Wat waren we toch met ons gat in de boter gevallen!
Als het weer het enigzins toeliet waren we buiten te vinden.
Auto's reden er toen nog niet zoveel en we waren omringd door weiden en polders.
 De bunkers in de wei die als stilzwijgende getuigen uit de oorlog standhielden waren een gedroomd speelterrein.  Die bereikten we meestal ongeschonden maar owee als de boer ons betrapte in "zijn" wei , het hindernissenparcours tussen de dampende koeienvlaaien werd dan wel heel erg spannend. 
Van Abraham en zijn mosterd wisten we toen nog niets maar wel waar de boter vandaan kwam….De blaadjes van een boterbloempje legde we op onze tong en.....
voila!

30-05-2006 om 19:09 geschreven door sien

De achttienjarige Hans Van Themsche is vrijdagvoormiddag 
na een eerste verhoor in het ziekenhuis aangehouden
 voor moord en poging tot moord. 
Dinsdag verschijnt de jonge schutter voor de raadkamer. 
Dat meldt het Antwerpse parket vrijdag.

De jongeman verklaarde dat hij na het kopen van het jachtwapen 
en de munitie doelbewust op zoek ging naar mensen van vreemde 
origine om hen neer te schieten, aldus Dominique Reyniers, 
de woordvoerster van het Antwerpse parket. 
"Het kleine meisje was op het verkeerde moment op de verkeerde plaats", 
zei Van Themsche tijdens het verhoor. (G.V.A. 12/04/06)

Ik zag Turken aan de Schelde
Marokkanen in de stad van Gent
en ‘k hoord’ op de markt van Brussel
Algerijnen met een vreemd accent

In Keulen zag ik Chinesen
magere mannen uit Pakistan
In Londen Sikhs uit India
Met nen dikke tulband an

Ik zag naakt’ Amazone-Indianen
ik zag Crees uit Noord-Canada
En uit Lubumbashi kwam Deda
een prinses uit zwart Afrika

Ik zag Bantoes in ons cafeetje
ik zag Tutsi’s op de tram
ik zag Zoeloes dansen en springen
en roff’len op den tamtam

Ik zag Egyptische matrozen
in de haven van Rotterdam
ik zag Portugese Joden
in de winkels van Amsterdam

Ik zag Inka’s in Oostende
Chilenen op het Brugse Zand
daar speeld’ een zigeunerorkestje
van een volk zonder vaderland

Al de kinders van moeder aarde
op charango en met gamelan
ze roepen en zingen aan ons deuren

doet open bange blanke man
doet open bange blanke man
doet open bange blanke man

Bange blankeman
(Willem Vermandere)

14-05-2006 om 00:00 geschreven door sien

In mei deden we braafjes wat de kerk ons voorschreef .
 Mijn oudere broer deed zijn plechtige en ik mijn eerste communie zo werd het één feest voor ons beiden.
Mijn miniatuur bruidskleedje werd natuurlijk door moe perfect in elkaar gestoken. Zusje die dan twee jaartjes oud was kreeg een indentiek kleedje zodat zij ook fier mee paradeerde.
 De plechtigheid in de kerk werd gevolgd  door een traditioneel feestmaal waar de ganse familie aanwezig was.
 Omdat de leeftijden van nichtjes en kozijnen nogal op elkaar aansloten gingen er heel wat jaartjes over voor alle eerste en plechtige communicanten  gepasseerd waren .

Na onze eerste communie moesten we elke zondag naar de kerk om de mis bij te wonen. Deze regel was maar in voege tot na onze plechtige communie , vanaf dan besliste we zelf of we nog naar de kerk gingen.
 Na de mis trokken we naar de bibliotheek (de boekerij)waar we de lectuur voor de komende week uitzochten. De laatste jaren spijbelde ik geregeld  en bracht  die tijd van de kerkdienst door tussen de vele boeken in de bibliotheek.  Wel ging ik eerst eens kijken welke pastoor de mis voordroeg zodat ik steeds ingedekt was moest ma daarnaar vragen.

08-05-2006 om 00:00 geschreven door sien

Ik ben een sandwichkind!
 Vorige week las ik deze toepasselijke omschrijving voor het middelste kind in een gezin  . Door het vrij grote leeftijdsverschil tussen mijn broer en mijn zus zat ik niet erg gewrongen.
 Grote broer moest bediend worden en voor kleine zus moest gezorgd worden en zo kreeg ik soms heel lastige karweitjes op te knappen.
Zoals die keer toen zusje het in haar hoofd kreeg om haar bonte verzameling communiezakdoekjes van de hand te doen.
Het  zakenvrouwtje in spe ging in ons straatje deur aan deur met haar nieuwe zakdoekjes leuren.
 De zakdoekjes gingen als zoete broodjes de deur uit,  ons Ria  haar prijzen waren dan ook weggevertjes.  
Natuurlijk gebeurde dit  buiten medeweten van ons ma en toen zus apetrots haar eerste verdiende centjes toonde wist ons ma niet waar ze het had.
Met resultaat dat dit eigenste sandwichkind deur aan deur de centjes moest terug brengen en de zakdoekjes terug vragen.
 Toen zat ik wel gewrongen en heb ik met hoogrode wangen deze rotklus uitgevoerd, maar ik ben de schaamte die ik toen voelde nooit vergeten.
Wanneer er achteraf gelachen werd om zus haar handeldrijven lachte ik dan ook maar heel zuurtjes mee.

24-04-2006 om 13:11 geschreven door sien

Erg veel herinneringen aan het paasgebeuren heb ik niet.
Net zoals al de andere feesten werd dit vroeger niet zo uitbundig en commercieel gevierd. Wel liepen we er op ons paasbest bij want pasen was het uitgelezen moment om de winterkleding voor een tijdje te verbannen en van kop tot teen  in het nieuw gezet te worden.
Paaseieren mochten we gaan rapen bij ons moeke (grootmoeder langs moederskant).
Zij woonden in het centrum van Merksem en daar waren de "klokken van Rome" dan ook geweest.
Om mijn sceptische vragen te ontwijken had moeke een raampje op een kiertje gezet want het was daarlangst dat die klokken de eieren binnen gegooid hadden. Ik zocht ijverig mee naar de chocolade eieren maar glurend naar dat kleine venstertje had ik toch heel grote bedenkingen!

15-04-2006 om 13:59 geschreven door sien

02-04-2006 om 00:00 geschreven door sien

Ik was een jaar of 13 toen ma me een medicamentje gaf tegen menstruatiepijn. Het zat in een piepklein glaasje en zoals elk slecht smakend medicament slikte ik het in één keer door.
 Niet erg veel later leek mijn slaapkamer een eigen leven te leiden, de kamer draaide en tolde en wiegde me uiteindelijk in een diepe slaap.
Ik dacht dat ma me behekst had met een toverdrankje!

Afgelopen zondag heb ik dat toverdrankje, een elexireke, nog eens gedronken, gelukkig zonder die spectaculaire gevolgen van toen.
Van die medicamentsmaak was al helemaal niks te merken,
 deze Antwerpse likeurspecialiteit Elixir d’ Anvers, smaakte gewoon lekker.
Ik ben dan ook geen 13 meer had geen krampjes en kan nu beter tegen …...
heksendrankjes!

29-03-2006 om 00:00 geschreven door sien

Op maandag was het wasdag.
Deze wekelijks weerkerende job werd door moe en ma gezamenlijk uitgevoerd.
In onze tuin stond aangebouwd tegen het huis een betonnen kot met daarin dat vrouwonvriendelijk gedrocht : “ het fornage”

Dat fornage was een grote ketel die gevuld werd met water dat door een houtvuurtje onderaan in de ketel werd verhit .
Samen met zeeppoeder werd het vuile wasgoed in de ketel gestopt waar het met een houten stok roerend in beweging werd gehouden.  Het vuurtje  werd goed brandend gehouden en  aan de rode gezichten te zien kregen de noeste werksters het bijna zo warm als het wasgoed zelf. Hoe heel het proces juist in zijn werk ging weet ik niet omdat wij kinderen op deze momenten  enkel maar in de weg liepen . 
Nu lijkt dit voorhistorisch maar toch ik kan me  hen, zwoegend aan die "fornage", nog levendig voorstellen. Als ik nu mijn wasgoed in de machine stop en ,met een enkele lichte druk op de schakelaar, mijn wasje doe bedenk ik hoe het vroeger was en hoe het voor sommigen nog steeds als vroeger is.

22-03-2006 om 14:34 geschreven door sien

17-03-2006 om 12:54 geschreven door sien

En of ik sneeuw gezien heb!!
Eigenlijk was het één van mijn dromen zo 'n dikke pakken sneeuw eens te ervaren.
 Mijn Lapland droom. 
Die enorme hoeveelheden sneeuw viel ons  in de Oostenrijkse Alpen te beurt.
Heerlijk....tot we ons met de auto moesten verplaatsen dan veranderde die droom in een nachtmerrie.
Ik vierde mijn verjaardag ginder met de taart ,weliswaar zonder kaarsjes, op  het dak van de auto.We reden constant rond met een sneeuw gateaux van verschillende lagen, samen een 75 cm dik, maar die taart zijn we onderweg huiswaarts verloren.
En wij maar denken dat het hier al lente zou zijn.....tja dromen zijn bedrog.

 Mijn (sneeuw)man

14-03-2006 om 00:00 geschreven door sien

03-03-2006 om 00:00 geschreven door sien

Een engeltje was ik niet echt (alhoewel) en het gebeurde dan ook weleens, heel soms, dat ik mijn jongere zus plaagde.
Mijn onhebbelijke gewoonte, toen mijn pleziertje, bestond er in haar te doen schrikken.
Wij deelden samen de slaapkamer en wanneer ik haar hoorde komen verstopte ik mij op de meest onmogelijke plaatsen.
Zo kroop ik in de kleerkast, op de vensterbank achter het gesloten gordijn, onder het bed tot zelfs op de kleerkast.
Als zusjelief dan de kamer in kwam sprong ik tevoorschijn als een duiveltje uit een doosje.

Maar loontje komt om zijn boontje en zo kreeg ik jaren later het deksel op de neus toen ik die truc bij mijn vriend (nu mijn man) op een overvolle Bredabaan wou uithalen.

Terwijl hij nog wat uit de auto ging nemen wandelde ik al verder en verstopte me achter het eerste het beste hoekje.
 Ik gluurde om te kijken wanneer hij zou komen en toen deed ik met een gil mijn duivel- uit- het- doosjes-sprong vlak voor de voeten van…… een verschrikte onbekende die een paar passen voor mijn doelwit liep .
Mijn vriend had deze onfortuinlijke foppoging met ongeloof zien gebeuren en stikte haast van het lachen en ik…....deed niet liever dan door de grond te zakken van schaamte!

Voortaan zou ik me (soms) wel als een engeltje gedragen!

28-02-2006 om 00:00 geschreven door sien

15-02-2006 om 00:00 geschreven door sien

           
<

13-02-2006 om 00:00 geschreven door sien

10-02-2006 om 00:00 geschreven door sien

06-02-2006 om 00:00 geschreven door sien

Het deed goed haar nog eens terug te zien.Toch heeft ze me bloed, zweet en tranen gekost.

Bloed, nu ja, van me te prikken in die rotnaald. Zweet van mijn noeste inspanningen en tranen van onmacht en onkunde als moe reclamerend zei dat ik niet het nodige geduld, potience, had.
 Moe haar Singer-naaimachine kreeg een plekje bij nicht Marina en daar was het dat ik haar na al die jaren weer eens terug zag.
 Net als vanouds, alsof de tijd had stil gestaan, had ons Marina zelf de inhoud van de schuifjes onaangeroerd gelaten.
Hoewel onaangeroerd nu ook weer niet want ze vertelde me dat ze de bobijntjes met garen soms vast neemt er er zelfs aan ruikt om de herinnering aan ons moe weer op te roepen.
Ik hoorde in gedachten het getik,soms snel dan weer voorzichtig,precies. Ik zag haar geslofte voeten de trapper bedienen en haar gekromde rug vol potience gebogen over haar werk.

Met de machine wordt niet meer gewerkt al zou dat heel goed kunnen, alles nog intact alleen…de machinist is niet meer!

02-02-2006 om 00:00 geschreven door sien

Deugnieterij was er natuurlijk ook bij. 
Het speelgoed dat we daarbij gebruikte bestond uit recyclagemateriaal. Resten van buizen die dienden om elektriciteitsleidingen in te stoppen en het reclameboekje van een postorderbedrijf waren ons materiaal.

De blaadjes uit het unigro- boekje,alleen die hadden het juiste formaat, werden in de hoogte gehalveerd en er werden pijltjes mee gerold. Zo een pijltje stopten we in de klakkebuis, een holle pvc buis  die we met verschillende bandjes gekleurde tape een persoonlijke toets hadden gegeven.  Met de kant van het papieren pijltje aan onze mond bliezen we uit volle kracht zodat het papieren pijltje meters ver belandde.

In kampen verdeeld bestookten we elkaar met die papieren pijltjes, waar we op voorhand een flinke hoeveelheid munitie van hadden gemaakt. Maar de echte sport bestond erin de pijltjes te richten op de vliegenramen waar ze, met een beetje geluk, mooi rechtop in de gaasjes bleven steken. 
 En…een mens krijgt wat hij verdiend……
ons gedroomd slachtoffer was niemand minder dan zotte Jeanne.

24-01-2006 om 13:18 geschreven door sien

Het speelgoed waar wij als kind buiten mee speelden verschilt enigszins met het hedendaagse speelgoed.
Hoewel sommige speelgoedjes blijvers of steeds weerkerende zijn .
Buiten ons fietsje en onze step(trotinet) sprongen we in de koord. Een springtouw is zo een steeds terugkerend fenomeen.We speelden er mee  op het voetpad voor de deur of op de speelplaats van de school. Je kon je er op je eentje mee vermaken of je laten begeleiden bij het draaien met de koord, onder het zingen van springkoord - liedjes zoals: ”in spin de boer komt in, uit spuit de boer gaat uit”.
 De hoela-hoep vroeg om een zekere vaardigheid. Ik gebruikte deze dan ook meestal om mijn hondje kunstjes te leren.

 Met  kleine balletjes tegen een muur gooien zodanig dat ze terugketsten was ook een populair spelletje uit”onze”tijd. De kunst bestond erin om dit met twee, drie of zelfs vier balletjes te presteren als een echte jongleur. Ik oefende ijverig, tot ergernis van ons ma,  tegen de met hout beklede muur van onze koepel.
Badminton, of een proberen tot, speelden we ook.
 Ik denk niet dat er speelgoed is maar meer mee kan gevarieerd worden dan een simpele bal.
 Zo speelde we ook het oude spelletje “Antoinette wie heeft de bal” Waarbij één kind dat met de rug naar andere kinderen staat een bal over haar hoofd heen naar de andere werpt, diegene die de bal vangt verstopt deze achter zijn/haar rug. Al zingend "Antoinette wie heeft de bal ,draai u eens om dan weet ge het al" moest diegene die gegooid had raden wie de bal verstopte.

Tikkertje heette bij ons 'katteke' en hier waren  wat variaties zoals’ katteke op de hoge’ of het bij prille pubers geliefde ‘katteke kus’, waarbij je diegene die je tikte een kusje mocht geven.

Hinkelen was heel erg in. Met krijt tekenden we een hinkelpark  op de stoep, (zeker niet voor een huisgevel!)  Een hinkelpark bestond in verscheidene modellen en bestond uit verschillende genummerde vakken in één groter vak. Daarin werd afwisselt een steentje geworpen of verder geschoven en hinkelend, op één been springend, dienden we alle vakjes te bezoeken . Wie het hoogste cijfer haalde zonder met twee benen de grond te raken
 was gewonnen.
 Je kon er zelfs de hemel mee bereiken!
Het kattekwaad, wees gerust, volgt nog!

13-01-2006 om 00:00 geschreven door sien

11-01-2006 om 11:16 geschreven door sien