Fragmenten, momenten, wat gaat het toch snel vijftig jaar zijn gevlogen, Dat weten jullie wel.
Fragmenten, momenten., dat zijn er al wat Vijftig jaar samen… dat doet me toch wat
Fragmenten, momenten, met lach en geween. Vijftig jaar … Daar kan je niet omheen
Die jaren tezamen zijn nog niet klaar, Fragmenten, momenten, komen en gaan. Beleef er nog velen En doe dat .. TE SAAM ! (Jubilarissen) Francine juli 2005
Ik was een gedroomd fotomodelletje voor nonkel Jean.
Mijn ma als jonge bruid.
°1931 +1986 Mijn ma, nooit oud, altijd in.
Zeven maal om de aarde te gaan, als het zou moeten op handen en voeten; zeven maal, om die éne te groeten die daar lachend te wachten zou staan. Zeven maal om de aarde te gaan. Zeven maal over de zeeën te gaan, schraal in de kleren, wat zou mij deren kon uit de dood ik die éne doen keren. Zeven maal over de zeeën te gaan - Zeven maal, om met zijn tweeën te staan. 'De gestorvene' van Ida Gerhardt
Je kende me wel,
maar wist niet wie ik was.
Je wist dat je hier woonde,
maar toch was je niet thuis.
Het verleden vult je gedachten
en heimwee maakt je triest,
maar ook een beetje boos.
Je zou liever zorgen voor…..
Maar je voelt je machteloos.
Ik zou willen zorgen voor….
Maar ‘k voel me machteloos
(Dementie) 1995 Francine
Ine, ons peuterpubertje
Zij is als een liedje, Dat luid klinkt en zacht. Ze is een melodietje , heel lief met veel kracht
De noten die dansen, bij haar op en neer. Hoogtes en laagtes, heen en weer.
Ze is als een vlinder, die vliegt in de wind. Ze is een echt raadsel , dat wonder dat kind.
Francine 24.05.2005
Ine 3 jaar
Lies & Sam maart 2005
Lies & Ine
Hierboven ben ik al 3 maandjes oud!
Ý Ik ben niet boos ik peuterpuber !
Ý Slaap als een reus, slaap als een roos, slaap als een reus van een roos, rozeke, zoetekoekedozeke, doe de deur dicht, van de doos ik slaap...... P.Van Ostaeyen
Ine en Lies oktober 2005
***
Voor de dag van morgen *** Wanneer ik morgen dood ga, vertel dan aan de bomen hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind, die in de bomen klimt of uit de takken valt, hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind, dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier, misschien alleen door het aan te kijken,
Vertel het aan de huizen van steen vertel het aan de stad hoe lief ik je had.
Maar zeg het aan geen mens. Ze zouden niet geloven. Ze zouden niet willen geloven dat alleen maar een man alleen maar een vrouw dat een mens een mens zo lief had als ik jou.
Het rollen van de tekst stopt door er met je cursor op te gaan!
04-07-2005
Met een mooi kleedje...
De school had voor mij een speciale aantrekkingskracht. Of misschien wou ik enkel in de voetsporen van mijn grote broer treden. Terwijl ma uit werken was bleef ik onder de hoede van ons moe. Ik zeurde haar de oren van het hoofd om toch maar naar Tokke,( Joske) te mogen . Ik was helemaal nog niet schoolrijp maar om van mijn gezaag verlost te zijn suste moe mij door te beloven dat ik, wanneer ik een mooi kleedje aanhad, naar schooltje zou mogen. Na mijn middagdutje vond ik mijn kleedje echt wel héél mooi want Bibi was ribbedebie .Voor moe er erg in had was ik de deur uit richting schooltje waar ook Tokke was. Op straat werd ik echter onderschept en de uitstap ging niet door.
In dit verhaal herken ik mijn kleindochtertje dat, amper 2,5jaar, een plantrekkertje is, haar eigen boontjes dopt en haar willetje doordrijft . Moe zal zich niet verveelt hebben met mij!
Maar ja, belofte maakt schuld en beloofd is beloofd.
Niet alleen woonden we allen in dat kleine straatje op minder dan een boogscheut van elkaar, eigenlijk hadden de twee gezinnen een L.A.T. relatie . We leefden samen maar toch apart. Daguitstappen, fietstochten en zomerse reizen werden bijna altijd gezamenlijk gemaakt. Kerst, nieuwjaar en verjaardagen vierden we samen. En vermits er bij nonkel Francois na Alex nog3 kinderen bij kwamen, was er altijd wel iemand jarig. Was het niet bij hen dan was het bij ons maar telkens stond de tafel afgeladen vol met taart Onze leeftijdenlagen allemaal dicht bij elkaar en dat maakte het extra plezant. Zonder enige remming en ongedwongen, zoals wij kinderen waren, liepen we elkaars deur, bij wijze van spreken, plat. Dat straatje was ons huis er was altijd wel iemand van de familie in de buurt. Bij sommigen kan dat op zekere leeftijd ook als lastig en hinderlijk ervaren worden, maar toen we nog klein waren gaf het mij een geborgen gevoel.
Na een verbintenis van vele jaren hebben we na lang praten de draden doorgeknipt en er een eind aangemaakt. We hadden elkaar niet echt meer nodig en ook niet veel meer te vertellen. Ik zal je niet meer horen en ik neem je niet meer vast. Je was me een grote steun in goede en slechte tijden maar elke liedje kent zijn eind . Nu is het ook officieel bevestigd, geen weg terug. In deze tijd is nieuwe contacten maken niet zo moeilijk . Het kan zelfs zonder vaste verbintenis. Het zal wel lukken met een ander en wie weet misschien beter In elk geval een jonger model. Je wordt bedankt voor je trouwe dienst en je luisterend oor.
Bij de opkomst van de televisie in de jaren 50 werd zo een toestel door moe aangeschaft en sinds die dag gingen wij s avonds met heel ons gezin boven bij moe en va tv kijken. Deze gewoonte bleef bestaan tot wij één voor één het nest verlieten . Ieder had zo zijn eigen plekje en terwijl moe de karamellebollen boven haalde keken we gezamenlijk naar de zwart-witte : Schipper naast Mathilde , Bonanza en niet te vergeten: Het Manneke. Deze korte humoristische stukjes waren toonaangevend in het toenmalige modebeeld. De jeugd liet zich graag zien met zelfgebreide sjaals van bijna twee meter lang .
Nog later deden we bij de tv eengokspelletje tijdens de Tour de France met inzetten van 25 centiemen tot een halve frank. Mijn broer deelde zijn passie voor de coureurs met va en ook pa was een liefhebber. Aan dit grote jongensspel mocht ik, als klein meisje( in de ogen van mijn broer dan toch) uitzonderlijk deelnemen, dat betekende immers dat de potmet 25 centiemen vermeerderd werd. Ik kende dan wel niets van wielrennen maar ik mocht meespelen!
Het huis dat in de late jaren 20 werd aangekocht bleef meer dan 70 jaar in de familie tot bij het overlijden van mijn pa. En moesten de muren oren hebben, tot daar aan toe, maar moesten ze dan ook nog kunnen spreken! Het huis telde buiten het gelijkvloers nog 2 verdiepingen. Er werd altijd wel een verdieping aan familieleden verhuurd.
Toen mijn ouders trouwden gingen zij inwonen, weliswaar op een eigen verdieping. Jean trok na zijn huwelijk weg uit Merksem. Maar ook Francois kwam met zijn bruid en Agneske op datzelfde adres wonen. Ik was maar een jaartje oud en zover reiken mijn herinneringen jammer genoeg niet . Het moet echt een bont kakelnestje zijn geweest, de Pfaffs avant la lettre !
Rond de geboorte van Alex verhuisde Francois met zijn gezin enkele huizen verder in het kleine straatje .
Ons gezin bleef op het gelijkvloers wonen, moe en va op de tussenverdieping en op het hoogste waren onze slaapkamers. Er zullen natuurlijk wel eens botsingen zijn geweest maar over het algemeen ging dit samen-apart-wonen zeer sociaal en harmonieus. En dit samenwonen verklaart meteen ook de sterke binding die ik altijd gehad heb met ons moe.
Maar zoals gezegd: vermits die stenen niet kunnen praten en vertellen zal ik het wel doen. Uiteraard met de nodige censuur!
Vier jaar geleden bij de vaststelling van spina bifida bij Sam en de operaties die hij, piepklein,onderging kreeg ik van een goede vriendin een lied toegestuurd You'll win van Helmut Lotti.(tekst in zijkant) Ik kreeg er niet enkel kippevel van maar ook hoop en vertrouwen. En of dat manneke gevochten heeft. Ik ben dan ook, in het begin van zijn vijfde jaar, zo ontzettend trots op hem en denk dan: wonderen bestaan , zie hem daar nu staan!
De pap moet mijn ma goed bekomen zijn want Constance werd een mooie jonge vrouw met meerdere aanbidders. Het was Louis die haar hart wist te winnen .Ze was amper 17 toen een zogenaamd van moeten huwelijk volgde, zes maanden later kondigde mijn broer Jos zich aan.. Deze toch wel verassend vlugge geboorte sloeg iedereen met verstomming. Ma klaarde dit klusje volledig in haar eentje, pa was naar zijn werk en moe die beneden de was deed hoorde plots een baby krijsen. Een buurjongen werd er inderhaast met de fiets op uit gestuurd om de vroedvrouw te halen . Deze kon niet meer doen dan de navelstreng doorknippen en de kleine verzorgen. Vijf jaar later werd ik in het toenmalige St Bartholomeus ziekenhuis van Merksem geboren, waar nog eens vier jaar later ook mijn zus Ria op de wereld kwam.
Uit de beer in het wildpark van Han sprak zoveel treurnis dat onze kleinzoon, van op een wel zéér veilige plaats, prompt besloot om "berenboer" te worden. Hij zou die droevige beer in een lichte vrachtwagen meenemen naar............het schoppingcenter. Tja,t is een modern ventje die kleinzoon van mij.
Vlgones een oznrdeeok op een Eglnese uvinretsiet mkaat het neit uit in wlkee vloogdre de ltteers in een wrood saatn, het einge wat blegnaijrk is is dat de eretse en de ltaatse ltteer op de jiutse patals saatn. De rset van de ltteers mgoen wllikueirg gpletaast wdoren en je knut vrelvogens gwoeon lzeen wat er saatt. Dit kmot odmat we neit ekle ltteer op zcih lzeen maar het wrood als gheeel. Geen znrgeon meer om je slpeutfoen
De prille pubertijd van mijn ma werd in volle oorlogsjaren beleefd ze was amper 10 jaar oud toen de oorlog uitbrak. Als oudere zus van twee kleine broertjes, één was drie jaar en de andere was in september van 1940 geboren, kreeg ze al veel te vlug verantwoordelijkheid aangeleerd.
Het babybroertje werd tijdelijk bij boeren in Kortrijk opgevangen. Wegens het gevaar van de V-bommen werden sommige kinderen door de overheid van hun ouders gescheiden en bij een pleegezin buiten de gevarenzone ondergebracht. Een spannende, voor ons onwerkelijke tijd, waarin voor de kinderen de angst in de schuilkelders en de honger een cruciale rol speelden.
Na de oorlog was aansterken een eerste vereiste . En met de nodige protesten werd de dagelijks lepel levertraan kokhalzend doorgeslikt. Er moet daar een enorme hoeveelheid van bestaan hebben want ikzelf, geboren lang na de oorlog kreeg eind jaren 50 nog zon bitter versterkertje te slikken. Weet nog steeds niet of het beoogde succes bereikt is. Ook allerlei bereidingen met melk waren een dagelijkse aanvulling ter compensatie van de doorstane honger. Men was hierin zeer vindingrijk zo was er onder andere: pudding,pudding met rozijnen,chocolade pudding,smul-(griesmeel),rijst-,havermout-,macaroni-,botermelk- tot zelfs koekjespap. Deze gewoonte werd ook lang in stand gehouden want ook ik heb al deze pappen mogen/moeten nuttigen.
Men beoogde toen meer een gevulde maag in plaats van de slanke lijn die men nu voor ogen heeft. Er werd druk aandacht besteed aan de gezondheid en de voorkoming van tuberculose en pokken waarvan de ronde littekens op de arm of dij van Antwerpse plus veertigers nog steeds stille getuigen zijn.
Pas in april 1945 kwam er een eind aan deze vliegende bommen. Druppelsgewijs keerde de Belgische arbeiders uit Duitsland weer.
Zij moesten zich melden te Herentals waar hun papieren werden gecontroleerd.
Via Radio-Antwerpen werden de afwachtende familieleden van hun komst op de hoogte gesteld.
Toen de radio in de eerste week van mei de namen van de nieuw gearriveerden overliep werd ook Louis Jenné vermeld. Van zijn broer Francois was echter geen sprake en dit bracht zijn ouders in alle staten.
Gelukkig was dit enkel te wijten aan een onnauwkeurige berichtgeving en kwamen de twee broers later op de dag mager en gezond weer thuis.
Op 8 mei 1945 werd de bevolking gewekt door loeiende sirenes en langdurig blazen van de boten in de Antwerpse haven. Vuurfakkels en vreugdevuren werden ontstoken.
Die dag, V-Day, werd de wapenstilstand in Europa officieel afgekondigd.
Wereldoorlog II, waarbij 42 miljoen mensen stierven, was ten einde!
De bombardementen volgden elkaar op en de angst bij de mensen nam toe met de dag. Tussen de luchtaanvallen door trachtte moe in Wilrijk bij haar hoogbejaarde vader te geraken. Het leidt geen twijfel dat dit dikwijls de nodige problemen met zich meebracht.
In de zomer sijpelden voorzichtige berichten over geallieerde successen binnen.
In september 44 begonnen de Duitsers het land te verlaten, ze gingen hierbij brutaal en gewelddadig tekeer. Ze lieten voor hun aftocht al hun munitiedepots in de lucht vliegen.
Tussen de geweldige ontploffingen door kwam van Radio-London het verlossende nieuws .
Op 4 september, na vier en een half jaar Duitse bezetting, werd Antwerpen bevrijd!
De bevrijding van Merksem echter zou nog een maand op zich laten wachten.
De agressor gaf zich niet zonder slag of stoot gewonnen.
In november viel een V I op de elektrische centrale l Escaut te Merksem. Met de bedoeling een nieuw offensief op te starten zouden nog honderden zulke moordende tuigen volgen.
Een bombardement met catastrofale gevolgen was een V 2 op cinema Rex in het Antwerpse centrum. Op die zaterdag 16 december 44, waren er voor de namiddagvoorstelling 1200 aanwezigen. 3oo militairen en 271 burgers lieten hier het leven.
Het was tijdens deze verschrikkelijke V-periode dat moe haar vader overleed ,de ontberingen, eigen aan de oorlog waren de 82 jarige man teveel geworden.
In de buurt van de woning van de familie werd gestart met het graven van een antitankgracht. Naar aanleiding van de nederlagen die de Duitsers opliepen aan die Russische stroom werd deze gracht, door de mensen van de omgeving, spottend den Djnepergenoemd.
De Duitsers dreigden met straf en boete voor al wie deze spotnaam durfden uitspreken. Ze zouden die naam echter niet kwijtraken. Zelfs de volgende generatie zou den Dnjeper in de Merksemse tuinwijk kennen.
Een pijnlijk triest gegeven is dat in Antwerpen het grootste aantal slachtoffers sneuvelden bij een bombardement dat niet van de Duitsers maar wel van onze bevrijders afkomstig was!
Op 5 april 1943 werd zonder enige verwittiging of alarm een geallieerde bomaanval uitgevoerd die bedoeld was voor de vliegtuigfabrieken Erla.
Die dag, telde Mortsel en Oude-God 936 doden waaronder 230 schoolkinderen, 89 mensen waren vermist en 1342 zwaargekwetst, waarvan verschillende later overleden.
Mortsel leek wel een hel. Overal lagen doden en gekwetsten.
De brandende huizen maakten een oorverdovend, knetterend lawaai.
Het toeval wou dat Moe zich tijdens dit inferno, op ziekenbezoek bij een schoonzuster, in de directe nabijheid bevond.
Het mag bijna een wonder heten dat zij heelhuids terug in Merksem geraakte. Daar werd zij door een doodongeruste echtgenoot opgevangen.
De berichten over de rampspoed hadden zich, samen met de rookpluimen razendsnel verspreid.
Nà dit gebeuren werd er wel alarm geblazen telkens een geallieerd vliegtuig werd gesignaleerd.
Maar de schrik bij de bevolking zat er voorgoed in .
Na een ongeruste slapeloze nacht en met schrik in het hart gaf ik hem over in de deskundige handen van de specialist. Hij liet me verstaan dat de diagnose toch niet zo ernstig was,maar dat we hem toch voor enkele dagen moesten achterlaten. Zijn toestand was zeker niet terminaal, al zou een scan meer uitsluitsel kunnen geven. Enigzins gerustgesteld vertrokken we zonder hem naar huis hij was in zorgzame handen. Vandaag waren de resultaten bekend en mochten we hem volledig hersteld terug mee naar huis nemen. Het was enkel een kleine inzinking geweest en tot mijn grote vreugde was één enkel klikje voldoende om hem weer als vanouds te doen werken : mijn computertje.
Zouden ze die grote honger van in de oorlog dan nooit vergeten zijn? In de jaren zestig kwam mijn jongere zus, ons Riake, fier als een pauwke uit de school met een paaskuikentje. Het kleine dutske dat zij liefdevol adopteerde kreeg een kippenren dat al vlug te klein werd. Het kiekske, was natuurlijk een haan, werd enorm. Het dutske was geen dutske meer en was een verschrikkelijk agressief beest. Hij pikte naar alles en iedereen. We liepen er in een grote boog omheen. Ook ons Ria bewaarde flink afstand als ze "haar" haan ging voederen. Er was echt geen houden aan het beest en er werd geregeld gedreigd dat de haan in de pot ging belanden. Maar dan protesteerden we fel ,ocharme 't beestje! Wij moesten maar eens een oorlog meegemaakt hebben, we zouden wel anders praten..Maar de dreiging werd waarheid. De beul onder de vorm van ons moe had het beest letterlijk en figuurlijk in de pan gehakt.En toen we uit de school thuiskwamen werd er niet naar ons gepikt. Toen de haan geserveerd werd hielden ons Ria en ik onze mond demonstratief gesloten . Wij hebben dus nooit geweten of het beest zo hard en taai was als zijn karakter. Want we weigerden ook maar één stukje . Ons Ria nog het felst! Misschien is dat de luxe van (G)een oorlog meegemaakt te hebben. Die avond hadden wij geen honger!
Alsof het niet genoeg was kreeg de generatie waartoe mijn grootouders behoorde nog een oorlog te verduren. Hun kinderen ,onze ouders, hun jeugdjaren werden ruw verstoord. Na een moeizame wederopbouw na de eerste wereldoorlog en jaren met groeiende en "betere" werkgelegenheden verzeilde ons land in het begin van de jaren dertig in een zware economische crisis. Deze veroorzaakte een hoge werkloosheid in Antwerpen met grote armoe tot gevolg. In 1936 brak na het voorbeeld van de Antwerpse dokwerkers een nationale werkstaking uit. Men eiste loonsverhoging en een veertigurenwerkweek. In Duitsland groeide de macht van het nazisme en reeds in 1938 leefden bij velen de vrees voor oorlog. Die angst werd spoedig bewaarheid en in 1940 was wereldoorlog II een tragisch feit.
In de vroege ochtend van 10 mei werd de bevolking uit de slaap gerukt door luid vliegtuiggeronk en artilleriegeschut. Vele gezinnen sloegen op de vlucht en anderen zochten beschutting in kelders.De scholen werden gesloten en er werden schuilplaatsen ingericht. Op 18 mei was Antwerpen bezet , en met de hakenkruisvlag boven op de Antwerpse kathedraal, keerde een zeer bedenkelijke "rust" weer.
Wel werd het rantsoeneringssysteem definitief, de meeste voedingswaren konden slechts gekocht worden door middel van zegels waarvan iedereen er regelmatig een zeker aantal kreeg. Een voorbeeldje: In juni had men recht op een kwart brood . In de meeste gezinnen was het alles behalve een "vetpot" en men moest in rijen aanschuiven om zijn dagelijks rantsoentje te bemachtigen. Boter eieren vlees, tabak ,zeep en zelfs kolen schenen zeldzaam te worden. Daar kwam nog bij dat de winter van 1941-1942 lang en uitzonderlijk streng was. December 1941: Een halve kilogram aardappelen per persoon, 150 kg kolen per maand. Men noteerde temperaturen van -17 °
Velen begonnen zienderogen te vermageren, hadden griep of zelfs tbcMeer en meer Antwerpenaren besloten vrijwillig in Duitsland te gaan werken. Begin 1943 werden alle mannen tussen 18 en 25 jaar opgeëst om in Duitsland te gaan werken. De ondervoeding nabij en bedreigd met de inhouding van hun rantsoenkaarten vertrokken Louis en Francois in de loop van dat jaar naar het land van de bezetter. Daar werkten ze in een fabriek in Hamburg. In die periode waren in Duitsland niet minder dan 7 miljoen buitenlandse dwangarbeiders tewerkgesteld.
Leuke kinderpraat(met naam en leeftijd) wordt in dank aanvaard! Ook je op-en aanmerkingen worden gretig gelezen.AAN GROTE AFBEELDINGEN HEB IK GEEN BOODSCHAP en zal ik verwijderen!
You' ll win every fight you fight, every game you play you can never lose, we will be by your side all the whay you'll win every fight you fight, every game you play on't you be afraid, you will win every fight every day
never give up, my friend if you don 't see the end if you don 't see the top,don 't stop we know we know you'll win every fight you fight, every,game you play you will reach the top, at the top, that's where you will stay
Francois, Jean,Louis
Fietstochtje rond 1935
STOP zeehondenmoord!
'k zou zo gere willen leve in ne wereld zonder haat zonder macht en zonder streven waar dat al van 't zelve gaat 'k zou zo gere wille leven in ne wereld zonder pijn waar dat iedereen al kan geve en dat geestig es te zijn
'k zou zo gere wille leve in ne wereld zonder geld da de nie van schrik moet beve veur ne oorlog en geweld 'kzou zo gere wille leven in ne wereld zonder doel waar gerekend wordt mee scheefkens geen bankiers en gene boel
'k zou zo gere wille leve in ne wereld zonder werk waar dat alles gaat al spelend dat de 't werke niet en merkt 'k zou zo gere wille leve in ne wereld zonder schrik hoe dat zou zijn 't es om 't even zeker beter, dat wete 'k ik
'k zou zo gere gelijk de bome staan mee wortels in de grond en mijn takke naar omhooge en geen woord in mijne mond 'k zou zo gere kunnen vliege gelijk ne vogel in de lucht zachtjes op de wolke wiege geen lawaai zelfs gene zucht
'k Zou zo gere 'k zou zo gere 'k zou van alles willen doen schone luchtkastele bouwe en tons slape tot de noen 'k zou zo vele wille geve veur ne wereld mee veel groen waar nog veugels kunne leve en mijn liedjes niet van doen
(Walter de Buck)
TEST OEWAIGE !
Zeddenenechte Antwaarpener?
kunde dees woorde inies oât spreke zonder te doddele ? probeert morris : akosterniondoeng
.gif)
.gif)
Zouden ze die grote honger van in de oorlog dan nooit vergeten zijn?
.gif)
