Ik ben jenny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam speelster.
Ik ben een vrouw en woon in den helder (nederland) en mijn beroep is vrijwilligster mantelzorger,huisvrouw, echtgenoote.
Ik ben geboren op 14/07/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: accordeon spelen, wandelen,schrijven,paintshoppro, de pc.
Ik ben zeer positief ingesteld en voel meer dan gemiddeld. Mijn fles is altijd halfvol, halfleeg kan altijd nog. Ik probeer te zijn zoals ik mezelf graag zie. Een vrouw met levenservaring
die elke dag nog bijleert en geniet van de kleine dingen.
Als U op de bovenstaande afbeelding klikt komt U op het blog OPS-CTE Zeer de moeite waard Zeer zeker een aanrader
Organo Psygo Syndroom. Vervroegde Dementie Voor de partner Geen hulp OPS is een beroepsziekte Die het hele gezinsleven ontwricht. klik op de afbeelding en lees en huiver. Mijn blog over OPS
lieve bezoeker U vindt op dit blog zelfgeschreven gedichten al dan niet bewerkt op een mooie achtergrond evenzoveel spreuken die ik bewerkt heb de spreuken algemeen bekend aan de zijkant heb ik eigen bewerkingen van plaatjes neergezet ik wens u veel kijk-en leesplezier
In 2040 dubbel aantal mensen met dementie in de Noordkop staat in de krant die voorgelezen wordt. Ik ben het er niet mee eens, zei ik. Het zullen er veel meer zijn. Als ik naar het ziektebeeld (OPS) van mijn man kijk. Ja. zei de verzorger die er bijna 40 jaar werkt. Ik kan me nog goed herinneren dat er toen elke week wel een paar mannen (schilders) van de rijkswerf werden opgenomen en nog jong hoor. En toen sprak men van vasculaire dementie. Er was een bepaald soort zuurstoftekort in de bloedvaten van de hersenen die de zenuwen aantastte. Tegenwoordig noemen we het de beroepsziekte OPS. Op een foto van de schilderswerkplaats uit 1973 met 190 personen leeft alleen mijn man nog, zei ik. Het is een teken aan de wand wat de chemische industrie op z'n geweten heeft. Maar ja, de dooddoener is geld en de economie moet groeien. En ik zit met de gebakken peren....! Tegenwoordig worden er ook weer jongere mensen opgenomen in het verpleeghuis met dementie. Ik hou mijn man nog wel een tijdje thuis. Want zo het nu gaat is het goed te begaffelen. Negatieve vooruitgang is positieve achteruitgang. En zo keuvelden we nog even door.
Ik heb geen rotgevoel meer. Ik ben gemeend vrolijk en blij. Blij dat ik nog kan doen wat ik wil. Vrolijk dat mijn man plezier heeft met eten.
De toekomst is koffiedik kijken. Wij leven van moment naar moment. Tv kijken met de ogen dicht. Ik hoor het toch? zegt hij.
Hij neemt te veel hooi op zijn vork Zegt de casemanager. Ja dat weet ik, geen nee kunnen zeggen En alles nog leuk vinden.
Het humeur lijdt onder zijn drukte. Dat weet hij donders goed. Moe en slapen elk moment van de dag Na een inspanning die wij gewoon vinden.
Maar geen energie hebben is frustrerend En ik leg hem geen strobreed in de weg. Als hij dan boos wordt, loop ik weg. En even later niets meer aan de hand.
Zo blijf ik blij en vrolijk. Elk moment van de dag. Ik heb daarnaast fijne hobby"s Waar ik mijn ziel en zaligheid kwijt kan.
Ik laat hem in zijn waarde en geniet van zijn genieten....!
Als gewoon praten zonder stemverheffing niet meer gaat en het dwangmatig wordt, mag ik dan gewoon praten? Ja, natuurlijk. Dan gaat zijn stem vanzelf zachter worden.
En even later.... Je moet dit, Je moet dat, Lieverd ik moet niets. Ik mag....en ga door met waar ik mee bezig ben.
Dit conflict komt steeds vaker voor... En ik blijf rustig... Ik ben er ondertussen ook aan gewend geraakt. En het blijft raar.
Zo om te gaan vraagt van mij. Begrip. Rust geven. Er niet tegen in gaan.
Je weet dat er wat aan de hand is en dan niet je vingers er achter kunnen krijgen. Het is alweer 20 jaar geleden dat er een collega tegen Jan zei, Je moet je laten onderzoeken want je hebt hetzelfde als mij. We hadden toen al zeker 10 slechte jaren achter de rug. Een sluipend proces. Wat een impact dat onderzoek en wat was de uitslag? Het is niet uitgesloten dat de aandoening is veroorzaakt door de solventen. Alle puzzelstukjes vielen in elkaar en mijn eerste gedachte, het ligt niet aan mij. En nu? Alleen maar achteruitgang.
2019. Zomaar een dag die veel op alle dagen lijkt. 8 uur eten, daarna slapen. half twaalf, wassen aankleden warm eten in het zorgcentrum daarna slapen, schrikt wakker rond kwart voor twee. Ojee ik moet weg. Het regent, mopper mopper, kwart over vier. moe thuisgekomen. zes uur eten, zeven uur DWDD kijken maar te vermoeid en de ogen slaan toe. Leuke dingen samen doen. Vrijwel uitgesloten. Dus ik geniet van zijn genieten en samen is niet meer. Donderdag en vrijdag naar de dagopvang. En zaterdag uitgeput op de bank. Het is te veel maar ik zeg er niets meer van. Het is zijn leven dat aftakelt. En ik? Ga door met mijn leven en zorg dat mijn man de juiste zorg krijgt.
Oja, hij woont nog steeds thuis.... en dit is zijn slaapkamer. De hulp heeft alles in plactic zakken gestopt en stapelt maar want er mag niets weggegooid worden. Verzamelwoede heet dat. Bewaren want je mocht het ooit nog eens nodig hebben. Een stukje zekerheid voor later is me uitgelegd. Wel ik gooide wel eens een zak weg in de ondergrondse kliko. Maar nu kan dat niet meer dus het stapelt weer aardig op. Hoe het was laat de derde foto zien Net een ruimte om zijn bed in te komen...
Dus ik ben dankbaar met de hulp. Wat de hulp in een paar jaar voor elkaar heeft gekregen zonder dat ik er door mijn man op aangesproken wordt op een lelijke manier. Het heeft mij een flinke boost gegeven om weer blij en vrolijk te zijn geworden. En dat heeft zich vertaald dat mijn man ook wat minder gauw kriegelig is... Dus rust in de tent zal ik maar zeggen.
Er is een gebouw Dat heet de Zeester van de Omring. Den helder heeft wat met de zee. Het gebouw is van de woningstichting.
Er zijn 72 zitslaapkamers er zijn 12 huiskamers Op 3 verdiepingen. alleen de buitendeur is op slot.
de bewoners zijn zover kan vrij om te bewegen. kunnen het hele huis door struinen en sommige lopen met een tack.
Bewoners komen met begeleiding op straat Doen boodschappen voor het eten. Mogen aardappels schillen Of kleine karweitjes doen.
Er heerst rust en gemoedelijkheid. Warme menselijkheid Niets moet en veel kan. De bewoners zijn de baas.
Blije gezichten en veel vrijwilligers. Waar ik er een van ben. Ook familie komt graag over de vloer. En zien de betrokkenheid van personeel.
Er wordt veel georganiseerd. en soms denken we wel eens doen we de bewoners er wel een plezier mee. Zoals een uitje naar een kerstmarkt.
Ik zeg ja, als je de blijde gezichten ziet. Het zijn en blijven momentopnames. Ik zeg nee, als je ziet hoe ontdaan men is als men weer terug komt en de moeheid slaat toe.
En zo blijft het dilemma Wat doe je wel en wat doe je niet. Dieren en muziek geeft vreugde. En dat gebeurt wekelijks.
Het is steeds weer genieten Elke dag opnieuw. Om met de mensen met dementie Om te mogen gaan.
Ik kom al ruim 30 jaar in verzorging- verpleegtehuizen. Ik speel daar accordeon voor mensen met dementie. Er komen tegenwoordig steeds meer jongere mensen in het huis wonen. Helaas gaan die vlugger achteruit dan de oudere bewoners. En hebben de jongere bewoners ook meer zorg nodig. Van lopend persoon binnen een half jaar rolstoelgebonden is geen uitzondering. Die aftakeling is verschrikkelijk... Het valt dan ook niet mee om met droge ogen dit te volgen. Gelukkig kan ik een klein stukje vreugde en herkenning geven. Iedere week weer. En deze regelmaat zorgt ervoor dat er weekherkenning is tijdstip herkenning is. Zo frapant...Niet weten dat er ontbeten is... Wel weten dat ik Jenny heet en wat voor dag het is. Want dat wordt onthouden...
Mijn man heeft een andere vorm van dementie. En gaat de laatste tijd hard achteruit. Wil veel maar er komt niets meer uit zijn handen. Is al een paar keer gevallen met de fiets. Maar om nu te zeggen je mag niet meer fietsen gaat me te ver. Hij verliest dan zijn evenwicht met afstappen en dat is dan achter op de plaats van ons huis. Ik weet maar al te goed waar het eindigt.... Dat zie ik alle dagen om me heen. Maar ik kan er ook heel goed mee omgaan nu. Dat heb ik de afgelopen tijd geleerd. Geniet van het moment. Samen een ijsje eten. Daarna niet meer weten dat dat gedaan is ala. Als ik het maar weet en heb gezien dat hij ervan genoten heeft. Dat vind ik belangrijk. We leven nu zo van moment naar moment. En dat bevalt me prima. Ik hoef me niet te ergeren dat zijn overhemd scheef geknoopt zit Het is zijn trots dat hij het zelf heeft aangetrokken. Daar heb ik een manier in gevonden dat hij nu zijn overhemd over zijn hoofd aantrekt en alleen de bovenste knoopjes vastmaakt en het hemd zit goed. het zijn zo van die kleine dingen die het leven aangenaam maken. met subtiele hulp van mij. Want de boze buien die zomaar uit het niets opkomen zijn gelukkig heel veel minder geworden. Alles wordt minder en gaat achteruit. Elke dag weer....Ook ikzelf natuurlijk....lichamelijk maar niet geestelijk. want ik zal voor 2 moeten blijven denken en doen. Tot het echt niet meer gaat en opname zal moeten plaatsvinden.... En ik weet dat de zorg er alles aan zal doen om het zo aangenaam mogelijk te laten zijn omdat ik dat alle dagen zie en meemaak. Petje af voor de mensen die zorg verlenen aan deze kwetsbare groep. Met een lach binnen komen en met humor problemen oplossen dat is iets wat in je moet zitten anders hou je dit zware werk niet vol... deze foto is van 2 jaar geleden. begin april want dan gaat de ijssalon weer open en is het iedere week ijs eten. zo ook vanmiddag want elke donderdag middag heb ik vrij om deze activiteit te ondernemen.
de meeste mensen krijgen een dip in de herfst bij mij werkt dat juist andersom ik krijg kracht als ik naar de natuur kijk de roos sterft maar de zaden zorgen voor nieuw leven
zo naar de natuur te kijken is een must om door te gaan met plezier, met verdriet met pijn, met blijheid
geniet van wat wel kan geniet met volle teugen want morgen ........... kan het zomaar over zijn
gisteren heb ik een hele fijne dag gehad het was gelukkig niet meer glad buiten dat was maandag wel even anders zeg glibber glabber over de weg maar ik ben niet gevallen (leef op grote voet) en dan sta ik goed stevig op de grond maar gister was het gelukkig over met de gladdigheid ik op me fiets met me accordeon achterop naar school eerst groepslezen met de kinderen en toen repeteren met het koortje van 10 heldere kinderstemmen 6 kerstliedjes voor op het podium vrijdag in de grote hal van school en het klinkt best wel mooi ze hebben goed hun best gedaan morgen nog even oefenen en dan kunnen we er tegenaan smiddag's naar het zorgcentrum geweest en daar is het elke dinsdagmiddag anderhalf uur feest de mensen van de huiskamer groep die genieten zo de oude liedjes van vroeger die hoor je toch niet meer op de radio? nou ik kan ze allemaal spelen en zij kunnen ze allemaal zingen en nu de kerstliederen zo gevoelig uit de trekkast vertolkt worden is er een vrouw die riep "miss you are the one million dollar girl" een gelach en geklap en dan het commentaar echt hartverwarmend ja kom maar over de brug met dat geld zegt een man ik hoef het niet hoor zeg ik het geeft alleen maar problemen ik zou niet meer veilig over straat durven nu kan ik gaan en staan waar ik wil maar dat u mij zo wilt noemen vind ik een groot compliment dank u wel ik sta op en buig en ga weer zitten en speel de sterren van de hemel en krijg veel applaus. het is voor mij liefdewerk oud papier waar ik alles in kwijt kan en dat doe ik al weer jaren en ik vind het heerlijk om te doen de mensen zo laten genieten in hun laatste fase van het leven ze kijken er zo naar uit van daar is ze weer daar doe ik het voor en die naam "the million dollar girl" draag ik met liefde
Onderstaande mail kreeg ik vandaag van blogster "Speelster". Ik had er haar een uitgebreid antwoord op geschreven maar ik dacht misschien zou t wel eens fijn zijn om er iets over op mijn blog te zetten. Dus heb ik Jenny toestemming gevraagd of ik haar brief mocht gebruiken als aanleiding voor wat bedenkingen, en die gaf ze graag.
In plaats van een artikel te schrijven zet ik hier gewoon mijn mail aan Jenny, daar staat toch ook al alles in wat ik er over te vertellen had.
t Is deze keer geen grappig verhaal, zelfs niet plezant om lezen, maar bijt toch maar even door en lees tot het einde als ge zo vriendelijk wil zijn. De onderwaterwereld kan er maar wel bij varen
----------------------------------------
Dit was Jennys mail aan mij :
Lieve Laathi,
Ik ben gisteren naar Burgers' Zoo geweest in Arnhem, daar is in een aquarium zo groot en zo mooi een koraalrif nagebouwd met alles er op en er aan.
Ik heb daar met ontroering naar gekeken. Die leefgemeenschap is zo uniek
Dat kleurenspel zo verwonderlijk mooi dat ik er stil van werd en eens bedacht wat mensen eigenlijk stukmaken met hun ontwetendheid.
De aarde met zijn natuur is zo kwetsbaar en alles is op elkaar afgestemd, als dat vernield wordt onstaat er chaos.
Heb je daar wat van gemerkt als je aan het snorkelen was?
Of ben je alleen in ongeremde natuur geweest waar alles nog intact is?
Groetjes en een hele fijne dag Jenny.
--------------------------------------------
Dit was mijn antwoord aan haar :
Lieve Jenny,
Och meiske... de onderwaterwereld... Ge wilt niet weten wat daar allemaal gebeurt... Das zo erg... Dat doet zo'n pijn...
Door de El Nino-stromingen komt er om de paar jaar een te warme stroom water bij de koraalriffen. Meestal is dit niet zon ramp. Een 9-tal jaar geleden is er een onverwacht sterke warmwaterstroom in verscheidene rifgebieden over heel de wereld terechtgekomen. Het koraal is er afgestorven omdat koraal pas echt gelukkig is tot maximaal 27° en de watertemperaturen bleven te lang te hoog.
In plaats van in kleurrijke onderwaterparadijzen rond te zwemmen kwamen we plots in maanlandschappen terecht. De koralen waren gebleekt en afgestorven door de warmte.
Er werd destijds gevreesd dat het misschien wel honderd jaar ging duren eer de riffen zich volledig gingen kunnen herstellen.
Gelukkig scheen het iets sneller te gaan, want tot mijn grote verbazing zag ik een jaar later, op die zwaar aangetaste plekken, toch alweer enkele kleine purperen stipjes oprijzen.
Vorig jaar hadden er zich op die plaatsen al terug echte kleine koraalbosjes gevormd. Maar natuurlijk alleen de "snelgroeiende" soorten. Een koraal dat 1mm per jaar groeit gaat dus nog weinig kans maken tussen zijn sneller groeiende soortgenoten...
Met de riffen verdwijnen natuurlijk ook veel vissoorten die van en in het koraal leven
Tja, alles hangt aan mekaar in deze wereld.
Een andere bedreiging voor de koraalriffen zijn tegenwoordig de hotels die tomeloos op palen in water gezet worden. Zo zijn ze Bora Bora in de Stille Zuidzee naar de bliksem aan 't helpen...
Vreselijk om zien.
Ik ben er vroeger een paar keer geweest en de koralen waren de mooiste van de wereld. Kleurrijke overvolle koraaltuinen die barsten van de verschillende soorten visjes!
Drie jaar geleden kwam ik er terug en het was een witte gebleekte woestenij... Zo pijnlijk...
Bora Bora is een atolletje (in feite een gigantische rots) en omringd door een ondiepe lagune en een rif. Er is in de hele ring rond de lagune maar 1 opening naar zee waar vers zeewater door naar binnen en naar buiten kan stromen. De tientallen, als paddenstoelen oprijzende, paalhotels lozen al hun afvalwater in het atolletje Alles verstikt. Nu zijn ze van plan om een tweede gat in de koraalring te dynamiteren zodat er meer zeewater binnen en buiten kan vloeien. Maar dat gaat het eco-systeem helemaal verstoren.
Het gaat ermee eindigen dat de toeristen in hun duurbetaalde paalhotels met hun sjieke kamers met glazen bodems enkel nog een turquoise zee kunnen zien waar geen levend koraal meer in te bespeuren valt... Maar ze snappen het niet... Duurzaam toerisme is hun blijkbaar onbekend hoewel de eilanden onder Frans bestuur staan. (Frankrijk gebruikte destijds die eilanden om hun atoomproeven te doen, vandaar dat die ook nog altijd rijkelijk gesubsidiëerd worden door de Franse staat. Als een soort wiedergutmachung. De Polynesische cultuur is er kompleet door ontwricht geworden. De mensen hoeven niet te werken, ze worden vadsig en onnoemelijk dik want ze krijgen toch alles van de Franse staat Maar kom, dat is weer een heel ander droef verhaal )
Dit is het rif rond Raiatea, een eilandje in de buurt van Bora Bora en Tahiti. Ik heb haar genomen in november 2003. Van de jaren daarvoor kan ik niet zo direkt iets laten zien want daar heb ik geen digitale foto's van. Je ziet de ondiepe blauwe lagune (tussen 1 en 2m diep). De dunne witte streep bovenaan is het rif, de afscheiding met de zee, die op sommige plaatsen wel enkele duizenden meters diep is.
Op Bonaire, één van de mooiste snorkelgebieden, voor de kust van Venezuela, woeden soms zon vreselijke stormen dat heelder velden van waaierkoraal afbreken. Het is er onderwater soms een puinhoop. Net als een bos waar een tornado door geraasd is
In de Galapagos eilanden, het aards paradijs, waar ik 10 jaar geleden in volle zee rondzwom tussen de zeehonden, loopt het ook helemaal mis. Wegens politiek wanbeleid van het moederland Equador en overbevissing.
De Japanners grazen er heel de territoriale wateren af naar de zeekomkommer. Een van de lievelingsgerechten van de Japanners en dus veel geld waard.
Het brengt voor Equador meer geld in 't laatje dan de toeristen (die er anders ook al verdorie veel geld voor moeten betalen om de Galapagos te mogen bezoeken!)
Ook de zeeschildpadden worden er gevist hoewel het niet toegelaten is.
In de Thaise en Maleisische wateren gebruiken ze dynamiet om te vissen. Heel praktisch. Onder water een bom laten ontploffen en al de vissen komen dood boven drijven... Ze hebben ze maar op te scheppen met grote netten. Erg genoeg ook de kleintjes, en de oneetbare soorten
Het is een verboden systeem maar het gebeurd haast overal (ook in Sri Lanka, zelfs onder het toeziend oog van de Navy. En als je dat daar dan aanklaagt dan beweren ze gewoon te weinig boten te hebben om te controleren). Ik heb het zelf dikwijls genoeg meegemaakt. Het is een verschrikking.
Maar de vissers blijven voor de snelle winst kiezen en weigeren er bij stil te staan dat ze hun eigen visbestand uitroeien door op deze wijze verder hun zee uit te putten.
In Sri Lanka worden ook haaien gevangen voor de vinnen (haaienvinnensoep weet ge...).
De dieren worden gevangen, hun vinnen afgesneden, en ze worden levend terug in zee gesmeten want met de rest het vissevlees doen ze toch niets... De dieren sterven een trage gruwelijke dood, stuurloos ronddobberend...
De Malediven (enkel de noord-atollen) zijn ook ernstig geteisterd door de warme El Nino stroming, daar is ook al veel meer dood dan levend koraal. Daar wordt ook de nodige schade aangericht door het toerisme. Niet elke snorkelaar gaat respectvol om met de onderwaterwereld. Je ziet er mensen met laarsjes over de koralen wandelen. Ze breken alles kapot. Je komt er ook veel onervaren snorkelaars tegen die wanhopig met hun vinnen in t rond spartelen terwijl ze hun hoofd boven water houden en zo alles kapot stampen. Gelukkig spelen die taferelen zich meestal af dicht bij de hotels en komen die mensen zelden op ongerepte plaatsen Maar toch, het gebeurt
Veel bootverhuurbedrijven nemen hun snorkelaars en duikers mee naar afgelegen plekken en ook de onervaren snorkelaars doen daar de griezeligste dingen. Ze stampen en trappelen om boven te blijven in plaats van zich met zo weinig mogelijk gedruis en bewegingen onder water voort te bewegen.
Sommigen van de bootverhuurders zijn zo wijs om eerst hun publiek te keuren op hun kunde en kennis alvorens ze naar kwetsbare plekken varen, maar de meesten niet. Die kiezen voor de snelle centen.
Een recenter gevaar vormen ook de toeristen die snel op de luchthaven een onderwaterfotoapparaatje kopen en niet weten hoe ze er mee moeten omgaan.
Onderwaterfotografie is niet zo makkelijk als het er uit ziet. Er is golfslag, er zijn stromingen en getijden waar rekening mee moet gehouden worden. Ga met hoog water in zee en na enkele uren blijk je niet meer aan land te kunnen omdat al de koralen tot boven water steken Hoe geraak je dan uit de zee? Alweer door alles kapot te trappen...
Ook haast alle leven in de zee is gevaarlijk. Vele koralen zijn giftig, de meesten zijn scherp als scheermessen, vissen kunnen bijten en steken. En ernstige wonden veroorzaken. Er leven zeeëgels waarvan de pinnen afbreken en in uw huid blijven steken. Anemomen en sommige kwallen kunnen ook giftig zijn. Er zwemmen dodelijke zeeslangen.
En daartussen begeven de argeloze fotografen zich dan en klemmen zich vast aan - wat ze denken dat een onschuldig rotske is - om toch maar een stabiel fotootje te kunnen nemen Ze doen zich pijn en beginnen te spartelen en alweer vernielen ze alles rond zich heen
Ze komen onverwacht in stromingen terecht en beginnen in paniek als een gek te zwemmen in schoolslag waarbij ze alles in hun buurt tot moes slaan en zich zo verder verwonden
Hoe het in het Australisch Groot Barrière rif gesteld is weet ik niet. Ik ben er nog nooit geweest en ik weet alleen van horen vertellen dat er daar een groot probleem is met de "Christuskroon" ("Crown of Thorns"), een dikke stekelige zeester die in grote onuitroeibare kolonies de overhand krijgt en stilaan heelder stukken van 't rif aan 't oppeuzelen is.
Ik ben ze ondertussen ook al tegengekomen in de Stille Zuidzee.
Het is een beetje vergelijkbaar met een sprinkhanenplaag in Afrika.
En dan spreek ik nog niet over wat er aan de Oost-Afrikaanse kust gebeurt tijdens de moesson...
Dan regent het zo hard, dat de toplaag van de landbouwgrond (mét meststoffen én chemicalieën) in de rivieren stroomt en zo op de duur in zee terecht komt. Een normaal jaarlijks proces dat heel veel algengroei aan de kust veroorzaakt. Maar nu met de kunsstofbemesting neemt het stilaan dramatische vormen aan... In het regenseizoen kleurt de zee bruin van de modder en de algen
Toen ik in 99 in Tanzania was stond er trouwens zoveel water in de binnenmeren dat de flamingos in nood kwamen. De garnaaltjes die ze als voedsel gebruiken zwommen op een te grote diepte en de steltlopers konden ze niet meer vangen.
Och Jenny, ik zou hier nog uren over kunnen doorzagen... 't Is toch zo erg wat ze met die wonderwereld aanvangen...
Over een paar weken ga ik snorkelen naar de Rode Zee. Daar was de laatste jaren alles nog redelijk in orde omdat die zee vrijwel ingesloten ligt en zo beschermd is tegen de warme stromingen. De Israelis en de Egyptenaren zijn ook zuinig op hun grootste inkomstenbron. Dat was vroeger wel anders Twintig jaar geleden mocht daar nog naar hartelust met spearguns door de toeristen op vissen geschoten worden. Maar daar zijn ze ondertussen toch al wijzer geworden.
Weet ge Jenny, ik denk dat ik over dit probleem eens een artikeltje op mijn blog ga zetten. Want ik dacht dat iedereen zich van deze onderwaterproblemen bewust was, maar das niet slim van mij, want mensen die nooit onder water komen die zullen dat inderdaad niet weten. Of toch zeker niet aan de lijve ondervinden. En er dus ook nooit bij stilstaan wat er onder water allemaal mis loopt.
Op dat punt ben ik zelf ook in fout, want ik zet op mijn blog ook altijd van die mooie onderwaterfotootjes en geen fotos van de ellende die ik onder water aantref.
Misschien zou ik daar toch ook eens af en toe een foto van moeten nemen
Zoudt ge 't goed vinden moest ik bij het artikeltje dat ik ga schrijven uw mailtje plak? Dan weten de mensen naar welke aanleiding ik mijn epistel schrijf.
Laat maar weten of ge dat OK vindt.
Dus ge ziet lieve Jenny, ge hebt me alweer inspiratie gegeven!
God weet maakt mijn schrijfseltje de mensen wat bewuster en gaan ze wat omzichtiger om met de - hun misschien onbekende - unieke onderwaterwereld.
wat doet de chemie met de hersenen. dat daar geen onderzoek naar gebeurt is wel te verklaren Men komt dan aan de economie.
Er komen steeds meer jonge mensen voor met dementie het is geen ouderdomsziekte meer. Het is aftakeling van lichaam en geest. onomkeerbaar proces wat niet te genezen is.
waarom ik hier op kom is zeer verklaarbaar ik maak het mee met mijn man
Mensen die werken met oplosmiddelen zoals alcohol, thinner, benzine, chloor, ook zware metalen en bestrijdingsmiddelen alles propt op in de hersenen.
en op een dag is het feit geslecht de een krijgt het jong, de ander laat mijn man was 35 dat de eerste symptomen kwamen dat is achteraf te beredeneren
hij werkte vanaf zijn 16e met die stoffen in hoge concentraties er werd nergens naar gekeken. ook nu vandaag de dag niet
Sommige bedrijven doen goed werk want gezondheid staat voorop maar zijn te duur voor klanten die willen slecht en goedkoop
daarom zal dementie steeds vaker voorkomen en hoe vuiler de lucht wordt Hoe meer ziektes zullen ontwikkelen wereldwijd is dat aan de orde
Kom thuis met accordeon. Niets aan de hand. Tot zo bij het eten. Al wat er komt...Niemand.
Ik voel me steeds meer niet op mijn gemak. De zorg vraagt zich ook af... Waar meneer blijft. Ik weet het niet.
Wel, ik heb gegeten En krijg eten mee voor Meneer. Ik ben op het ergste voorbereid, zeg ik. Dan valt het misschien allemaal wel mee.
Thuisgekomen zie ik niemand in de kamer. De achterdeur is los. Er is ook niemand in de keuken. Ik roep en hoor een stem.
Een pak van mijn hart, hij leeft. Hij kon zijn sleutels niet vinden en bleef thuis. Ze zaten in een andere zak van zijn jas. En verder zoeken dat gaat niet.
Ik heb eten voor je, eet maar lekker op. Ga ik nog even terug het goede nieuws vertellen. Dat je niets mankeert. En zal de groeten doen.
de zorg is blij met de goede afloop En ik krijg een dikke knuffel. Blij fiets ik weer naar huis Zonder naar gevoel.
Mensen hebben het erover. Zo oud en dan uit elkaar. De een woont thuis De ander in het tehuis.
Konden ze niet samen in het tehuis? Nee, dan hadden ze ook samen kunnen blijven . Een echtpaar haal je niet zomaar van elkaar Dan is er echt iets aan de hand.
Soms als beiden dement zijn Kan het wel samen in de woonkamer Elkaar kennen ze niet meer Toch af en toe herkenning
Vertederd naar elkaar kijken Even een hand over de wang Aandoenlijk handen streken. Ja het gevoel blijft.
Een ander echtpaar Het vechtpaar Die leven apart Onder toezicht een uur bij elkaar
Hij thuis en zij in het tehuis Schrijnend en schreiend. Maar het kon niet meer Het is pijnlijk en doet zeer
Dementie een gemene ziekte Wat dat doet met emoties Wel daar weten we alles van Die dit overkomt.
Ik ben jenny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam speelster.
