Ik ben jenny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam speelster.
Ik ben een vrouw en woon in den helder (nederland) en mijn beroep is vrijwilligster mantelzorger,huisvrouw, echtgenoote.
Ik ben geboren op 14/07/1952 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: accordeon spelen, wandelen,schrijven,paintshoppro, de pc.
Ik ben zeer positief ingesteld en voel meer dan gemiddeld. Mijn fles is altijd halfvol, halfleeg kan altijd nog. Ik probeer te zijn zoals ik mezelf graag zie. Een vrouw met levenservaring
die elke dag nog bijleert en geniet van de kleine dingen.
Als U op de bovenstaande afbeelding klikt komt U op het blog OPS-CTE Zeer de moeite waard Zeer zeker een aanrader
Organo Psygo Syndroom. Vervroegde Dementie Voor de partner Geen hulp OPS is een beroepsziekte Die het hele gezinsleven ontwricht. klik op de afbeelding en lees en huiver. Mijn blog over OPS
lieve bezoeker U vindt op dit blog zelfgeschreven gedichten al dan niet bewerkt op een mooie achtergrond evenzoveel spreuken die ik bewerkt heb de spreuken algemeen bekend aan de zijkant heb ik eigen bewerkingen van plaatjes neergezet ik wens u veel kijk-en leesplezier
Eten van rundvlees kan niet - Gekke koeien ziekte Eten van kip kan niet - Vogelpest Eten van eieren mag niet - Salmonella Eten van varkensvlees kan niet - Varkenspest Vis eten mag niet - zware metalen in het water heeft hun vlees vergiftigd. Fruit en groenten mag je niet eten ... insecticide en herbicide
Hmmmmmmmmm!!!!!!!!!!!!
Volgens mij blijft dan Chocolade over !!!! Chocolade is een groente
Chocolade is gemaakt van cacao bonen. Boon = groente. Suiker komt van suikerriet of van de suiker BIETEN. Allebei zijn dat planten , uit de groente categorie. Dus, chocolade is een groente. **Om nog een stap verder te gaan: chocolade repen bevatten melk. Melk is zuivel. Dus: Chocolade repen zijn gezond voedsel. Chocola met rozijnen, kersen, sinaasappel en aardbeien behoren allemaal tot fruit, dus eet ervan zoveel als je wilt. Denk er aan ----
Twee mannen, beiden serieus ziek, lagen samen in dezelfde kamer in een ziekenhuis. Een van de mannen mocht elke namiddag één uurtje rechtop zitten in z'n bed om de fluimen in zijn longen te draineren. Zijn bed lag pal naast het enigste venster in de kamer.De andere man naast hem, moest noodgedwongen hele dagen plat op z'n rug blijven liggen. De mannen praten eindeloze uren met elkaar. Ze spraken dan over hun vrouw en families, hun thuis, hun werk, hun dienst die ze beiden vervuld hadden bij het leger, waar ze in betere tijden op vakantie waren geweest, enz... Elke namiddag als de man naast het venster rechtop mocht zitten, begon hij aan z'n kamergenoot alle dingen te beschrijven die hij door het venster zag.De man in het andere bed begon naar dit dagelijks uurtje toe te leven, daar waar zijn leefwereld een stukje vergroot werd met de geurige en kleurige beschrijving die de andere man gaf van alles wat hij zag. Het venster keek uit op een wondermooie park met een vijver. Eenden en zwanen dobberden op het water net als de model bootjes van de kinderen die in het park speelden. Verliefde koppeltjes liepen arm in arm door het park tussen de bloemen van allerhande kleuren en op de achtergrond was er de skyline van de grote stad. Als de man bij het venster alles wat hij zag in geuren en kleuren vertelde, sloot de bedlegerige man naast hem z'n ogen en begon alles wat hij hoorde voor z'n geest te halen. Op een warme zonnige dag beschreef de man aan 't venster hoe hij een fanfare zag langskomen en een hele stoet mensen er achter aan. Alhoewel de bedlegerige man de muziek niet kon horen, kon hij de fanfare zien in z'n gedachten. Dagen en weken gingen voorbij. Op een morgen, toen de verpleegster kwam om hen beiden een bad te geven vond ze het levensloze lichaam van de man bij het venster, hij was vredig in z'n slaap gestorven. Ze was zeer aangeslagen en haalde er een andere verpleegster bij die het lichaam kwam weghalen. Na dat hij de dood had aanvaard van z'n kamergenoot, vroeg de bedlegerige man of hij niet het bed aan het venster kon krijgen. De verpleegster stemde toe, en nadat hij van plaats was verwisseld en alles in orde was liet de verpleegster de man alleen. Langzaam, met zéér veel pijn, duwde de man zich recht in z'n bed, gebruik makende van zijn ellebogen om een blik te werpen op de buitenwereld door het venster. Alles wat hij door het venster zag was een witte muur. De man belde de verpleegster om te vragen wat z'n overleden kamergenoot kon bezield hebben om dingen te vertellen die er niet waren ?De verpleegster antwoordde dat de overleden man zelfs de witte muur niet kon hebben gezien, daar hij reeds jaren blind was. Ze zei, "Misschien wou hij jou alleen maar wat moed geven."
Moraal van het verhaal : Het is een onwaarschijnlijke vreugde die je voelt om iemand anders gelukkig te maken, ondanks je eigen, misschien moeilijke situatie.
eindelijk is het dan zo ver we gaan op vakantie naar florida met de eerste trein naar amsterdam en achter het station aan de prins hendrikkade staat de bus die ons naar schiphol zal brengen er staat al een aardige rij te wachten ondertussen geef ik me ogen de kost en geniet van de bedrijvigheid op en rond het ij de ponten die steeds heen en weer varen en elkaar toeterend groetend he he daar komt de bus eerst een lading mensen uitspugend en nu mogen wij erin een mooie rit naar schiphol en we worden bij de ingang afgezet een bagagewagen op gesnord en de koffers er op gezet zo en nu maar eens kijken waar we moeten zijn we gaan met een charter en we moesten ons melden bij de info balie van tmillservice er staan al heel wat mensen te wachten dik en warm aangekleed maar wij niet wij weten waar we heen gaan en daar is het lekker warm onze winterjas hebben we in de koffer voor de terugreis dan heb je hem hier weer nodig want hier is het een stuk kouder als daar na dat onze namen zijn opgelezen mogen we door de douane er gaan zo'n 300 mensen naar daytona en verschillende kennen we van de tribunes van de tt en oudkarspel waar de straatraces gehouden werden er staat een grote jumbojet van de klm maar wij gaan met een jumbojet van panam tjee wat een vliegtuig zeg een zee van ruimte we zitten ongeveer in het midden van het vliegtuig niet bij een raam wat ik wel jammer vind maar straks niet meer we krijgen instruktie over vluchtwegen reddingsvest en de zuurstofkapjes en dan eindelijk ja hoor de motoren gaan aan en we taxien naar de startbaan riemen vast en we gaan de lucht in er zijn lui die de ramen geblindeerd hebben en ik vraag mag het luikie niet open dan kan ik nog wat zien geen probleem we vliegen zo richting zandvoort en ik vraag hier heb je me camera knip de kuststrook even hoger en hoger vliegen we als we niet meer klimmen mag de gordel af en kan ik van me plaats ik moet nodig en loop naar de staart waar de toiletten zijn in de nooddeur zit een raam zo dat je naar beneden kan kijken he dacht ik hier kan ik mooie plaatjes schieten ik me camera opgehaald en de boys vragen wat ga jij doen ik heb een mooie plek gevonden om foto's te maken we vliegen over zuid engeland ierland en zo richting noordpool grote ijsvelden maar we vliegen te hoog om ijsberen of zo te zien dan vliegen we over groenland heen zo richting new york daar wordt de landing ingezet dus we kunnen new york mooi bekijken het vrijheidsbeeld staat op een ster op een eilandje in de rivier de hudson manhatten met al zijn wolkenkrabbers een magniekfiek gezicht en zo vliegen we langs de kust naar washington waar we landen en door de doune moesten er werd gevraagd of we niets hadden aan te geven en van iedereen werd de koffer doorzocht want er mocht geen etenswaar het land in er waren lui die hadden kaas en worst meegenomen en dat werd nu in alle haast versneden en uitgedeeld want het is zonde om het te laten vernietigen dus schrokte iedereen het naar binnen een komisch gezicht na gecontroleerd te zijn allemaal het vliegtuig weer in en verder gaat de reis zo langs de kust het is helder weer en ik kan ver zien aan de ene kant de oceaan en aan de andere kant het land wat elke keer weer anders van kleur is van dieprode rotsen tot diepgroene wouden en alle kleuren daar tussenin zo komen we op het vliegveld van daytona aan hier niks geen slurf waar we doorheen moeten me mogen een vliegtuigtrap af die aan het vliegtuig is vastgemaakt daar staat een bus klaar om ons naar de hal brengen waar de koffers klaarstaan en als we dan buiten komen staat er een andere bus die ons naar het hotel zal brengen het begint al schemerig te worden en ik zie allemaal bloemkolen op hoge stelen van wel 6 meter hele velden vol maar toen we de volgende dag daar weer langsreden bleken dat geen bloemkolen te zijn maar palmbomen wist ik veel ik had nog nooit palmbomen in het echt gezien en zo kwamen we bij het hotel aan speelster
het is 1974 de nacht wandel tocht Alkmaar-Den Helder 1000 wandelaars op pad 12 uur in de nacht en dan 40 kilometer wandelen bij de rust van de kooy wordt mijn aandacht getrokken naar een aardige jonge man het laatste stuk lopen we samen vlak bij het eindpunt staat een oudere dame met een bos bloemen we lopen samen naast elkaar en zij kijkt naar ons en kan alleen maar stamelen kijk nou jan loopt met een meissie en van beduustheid vergeet ze helemaal de bloemen te geven na de wandeling gaan we ieder ons weg ik bij me vader achterop de fiets naar huis en daarna heb ik nog een paar uur wezen fietsen en toen lekker gegeten en rusten ik dromen van die leuke jongen maar het zal een hele tijd duren voor ik hem weer te zien krijg maart 1975 ik werk bij VenD in Den Helder op de huishoudafdeling op een middag komt er een jongeman en vraagt aan mij mevrouw verkoopt u eierprikkers? ik hoor zijn stem en ik kijk hem aan en ja hoor het is de jongeman van de nachtwandel tocht he wat leuk dat ik je zie ja hoor die verkoop ik loop maar mee hij kiest een rood met witte uit en betaald en zwaaiend nemen we afscheid hij blijft zwaaien tot boven aan de roltrap ik in een hoera stemming achterblijvend maar in romannetjes staan ze dan aan de achterdeur maar hier mooi niet dus moest nog 3 maanden wachten voor ik hem weer zou zien het is 25 juni 9.15 uur als ik tegen de verjaarsvisite zeg ik moet naar de bus bij het station want ik ga de nachtwandeltocht lopen normaal zou ik als ik ga wandelen me voeten preparenen en wandelsokken en schoenen aan doen nu vlieg ik zo de deur uit want ik ben aan de late kant en om 9.45 ging de laatste bus naar alkmaar onderweg kijk ik eens naar me voeten en schrik moet ik daar op wandelen? ik heb nylonkousen aan een open schoentjes met een hakje van 4 centimeter nou ja er maar het beste van hopen met een paar bekenden de stamkroeg in en wachten tot het 12 uur is waar ik mee ben zijn lid van een wandelvereniging en als het bijna 12 uur is zeggen ze ik weet niet wat jij doet maar we wachten nog op een paar clubleden die komen uit Assen die zijn naar de TT geweest en doen ook mee oke zeg ik ik wacht wel gaan we met z'n allen wat schertst mijn verbazing dat ik die leuke jongeman weer zie nu lopen we samen de 40 kilometer en leren elkaar goed kennen me voeten doen zeerder en zeerder en wat me nu overkwam ik had toch knoerten van blaren die ik voorheen nog nooit gehad had wist ik nu ook hoe dat voelde nou helemaal niet fijn het laatster stuk heel voorzichtig of ik op eieren liep gelopen maar dat mag de pret niet drukken om 7 uur komen we in den helder aan hij gaat zijn auto halen en brengt me naar huis meteen maar een afspraak gemaakt voor de kermis en van het een komt het ander de eierprikker ligt onderhand al weer 29 jaar bij ons in de la die kreeg ik op onze trouwdag van hem als aandenken en de eierprikker wordt nog elke keer gebruikt
om 8 uur met de trein naar amsterdam er wordt geen stom woord gezegt binnen de korste keren zijn zijn ogen dicht ik pak een puzzelboekje en maak een paar puzzels bij sloterdijk maak ik hem wakker en zeg we moeten er zo uit Oh maar we kunnen toch wel even een ham-kaas broodje halen he? als jij dat graag wilt kan dat zeg ik we hebben nog wel even. een metro later gaan we richting amc we kunnen zitten want deze is niet zo druk we genieten van het uitzicht en hij maakt zelfs opmerkingen over de vorderingen van de bouwsels ik breng hem naar de afdeling waar hij moet wezen en zeg dat ik naar de cetrale hal ga ik haal een mok chocolademelk en en appelpunt en zit stil te genieten maak wat puzzels en heb niet in de gaten dat de tijd vliegt plots staat hij naast me ik kijk verrast op ja ze heeft goed uitgelegt hoe ik moest lopen en dacht ik kom je verrassen. er kan zelfs een lachje af het maakt me heel blij vanbinnen ik heb dit in tijden niet meegemaakt. het is 1 uur ik vraag wat wil je meteen naar huis of.......hij zegt ik wil wel even rondkijken we zijn hier al een hele tijd niet geweest ok we gaan naar de amsterdamse poort en lopen daar gezellig hand in hand ongedwongen rond en ik koop 2 roomcrossants ik wil wel naar het centrum zegt hij nou dat doen we dan toch stappen we bij het waterlooplein uit en lopen we zo naar de bijenkorf daar wil hij graag heen. we zijn de markt over geweest en hebben heerlijk op een bankje gezeten bij de amstel op de hoek van de blauwbrug op de achtergrond de stopera en genieten zo van wat er om ons heen gebeurt een file van rondvaartboten ik denk dat we daar zo'n half uur hebben gezeten en dat is voor zijn doen best lang. wat genieten we toch he zijn zijn woorden en die worden steeds herhaald. ja en ik zit echt te genieten omdat het weer zo lijkt op de tijd van weleer. niet dat moeten en gejaagde van de laatste tijd even rust en de tijd nemen.we lopen een ijssalon binnen en ik wacht het duurt een hele tijd voor hij een keus gemaakt heeft. en wat schetst mijn verbazing hij loopt niet weg nee hij gaat op zijn gemak zijn ijsje opzitten peuzelen het is dan ook een mooie oude zaak met een hoop te zien. zo en nu naar de bijenkorf daar zijn we dus nooit aangekomen want opeens staan we op de bloemenmarkt o hier wil ik ook wel even langslopen nou dan doen we dat toch en zo komen we weer bij de munt uit en hebben een rondje gelopen schuin oversteken de kalverstraat in de dam over het damrak op en richting metro om mijn man zo te zien genieten doet me goed maar in de trein vallen zijn ogen dicht en over is het ik zit stil na te genieten van een fijne dag die ik kan koesteren. de rest van de tijd is het slapen van vermoeidheid om zeven uur zijn we thuis laat wat van de chinees komen en hebben lekker gegeten dat wou hij graag je gaat niet meer achter het fornuis staan hoor nou en zo is waar ik zo tegen opzag een fijne dag geworden. en dat maakt me erg gelukkig dit had ik in tijden niet meegemaakt. eindelijk een dag zonder gemopper en gehaast. eindelijk eens een beetje aandacht voor mij en dat maakt me heel erg blij
In de 53 jaar die ik hier rondloop heb ik ook al heel wat klappen te verwerken gekregen. Achteraf kan ik pas relativeren en ben sterk uit de strijd gekomen al heb ik nog een lange weg te gaan niet wetende waar die eindigt.
Ik kom uit een arm maar warm gezin. De buitenwereld zoals ik de omgeving zal noemen buiten het gezin is keihard Nu zeg ik dat ze gewoon jaloers waren en afgunstig Ik ben de oudste van 5 kinderen en moest altijd maar het voorbeeld geven. In ons gezin was ook zo'n haantje de voorste. wat ook een verhaal apart is.
Ik was een bedplasser en werd door de buitenwereld met de nek aangekeken en uitgescholden voor stinkdier en mocht nooit meespelen op straat. Want elke dag lakens aan de lijn dan is er wat aan de hand he. Ik stonk echt niet maar een pispaal was ik wel. in de zesde klas gingen we 3 dagen naar texel maar ik sliep niet bij mijn klas maar bij een vreemde klas en daar heb ik nu nog steeds goede herinneringen aan want die hebben me die 3 dagen opgevangen. En ik heb daar een hele fijne tijd gehad. Ik had in de kinderperiode 1 vriendin die zich niets aantrok van de andere. Ook zij werd genegeerd omdat ze met mij speelde. Later hoor je dat er een andere reden was. En wat zijn mensen dan kortzichtig. In de periode daarna ging het pesten (zo noem ik het nu) gewoon door. Met dichtgeknepen neus voorbijlopen en niets zeggen. Maar ik mocht naar de muziekschool en kon accordeon leren spelen wat ik heel graag wilde. Voor mij een heel moeilijk instrument want ik heb een stoornis in de links rechts coordenatie. En mijn leraar zei van dat ik het nooit goed zou leren Nu ik zal in zijn ogen geen ster zijn, maar ik speel de sterren van de hemel en de mensen genieten met volle teugen van de muziek die ik vertolk vandaag de dag. In 1974 tijdens de nachtwandeltocht alkmaar denhelder loop ik iemand tegen het lijf waar ik de rest van mn leven mee wil doorbrengen. we trouwen in 1976 en in 1978 krijgen we een dochter en in 1980 een zoon. Met 3 weken wordt hij geopereerd en toen begonnen de moeilijkheden. Ik kon daar heel moeilijk mee omgaan had heel veel geduld maar eens raakt daar de rek uit lijkt wel. Heb hem veel pijn gedaan omdat hij dat opriep En toch steeds weer proberen om lief tegen hem te zijn. Maar dat stootte hij af. Tot zijn 9e had hij wel 40 driftbuien op een dag om niets alleen om zijn zin door te drijven ik zeg nu niet goedschiks dan kwaadschiks. Ik heb hem met de pollepel grootgebracht. Tegen mijn natuur in maar het kon niet anders. hij heeft ooit één klap gehad en daarna maar dreigen door mij als je niet dan......en dat is echt niet leuk om zo een kind tot de orde roepen maar ik kon niet anders we hebben uiteindelijk wel hulp ingeroepen en gekregen maar toch ...... het viel allemaal niet mee en met veel liefde en geduld is het uiteindelijk wel goedgekomen. Toen werd onze dochter ook nog ziek. ze was 8 jaar en eigenlijk al 6 jaar ziek wat we niet wisten. 6 weken het ziekenhuis in en 3 jaar in een korset met beenkokers. Ze mocht alleen maar wijdzitten en wijdlopen en meer niet. Werd door de buitenwerld genegeerd en achtervolgt Zou haar het zelfde overkomen wat mij is overkomen. Nee gelukkig niet we leven in een andere tijd van praten en op school wordt uitgelegt wat er aan de hand is en ze is goed opgevangen. Ik zat in de ouderraad en moest met haar mee op schoolreis van de leraar van haar klas. (we gingen een dag fietsen op Texel met z'n allen dus dochter bij mij achterop op een lekker kussen benen in de fietstassen en armen om me heen en wat heeft ze kunnen genieten.) ze zat onderhand in de 5e klas. Daar werd door ouders wat van gezegt. Dat deed zo pijn. Ik die nog nooit voor mezelf was opgekomen deed mijn mond open. Ik zei, Ik ga liever niet mee dan had ik tenminste een gezond kind gehad maar ik moet wel mee want ik wil mijn kind deze dag niet onthouden. En toen stonden die ouders met een rood hoofd en een mond vol tanden en ze dropen af. Dat gaf mij voor het eerst een goed gevoel. met onze zoon ging het in die periode ook slecht het was 1990 tijdens de golfoorlog al die beelde optv en zijn minbeeld van zichzelf door zijn houding had zich in zijn hoofd geprent dat niemand van hem hield. op een morgen zie ik hem in bed liggen met gekraste polsen. Wel met potlood maar toch. wat betekend dat vroeg ik. Hij zei, ik wil dood ik wil niet meer leven er is toch niemand die van me houdt, betekenen wij dan niets voor je vroeg ik, wij houden heel veel van je maar jij stoot ons steeds af, Waar ik de moed vandaanhaalde weet ik nu nog niet maar ik ben naar de keuken gelopen en heb het grootste mes gepakt wat ik kon vinden en aan hem gegeven en gezegt alsjeblieft ga je gang als je zo graag dood wilt doe het dan nu. Wat er toen gebeurde was een kentering ten goede. Voor het eerst kwamen er echte tranen in zijn ogen en hij zegt mama dit meen je niet he ik krijg 2 armen om me heen en ik zeg jongen je weet toch dat ik ontzettend veel van je hou. Eindelijk na al die jaren van afstoten kreeg ik een dikke zoen van hem. En stapje voor stapje gaat het bergopwaarts met hem. Onze dochter daarentegen heeft een ongeneeslijke heupziekte en zal in niet al te lange tijd in een rolstoel belanden. En nu is mijn man ook nog ziek en wordt niet meer beter. hij heeft ops ofwel de schildersziekte en dat kun je vertalen naar een vorm van vervroegde dementie. hij gaat nog steeds achteruit al gaat dat heel langzaam. maar dat ik nu leef met een hart vol verdriet is wel te begrijpen. Ik heb ook heel lang met een schuldgevoel rondgelopen. maar nu ben ik zover dat ik kan zeggen Ik ben Ik en ik leef zoals mij goeddunkt. Met gevoel en medeleven naar hun toe. ik sta heel positief in het leven want de les is hou van elkaar liefde geven is heel belangrijk geef de moed niet op want er komt een tijd dat je elkaar heel hard nodig hebt. ik sta nu niet in de kou want ik heb per ongeluk( wat is per ongeluk) een lieve internet vriend ontmoet die me door dik en dun steunt in deze moeilijke periode. en daar ben ik heel blij om. Ik geniet van de kleine dingen en leef bij de dag. En zie de toekomst zonnig tegemoet.
laster en achterklap is het ergste wat een mens kan overkomen en daar kan ik een heel boek over schrijven
met laster en achterklap raakte ik iedereen kwijt waar ik veel van hield nu na vele jaren ben ik erachter dat het gewoon zo heeft moeten zijn om los tekomen en om mijn eigen ik te ontdekken en te zeggen tegen me zelf zo ik is ik
ik zal het eens over mezelf hebben dan begrijpen jullie misschien dat ik jullie pijn zo goed aan kan voelen dit heb ik geschreven om te laten weten dat je omdat je overkomt wat je overkomt sterk uit je strijd kan komen mensen die een rotjeugd hebben gehad en daar nu nog last van hebben dat is eigenlijk niet nodig maar ja het is niet anders
mij is juist het tegenovergestelde overkomen ik had een fijne thuissituatie maar voelde mezelf niets was heel erg verlegen en teruggetrokken en door lieverlee ben ik wat mondiger geworden en nu kan ik mensen helpen met mijn verhaal
doordat ik in een fantasie wereld kon leven voor mezelf en allerlei sprookjesfiguren om me heen had was ik toch op een manier gelukkig ik ben altijd ziek en onderweg geweest ben geboren met een huidziekte in 1952 mijn ouders waren ten einde raad dat zo'n klein wurm zo rauw was en zo mager en als ik mezelf nu zie ben ik trots dat ik er nu zo uitzie als ik nu doe door de huidprobemen voelde ik me vies en achtergesteld zonder dat ik er eigenlijk iets aan kon doen als ik op fotos kijk van mijn jeugd zie altijd een blij meisje hoewel ik zeer in mezelf gekeerd was en niet liet merken hoe zeer mijn huid voelde (ik had altijd jeuk en open wonden) op het oog viel het wel mee want het zat onder de kleding alle plooien waren aangedaan en vooral de knieholtes ik was best wel lenig maar als er dikke korsten zaten ik bijna niet kon lopen dat trok zo kon ik niet gymen en zat ik op de bank tot overmaat van ramp werd ik ook nog uitgescholden en vreselijk gepest en iedereen liet me links liggen ik had ook maar 1 vriendinnetje waar ik stiekem afspraakjes mee had vanwege standverschil dat is de buiten wereld in het gezin was ik wel iemand ik ben in een warm en knus arm gezin opgegroeit waar alles kon en niets te gek was met normen en waarden zoals iedereen in zijn/haar waarde laten zo heb ik ook de spreuk onthouden en die bezig ik nog alle dagen als ik gekrenkt wordt jij kunt het beter zeggen dan iemand met zijn volle verstand dan komt het voor mezelf niet zo hard aan misschien hebben jullie ook wat aan die spreuk ik heb er heel wat aan en het is mijn houvast door de jaren heen ik laat me niet meer kwetsen en leef zoals mij dat goeddunkt toen ik en jaar of 15 was zou ik met mijn vriendin in een hutje op de hei gaan wonen met een schaap een koe een geit en een stukje land om eten te verbouwen weg van de boze wereld is er natuurlijk nooit van gekomen daarentegen gingen mijn broers en mn zus en ik met zn vieren op vakantie en met zn vieren overal naar toe we hadden altijd een goede band met elkaar (dacht ik) Tot 1975 Toen was het zomaar over in 1974 had ik de nachtwandeltocht alkmaar den helder gelopen en een leuke jongen ontmoet ik was verliefd en droomde van hem maar verder niet ik werkte in een warenhuis en in maart het jaar daarop kwam hij een eierprikker bij me kopen zwaaiend de roltrap op nou ik dacht in romannetjes staan ze om 6 uur te wachten bij de uitgang niet dus na 3 maanden zag ik hem weer wij 40 kilometer gewandeld en toen was het aan en we zijn onderhand 26 jaar getrouwt daar het mijn keus en zijn keus is om samen door het leven te gaan staan mijn ouders mij geen strobreed in de weg maar ondertussen die snerende opmerkingen en vooral van mijn zus zij had nog geen verkering en ik was nu eens de eerste van af die tijd ontstond er een verwijdering jalouzie en afgunst zeg ik nu en onstond een kille verwijdering en dat is ook nooit meer goed gekomen ze loopt nu met een grote boog om me heen met haar hele gezin ik kreeg verhalen te horen dat zal ik jullie besparen maar het ergste is wel dat ik iedereen kwijt raakte omdat zij zo mooi kan vertellen en ik geen weerwoord had ik ben er wel boven kunne blijven staan en heb me maatschappelijk goed weten te handhaven doordat wat ik in mijn jeugd had meegemaakt kon ik toch iemand worden en zijn in de wereld ik ben niet zo'n prater maar een doener handen uit de mouwen en gaan met die banaan ik kwam in de ouderaad en in de kortste keren zat ik met een hoofd agent van politie een commandant van de marine een makelaar en een arts in commissisies ik als arm meisje van een werviaan als je ergens de schouders onder moet zetten dan vallen rangen en standen weg en ben je dus gewoon mensen die samen iets opbouwen wij waren dus met school in de weer om kinderen plezier te geven met carnaval sinterklaas en kerst doormiddel van rommelmarkt en verkoop van lekkere dingen kwam er geld binnen om dat te financieren zodat elk kind mee kon feesten en er niet iemand thuis hoefde te blijven omdat de ouder/Verzorger het niet kon betalen op die manier konden ook alle kinderen mee op schoolreis ik woonde toen in een echte volks buurt en voelde me daar thuis en op me plek maar door laster en achterklap zijn we een half jaar geterroriseerd geweest en hebben toen verplicht moeten verhuizen omdat de situatie te erg werd en wij ons zeer onveilig voelden en dat is het ergste wat ik heb meegemaakt. door laster en achterklap is mijn man mijn familie kwijtgeraakt en nu hij ziek is sta ik dus alleen in mijn verdriet want ik kan bij niemand terecht van mijn familie degene die me het liefst waren zijn dood en daar heb ik nu alle dagen een goed gesprek mee aan zee omdat ze daar verstrooit zijn. ik zie mijn moeder wel maar over mijn situatie praten is er niet bij dus steun hoef ik niet te verwachten en dat heb ik ook niet meer nodig want ik heb nu een hele lieve vriend waar ik bij terecht kan en ik heb jullie zomaar uit het niets ik kan jullie vertellen dat ik daar heel erg gelukkig mee ben zo het is een heel verhaal maar nu weten jullie een beetje van mijn achtergrond. en hoe ik daar mee omgesprongen ben ik ben vind ik nu een vrolijk mens die voor een ieder een hartelijk woord of gebaar over heeft en dat ook kan doen omdat ik weet dat het ook anders kan zijn genegeerd zijn en voelen is het ergste wat mij is overkomen en als me dat nu overkomt als iemand mij niet aanstaat hoef ik daar geen energie in te steken geen hand vol maar een land vol en laat een ieder in zijn waarde dat is wat ik het belangrijkste vind iedereen is uniek en ik kan het niet iedereen naar de zin maken en dat hoef ik ook niet
zoals altijd heb ik 3 keer in de week heerlijke uitjes waar ik erg van geniet
ik speel accordeon voor dementerende ouderen die de laatste fase van hun leven doorbrengen in een huiskamer in een verzorgingstehuis en verder eigenlijk nergens meer komen
als ik binnenkom zijn de mensen zo blij dat ze weer een middag vermaakt worden met liedjes uit hun jeugd een verhaaltje kunnen vertellen en de gezelligheid straalt dan van de gezichten
dit te kunnen geven ondanks mijn pijn en verdriet want mijn man wordt ook dement en ik heb zeker al 5 jaar geen echt huwelijk meer want de gezelligheid thuis is ver te zoeken en wij zijn nog redelijk jong maar mijn man is ziek geworden door zijn werk
zo ben ik dus weer heerlijk uit spelen geweest ik heb zo lekker zitten spelen het voelde zo goed komt er een verzoek voor michiel de ruiter
en laat ik die nu niet bij me hebben en ik kan het absoluut niet uit mijn hoofd
dus ik kreeg steeds een beetje de slappe lach en met een grapje werd het opgelost want echt ik kan het niet uit mijn hoofd
ik speel alles van bladmuziek dat is eigenlijk mijn handicap
maar omdat ik zo mooi speelde en veel liedjes van vroeger had ook licht klassiek en ballades en toreador was het hoogtepunt volgens het publiek het ging ook als vanzelf allemaal
komt er plots het vrouwtje van het verzoek nummer naar me toe dat ik niet kon spelen en zegt oooooooooh ik heb zo genoten van je muziek ik kan je wel zoenen
zegt de verzorgster "wat let je pak der maar ff lekker"
en ik krijg me toch een knuffel en een dikke zoen
hartverwarmend wat een uurtje accordeon muziek betekent in een mensen leven dat bijna om is
haar polsen in een breese dus klappen kan ze niet dat zegt ze ook elke keer maar ik geniet wel hoor en dat is ook wel te zien maar ze genieten allemaal elk op hun eigen manier
na afloop wordt mijn jas omhoog gehouden zodat ik er zo in kan stappen
die kleine momenten van bedanken doet zo goed aan beide kanten bedankt dat u hier wilt komen spelen zegt men dan opeens ik er promt overheen dat ik hier mag komen spelen want het is heerlijk om een uurtje plezier te brengen
en het loopt meestal uit naar 2 uur met zo nu en dan even pauze dan is het een minuut stil geweest en ik begin aan een nieuw nummer OOOOOOh accordeonmuziek wat leuk zegt iemand alsof ze het nog niet eerder gehoord heeft maar dan is ze het alweer kwijt het plezier een praatje een gezellige middag komt zo tot een eind en volgende week wordt het weer voorgezet
en het verveelt nooit
in het ene tehuis kom ik al 20 jaar en toen ik dat pas deed werd me gezegd "dat jij voor die mensen gaat spelen"
wel mensen die niet kunnen praten hebben wel gevoel en als je dat gevoel kunt laten voelen door mooie muziek te brengen dan mag je je gelukkig prijzen dat je dat kunt doen was mijn antwoord en zo denk ik er nog steeds over
ik heb al heel wat mensen een paar gelukkige uurtjes bezorgt en blijf daar mee door gaan tot het niet meer gaat
was dat maar niet zo helaas is de werkelijkheid anders zoals ik het nu beleef is er geen ommekeer ten goede en dat is verdomde jammer men zegt wel eens degene waar je het meeste van houdt daar kun je tegenaan schoppen ik heb heel lang bedacht ach hij kan er niets aan doen dat hij zo geworden is en dat gaf een stuk troost maar ik heb nu gemerkt dat ik ook door andere problemen het niet meer op kan brengen elke keer weer die scheldkannonades ook de onmacht dat weet ik ook wel maar bij mij is de rek eruit aan anderen vertelt hij dat hij mij zo goed verzorgt heeft in de week dat ik zo ziek was maar hij deed niets uit zichzelf en zelfs een kopje water brengen ging met gemopper gepaard wat denk je dat er door me heen ging alleen maar pijn en verdriet op dat moment ik gun mijn man alles maar er zijn grenzen en die zijn nu bereikt hij leeft in een andere denkwereld dan ik nu hij zegt vanalles maar uitvoeren is er niet meer bij hij wilde graag een digitale camera kunnen we samen foto's bekijken op de pc is zo zijn gedachtengang leuk hoor maar de uitvoering daar komt het niet van want dat kan hij niet het is te ingewikkeld en de camera ligt nu in de kast en ik mag hem niet gebruiken want de camera is van hem hij wil een nieuwe pc maar met deze kan hij niet overweg dus zou hij wel met een andere wel overweg kunnen? hoe vaak de pc al is leeggemaakt en weer geinstaleerd is zeker 10 x jaar en dat gaat met veel kabaal want ja alles moet eraf en weer geinstaleerd worden en het zijn juist de programma's die hij eropzet van internet die dan problemen geven want ja dat is *gratis* en makkelijk maar en je kunt hem niet aan het verstand brengen dat het niet nodig is om bv 7 spamfighers op de pc te hebben aan 1heb je er genoeg of 5 firewals van verschillende merken het is een soort verzamelen op de pc of er een programma opzetten en dat hele maal uitpluizen in de verkenner van hoeveel mappen en ornamenten het heeft en er verder niet mee werken waar de pc uiteindelijk bedoelt is een spelletje spelen of zo kan hij niet volgen dat gaat allemaal te vlug en dan is hij boos dat ik er een kwartiertje achter zit om een gedicht te schrijven en te bewerken en op me club zet dus zit ik er achter overdag als hij niet thuis is of als hij slaapt dan kan ik even rustig werken maar ook dat wordt minder want ik heb nu even pas op de plaats en geef mezelf de rust die ik zo nodig heb om alles op een rijtje te zetten van hoe nu verder want ik zit er al 15 jaar in en heb heus wel steun maar de warmte en de liefde dat mis ik zoooooooooo ook dat is in de loop der tijd veranderd we zijn straks 30 jaar getrouwd maar van een echt huwelijk met lief en leed delen daar is al jaren geen sprake meer van ik geef en geef maar krijg niets meer terug ook dat heeft me opgebroken ik hou zielsveel van mijn man maar om hem zo te zien aftakelen tot wat zal ik het noemen een zombie??dat is het ergste wat me is overkomen ik zou willen dat het anders was en zou kunnen worden maar dat zit er helaas niet in dus heb ik het advies gekregen om hem te laten onderzoeken wat hij nog in zijn mars heeft en daar moet ik mee aan de slag want tussen zeggen en doen zit dag en nacht verschil als niets meer vanzelfsprekend is en het wordt een martelgang dan ben je ver van de werkelijkheid en dat is wat ik meemaak en dat is hartverscheurend en heel pijnlijk en daar heb ik last van want een omeekeer ten goede zal er niet komen en daar heb ik het mee te doen en dat te beseffen en een plaats tegeven dat heeft tijd nodig ik heb het te lang voor me uitgeschoven van ik red het en we gaan het redden maar nee ik zie in dat het niet lukt helaas dus er moet een oplossing komen zodat we samen toch nog redelijk met elkaar overweg kunnen en daar wil ik nog voor knokken maar ik weet nu al dat het eigenlijk een verloren strijd is iemand zo zichzelf te zien verliezen dat gaat me zo aan het hart dat doet zo zeer dat heeft me nu dus opgebroken en een arm om me heen die moet ik zo missen want ook dat krijg ik niet spontaan ik moet daar om vragen en dan is het antwoord moet dat ?? ja ik heb je even nodig en mijn hart krimt ineen door dat antwoord dus de warmte die ik mis in huis haal ik nu buiten de deur met een andere invulling met plezier en liefde en dat is accordeon spelen daar kan ik mijn gevoel totaal in kwijt en de warme reacties die ik daarvan krijg doen de thuissituatie even vergeten en zo heb ik het jaren vol kunnen houden en nu ???????? ik ga gewoon door met ademhalen en zie wel ik kan weer lachen en dat doet me goed
het is weer een tijdje geleden dat ik mijn verhaal gedaan heb er is nog niet veel veranderd ik pak zo zoetjes aan mijn bezigheden weer op ik ben blij dat ik het zonder medicijnen af kan ik heb gelukkig mensen waar ik me verhaal bij kwijt kan en die me een warm hart toedragen ook dat laat ik meer toe ik ben altijd iemand geweest die zich groter voordeed dan ik was zeker tegen vreemden het is zo makkelijk om te zeggen ja hoor het gaat goed want dan hoeven ze je klaagzang niet aan te horen maar mensen die me kennen zien dat ik niet lekker in me vel zit en vragen door en dan komen de tranen vanzelf en dat is heerlijk om dat te kunnen en mogen tonen want emoties die heb ik even niet in de hand ik ga een heerlijk weekend tegemoet met een hoop muziek en ik ga nu ook eindelijk aan mijn gedichtenbundel werken ik heb daar nu eindelijk zin in want ook dat heb ik even opzij geschoven ik moest eerst eens bij me zelf te raden gaan en mijn gevoel op een rijtje zetten het gaat beter met me en ik heb er weer zin in misschien denken jullie en je man dan?? wel we leven nu gewoon in 2 werelden en ik denk dat dat goed is gewoon met elkaar praten en blij zijn met elkaar is er niet meer bij ik ben het wel maar kan het niet overbrengen hij voelt het niet hoeveel ik van hem hou dus heb ik de knoop doorgehakt en tegen mezelf gezegt ik hou heel veel van hem maar zijn ziekte maakt dat hij het niet meer over kan brengen op mij dat geeft mij een stuk rust de afgelopen week is de agressie een stuk afgenomen en heeft bij mij een stuk twijfel gebracht maar ik heb daar niet aan toegegeven en ga door met de stap die ik gezet heb want ik weet hoe het is geworden en het zal wel slechter worden maar nooit beter wat ik heel jammer vindt
gister zei hij om 5 uur de kranten moeten naar buiten die worden zo opgehaald om 6 uur stonden ze nog niet buiten ik was aan het eten koken en kon ff niet uit de keuken weg ik pak hem bij de arm en laat aanstalten maken dat hij de kranten in de voortuin zet dat was tegen het verkeerde been want ik moest de kranten maar buiten zetten dus er is niets veranderd aan de situatie en dat sterkt mij in mijn beslissing hoe moeilijk die ook is
hij wil alles maar er gebeurt niets meer en dat is zo verdomde jammer dat je plannen maakt en er komt uiteindelijk niets van terecht dan alleen maar gebrul geraas en getier
zo ik ga vanmiddag heerlijk uit spelen weer mensen een aangename middag bezorgen met een liedje een walsje en een tango heerlijke accordeonmuziek hihi speelster
dit heb ik in janari 2005 geschreven na een zwarte decembermaand
we zijn vorige week naar het docteam geweest ik heb een vaste casemanager en hij een vaste psygologe ik kan met mijn vragen bij de casemanager terecht en nu zegt mijn man dat er echt niets met hem aan de hand is maar dat zegt elke patient hoor ik daar vertellen en soms lijkt het ook wel zo maar de denkfunctie is heel laag het incasseringsvermogen is heel laag nummeronthouden is heel hoog (is ander deel hersens wat niet is aangetast) emoties tonen is extreem stemmingswisselingen is extreem en dan de achterdocht de jalouzie wat hij nooit gehad heeft en nu extra fel wordt dat is wel eens zwaar te behappen en daar heb ik nu hulp bij meer negeren niet overal op ingaan want meestijds weet hij niet waar hij het over heeft (als ik het na een kwartiertje aanhaal zijn boosheid kijkt hij me aan van waar heb je het over) (mopperen is meer een stukje onmacht als dat het tegen mij is gericht ) en dan kan ik weer even verder zonder een naar gevoel te hebben ik zit lekker in me vel en hij even niet wat zeer jammer is maar ik kan hem daar niet in bijstaan want hij is dan zeer onredelijk maar mij raakt het niet meer en dat is mijn winst want ik raak nu niet mijn goede gevoel kwijt en ik ben dat lang kwijt geweest zonder dat ik dat wist maar daar ben ik door het gesprek achter gekomen het was altijd maar rekening houden met en dat hoeft nu niet meer wel er zijn maar meer niet en daar hoef ik geen naar gevoel meer van te hebben want het valt niet mee om iemand te verliezen waar je zoveel van houdt ik merk ook aan mezelf en dat is zelfbehoud dat mijn gevoel naar hem toe afneemt ook dat heb ik besproken en dat is ook een hele *normale* reactie in zo'n situatie wat je niet meer krijgt kun je ook niet meer geven dat geeft soms een heel leeg gevoel je wilt zo graag anders maar het gebeurt niet
ik heb daar wel een andere invulling aan gegeven maar dat is meer onbewust dan bewust nu geniet ik meer van waar ik mee bezig ben zoals gistermiddag bij de mensen waar ik voor speel die warmte en gezelligheid dat doet me zo goed daar kan ik weer even op teren de energie die ik daar krijg kan ik thuis opsouperen met een lach die niet geheel begrepen wordt
zo kom ik er goed doorheen vindt ik zelf
en zo kan ik de thuissituatie nog lang volhouden zonder weer terug te vallen in waar ik in december beland ben geraakt
want die periode heb ik echt gebruikt om te rouwen en te bezinnen hoe nu verder en ik was echt heel ver heen maar ben daar nu volledig uit
ik zie de zon weer schijnen met hier en daar een donkere wolk maar dat is het leven en dat bevalt me goed
we zijn nu een jaar verder en het leven lacht me toe met alle zorg me toevertrouwd en zo kan ik het nog lang volhouden
sinterklaas is weer in het land kinderen springen uit de band zenuwachig zijn hoeft niet meer want vroeger is niet meer
bangmakerij in de zak mee naar spanje als je weer eens wat uitvroot wat tegen de wens inging daar hoef je niet meer mee aan tekomen sinterklaas is een kindervriend voor klein en voor groot
het feest van suprises en gedichten chocolademelk en speculaas een aardigheidje in de schoen het feest voor groot en klein
maar wie moet ik loslaten of wat moet ik loslaten ik vertrouw er maar op dat het gaat zoals het moet gaan dan kan ik met plezier en genoegen verder want ik geniet met volle teugen van het leven
het is zo mooi ook al heb ik stil verdriet zonder dat geniet ik niet want met stil verdriet kan ik dankbaar zijn dat ik mag beleven wat ik beleef
de zonnestraal op mijn arm en in mijn gezicht de kilte als er een wolk voor de zon komt en zo is het in het leven ook natuur is leven en we zijn allemaal onderdeel van de natuur
Ik ben jenny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam speelster.
