|
Beelden.
Een documentaire van Rudy Vranckx toont het huidige Congo. En
als we zouden uitspreken wat er in onze gedachten komt, dan zijn we racist.
Nee, ze kunnen toch niet minderwaardig zijn, toch niet meer in onze tijd! Maar
de volwassen soldaat, die dreigend mikt met een houten plankje in de vorm van
een mitraillette gezaagd, wekt toch vragen. Verbijstering omdat dit mogelijk
is, want het was echt geen spel! Een soort priester (bisschop?) roept zichzelf
uit tot reïncarnatie van Patrice Lemumba. Hij is de zwarte Christus die Afrika
gaat bevrijden van
Honderden, duizenden(?) volgelingen dansen, zingen voor
hem, wensen zijn zegen te krijgen. Hij is de grote leider, de heilige man. En
er zijn soldaten gewapend met houten namaaktuig, met munitie van heilig
water in plastieken pillenflesjes. Geen enkel auteur is modern genoeg om zon
samenhangende en onlogische opera in mekaar te steken. Hoe kan het? Onderwijs
doet het of beter gebrek aan onderwijs. Die mensen zijn van nature leergierig
en het enige dat hen geboden wordt is het verhaal van hun bevrijding. Ze
grijpen zich vast.
Woorden.
In die rivier dreven overal lijken rond. Een jongen naast
mij werd geschoten en zijn darmen vielen uit zijn buik. Hij was niet dood toen
ze hem wegvoerden naar de kliniek. Ik had geluk.
Gedachten.
Hoe zou het zijn om plots doodgeschoten te worden? Zou er
pijn zijn? Of is daar geen tijd voor? Zou er schrik zijn? Of blijf je ook dan
geloven in redding? Zou er besef zijn, of een soort relativeren? En dan daarna?
Niets of toch iets of helemaal opnieuw? Wil je dat wel, nog eens opnieuw?
Beelden.
Kinderen in een Koranschool moeten alleen Koranteksten
leren, gedurende 6-7 jaar. Fouten worden lichamelijk bestraft. Ouders laten die
kinderen over aan de zorgen van de leraars, die zelf niets anders dan de Koran
hebben geleerd, en ja misschien wat Frans en wat praktische zaken buiten de
school. Om te leven moeten de kinderen bedelen en vermits er een straf wacht
als ze onvoldoende binnenbrengen, lonkt er overal een kleine stap, een eerste
misstap. En als ze de liefde die ze kregen ooit zelf geven, dan zal de
wreedheid welig tieren. Wat als ze ooit overtuigd worden dat alleen de Jihad
hen hieruit kan bevrijden? Mededogen schijnt geen inheemse plant in Afrika.
Gevoelens.
Machteloos weten. Beseffen dat we nog veel meer niet
weten. Concentreren op comfortproblemen. Schuld door geboortetoeval? Een
filosofie aanhangen dat de maan alleen bestaat als je ernaar kijkt? Dan zouden
die toestanden ook alleen bestaan als we ernaar kijken en moeten we Vranckx
dringend reportages over vakantieoorden laten maken. Is de toner dan schuldig?
En als de toner op is? Geen weten, geen gevoel?
Gedachte.
Ik ben het kind dat de handen voor de ogen houdt, maar
tussen de vingers doorkijkt en de tanden stukbijt uit schrik voor de knal.
Traumadour 15/4/2011
|
