Over mijzelf
Ik ben Ronny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam traumadour.
Ik ben een man en woon in Veurne () en mijn beroep is vroeger wel ja.
Ik ben geboren op 28/03/1947 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: De wereld, de mensen, de natuur, de geest....
Waarom een blog? Communicatie! Het gevoel niet nutteloos zo maar allerlei dingen te denken en te schrijven. Mijn doel? Dat mensen mij verstaan en de brug van vooroordelen naar naoordelen durven nemen. Protest! Een aantal jaren jong? Geleefd!
Inhoud blog
  • Lichtjaren
  • In memoriam schoonmoeder.
  • Reacties??!!
  • Anders?
  • kennis
  • Mensentaliteit
  • straatontmoeting
  • Vervolg
  • Wind
  • openbaring in de woestijn
  • Ark dieren.
  • kijk stil
  • priming
  • 2012
  • droomverlangen
  • kerstwensen 2011
  • rechtspraakvraag.
  • groot dictee der Nedrlandse taal
  • Eenzaam
  • Nog eentje van de nacht-natuur wandeling
  • Nachtelijke belofte
  • Een duistere nacht
  • Slingerstaat
  • Cijfers en >> letters.
  • Hà! Eindelijk!!
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Traumadour: Wat mij raakt wekt mijn spraak.
    Omdat ik niet altijd mijn mond kan houden.
    17-04-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.piekerstroom

    Beelden.

    Een documentaire van Rudy Vranckx toont het huidige Congo. En als we zouden uitspreken wat er in onze gedachten komt, dan zijn we racist. Nee, ze kunnen toch niet minderwaardig zijn, toch niet meer in onze tijd! Maar de volwassen soldaat, die dreigend mikt met een houten plankje in de vorm van een mitraillette gezaagd, wekt toch vragen. Verbijstering omdat dit mogelijk is, want het was echt geen spel! Een soort priester (bisschop?) roept zichzelf uit tot reïncarnatie van Patrice Lemumba. Hij is de zwarte Christus die Afrika gaat bevrijden van… Honderden, duizenden(?) volgelingen dansen, zingen voor hem, wensen zijn zegen te krijgen. Hij is de grote leider, de heilige man. En er zijn soldaten gewapend met ‘houten’ namaaktuig, met munitie van ‘heilig water’ in plastieken pillenflesjes. Geen enkel auteur is modern genoeg om zo’n samenhangende en onlogische opera in mekaar te steken. Hoe kan het? Onderwijs doet het of beter gebrek aan onderwijs. Die mensen zijn van nature leergierig en het enige dat hen geboden wordt is het verhaal van hun bevrijding. Ze grijpen zich vast.

    Woorden.

    In die rivier dreven overal lijken rond. Een jongen naast mij werd geschoten en zijn darmen vielen uit zijn buik. Hij was niet dood toen ze hem wegvoerden naar de kliniek. Ik had geluk.

    Gedachten.

    Hoe zou het zijn om plots doodgeschoten te worden? Zou er pijn zijn? Of is daar geen tijd voor? Zou er schrik zijn? Of blijf je ook dan geloven in redding? Zou er besef zijn, of een soort relativeren? En dan daarna? Niets of toch iets of helemaal opnieuw? Wil je dat wel, nog eens opnieuw?

    Beelden.

    Kinderen in een Koranschool moeten alleen Koranteksten leren, gedurende 6-7 jaar. Fouten worden lichamelijk bestraft. Ouders laten die kinderen over aan de zorgen van de leraars, die zelf niets anders dan de Koran hebben geleerd, en ja misschien wat Frans en wat praktische zaken buiten de school. Om te leven moeten de kinderen bedelen en vermits er een straf wacht als ze onvoldoende binnenbrengen, lonkt er overal een kleine stap, een eerste misstap. En als ze de liefde die ze kregen ooit zelf geven, dan zal de wreedheid welig tieren. Wat als ze ooit overtuigd worden dat alleen de Jihad hen hieruit kan bevrijden? Mededogen schijnt geen inheemse plant in Afrika.

    Gevoelens.

    Machteloos weten. Beseffen dat we nog veel meer ‘niet weten’. Concentreren op comfortproblemen. Schuld door geboortetoeval? Een filosofie aanhangen dat de maan alleen bestaat als je ernaar kijkt? Dan zouden die toestanden ook alleen bestaan als we ernaar kijken en moeten we Vranckx dringend reportages over vakantieoorden laten maken. Is de toner dan schuldig? En als de toner op is? Geen weten, geen gevoel?

    Gedachte.

    Ik ben het kind dat de handen voor de ogen houdt, maar tussen de vingers doorkijkt en de tanden stukbijt uit schrik voor de knal.

     

    Traumadour                             15/4/2011

    17-04-2011 om 08:18 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (2)
    12-04-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Takken van ontwortelde bomen.

    Takken van ontwortelde bomen.

     

    Ik heb mijn lichaam getraind

    om sterker te zijn dan de gemiddelde mens.

    Ik heb mijn hersens getraind

    om over alles te kunnen meepraten.

    Ik heb mijn karakter getraind

    zodat ze zeggen: voor jou is ’t beheersen gemakkelijk.

    Maar ik heb mijn geest niet getraind

    om vast te houden aan takken van ontwortelde bomen.

    Mijn zoeken naar de stam die deze takken draagt

    en naar de wortels die deze stam voeden,

    bracht me altijd naar de aarde.

    De aarde van een overtuiging

    zweeft ergens in de ruimte van gestuurde mogelijkheden.

    Aantrekkingskracht verslaaft de aarde,

    zou godsliefde dat met de zielen ook doen?

    De wetenschap loopt vast in snaren

    en de filosofie in paradoxen.

    Maar één zekerheid heb ik gevonden:

    volg mij niet op  mijn speurtocht!

    Hou U vast aan die takken

    zonder te kijken naar de wortels,

    want in de ontdekking zit een nieuwe slavernij.

    De boeien van het weten verhinderen

    het opgaan in het leven,

    het genieten van je greep op de tak,

    het vertrouwensgevoel,

    de zinvolheid.

    De werfzonde.

     

    Traumadour                 12/04/2011

    12-04-2011 om 10:18 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (4)
    09-04-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Frustratie!
    Vandaag kreeg ik een mailtje van seniorennet in verband met verschillende onderwerpen. Eén ervan over fietsen trok mijn aandacht. Maar ik vond het nogal ontgoochelend omdat er allerlei zaken worden aangeprezen, maar geen ligfiets. En dat is nu juist een fiets die voor actieve senioren het fietsgenot enorm kan vergroten. Ikzelf ben sinds dertig jaar onderhevig aan rugklachten wegens een hernia opgelopen door een sportletsel. Sindsdien is mijn actieradius met de gewone fiets sterk beperkt. Een zestal jaar geleden kocht ik een ligfiets om toch eens terug 30 à 40km te kunnen rijden. Maar die verwachting werd sterk overtroffen. Ik kan gewoon acht uur op die fiets rondtoeren zonder enig rugprobleem. Integendeel als het probleem zich voordoet door teveel zitten (internet!?) dan blijkt een uurtje ligfietsen een geschikte massage. 
    Met die ervaring vind ik het telkens zo spijtig dat dit in de media nooit aan bod komt. Ik vermoed twee redens. Het lijkt gevaarlijk! Maar na meer dan 50000km kan ik zeggen dat dat alleen van de roekeloosheid van de fietser zelf afhangt. Trouwens de kwetsuren bij vallen zijn geen gebroken sleutelbenen en schedelbreuken zoals bij de toeristen, maar wel geschaafde ellebogen en gescheurde fietsbroekjes (zitvlaklanding). Niet dat er meer reden is om te vallen dan met een gewone fiets! Trouwens als je ergens tegen rijdt, dan is het met de voeten voor! Tweede reden zou wel eens door de fietsindustrie zelf kunnen ontstaan, die hun markt zouden zien veranderen en die ligfietsmakers zijn concurrenten.
    Daarnaast zijn er ook nog sportieve voordelen. Minder windweerstand, dus een groter bereik met voor dezelfde kracht een wat hogere snelheid (+30%?) En er is ook nog het genieten van het uitzicht, je ziet niet alleen wielen, trappers en asfalt, maar ook vergezichten, gebouwen, torens, vogels...boven!
    En nu mijn ergernis: ook op seniorennet blijk ik dit nergens anders kwijt te geraken en hier zal dat misschien ooit eens door een enkeling gelezen worden, maar dan wel uit het verband!
    Maar 'k heb het toch gezegd.

    Traumadour 9/4/2011

    09-04-2011 om 22:34 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (3)
    03-04-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.cryptofeel

    cryptofeel

     

    Het is een wervelwind

    maar dan heel traag en zacht,

    als een wind van water,

    dat geheel omsluit

    en stevig ondersteunt.

    Nergens voel je steun

    van vaste ideeën

    en je ziet telkens

    hetzelfde herhaald

    duidelijk onbereikbaar.

    ’t Zijn gedachten

    die wentelen

    in de zee van drieën;

    enen: hoe is het mogelijk;

    tweeën: is het wel echt;

    drieën: gaan ze ’t dan nooit leren?

    Enen: dat ze ’t niet zien;

    Tweeën: dat ze blijven verwoesten;

    Drieën: hun eigenbelang opzij zetten?

    een: zeg het hen;

    twee: toon het hen;

    drie: verdraag het gelach, sukkelaar!

    Een: woorden raken alleen wie luistert;

    Twee: wat gij niet verbruikt is vlug verdeeld;

    Drie: geef hier, je hebt er toch geen genot van!

    Wat word je van wentelen?

                       zat;

                       gek;

                       vooral moe!

     

     

    Traumadour                   3/4/2011

    03-04-2011 om 20:07 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (0)
    01-04-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Achterdenken.
    Het helpt niet echt om er niet over te schrijven. Ze blijven maar komen, die negatieve berichten, als niet aflatende maartse buien. Noord-Afrika besmet met opstand tegen een jarenlange besmetting met onderdrukking. De Westerse landen die eensgezind nog een keer hun wapen kunnen gaan testen. Weer eens op zoek naar allerlei bewijzen van hun gelijk, vergetend dat de vorige keer, een eind verder naar het Oosten, die bewijzen niet echt bewezen werden. Dan regent het plots subsidies die door de niet gesubsidieerden moeten meebetaald worden: zonnepanelen, (ietsje) minder vervuilende diesels... En dan verschieten we dat er teveel fijn stof in de lucht zit. Daardoor moeten onze kinderen met de auto naar het sportplein gebracht worden! En dan is er iemand die zegt: 'Wij kunnen ons toch niet aanpassen aan hen, zeker!' En dan denk ik: 'Maar mens toch, dat is nu de steun van de basis van de grondslag van alle intermenselijke problemen. Als 'wij' te belangrijk zijn om 'iets' te doen waar een ander van 'profiteert'....
    dan voelt dit als een overgang naar aprilse grillen. Van de regen in de ... stortbuien.
    En nee! Dit heeft helemaal niets te maken met 1 april, want uit een documentaire van gisteren blijkt dat er straks toch geen vissen meer zijn.

    Traumadour

    01-04-2011 om 12:08 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (1)
    27-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Vreemd
    Een artistieke namiddag met vreemdelingen (vluchtelingen) op een site waar 'onze' oorlog herinnerd wordt, knaagt. Soms voel ik mij vreemdeling in mijn geboorteland, in mijn geboortestad.

    Vreemdeling

     

    Vreemdeling,

    jij of ik ?

    Als ik de mensen bekijk

    rondom, grijpend, hebbend,

    vechtend, verdrukkend,

    dan ben ik hem,

    die vreemdeling,

    in deze tijd,

    in deze soort,

    in onze soort.

     

    Niet begrijpend

    hoe men verdrukken kan,

    hoe men bommen werpt,

    hoe men wapens richt,

    hoe men mensen over haalt

    tot haat,

    tot valse waarden,

    tot niet denken aan

    de pijnlijk stervende,

    de schrijnende overlevenden,

    de ongestuurde wees,

    de nieuwe vreemdeling.

     

    Traumadour          26/3/2011

    27-03-2011 om 12:27 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (1)
    20-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijn vossenstreken?

    Waarmee ik bedoel dat je ze niet zo maar afleert.


    Etymologie van blog.

     

    Blog

                àbloggen

                àFrans uitspraak : blogguen

                àVlaams begrijpen : blokken

                àafkorting van : steenblokken

                àen van: stenen blokken muur

                àdus: stenen muur

                àWest-Vlaams stenen= klagen

                à steenmuur

                à klaagmuur !

     

    Een blog is dus een soort klaagmuur! Wel dan blijft er een opening (voor mij)! Waar moet ik er anders mee naartoe?

     

    Wilde westerse woestelingen.

    Vredebrengende kruisraketten.

    Plots bevrijden van sinds eeuwen(?) onderdrukten.

    En we doen ook mee,

    want dat telt voor de prijs

    van de benzine achteraf.

    Oorlog lijkt gemakkelijker te beslissen

    dan een BHV burenruzie, veel gemakkelijker!

    We zijn acquisist tegen wil en dank.

    Klein broertje België!

    Meelopen met de grote puberlanden, dat kunnen we.

    Wanneer worden die volwassen?

     

    Traumadour                 20/3/2011

    20-03-2011 om 09:22 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (2)
    19-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.... uitloop
    -Gestopt?
    -Bah ... ja, min of meer.
    -Allé gij, ga je dat niet missen?
    -Euh ... ja... denk ik.
    -En waarom zeg?
    -Omdat je 't nu vraagt, want ik heb het gisteren uitgelegd en zelfs gij hebt het niet gelezen.
    -Oei.
    -Maar trek het je niet aan. Een mens moet leren loslaten. En dat is een van de oefeningetjes op de schoolbanken van het leven.

    Ontrouw Madou R.

    Als het over loslaten gaat...

    Opname
     

    Zorg voor huis en tuin worden vermeden

    en ook je auto behoort tot het verleden.

    Boodschappen moet je niet meer doen

    en eten bereiden, da’s ook iets van toen.

     

    De kinderen verzwijgen hun zorgen

    daar doe je toch niets meer mee, morgen.

    Wat je vroeger allemaal wist

    verdwijnt onmerkbaar in een verdichtende mist.

     

    Je hoeft niets meer te doen

    dan eten, drinken, slapen, zelfs na de noen.

    En het lichaam in conditie houden

    om…. om het verleden dat we bouwden?

     

    Daar heeft het niets mee te maken,

    ’t zijn eigenlijk dokters zaken!

    Zo lang mogelijk blijven leven,

    er steeds nieuwe dagen bijgeven!

     

    Maar ondertussen moet je steeds meer loslaten,

    en komen in herinneringen en kennis overal gaten.

    Dan vind je ’t maar best zoveel te vergeten

    en van die vreemde nieuwe wereld niets meer te weten.

     

    31/5/2009

    19-03-2011 om 09:12 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (1)
    18-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Nog een MOOI

    Nog een MOOI..

    Penrose schrijft over hyperbolische meetkunde. Het is mooi dat er een wiskunde kan gebouwd worden die niet in de werkelijkheid (onze werkelijkheid) voorkomt. En dat het allemaal klopt en bewijsbaar is en samenhangt en terug te vinden is in de werken van Escher. Die fantastische tekeningen van andere werkelijkheden, bijna heerlijkheden. We zien ze en voelen de schoonheid aan en beseffen dat dat onze wereld ‘ontstijgt’. Die tekeningen lappen de natuurwetten aan hun laars en daarom fascineren ze. ’t Is een droom niet onderhevig te zijn aan de natuur. En dat blijkt een betrachting van de mensheid. We proberen die wetten opzij te schuiven. Langer leven, zelfs als we niet meer voortplanten bijvoorbeeld (biologisch nutteloos en zelfs nadelig voor de evolutie). Niet meer sterven door de meeste ziektes (waardoor overbevolking zorgt voor natuurvernietiging). Strijden om het individueel welzijn en geluk (tegen de stroom van de evoluerende natuur in). En noem maar op. En juist dat vinden we MOOI, dat het de illusie geeft dat het mogelijk is, die andere wiskunde, die Escherwereld en die blogwereld.

    In mijn nota’s vind ik een kort gedichtje en ik weet niet meer of het van mezelf is:

                Plots remt

                   de wereld

                      tot een mooie stilstand.

                Moment

                   van schoonheid

                      tussen de realiteiten.

    We moeten de wereld even laten stoppen om die schoonheid te zien. Dit is de kracht van het beeld, van de schilderij, van de foto. Tussen de realiteiten van het pijnlijk verleden en de dreigende toekomst zit soms een gelukkig NU van kunstwaardering.

     

    Maar het is ook MOOI geweest.

    Mijn blogtijd bedoel ik. Ik nam vannacht een besluit om die te veranderen, waarschijnlijk een stuk af te bouwen of zelfs te stoppen. Het was een experiment dat mij een aantal antwoorden bezorgde. Wat de mensen van hun blog maken, heb ik geleerd. Waar ze mee bezig zijn, wat ze willen horen, lezen of zien. Die ervaring op zich was mooi, bevestigend, bracht me niet echt nieuwe inzichten.

    De mens heeft een natuurlijke drang om verhalen te vertellen, om zijn verhaal te vertellen. Onder alle mogelijke vormen, artistiek (schilderen), tonen van verzamelingen (beelden, uitspraken, gedichten) schrijven van belevenissen (dagboek, reiservaring). Dit stamt uit de tijd toen onze voorouders rond het vuur zaten en vertelden wat ze hadden meegemaakt, zodat anderen er profijt mee deden en de stam beter kon overleven, meer nageslacht kon produceren.

    Het vertellen heeft ook een groeiproces. Door het vertellen van ons eigen verhaal, gaan we het zelf beter begrijpen. En het verhaal zal veranderen in de loop van de tijd (lees maar eens iets van tien jaar geleden.). Coelho zegt (in de Zahir): je moet je eigen verhaal zoveel vertellen, tot er slechts één gevoel overschiet, liefde. En inderdaad door het vertellen kan de ergernis, de kwaadheid, de haat afslijten en kunnen we onszelf naar de zaligheid van loslaten leiden. Daar zit weer MOOI in, dat we het beeld loslaten en genieten van iets abstracts.

    Waarom doe ik dan niet verder?

    Misschien heb ik mijn verhaal voldoende verteld? Ik denk het niet. Het was eerder omgekeerd. Een blog is voor mij geen blijvend middel voor mijn verhaal, omdat ik niet in herhaling wil vallen, omdat ik de mensen niet wil vervelen. Daardoor ga ik selecteren en rangschikken en inkorten en mijn geschrijf richten op wat men wil lezen. En daardoor verlies ik de voldoening van ‘het verhaal’. Ik mix oud en nieuw zodat de groei verstoord wordt. De echte komen niet meer met de diepe gevoelens. Door de tijdsdruk van ‘alle dagen een stukje’. Door het gericht schrijven.

    Och, ik heb mijn zeg gezegd, ik heb me getoond en ik heb enkele mensen ontmoet (er moet dringend toch eens een nieuw werkwoord komen voor ontmoeten op internet) in die onwerkelijke ciberwereld. En we kennen mekaar niet, maar we reageren als de gevoelens raken.

    Wat kan ik aan mijn blog nog toevoegen? Als ik mijn vroegere teksten bekijk, dan blijken die eerder negatief, dus niet wat men graag leest, over verdriet, verlies, aftakeling, milieuvernietiging. Allemaal onderwerpen waar ik mij niet los van kan maken.

    Maar misschien is de voornaamste reden dat ik mij wil vrij voelen, mij niet wil binden. Dat dagelijkse is teveel geweest en met de zomer voor de deur toch niet langer haalbaar. Tenzij ik mijn leven daarop zou afstemmen. Nee, dus niet meer dagelijks. Ik hou mijn blog wel nog open voor misschien een toevalstekst.

    Daarom, mijn lezers, neem ik hier afscheid van U. Voorlopig, tot we elkaar eens opnieuw ontmoeten en er iets is dat mij zo raakt dat ik mijn mond niet kan houden. Maar dan zal het zuiver zijn en niet gericht op….

     

    Traumadour                 18/3/2011

    18-03-2011 om 10:13 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 1/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (2)
    17-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Bruintje deel 2
    Voor wie deel 1 zoekt, dat was gisteren, maar onder een andere naam. Zo cryptisch ben ik wel soms. Maar aan het begin wist ik nog niet dat Bruintje de hoofdrol zou spelen

    Hij brengt me bij een wegwijzer: “Chapelle et table d’orientation”.

    Hoe kan dat nu toch? Door toedoen van die hond kom ik er nu toch. Kan hij mijn gedachten lezen? Ik krijg er toch een raar gevoel bij.

    Nu nog even doorbijten, nu ik de top ruik! Het eten kan wel wat wachten. Bruintje volgt duidelijk tegen zijn goesting en blijft lange stukken achter. Uiteindelijk stopt de grintweg op een soort primitieve parking en vandaar begint een echt bergpad met grove stenen, niets voor hondenpoten. Ik herontdek het genot van in de bergen wandelen, dank zij bruintje. Na een korte flinke inspanning ben ik boven bij de table d’orientation. Het zicht is prachtig, tientalllen kilometers ver zie ik de toppen van de bergen van de Auvergne. Allemaal uitgedoofde vulkanen. En er waait een verfrissende bries, een aangename beloning voor de inspanning.

    Terwijl ik alle toppen in de omtrek bekijk, is daar plots weer … bruintje, wie anders! Naar beneden stap ik goed door, het gaat gemakkelijker en de honger begint parten te spelen. Aan “zijn” boerderij is er een ontmoeting met een oude versie van bruintje,  misschien zijn moeder? Weer gaat op 10 plekken de poot omhoog en het volgen schijnt gedaan.

    Ik ben alleen op stap. 1 kilometer, anderhalve en daar hoor ik weer nagels achter mij op de stenen! Hij is er weer!

    Om het slijkpaadje te vermijden besluit ik de baan te nemen die volgens mijn schatting nabij de chambre moet passeren. Bruintje blijft wat achter, maar volgt nog steeds. Na een kwartuur draait de baan teveel weg van mijn richting naar mijn goesting en ik keer een tweetal kilometer terug om toch het slijkpaadje te nemen, waar ik zeker ben. Dit besluit krijgt de goedkeuring van bruintje, die niet meer slenterend achterloopt, maar vlot meegaat en zelfs voorloopt. Hij blijft in mijn omgeving tot bij de chambre. Het laatste stuk loopt hij verder vooruit alsof hij dacht: ‘Nu vind je het wel zelf!”  Mijn half uurtje wandelen is uitgegroeid tot meer dan twee uur. Wat ik dacht niet meer te kunnen na mijn fietstocht, is me toch gelukt dank zij bruintje

    Als ik half uitgehongerd mij op het terras installeer om te eten, zit bruintje te wachten en kijkt me meelijwekkend in de ogen. “Allé mijn gids, de eerste boterham met wat gesmolten kaas is voor jou!”. Voor ik er zelf een op heb, is hij er weer. Drie schijnt uiteindelijk genoeg te zijn voor deze gids, want dan gaat hij languit op het gras liggen dat stilaan verkoeling geeft.

    Ondertussen is de uitbaatster van de chambre thuis. Als ik mijn verwondering over mijn gids uitdruk neemt ze alle betovering weg door te verklaren : “mais il fait ça tout le temps et avec tout le monde!”.

    Spijtig! Ergens had ik toch gehoopt dat alleen ik die ervaring had en dat hij toch een beetje gedachten kon lezen.

    Terwijl het stilaan donker wordt, ligt mijn gids-vriend van twee uur hier voor me in het gras af te koelen van deze hete zomerdag. Benieuwd of hij er morgen weer is.

    Traumadour

    Nu ik dit herlees (herbeleef) groeit het verlangen naar dergelijke ontmoetingen. Het ontroert me nog steeds, vooral omdat het zo'n uniek moment was. Misschien loop (fiets) ik daar deze zomer nog eens binnen. Hoewel... als je 't zoekt?....

    Taal PS: Ik had het nog gedacht dat een slijkpadje niet bestaat, tenzij je die diertjes helemaal zou inwrijven met slijk. Daarbij als dierenliefhebber zou ik daar toch zeker niet op stappen. Maar het klinkt zo onjuist, lopen op een slijkpaadje! Het klinkt eigenlijk helemaal niet, want het is te zacht. Maar 'k heb het toch maar verbeterd (gecorrigeerd, want of het echt verbeterd is???)!

    17-03-2011 om 18:14 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (0)
    16-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.MOOI uit de kast HERINNERINGEN
    In de kast HERINNERINGEN vind ik toch MOOI. Hoe eenvoudig kan dat zijn. Omdat het nogal lang is (dus lang genieten) komt nu deel 1, morgen de rest.

    De gids : impressie van een niet zo gewone ervaring

    Op 22 juni kom ik na de zevende dag rijden met de fiets op een eerste doel, de Auvergne nabij Besse. Ik plan daar een dag rust, maar vooral een dag om de omgeving nog eens goed te herbeleven. Ooit, zes jaar geleden, passeerden we hier een verlof in deze omgeving. Er hangen dus nog heel wat herinneringen. De rit naar daar was niet de gemakkelijkste omdat voor mij de eerste echte bergroutes onder mijn wielen doorschuiven en ook omdat het eigenlijk erg warm wordt. We halen wel zo’n 32 graden in de namiddag.

    Bij de bespreking van de kamer, chambre d’hôtes, een tweetal dagen geleden werd me gezegd dat de uitbaatster niet aanwezig zou zijn in de namiddag, omdat het zondag is en ze dan toch ook eens zelf ergens naartoe gaan. Maar er werd me beloofd dat er een briefje zou hangen hoe ik binnen kon om mij te installeren. Op de landkaart zag ik dat er op een bergtop in de omgeving een kapelletje staat waar het uitzicht mooi moet zijn. Maar ik bedenk dat het wel te lastig zal zijn om nog zo’n 250 meter te voet te klimmen na mijn eerste bergrit! Maar ja men moet kiezen in het leven en men kan niet alles hebben.

    Na nog een laatste klim van zo’n 120m kom ik bij de chambre, een mooi vernieuwd gebouw met blijkbaar een mooi aangelegde omgeving. Het kleine baantje loopt nog wat door tussen twee andere gebouwen in en naast het baantje is een parking voor de klanten van de chambre. Die heb ik natuurlijk niet nodig voor mijn fiets. Alles is heel stil en ik besluit eerst wat uit te blazen en een koekje te eten om mijn geslaagde rit te vieren. Vanuit de schaduw van wat bomen komt een bruine vorm naar mij toe. Als hij uit de schaduw is zie ik dat het een hond is die me rustig benadert. Het ziet er een vriendelijk beest uit, zoals de meesten trouwens en omdat er toch niemand is spreek ik hem aan, een beetje in ’t Frans, maar ook in ’t plat Vlaams. Als ik hem vraag of hij een stuk van mijn koekje wil, verstaat hij mij direct en samen eten we de laatste drie stuks op. Als ik zeg dat het op is, gaat hij verstandig enkele meter verder in de schaduw van een struik liggen. Blijkbaar geen dommerik, hij zal wel de gewoonte hebben om met toeristen om te gaan.

    Aan de deur hangt een briefje dat kamer 6 voor mij voorzien is en dat ik mij gerust mag installeren. Ik laat er geen gras over groeien en draag mijn bagage naar boven, neem een verfrissende douche en vooral een goede dronk om mijn vocht weer wat op peil te brengen.

    Dan merk ik dat ik nog een uurtje heb voor het eten. Even uitwaaien op het terras, waar schaduw en wat wind is, en … ook de hond die ik nu bruintje begin te noemen. Terug op mijn plooi besluit ik  de omgeving wat te verkennen. Er is niet veel keuze, ofwel terug, ofwel het weggetje tussen de boerderijen. Dus wordt het dat weggetje. Na 100m wandelen, zie ik dat bruintje volgt. Die denkt zeker dat er nog koekjes te krijgen zijn. Ik wrijf even over zijn kop en zeg dat hij naar huis mag gaan. Weer bedenk ik:”Wat praat je hier tegen een hond, Frans of Vlaams of honds? Hij, want het is nu door zijn gedrag duidelijk een mannetje, loopt voor.

    Van het erf van een boerderij komen plots luidruchtig drie andere zwarte honden. Ze blaffen om ter meest en zijn wat groter dan bruintje. Maar ze kennen bruintje precies, want na even wat gesnuffel, keert het geblaf zich tegen mij. Ja zij zijn buren en ik een vreemde, natuurlijk. In ’t plat Vlaams stel ik ze gerust en word nu ook de vriend van de grootste nadat hij mijn geur heeft opgenomen. Hij komt zo wat kwispelstaartend tegen mijn benen wrijven, vragend om aandacht en een hand op zijn kop. De tweede is bang en blijft op veilige afstand blaffen, grommen en zijn haar rechtzetten. Maar de heftigheid gaat er uit. De derde is oud, met een grijze neus en staakt het blaffen. Genoeg gewerkt voor vandaag, want ook voor een hond is het 32 graden zeg. Ze volgen mij enkele stappen. Vooral de grote is enthousiast. Toch niet nog meer honden achter mijn gat, denk ik. Maar de zwarte bende geeft het op en alleen bruintje gaat verder mee en loopt nu stilaan voor. 

    Het weggetje wordt een karrenspoor met links en rechts veel groen, aangenaam om wat te wandelen voor het eten binnen een half uurtje. Bruintje loopt een eindje voor mij uit en schijnt telkens wat te wachten. Soms voorbij een bocht zie ik hem niet meer, maar het wordt als maar duidelijker dat hij rekening houdt met mijn tragere wandelsnelheid. Als ik te ver achter ben, stopt hij effectief en kijkt achterom. Het is alsof hij iets wou vertellen. Even komt de gedachte boven dat hij mij misschien tracht naar iemand te brengen die hulp nodig heeft. Maar het zal wel zo zijn dat mijn fantasie wat op hol slaat door de herinnering aan oude TV feuilletons zoals Lassie in de tijd.

    Na zo’n kilometer is bruintje voorbij de volgende bocht niet meer te zien. Goed, hij is naar zijn kot, denk ik. Maar plots komt hij terug het weggetje op vanuit een paadje dat rechts omhoog loopt en dat ik nooit zou gevolgd hebben, omdat het te slijkerig is en redelijk overgroeid. Bruintje ziet mij in de ogen, draait zich om en wandelt dat slijkerig paadje op. “Mais qu’est-ce-que tu veux me dire?” vraag ik hardop, maar daar komt geen antwoord op. Dat slijkpad klimt toch meer en mijn schoenen zijn niet erg geschikt voor zo’n wandeling. Maar bruintje intrigeert mij, wat wil hij mij eigenlijk vertellen. Plots draait hij een weide in en als ik er ook in kom, is hij  niet meer te zien.

    Enfin, ik ben weer alleen. Ondertussen zag ik een plakaatje “Brionne” staan en ook zonder hond is mijn interesse geprikkeld. Ik krijg zin in mijn zoektocht en stap nu duchtig verder. Het oude gevoel van inspannend wandelen komt terug boven, prachtig. In het zicht van de eerste huisjes van Brionne zit daar… bruintje op mij te wachten. Nu ‘moet’ ik het weten waar hij mij naartoe wil. Het eten kan wel een half uurtje uitgesteld worden. Door deze kleine gemeente verandert zijn gedrag. Hij plaatst veel reukvlaggen en de honden in de tuinen reageren fel. Tot hij de ingang van een boerderij opdraait, drie vier keer zijn poot opheft en een jonge hond begroet met een korte snuffel. Het is duidelijk. Hier woont hij.

    Het paadje naast de boerderij leidt weer naar een andere weg, die nog verder klimt. Misschien wel in de richting van het kapelletje, denk ik. Nog even wat verder nu mijn vriend thuis is. Het onbekende na de volgende bocht daagt mij uit en ik vergeet de tijd.

    Plots is bruintje daar weer, achter mij nu, en kijkt mij met zijn bruine ogen aan alsof hij zich afvraagt waarom ik nog verder ga, nu ik toch zijn thuis heb gezien. Kort daarop loopt hij mij voorbij, alsof hij het begrepen heeft en draait weer eens een boerenpad op dat sterk klimt. Tussen het gras herken ik de stenen van een eeuwenoude weg voor ezels, zoals monniken vroeger wel eens aanlegden. Komt dit bij het kapelletje? Nee, het komt uit op een andere weg.

    Nog even verder klimmen voor de oriëntatie en ja hoor, daar komt bruintje. Eerst achter en dan weer voor alsof hij dacht “Als het dan toch moet, vooruit dan maar!”. Hij brengt me bij een wegwijzer: “Chapelle et table d’orientation”.

    Hoe kan dat nu toch? Door toedoen van die hond kom ik er nu toch. Kan hij mijn gedachten lezen? Ik krijg er toch een raar gevoel bij.


    Traumadour 

    16-03-2011 om 00:00 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (1)
    15-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.zoeken

    Zoeken.

     

    Zoeken moet ik, naar MOOI. Maar ze verstopt zich al enkele dagen achter DRAMA van aarde. We vlogen (niet allemaal, maar toch enkele) tienduizenden kilometers hoog om de aarde mooi te vinden. Een parel die we nooit zouden gezien hebben zonder Laika en haar(zijn?) aap-collega’s en sommige mensenslachtoffers. MOOI zien kost offers. We deelden de materie steeds verder in kleiner stukjes en zagen de mooiste theorieën als een revue en voorstellingen ervan die in een galerij zouden passen en met dichterlijke namen als fluonen, ferionen, bosonen. Maar onderweg was er de kracht, de vernietiging die binnenin wacht. En als je veraf bent is de wolkenpaddestoel MOOI. In de natuur toont MOOI de leeuw met zijn fiere manen. Maar onderzoekers wijzen op hele groepen teken die VIES voor MOOI zetten. Ooit zag ik een egel met bijna evenveel tekenblazen als stekels. Zit MOOI soms in de pels van een eekhoorn, of is het VLOOI? MOOI lijkt een regenboog die je alleen ziet van ver, onbereikbaar, ongrijpbaar maar betoverend.

     

    Traumadour                 15/3/2011

    15-03-2011 om 10:02 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (0)
    14-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Lachloos

    Lachloos

     

    ‘t Zijn geen dagen om te lachen.

    Drie berichten in het nieuws:

    -Nog tweeduizend tsunami-lijken op een strand in Japan. Hoeveel doden zijn er al?

    -Nieuwe ontploffing in een kerncentrale in Fukushima. Dreiging voor de toekomst daar, stuk van de economie valt stil.

    -Beurs van Japan neemt een duik! Ah ja!!! ’t Zou wel eens kunnen geld kosten voor de aandeelhouders.

    Dat is de Westerse vorm van solidariteit. Als je valt, dan vertrappen we je wel en daarna houden we wel eens een omhaling om een pleister te kopen.

    Ik word ziek.

     

    Traumadour                 14/3/2011

    14-03-2011 om 09:26 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (0)
    13-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Opstand = opstaan

    opstand

     

    Opstand tegen de natuur

    die ons bedreigt, elk uur.

    Misschien met een storm

    of zelfs een of andere woekerende worm,

    een stijging van de zee

    spoelt ons leven mee,

    de aarde beeft

    alsof ze bang is voor wat leeft.

    Het zit ons ingeprent

    die haat tegen het dreigement

    want we willen onszelf beschermen

    als we anderen horen kermen.

    En nu zien we het allemaal.

    Allemaal, als elk rampverhaal

    en het treft ons allemaal, als iedereen,

    want media werken over de grenzen heen.

    Kunnen we ze wel verwerken

    die dreigingen die onze dromen beperken?

    Kun je met een gedachte leven

    als, we bloeien hier toch maar even

    om wat we erfden door te geven

    aan kinderen, nichten en neven?

    Als wapens voor het nieuwe vuur

    nodig na die uitbarsting van de natuur.

     

    Traumadour              13/3/2011

    Voor de opmerkzame lezer: mijn tekst van gisteren was oorspronkelijk niet met de gedachte aan de wereld. Maar de analogie past wel goed.


    13-03-2011 om 10:49 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (1)
    12-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Het beeld van de wereld

    Het beeld van de wereld

     

    Ik hou

    van het beeld

    da’k van jou heb gemaakt

    uit het slijk van herinneringen

    van de vijver met vergeetwater

    da’k gezuiverd heb

    van dode nog stekende dorens

    van stijve dwarsliggende takken

    da’k met de warmte van mijn handen

    gedroogd heb en gevormd

    rond de zachte kern

    van mooi beleven

    met een glimlach gezuiverd

    van gedroogde gal

    met armen die omhelzen

    en die niet afstoten

    met alles wat ik van je hebben wou.

    Ik bedrieg me

    met het beeld

    dat  liegt.


     

    Traumadour                          12/3/2011

    12-03-2011 om 09:46 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (0)
    11-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Verjaardag
    Even iets in opdracht moeten maken, dus vandaag een beetje minder ernstig. Hoewel?

    Tien,

    tien jaar heb ik gezien.

    Mijn wereld ligt nu vast

    en ik heb niet veel last

    om mijn muziek te spelen.

    Ook ballet gaat me niet vervelen

    en af en toe wat zingen

    en in de school rondspringen.

     

    Is mama ook ooit tien geweest?

    Van papa verwondert dat nog het meest

    Stel oom Didi nu op Nani’s schoot!

    Nee, hij is toch veel te groot.

    En het raarst van al

    is Nani op een kinderbal.

    Och, ik kan dat niet echt goed zien

    want ik ben uiteindelijk nog maar tien.



    Traumadour 11/03/2011


    11-03-2011 om 09:31 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (1)
    10-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Fazant

    Fazant

     

    Een fazantenhaan

    is de verkeerde kant op gegaan.

    Hij liep met geheven kop

    fier een stoppelveld op.

    Af en toe riep hij ‘UHU’ wat betekent vrouw

    en ook ‘UHU’ ik hou van jou.

    Maar hij kon geen vrouwtje horen

    zijn roep ging in de verte verloren.

    Plots hoorde hij een andere stem!

    Dat was zeker die van hém,

    zijn vijand die ook op een vrouwtje riep

    en waarschijnlijk een eind verder liep.

    Nu riep hij ‘UHU UHU’ met dubbele kracht:

    ‘Weg die vijand die ik veracht!’

    Vijand zong nu dezelfde woorden

    met exact gelijke en dus gestolen akkoorden.

    Het rood van zijn kop werd donker en fel

    ‘UHU’ zou hij vechten tot ‘UHU’ in de hel.

    De ander riep nu even luid

    maar hij kwam niet dichter, die valse huid.

    Zo pompte fazant zijn bloeddruk omhoog

    tot zijn kleine ziel uit zijn lichaam vloog.

    Daar lag hij nu door vijand geveld

    die nu ook zweeg als uitgeteld.

    Zo is ’t gegaan met fazantenhaan

    vijand was een muur met een echo aan.

     

    Traumadour              10/3/2011

     

    Waar gebeurd, maar  hij was wel niet dood.

    10-03-2011 om 10:01 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (1 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (0)
    09-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.wereld

    Wereld

     

    « Ha ! Tegen mij moet je daar niet over beginnen. Teveel volk op de wereld? Dat ze dan maar de vreemden wegdoen hé! Die komen hier toch maar om van onze centen te profiteren. Kinderen maken voor ’t kindergeld, steun van de OCMW en noem maar op. Dat ze terug naar hun land gaan. Er is hier altijd genoeg geweest voor ons volk en dat zal ook wel zo blijven. Waarom zouden we moeten delen, ik heb heel mijn leven betaald voor mijn pensioen. Ik heb recht aan een minimum van luxe na al die jaren werken. Zoals die medische verzorging die ik begin nodig te hebben. En als ik pijn in mijn rug heb, dan heb ik recht op een scanner en een professionele hulp zonder risico. Want anders doe ik die doktoren een proces aan. En wat denk je, nu slaan ze nog een beetje de naft op omdat ze in die apenlanden aan ’t ruziemaken zijn. Moeten wij daarvoor boeten en te voet gaan zeker? ’t Leven is al duur genoeg. Kijk maar een keer naar de prijzen. Ne mens zou bijna moeten gaan sparen om ne keer naar de Balearen te gaan. Daar is het goed. Daar zouden ze hier eens een lesje aan  moeten leren, hoe de mensen daar gereed staan om ons te bedienen. Maar al die zever van hongersnood en kinderarbeid en al die smerige ziekten, dat is alleen maar om het geld uit onze zakken te halen. Daar moeten ze bij mij niet mee af komen. Ah ja…wat wou je mij daarjuist vertellen?”

    “Och … euh….  laat maar.”

     

    Traumadour                             9/3/2011

    09-03-2011 om 10:34 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (1)
    08-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Piaf

    si tu me le demandais

     

    Als je ‘t mij zou vragen… en mijn gedachten zweven weg

    zou ik nog kruisen dragen, hoe voorzichtig ik het nu ook zeg.

    Zou ik mijn leven , met de nieuwe wending

    zoals het nu is opgeven, als het om jou ging

    en de gebroken draad oprapen, een pijndroom die niet stopt,

    ofwel naast je ontslapen, als mijn hart toch niet meer klopt.

    ‘k Had zeven jaren om te leren, alleen met herinneringen,

    wat het is liefde ontberen, geen steun, geen knuffel en van die dingen.

    Zelfs al is ze niet volmaakt en je een intenser leven zou verwachten

    en zelfs als ze je soms pijnlijk raakt en je vrienden zoekt om te verzachten,

    is ze een noodzaak om te leven, om samen een mens te zijn,

    het beste van jezelf te geven, je glimlach hervinden was zo fijn.

    Zonder iemand om te hechten, een doel bij wat je doet,

    geeft niets zin aan het vechten, niets is nog even goed.

     

    Traumadour                          7&8/3/2011

     

    Ik weet dat het niet allemaal klopt wat ik hierboven schreef. Eerst kwam de linker helft met een storende twee keer leven-geven. Ik weet dat ik het in ’t verleden niet gedaan heb zoals het hier als een belofte klinkt. Maar ’t is het gevoel, het diep gevoel dat me meesleurde toen de stem van Edith Piaf weerklonk tijdens een hommage gisterenmiddag. Het gaat om de momentwaarde van het gevoel. Toch was ik niet tevreden en deze morgen spuwde mijn onderbewustzijn de rechterhelft erbij, waardoor het veel meer een tekst van Piaf lijkt.

    08-03-2011 om 09:49 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (2)
    07-03-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Onecht
    Te lui om op te staan, na een uur bed, heb ik er een gemist. Voorbij, weg. 't Was over mezelf, weet ik nog. Wat deze morgen in de plaats komt, trekt er niet op, maar is even waar. Rare geest, heb ik, hebben wij.

    Onecht

     

    Een gevoel van onecht zijn

    beheerst mijn dag.

    Hoe waar was mijn leven

    toen ik niet nadacht?

    Toen dood dood was

    en leven bezig.

    Doen wat iedereen doet.

    Laat de slimmen maar sturen.

    En dan wordt dood levend.

    Wie stuurt dat?

    Niemand blijkbaar!

    Zitten we op een stuurloos tuig

    dat wereld noemt

    of mensheid?

    Doet iedereen alsof?

    Alsof ze niet weten

    hoe we bezig zijn.

    Mijn stem draagt niet

    in het bos van belangen.

    “Als bijen helemaal uitsterven” zegt er één

    “dan sterft het mensdom binnen vier jaar.”

    vijf miljoen doden

    per dag.

     

    Traumadour              7/3/2011

    07-03-2011 om 09:23 geschreven door traumadour

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
    Categorie:levensfilosofie
    >> Reageer (1)

    Archief per week
  • 03/09-09/09 2012
  • 30/04-06/05 2012
  • 16/04-22/04 2012
  • 16/01-22/01 2012
  • 09/01-15/01 2012
  • 02/01-08/01 2012
  • 24/12-30/12 2012
  • 19/12-25/12 2011
  • 12/12-18/12 2011
  • 17/10-23/10 2011
  • 10/10-16/10 2011
  • 03/10-09/10 2011
  • 26/09-02/10 2011
  • 19/09-25/09 2011
  • 12/09-18/09 2011
  • 22/08-28/08 2011
  • 08/08-14/08 2011
  • 25/07-31/07 2011
  • 11/07-17/07 2011
  • 04/07-10/07 2011
  • 27/06-03/07 2011
  • 20/06-26/06 2011
  • 23/05-29/05 2011
  • 09/05-15/05 2011
  • 02/05-08/05 2011
  • 18/04-24/04 2011
  • 11/04-17/04 2011
  • 04/04-10/04 2011
  • 28/03-03/04 2011
  • 21/03-27/03 2011
  • 14/03-20/03 2011
  • 07/03-13/03 2011
  • 28/02-06/03 2011
  • 21/02-27/02 2011
  • 14/02-20/02 2011
  • 07/02-13/02 2011
  • 31/01-06/02 2011
  • 24/01-30/01 2011
  • 17/01-23/01 2011
  • 10/01-16/01 2011
  • 03/01-09/01 2011
  • 26/12-01/01 2012

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !

    Brievenbus

    Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.


    Laatste commentaren
  • virussen? (Marc Coevoet)
        op Reacties??!!
  • Dag Traumadour (Fjak@)
        op Lichtjaren
  • Fjak@ (Fjak@)
        op In memoriam schoonmoeder.
  • nee, ik kreeg een tijd geleden dit soms ook wel (Karin des Rues)
        op Reacties??!!
  • Groeten van Fjak@ (Fjak@)
        op Anders?


  • Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!