ervan! Ik kreeg er heuse klassiekers zoals “Onders moeders vleugels “ van Louise Alcott en de "Oliver Twist" van Charles Dickens maakte zo’n onuitwisbare indruk dat ik hem haast stuk las. Ik zag meermaals een verfilming en nu nog prijkt hij bij mijn “beste- boeken” top 10

08-12-2005 om 00:00 geschreven door sien

De winterpiek van vorige dagen, de erbarmelijke toestand van sommige medemensen en het overlijden van 2 daklozen in ons landje deed me denken aan een oud liedje dat moe ons leerde.

Dit liedje zongen we op 31 december bij het nieuwjaarkezoete - zingen. Dit klonk zo anders dan de gebruikelijke en veel gehoorde nieuwjaarsliedjes dat we meermaals complimentjes kregen voor het mooie en originele liedje dat we brachten.

We staan hier in de kou
te schudden en te beven.
Ons hartje klopt van rouw.
Ach wil ons toch wat geven,
wat bier of brandewijn
maar geld zou beter zijn
Want in die arme dagen
Ons beurseke is zo klein
ons beurseke is zo klein.

(liedje begin 1900)

30-11-2005 om 00:00 geschreven door sien

27-11-2005 om 00:00 geschreven door sien

(+-1963)
Angst….Verwachting….blijdschap….verontwaardiging….
boosheid en verdriet.
Deze gevoelens werden mij door sinterklaas gebracht .

Als kleine gasten waren we de dagen, zelfs weken voor sinterklaas extra braaf en extra lief. Dat schreven we dan ook aan sinterklaas in onze brief, héél netjes en héél doordacht .Later gooiden we die zorgvuldig geschreven brief, met de hulp van onze ouders, in de kachel want de lettertjes zouden de goed heilig man wel via de schouw bereiken.

De eerste dagen van december lagen we stil en stokstijf in ons bed te luisteren of “hij” al op ons dak was en de nacht van 5 op 6 december durfden we amper te ademen en probeerden we vooral niet in ’t slaap vallen! Beneden stonden de 3 borden met wat eten voor het paard, suiker, wortel, brood en een raapje te wachten tot de inhoud werd omgewisseld met marsepein, chocolade en mandarijntjes.

In de Grand Bazaar op de Groenplaats hadden we hem natuurlijk al gaan begroeten .Op de vierde verdieping onder de grote koepel zat hij op zijn troon de handjes te schudden van de verwachtingsvolle, meestal angstige kindjes, die in een lange in de rij stonden aan te schuiven. Van de bijhorende zwarte Pieten kregen we een klikker( hoe heet nu zo een ding?) een prulletje in blik waar je moest op nijpen en dat een klikkend geluid voortbracht. Overal in de winkel en op de Meir hoorde je dat geklik. Eens thuis verdwenen die spullen dan ook op onverklaarbare wijze (?)

Ik moet een jaar of elf geweest zijn toen het mysterie van sinterklaas voor mij ontluisterd werd. Aan het begin van mijn puberteit reageerde ik met geschokte verontwaardiging, mijn vertrouwen was serieus geschonden. Toen mijn pa dan ook rond die decemberperiode zoetlief een afbeelding van de sint in de krant liet zien “kijk eens wie hier staat” reageerde ik gepikeerd en boos op zijn  "leugens".

Jaren later, ik had toen zelf  al kindjes, die op hun cadeautjes wachtten.Weer was het sinterklaasnacht en ook toen durfde ik amper te ademen en zeker niet in ‘t slaap te vallen. Geen gerommel op het dak, wel bang afwachten. In het ziekenhuis waakten bij ons ma die moeizaam ademend haar laatste nacht passeerde.Net 55 jaar geworden  stierf zij op 6 december en verdween met sinterklaas.

19-11-2005 om 00:00 geschreven door sien

17-11-2005 om 00:00 geschreven door sien

Het lijkt wel of de herfsten en winters vroeger kouder waren . We hadden dan ook niet de luxe van een centrale verwarming .Enkel de huiskamer werd verwarmd door een kolenstoof. Aan de achterzijde van ons huis boden de weilanden en de polder geen enkele isolatie.. Ik deelde de kamer en het bed met mijn zus en in de winter gebeurde het meer dan eens dat ons geen blik op de buitenwereld gegund werd door  de  ijsbloemen die het raam volledig inpalmden.
Met onze nageltjes krabde we het ijs weg tot we de weiden en de polder, waar nu de autosnelweg ligt, met een wit tapijt bedekt weer zagen!

Bij erge koude werd samen met een extra “sasie”een verwarmd strijkijzer,zo één dat op de kachel verwarmd werd, in handdoeken gewikkeld en onder in ons bed gelegd.
Bij gebrek aan voldoende strijkijzers werd die functie wel eens overgenomen door een verwarmde baksteen. We kropen wat dichter bij elkaar en de koude bleef uit ons bedje!

             En nu de nachten frisser worden staat mijn raam halfopen, de  centrale verwarming  staat uit, een extra “sasie”,wat dichter bijeen en...
ik slaap weer als vanouds!

08-11-2005 om 00:00 geschreven door sien

Een min of meer verwaarloosde hobby in mijn, naar mijns inziens, veel te korte leven is toneelspelen.
Tientallen jaren na toneelspelen in verschillende (amateur)gezelschappen lag deze microbe knusjes opgeborgen. Tot enkele jaren geleden onze jongste dochter actief werd in een vrijetijdsbeweging voor mensen met een handicap. Deze organisatie heeft verschillende activiteiten op haar programma staan waaronder ook toneelspelen.De microbe ontwaakte toen ik werd gevraagd om bijstand achter de coulissen te verlenen, maar dat ontaardde in het spelen van een klein rolletje.Ik leerde deze mensen met hun mentale achterstand beter kennen, begrijpen en appreciëren.
En ondertussen draai ik voor de tweede keer graag mee in hun productie. Ik begeleid de hoofdrolspeelster en praat door middel van een klein rolletje het stuk aaneen.

Onlangs werden in de media de meest gevreesde mensen bekend gemaakt. Tot mijn grote verontwaardiging en verbazing zijn dat zowel onze allochtone medemens als mensen met een mentale handicap.
Onbekend maakt onbemind dus nodig ik iedereen  bij deze uit om te komen kijken naar de voorstelling van het stuk "Geschikte bloemen"
Deze enigszins beperkte maar uitermate lieve, aanhankelijke mensen spelen de ziel uit hun lijf in dit toneelstuk. En echt je kan niet anders dan van hen houden, stuk voor stuk!

Het stuk 'Geschikte bloemen' werd geschreven en geregisseerd door
Debbie Vermeersch en Claus Stoll.
Meer dan 20 acteurs met een handicap brengen je het mooie verhaal van een bloemenverkoopster die op een pleintje wil komen wonen maar die niet door iedereen wordt aanvaard.
Dit theaterproject is een produktie van Troefel vzw en Ludentia vzw.
Beiden zijn organisaties die vrijetijdsbesteding organiseren voor personen met een handicap.


  Speeldata:première op donderdag 3 november om 20 uur
avondvoorstellingen op vrijdag,4 november om 20 uur
op zaterdag 5 november om 20 uur
matiné op zondag, 6 november om 15 uur

Plaats: Cultureel Centrum Brasschaat
Auditorium Gemeentpark 10
2930 Brasschaat

28-10-2005 om 00:00 geschreven door sien

Van Halloween hadden wij toen nog nooit gehoord.

Maar de chrysanten en het verplichte kerkhofbezoek op 1 november waren ook toen reeds een jaarlijks fenomeen.

Voor de volwassenen een naargeestige en deprimerende periode,  voor ons, kinderen, betekende het een uitstap naar familieleden die we maar af en toe zagen.

Zo gingen we steevast naar het Schoonselhof het alomgekende kerkhof in Hoboken. Welke graven er juist bezocht werden of welke getooid werden met een pot chrysanten van het kraampje voor het kerkhof, het boeide me niet echt. Enkel het familiebezoekje nadien had nog iets verrassend.

Mijn interesse werd pas gewekt na het overlijden van onze bejaarde buurvrouw. Nu was er op het kerkhof van Merksem een graf van iemand die ik in levende lijve had gekend. Ik moet nog vrij jong geweest zijn toen ik, op zoek naar het graf van dat madammeke, de opschriften op de graven begon te lezen. En voila mijn luguber trekje was geboren. Om niet als een freak aanschouwd te worden waren deze, toch wel griezelige en spannende wandelingen,  mijn geheim!

Nu ben ik niet de echt een persoon om de graven van mijn dierbare frekwent te bezoeken of te verzorgen. 
Voor mij,  zijn deze overledenen op een plekje diep  in mijn hart. En toch bezoek ik “graag” kerkhoven, zoals Père Lachaise in Parijs, het Joods kerkhof in Praag of dichter bij huis het Schoonselhof. De artistieke grafzerken met hun opschriften die heel wat verraden over de begraven persoon kunnen mij enorm boeien. Zo bezochten we ooit een kerkhof in Groot-Brittanie waar beroep en overlijdensoorzaak op de zerken vermeld wordt.

 En om in de sfeer van Halloweense doodshoofden en rammelende kettingen te blijven : In Dublin hoorde we van een gids dat er, tijdens de 19e eeuw,   bij nacht en ontij lichamen van het kerkhof gestolen werden om dan te verpatsen aan professoren van de universiteit. Deze gretige afnemers hadden op deze manier "levens"echt studiemateriaal.

Regional price fluctuations may have been in place, for six bodies from the best graverobbers in London could cost as little as £72, while a body in Edinburgh might cost between £10 and £20

R.I.P.

15-10-2005 om 17:17 geschreven door sien

Wanneer de herfst de lucht verkilde kregen we extra bescherming tegen de seizoensgebonden verkoudheden.  Verscholen onder onze kleding, gelukkig maar, moesten we ons onderlijfje aan.

Het onderlefke, zoals dat genoemd werd , een katoenen hemdje met een flanellen binnenkant en een knoopjessluiting op de rug, werd gedragen over een onderhemdje ter voorkoming van een borstvalling.
Die onderlijfjes waren “de” maidentrip van moe haar nieuwste aanwinst.: haar Singer naaimachine.
 
Dit, zou later blijken, werd haar trouwe assistent in het creëren van praktisch al onze kleding tot en met de allernieuwste modelletjes. Maar voor het zover was dienden we eerst die onelegante,goedbedoelde onderlijfjes af te dragen.

Er restte mij dus maar één ding:......zonder verkoudheden snel groot worden !

07-10-2005 om 15:49 geschreven door sien

In tegenstelling tot mijn moeder, die op 55 jarige leeftijd stierf, haalde haar grootmoeder de gezegende leeftijd van 92 jaar.

 Ik heb mijn overgrootmoeder dan nog heb gekend en de bezoeken bij “grotemoe" en "groteva" leverden onuitwisbare herinneringen .

Men stapte daar letterlijk en figuurlijk terug in de tijd.
Ondanks haar aanspreektitel was dit vrouwke in haar donkere lange kleed nauwelijks 1,5O m groot .
Door haar gebrek aan tanden verstond ik amper wat ze zei. Er werd verteld dat ze zelfs zonder tanden een onversneden appel kon  eten. Het huisje waar ze woonden was op maat van zijn bewoners, piepklein. Via de voordeur kwamen we terecht in de leefkamer waar in het midden een grote Leuvense stoof zijn warmte verspreidde. In kast in de muur was er een bed verborgen: de bedstee.Vanonder hun glazen stolpen op de schouw keken de onaantastbare heiligenbeelden minzaam op me neer.  Boven de achterdeur hing “het” grote oog met de tekst “hier vloekt men niet God ziet U”. 
Deze woning was niet echt de meest gezelligste plek voor een kind, maar heel wat uitnodigender was het door die deur, onder dat grote oog, in de tuin te gaan dwalen.

In die grote wilde tuin kwam je eerst en vooral de geit tegen die, met een ruime ketting, aan een paaltje was vastgemaakt. Volgens mij was dat mekkerende beest best tevreden met mijn kinderlijke aandacht . En dan had je natuurlijk het wc-huisje met het uitgesneden hartje in de deur en de grote plank met het gat erin. Dit moest natuurlijk uitgetest worden zij het met een zekere argwaan!

De grote verscheidenheid aan bessen en enkele fruitbomen maakte deze tuin een waar paradijs.

Deze “grotemoe” mocht dit weekend in de krant verschijnen. Naar aanleiding van 850 jaar Ekeren had ik, reagerend op een oproep, mijn overgrootouders trouwboek uit 1904 vermeld .

Vergezeld van de anekdote over grotemoe die door haar kleine gestalte haar trapje naast de stoof moest gebruiken om in haar bedstee te raken . Zo had haar lange nachtkleed, op een avond vuur gevat ze en is ze brandend de straat opgelopen. Gelukkig zonder veel kwaad overleefde ze dit hachelijke avontuur.

Een journaliste van het nieuwblad vond dit verhaaltje de moeite om in de krant te vermelden.

26-09-2005 om 17:37 geschreven door sien

Wij werden grootgebracht in het Antwerpse dialect het “plat Antwaarps”. Mijn kleinkindjes worden in het Nederlands opgevoed.  Voor mijn ene grootmoeder (langs moederskant) was zelfs het taaltje van mijn dochters : “boekenvlaams”.

Dan maak ik de volgende bedenking:
Zouden mijn kleinkinderen mijn grootouders nog verstaan hebben en vice-vers ? Zouden ze dit liedje dat ons moe graag in haar moedertaal zong begrijpen?

M’ne vraaier is een tippeke
En a droagt ne frak mê een slippeke
En nen oet mê nen brieje rand
En een stokske in zen nand
En dan gon we nor de stoasse
Oem een stukske spikkeloase
En dan gon we nor de stad
Oem een stukske sjokkollat!

( liedje uit de jaren1920 )

12-09-2005 om 17:11 geschreven door sien

De scholen zijn weer begonnen en net als toen was het ook nu weer voor talrijke kleine mensjes een eerste van vele schooldagen . Ons kleindochtertje was er één van en met een stoïcijns snuitje schikte zij zich alsof ze nooit anders gedaan had. Maar wat moet dat hartje tekeer zijn gegaan!

Buiten het orkestgebeuren is er niet veel herinnering aan mijn kleuterschool-periode bewaard gebleven. Waar er nu volop aandacht en promotie rond vers fruit gevoerd wordt, werd toen veelleer melk aangeprijsd. Zo bestond er de Melkbrigade. Voor elk glaasje melk dat je dagelijks dronk mocht je op een blad een glas inkleuren.  Zo kon je een grote letter M verdienen die je dan trots als een pauw opgespeld droeg.Bij deze campagne hoorde het versje:"Milleke melleke mol karwitsel karditsel kardol."Ook in de school kon men ‘s zomers verse heerlijk koele mmmm… melk aanschaffen. En tijdens de wintermaanden had men de brrr..horlicks, (een soort chocolade melk)
Verder herinner ik me ook de middagdutjes in de school.
 Ons hoofdje moesten we op onze onderarmpjes op het tafeltje leggen, onze oogjes toe en dat duurde….. Hoeveel tijd hier aan gespendeerd werd weet in niet maar ik hield helemaal niet van deze verplichte rust. Gelukkig wordt dit in het moderne kleuterschooltje niet toegepast, onze kleindochter zou dit zeker ook niet op prijs stellen.Het glaasje melk daarentegen....MMMM

06-09-2005 om 14:47 geschreven door sien

Mijn eerste echte vriendschap ontstond in de kleuterschool ,
Joséke woonde toen ook nog in onze straat. Tot aan onze puberteit waren wij  onafscheidelijk .
 In onze kleutertijd waren we een keertje mooi op het voetpad  
met “ons" v' loke aan ’t spelen. Erg verdiept in ons spel werden we ruw verstoord toen moe me nog maar eens van de straat kwam “plukken”.  Omdat ik niet veel zin had om mee te gaan, zette ik het op een verontwaardigt krijsen.
Toen ze me ongeduldig vastgreep onder haar ene - en het fietske onder haar andere arm begon ook Joseke luidop te wenen.
Wat een kameraadschap!
Moe schonk echter geen aandacht aan ons gebrul .Tot  mijn vriendinnetje haar moeder even later aan de bel hing om naar Joseke’s fietske te vragen.
Niks kameraadschap!
Moe had in haar ongeduld het ontroosbare kind haar fiets meegenomen. Haar geween werd in een klap duidelijk. Maar dit  voorval  deed zeker geen afbreuk aan onze vriendschap.

26-08-2005 om 15:12 geschreven door sien

 Geconfronteerd worden met je eigen zwakke kantjes.

Naast ons op een terrasje zat een dame een sigaret te roken tot Sam ineens op haar af stapte:
”mevrou-ouw, mijn mama vindt sigaretten niet lekker”
Deze dame kon er mee lachen maar nam toch geen trekje meer .
 Ze beloofde  Sam dat ze ermee zou stoppen

En toen we wat later wilden vertrekken wou hij niet direkt luisteren, ik zei hem:” dan ben ik weg en blijf jij maar hier!” Toen was zijn spontane reactie:” jij gaat toch niet naar huis zonder een kusje”

In mei knutselde hij op school een verkeerslicht en leerde:”bij groen licht mag je doorrijden, bij rood moet je stoppen en bij oranje moet je proberen te stoppen” en vlak daarachter “maar mijn mama kan dan niet stoppen”

 Daar sta je dan als dit komt van  een pientere kerel van wel “al” vier jaar!

12-08-2005 om 16:04 geschreven door sien

Ons kleine straatje, amper 50 deurtjes rijk, was het decor voor heel wat vertier. Omgeven door de polders en doodlopend voor het verkeer, dat begin jaren 60 met een kleiner aantal auto’s een veel minder bedreigend karakter had , was het een veilig speelterrein. Het rijgedeelde van de straat werd geregeld ingepalmd door de jeugd.
Het hollebedot ,buske stamp,Schipper mag ik over varen en katteke op den hoge waren populaire spelletjes . Het vitrinetje van kleine winkeltje (twinkeltje) dat ons straatje rijk was diende als inspiratiebron voor het spelletje :”ik ging naar de winkel en kocht een pakje b……” de andere kinderen moesten dan raden of meer letters afkopen.

In navolging van “Bonanza” en de vele westerns op tv speelden we heel vaak “cowboy en Indiaan”ik koos dan steevast voor de rol van Indiaanse Squaw . Door het leeftijdsverschil met mijn broer gebeurde het niet zo vaak dat wij samen speelden. Maar een enkele keer werd ik als Squaw, klaar om gescalpeerd te worden door de lasso van broer cowboy,  aan een lantaarnpaal op het eind van de straat vastgebonden. Toen het donker werd waren de cowboy’s en indianen verdwenen en stond ik eenzaam en alleen te roepen tot de squaw - moeder me bevrijdde.
Zo “vreedzaam “ waren onze grote vakantieavonden.
Die zachte zomeravonden werden door de “grote mensen”, ouders en grootouders , op hun stoeltje voor de deur doorgebracht. Iedereen kende iedereen immers. Pas als de duisternis inviel hoorde je de moeders elkaar overstemmen met het naar binnen roepen van hun kroost.

Ook hadden we enkele markante figuren die onze straat extra opfleurde. Als naaste gebuur hadden we Madammeke Thienpont , deze hoogbejaarde vrouw met haar grijze knotje leek zo uit een sprookjesboek gestapt. Zelf kinderloos hield ze enorm van kinderen. Als zij in haar deuropening verscheen was ’t alsof we Sinterklaas in hoogsteigen persoon zagen. Als engeltjes stonden we in de rij om haar een handje te geven om in ruil een snoepje te ontvangen.

Als haar tegenpool hadden we Zotte Jeanne, deze  slonzige weduwe had geen kinderen , hield niet van kinderen en of we dat geweten hebben. Als een volleerde toverheks hield zij alleen katten. Als we iets te luid naar haar zin speelden of  te pas en te onpas zonder enige reden,opende ze het luikje in haar voordeur om tegen ons te schelden We stoven dan angstig giechelend uit elkaar om ten gepaste tijd weerwraak te nemen en werd zij het mikpunt voor ons kattekwaad

07-08-2005 om 21:44 geschreven door sien

Gisteren vierden we met de familie de 50^ste huwelijksverjaardag van Tante Annie en nonkel Francois . Het was reuze gezellig om iedereen terug te zien en “die goede oude tijd” weer op te rakelen.. De herinneringen blijven bij iedereen toch anders bewaard en verhaald. Hiaten in mijn geheugen werden opgevuld en opgefrist. Nu heb ik weer een hoop materiaal om nieuwe verhalen te stofferen.

Wanneer de voordracht, die bol stond van mijmeringen over de vervlogen jaren lieflijk gebracht werd door een nichtje, in de 50 jaar oude bruidsjurk van tante, waren de traantjes niet meer weg te denken. Het gemis naar onze eigen (overleden)ouders die hun gouden huwelijksverjaardag, door het vroeg wegvallen van ons ma,nooit beleefden, werd dan extra voelbaar. Na het drogen van de traantjes ,genoten we van het feest, het samenzijn en de herkenning van mijn pa in zijn broers.

31-07-2005 om 15:51 geschreven door sien

Onze melk werd vroeger vers van de koe aan huis geleverd door “de” Charel .De melkboer die nu grotendeels uit het straatbeeld gebannen is . Elke morgen stond hij daar met verse zuivelproducten. De verse koemelk zat in grote melkkannen en daar liet moe dan een litertje van afmeten en in haar “stoepeke” gieten. Ze kookte die melk en zette ze opzij om af te koelen. Tijdens dat afkoelen verscheen er een dikke romige vel bovenop de melk. Va was erg verzot op die melklaag en rekende er dan ook alle dagen op om daar van te genieten. Dat was echter buiten zijn kleinkinderen gerekend.

Als wij ’s avonds voor het slapengaan nog eventjes naar het toilet gingen passeerde we toch die kan melk zeker. En dan kwam die verleiding om even met het vingertje in die kan van dat roomlaagje te snoepen. Zo maar een beetje kon toch geen kwaad. Maar zowel ik als mijn zus “proefden” wel eens een beetje. De volgende morgen werden we gewekt werden door een boos geroep van va voor het gemis zijn velleke melk. Maar de verleiding en aantrek van die kan melk in het keukentje bleef bestaan en die kleine vingertjes……

stoepeke = stoopje
dit woord was voorheen een oude vloeistofmaat

25-07-2005 om 00:00 geschreven door sien

Dan kwam de dag dat ook ik naar school kon gaan .In onze wijk was maar één “papschooltje”,(werd ook nog Fröbelschool genoemd)  en daar gingen we dan ook allen heen, weliswaar met enkele jaren verschil.
Daar mochten we zoals velen voor en nog meerdere na ons plaatsnemen in het symfonische orkest van juffrouw Brams. Deze dame die steevast het laatste kleuterklasje onder haar hoede had, liet bij vele een warme herinnering na . Elk jaar opnieuw toverde zij haar kleuters om tot heuse orkestleden en bracht hen voor het eerst in contact met klassieke muziek. Voor elk kind was er een muziekinstrument, ik bespeelde een triangel maar er waren cimbalen en tamboerijnen, trommels en castagnetten. Met een twintigtal kleuters en een berg vol geduld ontstond er een min of meer harmonieus samenspel.
 Bij het jaarlijks schoolfeest lieten we onder begeleiding van haar accordeon, als een volleerd orkest de radeski-mars horen .
 De rest van de familie weet zeker ook nog welk instrument ze bespeelden , misschien dat dat in de reacties naar boven komt.

Bij zo een muzikale kleuterjuf werden ons natuurlijk ook allerhande kinderliedjes aangeleerd zoals “groot soldaatje,klein soldaatje”,hoedje van papier, klein klein kleutertje en vele anderen.

Maar uit mijn papschooljaren staat toch het versje over Katrijntje het meest in mijn geheugen gegrift .

Kleine Katrijne
zat in het groene gras
en lepelde uit een schoteltje
waar zoete pap in was.

Toen kwam er een dikke spin,
die viel er middenin.

Kleine Katrijne,
die huilde van verdriet,
En zei:”die pap,die spinnepap,
Die lust Katrijne niet!”

11-07-2005 om 21:57 geschreven door sien