Kebba is vannacht in zijn compound gaan slapen en dus rij ik na het ontbijt naar Tujereng om hem op te halen, het is 11 uur als ik er aankom, Kebba zit nog aan zijn ontbijt. 
Ik heb deze ochtend kleding uitgezocht en uitgedeeld vertelt hij, ik drink samen nog een kopje koffie met hem en dan vertrekken we maar niet voordat ik nog een meloen ,vers van het land en sinaasappelen, vers van de boom meekrijg.

Onderweg stoppen we bij zijn werkplaats, hij laat me kennismaken met zijn baas en de anderen  timmermannen die er werken een mooie gelegenheid om de baas te bedanken dat hij Kebba vrij heeft gegeven tijdens mijn verblijf in Gambia.( zie foto)
Dan stoppen we een dorp verder in Tanji, een visserdorp, ook hier kent Kebba weer verschillende mensen en ik krijg een rondleiding in de stokerij, drogerij etc.
De volgende stop is een hotel in aanbouw, hier heeft Kebba het dak gemaakt en vol trots leidt hij me in het gebouw rond en laat me alles zien wat hij gemaakt heeft.

De stap is Arriet ophalen, zij is de vriendin van Kebba, ze zit nog op school en leert naaien, de Singer handnaaimachine ( van Dikkie ) die ik meegebracht heb is voor haar. Arriet zit in haar examenjaar en  terwijl we samen ergens wat drinken, is ze vlijtig met haar examenstuk bezig.

S' middags gaan we naar Serrakunda, de taxichauffeur die ons zaterdag van de disco thuis bracht heeft iemand gevonden die geïnteresseerd is in de auto. als we in Serrakunda aankomen staat hij ons al op te wachten en we volgen hem door vele stoffige straatjes naar een autodealer. Ik ben benieuwd hoe dit afloop, volgens mij wordt het niets, want de taxichauffeur, de autodealer, en Kebba zullen een commissie willen, samen met de autodealer rijden we weer door een wirwar van straatjes naar de geïnteresseerde, deze bekijkt de auto en we spreken af morgen  om 11  uur weer bij de dealer te zijn, hij brengt dan zijn monteur mee.

We hebben nog even tijd en ik vraag Kebba wat hij graag zou willen, hij zegt dat hij wilt leren emaillen en auto rijden, nou kies maar wat wil je het liefste zeg ik.
Autorijden is het antwoord, o.k. dan krijg je nu je eerste les.
Ik leer hem schakelen, als hij dit een beetje onder de knie heeft, zeg ik rij maar een stukje, hij start de motor deze valt meteen uit, de 2e keer gaat het goed, hij zet hem in de 1e versnelling laat de koppeling komen en daar gaan we dan………….. recht op een boom af, remmen roep ik, phhhhhhhhhh net op tijd trap Kebba op de rem. Hij was zo geconcentreerd bezig met de koppeling en gaspedaal dat hij vergat te sturen.

Ik had nu wel even genoeg van lesgeven, een andere dag zoeken we een stille weg op zonder bomen zeg ik en dan proberen we nog eens.

Om 19.30 heb ik een afspraak met degene die de auto voor Wil verkocht heeft, Kebba neem ik natuurlijk mee.
Ik denk dat het tijd wordt om een meer ervaren iemand erbij te halen, tenslotte heb ik niet meer zoveel tijd voor dat ik weer naar België vertrek.
We hebben afgesproken in "The Garden" er ontwikkeld zich een leuk gesprek over van alles en nog wat, maar natuurlijk ook over de auto en we spreken af dat hij zijn winst met Kebba zal delen.
Op een gegeven moment zijn beide in het Mandinka met elkaar in gesprek, plotseling beginnen ze te lachen en vertellen dat ze net ontdekt hebben dat ze neven zijn, echte vraag ik, want hier noemt men iedereen brother/sister, Ja echte!!.
na een poosje nemen we afscheid ,Kebba neemt de bush taxi naar Serrekunda en overnacht bij zijn broer Osman en ik ga naar Kadjendo guesthouse.

12-12-2005 om 20:42 geschreven door tiny  

In de binnenplaats van het guesthouse zit Magreet en ik aan het ontbijt als Kebba komt binnengewandeld. Magreet verteld dat ze gisteren Jimmy ontmoet heeft hij heeft beloofd om haar om 10 uur de fiets van zijn broer te brengen, ze kan deze veel goedkoper huren dan ze tot nu toe betaald heeft. Jimmy komt op tijd maar zonder fiets, de ketting was gebroken..

Kebba kent Jimmy al, ik kijk hier al niet meer van op, hier schijnt iedereen iedereen te kennen. Nu Magreet niet kan gaan fietsen spreek ze af dat Jimmy haar gids naar het vogelpark zal zijn.

Samen met Kebba vertrek ik naar Serrekunda waar we de geïnteresseerde met zijn monteur bij de autodealer zullen treffen., na veel gehobbeld en gestommel zijn we er mooi op tijd maar er is nog geen geïnteresseerde te bekennen, er wordt getelefoneerd en ik hoor dat hij onderweg is. Na ½ uur nog niemand gezien en ik vraag waar hij blijf, er volgt weer een telefoontje, hij is hier in de buurt aan het wachten op zijn monteur, de dealer gaat erheen en komt terug met de boodschap dat ze zo komen. Weer een ½ uur later vind ik het wel welletjes en geef er de brui aan, ik ben niet Afrikaans genoeg om rustig zittend op het stoepje af te wachten.

We rijden maar weer eens naar Lana’s bar om van het leuke uitzicht te genieten, terwijl we op het terras van een koud pilsje genieten, wordt voor onze neus een fietser door een taxi aangereden. Niets aan de hand, vanwege de gaten in de weg is de snelheid zo langzaam dat de schade meevalt, een beetje mopperen en weer verder rijden en fietsen. Stress, wat is dat????

Na een tijdje word ik onrustig en wil wat gaan doen, Kebba heb je zin in je 2^e autorijles vraag ik, jazeker is het antwoord.

Een vriend in het café legt ons uit waar een rustige plek zonder bomen is.

We vertrekken, na 2 km en 10 minuten hobbelen, moet ik stoppen omdat er een grote witte jeep achteruit de weg oprijdt. Kijk zeg ik hij heeft de Mauritanische vlag voorop, vandaag bezoekt de Mauritanische president Gambia zegt Kebba. Bij de 1^e kruising gaat de witte jeep links, ik moet ook links en volg hem. De politie die op de kruising staat vertrouwt het schijnbaar niet en haalt me van de weg af.Hij vraagt om mijn Laissez-passer , ik snuffel door mijn autopapieren en geef hem dit, fout zegt hij dit is van Mali, ik weer zoeken, zoeken maar vind niks.

We moeten mee naar het bureau, de agent stapt in en wijs me de weg. Ik rij de binnenplaats van het bureau op en zie er enkele auto’s staan die schijnbaar in beslag zijn genomen, in gedachten zie ik de mijne hier ook al staan. Binnen in het bureau kiep ik mijn papieren uit op een tafel en vind het benodigde document in mijn paspoort. Dan vragen ze om het verzekeringsbewijs, in Mali hebben we een verzekering afgesloten die ook hier geldig is, alleen hij was maar tot 5 november en het is nu 10 november. Ik heb 2 papieren gekregen, 1 met einddatum deze heb ik in Gambia weggegooid en 1 waar geen einddatum op stond, nu volgt de vuurproef, ik krijg het er warm van. Gelukkig het wordt goed gekeurd en we kunnen weer vertrekken, nog even de politie terug naar de kruising brengen.

De zin in autorijles is bij ons beide over en we besluiten terug naar het guesthouse te gaan.

Kebba houd een siësta en ik ga wat lezen, Kebba wordt gewekt door een telefoontje van de dealer, hij komt met een ander geïnteresseerde om de auto te bekijken, deze brengt een bod uit maar we wijzen dit af omdat Kebba net een telefoontje gekregen heeft van iemand die de auto al gezien heeft en meer bied. Hij had ons eerder gevraagd om 2 dagen te wachten omdat hij de 20.000 Dalasi die hij te kort kwam dan zou ontvangen. Ik ben benieuwd, voor mij maakt het niets uit maar voor Kebba is het beter hij hoeft de dealer geen 5% te betalen. We brengen de dealer en geïnteresseerde terug naar Serrekunda en treffen daar weer een taxichauffeur, een rasta boy die ons naar iemand brengt die de auto wilt zien, soms heeft Kebba van alles geregeld zonder dat ik er erg in heb.

Helaas hij zoekt een lichtere auto, een Suzuki Vitara of i.d. de rasta boy wilt in mijn auto terugrijden, forget it!! als er in deze wegen vol gaten iemand de auto stuk rijd zal ik het zelf zijn. We passeren weer een politiepost, deze keer willen ze de stempel in mijn pasport zien, alles o.k we kunnen verder rijden.

In Sene-Gambia aangekomen neemt Kebba een taxi naar Tujereng en ik ga verder in mijn boek.

Vol enthousiasme komt Magreet terug van het vogelpark, ze had een heel goede gids gehad en veel vogels gezien.

We spreken af om zodra de auto verkocht is er samen nog eens in alle vroegte heen te gaan

17-12-2005 om 21:56 geschreven door tiny  

Kebba komt om 11 uur aan in het guesthouse, hij heeft vanochtend op de nurseryschool(kleuterschool)de kleurpotloden e.d. die Willem me gegeven heeft gebracht. Op school vertelde de leerkrachten dat het op het juiste moment kwam, de kinderen hebben binnenkort een klein examen hiervoor kunnen ze de spullen gebruiken.

We zijn naar Sanyo ( degene die Wils auto verkocht heeft) in Serrakunda gegaan, samen hebben we enkele dealers afgereden, ik  vond het niet erg veelbelovend maar Kebba en Sanyo zijn optimistisch.

Op de terugweg naar Sene-gambia stoppen we bij een automonteur om de zijkant van de bumper die er tijdens de rit in het Kololipark was afgevallen te laten repareren. Dit wilde niet erg vlotten omdat de monteur alleen maar een combinatietang en enkele steeksleutels had, van deze sleutels paste er geen een op de moer die los moest, na 15 minuten klungelen vond ik het welletjes, de bumper moet maar wachten totdat ik een monteur met meer gereedschap tegenkom.

Kebba is oververmoeid en gaat slapen,Magreet die ook een middagdutje gedaan heeft ontwaakt ongeveer gelijk met Kebba..Samen gaan we naar de man gaan die ons gevraagd had 2 dagen te wachten omdat hij 20.000 Dalasi tekort kwam.. Onderweg nogmaals een stop bij een automonteur met gereedschap, hij maakt de bumper in no-time.

In Serrekunda treffen we de broer van de man, ik wil me voorstellen en wil hem een hand geven, hij negeert dit . Later legt hij me uit waarom , het is ter bescherming van hemzelf en van de vrouw, hij wil niet het gevaar lopen verkeerde gevoelens te krijgen.

Dan zie ik zijn broer aankomen, hij draagt een rugzak op zijn borst, het zit vol geld. We tellen het na en dan teken ik de letter of transfer en schrijf een kwitantie. De koop is rond!!

Magreet heeft de transactie gefotografeerd (helaas zijn ze niet zo goed gelukt)en de tijd genoteerd vrijdag 11 november 15.45 uur.

Nu loopt Kebba met een rugzak vol geld op zijn borst rond. We vertrekken( zonder handdruk) en nemen een taxi, als we net vertrokken zijn merkt Kebba dat zijn telefoon nog in de Strange Rover ligt, we stappen uit om terug te lopen dan horen we getoeter de nieuwe eigenaar komt zo trots als een pauw aanrijden en overhandigd Kebba zijn telefoon., we zwaaien nog eens en zitten weer in de taxi.

In Sene-Gambia gaan we naar “ The Garden” Vanavond ben ik de Bosswoman, dus dat wordt trakteren, ook al weet ik dat het na omwisselen maar een klein stapeltje Euro’s is toch geeft het een gevoel alsof je stinkend rijk ben zo’n een rugzakje vol Dalasi. Kebba heeft zo’n half jaar salaris verdiend en ik vraag hem wat hij ermee wilt doen.. Ik breng het naar de bank zegt hij want in de toekomst wil ik een bakkerijtje opzetten. Wil je dan ophouden als timmerman vraag ik, nee zegt hij ik wil er iemand anders inzetten. Het brood kan dan in de winkeltjes in Tujereng verkocht worden.

Ik ben blij te horen dat hij het niet aan luxe dingen wilt uitgeven, maar op een manier waarop hij geld kan verdienen om zijn familie te ondersteunen 

18-12-2005 om 22:57 geschreven door tiny  

19-12-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

Vandaag vroeg uit de veren, om 6 uur zijn we vertrokken naar het vogelpark in

Abuko Natural Reserve, bij de Gambia rivier.

Als we het straatje bij Kadjendo guesthouse uitlopen komt er net een taxi aan, Kebba spreekt een prijs af en weg zijn we. Daar de taxichauffeur te veel geld verliest als hij zonder passagiers terugrij, nemen we hem mee het park in

Als we in Lamins Lodge  aankomen is het nog vloed dus broekspijpen opgestroopt en door het water waden, zelfs het houten bruggetje staat nog grotendeels onder water.Het is het begin van de Gambiarivier is en het water is hier nog brak er leven dan ook geen krokodillen, wel oesters deze zitten op de mangrovewortels en worden bij laag water door vrouwen geplukt. De oesters zijn voor de consumptie en de schelpen worden vermalen tot metselspecie.

We lopen naar de boten en Magreet vraagt naar de gids van de vorige keer, iemand meld zich, Magreet zegt dat het niet de gids is die ze had, ik heb zo mijn twijfels omdat hij precies weet te zeggen met wie ze hier was en wat ze gezien heeft.  Ondanks dat Magreet blijft volhouden stappen we toch maar in de boot, we glijden over het water naar de mangrove toe, stappen uit en maken een wandeling door het bos. Al snel blijkt dat Magreet gelijk had, deze gids is beslist geen goede, de enkele vogels die we zien spotten we nog voor hem bovendien is hij de hele tijd aan het praten met de chauffeur en Kebba, jammer, zelfs zonder vogels te zien is het hier zo mooi dat je van de rust moet genieten, tja,” a other Gambian experiences “denken we. 
 

Om 12 uur zijn we terug in het guesthouse, Magreet gaat een dutje doen en Kebba en ik gaan naar een hotel in Sene-Gambia om kennis te maken met Nelly en haar zoon Johan, vrienden van Dikkie en Kebba, die hier gisteren gearriveerd zijn.
Als we bij het hotel aankomen, komen we nog een Gambiaanse vriend van hun tegen, wat mij opvalt, is dat zowel Kebba als hij zich moeten registreren en een pasje krijgen terwijl ik zo kan doorlopen, volgens mij heeft dit met de huidskleur te maken.
We treffen Nellie en Johan aan het zwembad, kletsen wat en spreken af elkaar maandag in Kebba’s compound in Tujereng te treffen.

Dan gaan we terug naar het guesthouse, Kebba voelt zich ziek, hij krijgt een paracetamol en wordt naar bed gestuurd.

Rond 19.00 uur is Kebba zover opgeknapt dat hij mee uit eten kan, we gaan naar een lokaal restaurantje, terwijl we van het eten genieten komt er een band binnen. We raken met ze in gesprek en ze vertellen dat ze uit Guinea-Bissau komen.
De instrumenten zijn prachtig, ik zie dat er op 1 instrument halve ijzerzaagjes bevestigd zijn, De muziek klinkt heel goed, vrolijk en vol met passie. Wij krijgen een uitnodiging om morgen naar de repetitie te komen. We beloven dit zeker te doen en wandelen terug naar ons guesthouse.

20-12-2005 om 00:00 geschreven door tiny  

21-12-2005 om 12:27 geschreven door tiny  

21-12-2005 om 12:28 geschreven door tiny  

21-12-2005 om 12:29 geschreven door tiny  

Hier houden mijn aantekeningen op, jullie moeten het doen met wat ik me nog herinner.

Ergens midden in de ochtend zijn we met de bush- taxi naar Banjul vertrokken, het zijn onze laatste dagen hier en het wordt tijd om wat voor de mensen thuis te zoeken.

We gaan naar de markt,eerst struinen we in het gedeelte met groenten en op de vismarkt dan gaan we naar het gedeelte met huishoudelijke spullen en dan zijn we aanbeland bij de  kleding en het houtsnijwerk.

De keuze is beperkt, veel souveniertjes, waarvan ik zeker weet dat ze ergens achter in een kast zouden verdwijnen als ik ze zou meebrengen, een enkele keer zie ik  een mooi houtsnijwerk maar dan is het weer te groot om mee te nemen.

Na wat rond snuffelen vind er een voetbalshirt van de Gambiaanse ploeg,  Tja ,Jeroen het is niet Feyenoord maar volgens mij zul je het toch wel leuk vinden,.

Voor mijn kleinkinderen, zie ik leuke Afrikaanse kleding, broeken en hesjes omzoomt met schelpjes, hierbij nog een fleurige ketting en armband en ik weet zeker dat ze er blij mee zullen zijn.  

De maat klopt niet maar dat is geen probleem zegt de verkoopster, ze kan het zo vermaken, ik stem in en ze vertrek naar de kleermaker
 .

Wij wachten op een gezellig terrasje midden op de markt totdat het klaar is, dan gaan we naar de winkelstraat waar Magreet haar hart kan ophalen in een muziek winkel.

Het is er druk, vooral veel cassettebandjes gaan er over de toonbank, Kebba heeft een goede prijs voor Magreet weten te bedingen.

Het is leuk om te zien hoe men  hier te werk gaat,wat ze niet hebben, maken ze wel even, illegale cd’s wat is dat??

Terwijl ik op een bankje voor het winkeltje wacht totdat de cd’s gebrand zijn, struint Magreet de winkels af.

Plotseling komt me een winkelier waarschuwen, ik moet naar Magreet toegaan en haar zeggen dat 2 mannen haar al de hele tijd volgen, hij maakt zich ongerust.

Zo gedaan en de rest van de tijd heeft Magreet braaf met mij op het bankje gekeken naar het fleurig straattafereel.
We zien 4 meisjes met grote schalen vol bananen op het hoofd, we kopen wat van ze en maken een foto, vlak voor ons op de stoep kleed een vrouw zich om, haar fleurig zondagse jurk wordt opzij gelegd, ze verschoond nog vlug haar baby en is dan klaar om de groenten die ze voor zich uitgestald heeft te verkopen.

Onze magen beginnen te knorren als de cd’s eindelijk klaar zijn, iemand wijst ons de weg naar het restaurant van een familielid, hier is het goed eten zegt hij. Helaas gesloten, de meeste eettentjes blijken gesloten te zijn en net als we besluiten om dan maar naar Sene-Gambia te gaan zien we een shoarmatent die open is. Hier hebben we het goedkoopste en het lekkerste gegeten van onze hele reis.

Zo nu kunnen we er weer een hele tijd tegen, we nemen een taxi naar Serrekunda, hier hebben we een tijdje terug een  winkeltje ontdekt met zowel oud als nieuw spul uit Mali,hier vinden we enkele stukken voor de familie/vrienden thuis.

Iemand van de band van gisteren heeft al gebeld waar we bleven, dus stappen we weer in de taxi en gaan naar Sene-Gambia om de repetitie bij te wonen.

Hij staat ons al op te wachten en we volgen hem door een stoffig straatje, gaan de hoek om, daar zitten de boy’s onder de boom, klaar om te beginnen.

Al vlug is de lucht vervult met vrolijke muziek, er komen veel mensen op af, ik loop wat rond om foto’s te maken te dicht bij een jongetje met een kleintje op de arm, het kleintje is schijnbaar bang voor de Toubak en zet het op een brullen.
Dit is echt heel leuk en het is jammer dat we niet lang kunnen blijven maar bij de familie op de compound door zit Binta al op ons te wachten met het avondeten.
We nemen afscheid van de boy's, halen onze spullen op in Kadjendo guesthouse, nemen afscheid van Lamin en Els, nog een klein berichtje in hun gastenboek en vertrokken zijn we naar Tujereng, waar we meteen kunnen genieten van een heerlijke omelet. Nog even de tent in het tuintje van Kebba opzetten, Kebba heeft nog een 2 persoonsmatras dat percies in het 1 persoonstentje past.
Nog even wat gezellig babbelen met iedereen die de compound komt binnengelopen en dan hup de tent in, maar niet voor lang, ik krijg het benauwd en vertrek naar buiten op mijn gelmatrassje .
Net voor ik bijna vertrokken ben hoor ik: "Tiny, Tiny," ik kijk op en Kebba staat er, hij vind het maar niets dat ik zo buiten lig en zegt dat ik in zijn bed moet gaan slapen, protesteren helpt niet, hij kruip op de bank en ik slaap opgelucht met de deur open in zijn bed,  want ik was toch wel een beetje bang voor al de insecten, kikkers etc. die s'nachts op de grond konden rondkruipen.

22-12-2005 om 23:25 geschreven door tiny  

23-12-2005 om 09:07 geschreven door tiny  

23-12-2005 om 09:10 geschreven door tiny  

Zodra ik wakker werd en de tuin inliep zag ik Oma en Fanta, een meisje van ± 12 jaar oud net terugkomen met een grote teil water op het hoofd, die op diverse plekken in de compound in grote kruiken worden gedaan, zo heeft de familie altijd water in voorraad.

In gedachte zie ik mijn oudste kleindochter Carmen  dit voor schooltijd doen en ik denk," wat hebben wij het toch luxe.”

Ik ga naar het toilet, hiervoor moet ik een golfplaten deurtje in Kebba’s de tuin opendoen en een smal paadje inlopen, achteraf in de openlucht ligt het toilet, dit is een plek van ± 2 m² omgeven door verdorde palmbladen en met een golfplaat als deur, deze hangt met een ijzerdraadje vast aan een paal.

In het midden ligt een betonnen tegel met een gat in het midden, om deze tijd valt het nogal mee, maar als je in het midden van de dag, als de zon lekker warm schijnt zonodig moet, tja dan krijgen de vliegen die in het gat in luilekkerland leven een gratis douche en als dank vliegen ze massaal om je billen.

Na een lekker bakje oploskoffie en een ontbijtje, doe ik een greep in mijn met geld beladen rugzak en stuur Kebba naar Tanji om verse vis te kopen. Magreet en ik gaan samen met Osman( Kebba’s broer) naar de plaatselijke markt, waar ook Oma straks haar spulletjes uit de tuin gaat verkopen.

Het valt niet mee om de ingrediënten voor een warme maaltijd voor de hele familie en het bezoek bij elkaar te krijgen. Ik dacht hier zo een paar kilo tomaten e.d. te kopen, was ik even mis!!

Ik moet 4á 5 kraampjes aflopen om een magere kilootje bij elkaar te sprokkelen, ik neem alleen grote tomaten, daar verstaat men hier onder 2-4 cm doorsnee, gekneusd en gebarsten maar waarschijnlijk wel zonder chemicaliën. Voor de uien geld weer hetzelfde liedje, voor de aardappelen idem dito, het kost wel tijd om hier boodschappen te doen. Osman stelt ons nog voor aan verschillende vrouwen, het is hier wel een gezellige boel, een dame wil persé op de foto, deze moet ik later naar Kebba mailen, maar helaas hij is mislukt.

Als we terug naar de compound lopen stelt Osman voor om meteen papier te kopen om de cadeautjes in te pakken, we lopen een compound in waar betonnen stenen gemaakt worden.

Ik ben verbaasd als we  enkele lege cementzakken kopen, niet aan gedacht maar hier heeft men geen krant of reclamefolders, het plastic wordt eraf gehaald even schoonkloppen en je hebt prima pakpapier.

We komen nog een Oma tegen waar Osman schijnbaar een goed contact mee heeft, liefdevol zie ik hem met haar praten, even later verteld hij mij dat ze malaria heeft en geen geld voor de doktor en medicatie.

Nog voor we de spullen naar de compound brengen vraag ik of ze nu naar de arts wil, ik zal wel de rekening betalen. Natuurlijk wilt ze dat en zo ziek als ze is loopt ze met ons mee, het is nog een heel eind het dorp in, de doktor is niet in zijn compound. Hij is onderweg om kinderen een vaccin voor polio te geven, hiervoor gaat men naar de steden en deelt dit in de vorm van druppels uit. Gisteren in Banjul zijn we nog zo’n groep tegen gekomen..

Onverrichter zaken lopen we terug, we geven het Omaatje een paar paracetamol en beloven vanavond terug te komen.

Ik vraag of de doktor niet via zijn telefoon te bereiken is, nee is het antwoord, maar wat als er een spoedgeval is. Nou dan ga je naar Tanji en hoopt dat de doktor wel daar is anders moet je nog een dorp verder. Natuurlijk kun je ook nog altijd naar de grote stad, alleen een auto in het dorp is zeldzaam en voor een taxi moet je naar de hoofdstraat lopen en hopen dat er vlug eentje komt die niet propvol zit.

23-12-2005 om 09:11 geschreven door tiny  

23-12-2005 om 12:41 geschreven door tiny  

23-12-2005 om 12:42 geschreven door tiny  

23-12-2005 om 12:42 geschreven door tiny  

23-12-2005 om 12:43 geschreven door tiny  

Als we terugkomen in de compound is Kebba ook gearriveerd met een behoorlijke lading Ladyfish.

Magreet begint met het schillen van de aardappelen zowel de zoete als de normale en snijd  hier frites van. Ik bezigheden bestaan uit het schoonmaken en snijden van de tomaten en uien.

Dan komen we tot de ontdekking dat we geen olie hebben en samen met Osman ga ik nog eens naar de markt, de olie wordt in een maatbeker afgepast en in een plastic zakje gedaan.

We boffen want Kebba is de gelukkige bezitter van een gaspitje, deze luxe kunnen wij ons permitteren, normaal kookt men hier op een houtvuurtje.

Dan bestaat de maaltijd meestal wel alleen uit rijst met een beetje saus.

Het gaspitje wordt in het tuintje naast de tent opgezet,we hebben maar 1 kookpan,het wordt dus plannen wat eerst te doen, we besluiten eerst de frites te bakken,, dan gaat de vis in de olie en hierna wordt de tomatensaus gemaakt.

Kebba’s moeder kookt de rijst dus daar hoeven we ons niet druk om te maken.

De mannen hebben we ook aan het werk gezet ook een vriend die argeloos kwam binnengewandeld, ze zijn echt een grote hulp, zonder hen was het ons vast niet gelukt.

Nellie en Johan zijn ook in de compound gearriveerd,ze hebben nog een jong stel meegebracht, ze zijn hier voor de 1^e maal en Kebba heeft geregeld dat ze een bezoek aan de kleuterschool kunnen brengen.

Toen we vertelde wat er op het menu stond hoorde we dat enkele geen vis lusten, Kebba stond meteen klaar om zijn kip voor hen slachten, het beestje leeft naast onze tent en ik moet er niet aan denken dat hij zo het mes ziet, dus vraag ik of er niet een van de buren een kip te koop heeft. En ja hoor even later wordt er een mager scharminkeltje gebracht.

Gelukkig hebben we de vis nog niet in de olie gebakken en kan de kip er nu in, hierna wordt een gedeelte van de olie gebruikt om een tomatensaus te maken zodat er ook saus zonder vissmaak is.

Binta komt en neemt de regie over, phhhhhhh, zijn we ff blij, je kunt echt merken dat ze dit gewend is, nog snel even Osman naar de shop sturen voor wat ingrediënten en binnen no-time staat er een verrukkelijke maaltijd op tafel

Kebba heeft zoals gedurende mij heel verblijf in Gambia ook niet stilgezeten, hij heeft diep in zijn portemonnee getast en verzorgd ons van lekkere koele drankjes. Het valt mij op dat mensen hier héél inventief zijn, het water wordt in plastic zakjes ingevroren en verkocht, vele gebruiken het om te drinken ze bijten dan een hoekje af en zuigen hieraan

In mijn koelbox heeft Kebba zo’n blokken ijs gedaan en hij is druk doende om de koelbox steeds gevuld te houden.

Ik moet hem echt erbij roepen want hij cijfert zichzelf helemaal weg om het zijn gasten naar de zin te maken.

.

Na de maaltijd rusten sommige uit, Magreet en het jonge stel wandelt met Binta en Osman naar het nabije visserdorpje Tanji, ik blijf op de compound en bekijk het leuke tafereeltje als Nellie en Johan tevoorschijn komen met echte voetbalshirts voor de kinderen.

Overal vrolijke en lachende kids, even op de foto als echte profs en dan wordt er gevoetbald, al vlug is er de eerste blessure, hevige tranen lopen over een klein wangetje.

Als de groep terugkomt, vertrekken Nellie, Johan en het jonge stel, ze worden door de hele familie uitgezwaaid. Wij relaxen nog wat en genieten van een overheerlijke meloen.

Dan wordt het tijd om met het Omaatje naar de doktor te gaan, Osman gaat weer met ons mee, als we buiten de compound de bocht omgaan zien we een hele groep vrouwen staan.

Het blijkt dat ze samen een muzikant ingehuurd hebben, ze staan in een kring en de een na de ander springt in het midden om zijn danskunsten te toon te spreiden. Het is echt jammer dat mijn fototoestel sinds een paar dagen het niet meer goed doet, maar ook al is de kwaliteit slecht, ik denk dat het toch voldoende is om jullie een beeld van de situatie  te geven.

Het Omaatje zit al op ons te wachten, we lopen weer het hele stuk naar de compound van de arts, hij is er nu wel. Binnen is het pikdonker, de arts zit aan een tafel bij een kaarsje, als mijn ogen aan het donker gewend zijn zie ik nog een ziekenhuisbed tegen de muur staan met hierop enkele dozen.

Osman legt uit wat er aan de hand is en dan wordt de vrouw onderzocht, conclusie: inderdaad malaria, de arts verlaat ons en komt na + 10 minuten terug met 3 injectie’s, antibiotica en een pijnstiller, hij geeft de vrouw een injectie en zegt dat ze morgenochtend terug moet komen voor de volgende injectie en dan s’avonds nog een keer. Ik zeg de arts dat ik haar morgenochtend wel wil spuiten dan hoeft ze die lange weg naar hem toe niet te maken. Hij vindt dit prima, we vertrekken en brengen Oma terug naar haar compound.

Aan de overkant van ons compound staat een palmboom, ik vraag Osman of hij hierin kan klimmen, ja zegt hij en voegt meteen daad bij woord.

Kebba en een vriend wikkelen onze cadeautjes in het cementpakpapier en Magreet pakt al vast haar tas in.

Ik ben niet van plan om nog veel mee naar huis te sjouwen en laat het pakken tot morgen Gezellig kletsend met Osman breng ik de avond in Kebba’s tuintje door.

23-12-2005 om 12:45 geschreven door tiny  

24-12-2005 om 19:55 geschreven door tiny  

24-12-2005 om 19:55 geschreven door tiny  

Al vroeg in de morgen is Kebba naar Serrekunda gegaan om mijn overgebleven Dalasi te wisselen naar Euro. Ik veeg de vloer wat aan, dit is hier wel nodig met het stoffige binnenplaatsje en tuintje.

Dan vertrek met Osman naar het Omaatje om haar de 2^e malaria injectie te zetten, ze wacht al op ons en in haar taal ( Mandinka) vertelt ze Osman dat het al beter met haar gaat, als ze haar injectie gekregen heeft neem ik afscheid van haar en haar familie en we wandelen terug naar de compound.

In de compound maakt Osman het ontbijt en ik begin met pakken, ongeveer op dezelfde tijd zijn we hier mee klaar en kunnen we eten.

Dan relaxen we nog wat in het tuintje en ik vraag Osman waarom hij niet op school is.

Hij verteld me dat hij weggestuurd is omdat het schoolgeld betaald moest worden, hij heeft met zijn vader gepraat, maar deze heeft het niet, zijn vader is n.l. ziek en kan niet meer werken.

Kebba heeft gezegd dat het goed komt maar hem gevraagd hier te blijven om voor ons te zorgen als hij er niet is. Lief hé.

Als Kebba terugkomt van Serrekunda praat ik nog even met hem en omdat ik het jammer vindt dat hij zijn doel, de bakkerij langer moet uitstellen en omdat ik toch nog wat over heb van het budget dat bedoelt was om hier te besteden, geef ik hem het schoolgeld voor Osman.

Dan is de tijd aangebroken voor een allerlaatste foto met de hele familie.

Een vriend die taxichauffeur is, is door Kebba ingehuurd als privé chauffeur, hij is net gearriveerd en het is tijd om naar het vliegveld in Banjul te vertrekken.

We nemen afscheid en worden uitgezwaaid door iedereen, als we langs de compound van het Omaatje rijden zien we haar zitten onder de Mangoboom, een goed einde van ons verblijf in het Tujereng.

In het vliegveld zien we Lian al inchecken, wij gaan ook in de rij staan en als alles geregeld is gaan we als afscheid nog even met de boys wat drinken.

De terugvlucht verloopt voorspoedig en thuis als ik zit te bibberen van de kou maak ik de balans van de reis op, ik kom tot de conclusie dat ik heel blij ben dat ik de reis heb doorgezet, ik heb prachtige natuur gezien, veel cultuur, zeer lieve en behulpzame mensen ontmoet en een klein steentje kunnen bijdragen om het leed van sommige mensen in Gambia wat te verzachten.

Van harte wil ik dan ook graag alle sponsors, familie en vrienden bedanken, jullie hebben dit mede mogelijk gemaakt.

Kom af en toe toch nog eens op dit blog kijken, niet alleen worden er nog foto’s geplaatst er komt vast ook nog eens een vervolg, zoals jullie hebben kunnen lezen, krijg ik van Willen nog een aantal computers. Het vervoer is al geregeld, ze gaan met de volgende container van Stichting Kairakaffoo Foundation ( zie links)

24-12-2005 om 19:56 geschreven door tiny