Een balhoofdplaatje is een logo van de fabrikant of het merk dat is aangebracht op de balhoofdbuis van een fietsframe. Balhoofdplaatjes werden al eind 19e eeuw toegepast en waren vaak gemaakt van metaal. Ter bevestiging aan de balhoofdbuis kunnen daarin nagels of schroeven zijn gebruikt. Bij moderne(re) fietsen kunnen tevens, al dan niet met lijm, balhoofdplaatjes van kunststof zijn aangebracht. Ook kan een balhoofdbuis voorzien zijn van een transfer/sticker.
Die Fahrrad- und Metallwerke L. Bauer & Co. in Klein-Auheim was een voertuigfabrikant die vanaf 1922 fietsen produceerde en vanaf 1936 gemotoriseerde voertuigen zoals de Bauer Saxonette en de Bauer B 100 motorfiets .
Het bedrijf werd in 1911 in Frankfurt-Heddernheim opgericht als fabrikant van metaalwaren. Met de verhuizing naar Klein-Auheim in 1914 lag de focus van de ontwikkeling en productie van het productassortiment op fietsen en de bijbehorende accessoires, vooral fietsdynamo's en lampen, maar ook vanaf 1936 op motorfietsen met Sachs-motoren en vanaf 1948 , met Ilo-motoren. In 1936 kwam de Bauer B 100 op de markt, een kleine motorfiets met een 98 cc Sachs-motor, 2,25 pk, tweeversnellingsbak en kickstarter.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog was Bauer, net als veel andere bedrijven, een bewapeningsbedrijf en vervaardigde hij behuizingen voor handgranaten en Panzerfäuste (antitankwapens).
Direct na de oorlog begon de productie van kookpotten en andere huishoudelijke artikelen, evenals fietsen, die de belangstelling trokken van het in Hanau gestationeerde Amerikaanse leger en in grote aantallen naar de VS werden geëxporteerd. Al in 1947 werden er dagelijks bijna 1.000 fietsen geproduceerd. In 1949 waagde Bauer zich op het gebied van de motorfietsproductie door tweewielige modellen te produceren met een cilinderinhoud van 98 cm³, die waren uitgerust met Sachs- en Ilo-motoren met een cilinderinhoud van 123, 147 en 174 cm³. In 1952 werd een motorfiets bekend met een zelf ontwikkelde eencilinder viertaktmotor, met een cilinderinhoud van 248 cm³ en OHV-klepbediening , die niet in serieproductie ging. De verdere ontwikkeling van dit ontwerp overtrof de financiële mogelijkheden van Bauer en leidde tot het einde van de motorfietsproductie in 1953.
In 1968 vroeg Bauer-Fahrradwerke het faillissement aan en werd gekocht door Rowenta , die tot 1993 ongeveer een derde van het personeelsbestand overnam en metaalproducten in de fabrieken vervaardigde.
In 1886 richtten Max Frankenburger (geboren 27 augustus 1860 in Ühlfeld en overleden op 5 januari 1943 in het concentratiekamp Theresienstadt ) en Max Ottenstein (geboren 23 februari 1860 in Gunzenhausen; † 26 oktober 1947 in Schaan/Liechtenstein) de “ Velocipedfabrik Frankenburger & Ottenstein “in de buitenwijk Gleißhammer van Nürnberg op. Eerst werden high-wheelers geproduceerd en kort daarna werden de zogenaamde safety low-wheelers geproduceerd. In 1888 verliet de duizendste Victoria-fiets de productiehallen en in 1893 telde de fabriek 259 medewerkers. In 1895 werd het bedrijf omgedoopt tot “Victoria Fahrradwerke AG, voorheen Frankenburger & Ottenstein”. Toen in 1899 de bouw van motorfietsen zou beginnen, werd de naam van de fabriek veranderd in “Victoria Werke AG”.
In 1896 waren er de eerste fietsen met luchtbanden , die werden gekocht bij Dunlop. In 1900 werd de ontwikkeling van de eerste ‘Victoria-auto’ voltooid, die op de autotentoonstelling in Neurenberg de ‘Gouden Medaille’ ontving . De serieproductie was nog niet begonnen, op verzoek werden er individuele exemplaren voor de verkoop gemaakt. In 1901 vervaardigde Victoria de eerste motorfietsen. Na de Eerste Wereldoorlog begon de productie in 1920 met de modernste motorfiets van zijn tijd, de “ KR I ”.
Na de machtsoverdracht aan de nationaalsocialisten in 1933 werd Reinhold von Lüdinghausen in 1934 voorzitter van de raad van toezicht. In deze rol dwong hij de joodse directeur en bestuurslid Franz Ottenstein, zoon van oprichter Max Ottenstein, uit zijn functie. Tijdens het nationaalsocialistische tijdperk was Reinhold von Lüdinghausen, samen met Karl Rasche en Walter Pohle, een van de belangrijkste actoren in de “Ariseringen” van maart 1939 in het Sudetenland. Met het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog in 1939 eindigde bijna alle productie van tweewielers. alleen de “KR 35 Pioneer” werd nog steeds geproduceerd. De “Riedel starter”, een 2-cilinder tweetakt boxermotor met een extreem korte slag ontworpen door Norbert Riedel als starter voor de Junkers Jumo 004 en BMW 003 straalmotoren, werd tijdens de oorlog bij Victoria geproduceerd. De luchtaanvallen op Nürnberg verwoestten de fabriek grotendeels, zodat in 1945 nog maar een klein deel van de productiefaciliteiten overbleef.
Victoria-Werke was lid van de “Industrievereniging” van de Duitse Fietsersbond (DRB). Leden van de vereniging waren bedrijven uit de fietsindustrie en fabrikanten van fietsonderdelen die het professionele wielrennen in Duitsland sponsorden .
De naoorlogse productie begon - na het overbruggen van de productie van consumptiegoederen zoals voedselverwerkers, melkkannen en tabakssnijders - eind 1946 met een hulpfietsmotor, de "FM 38" met platte zuiger en roterende inlaatklep, die had een nominaal vermogen van ongeveer 1 pk met een cilinderinhoud van 38 cm³; FM 38 was de basis van de Victoria Record Machine . Rond de jaarwisseling telde de fabriek in Victoria 1.300 man en verdubbelde de omzet vergeleken met het vooroorlogse niveau: meer dan 40.000 ingebouwde motoren, ongeveer 14.000 KR 25 Aero, veel 100 cc-motoren, fietsen en vrijloopnaven met een aanzienlijk exportaandeel.
In 1951 begonnen ze ook met de productie van hoogontwikkelde naaimachines.
In 1958 daalden de verkoopcijfers in heel Duitsland dramatisch, wat de bromfietsmodellen van Victoria niet konden compenseren. Daarom fuseerden Victoria, de Express-Werke (Neumarkt) en de DKW- tweewielige productie van Auto-Union GmbH (Ingolstadt) tot Zweirad Union AG. Victoria bracht zijn bromfietslijn ‘Vicky’, Express zijn ‘Radexi’ en DKW zijn goede naam, evenals de DKW Hummel, in het nieuwe bedrijf. Omdat er vanaf dat moment geen ‘motorrijders’ meer in de bedrijfsleiding zaten, maar alleen werd geproduceerd wat beter verkocht kon worden, was Victoria geen klassieke motorfietsfabrikant meer.
In 1966 werd de Zweirad Union formeel overgenomen door de in Nürnberg gevestigde Hercules Werke GmbH, met als gevolg dat de naam "Victoria" uiteindelijk uit de prijslijsten van motordealers verdween.
Hercules bezat de rechten op de naam “Victoria”, maar moest deze opgeven omdat deze al meer dan vijf jaar niet meer werd gebruikt. Als gevolg hiervan verwierf Hermann Hartje KG in Hoya an der Weser in 1995 de merkrechten en produceert hij fietsen en elektrische fietsen met wielnaafmotoren van Panterra, Tranz-X, Panasonic en Bosch. Een deel van de modellen wordt zowel op het hoofdkantoor in Hoya als bij andere fietsfabrikanten vervaardigd.
Amsler werd in 1865 opgericht als mechanische reparatiewerkplaats in Feuerthalen en is sindsdien een betrouwbare partner van de Zwitserse tweewielerdealers.
1865- Opgericht door Carl-Theodor Amsler als mechanische werkplaats. Productie van brandblussers. Import van naaimachines
1890- Uitbreiding van het bedrijf met de “velocipede” van de zonen Heinrich en Wilhelm Amsler. Begin met de handel in fietsonderdelen en rollagers
1903- De Torpedo-vrijloopnaaf wordt ontwikkeld door Ernst Sachs in Schweinfurt.
1904- Amsler neemt de exclusieve distributie van Sachs-draaitafels voor Zwitserland over.
1906- Vertegenwoordiging voor sterkogellagers
1909- Nieuw gebouw aan de Lindenstrasse 16 (huidig hoofdkantoor)
1930-1960 -Volledige eigen productie van fietsen van het merk “Amsler”.
1961- Lancering in Zwitserland van de “Pony”-motorfiets.
1961 – 1995- Vertegenwoordiging en distributie van alle Sachs-motoren voor Zwitserland
1970- Uitbreiding van de technische handel van kogellagers naar lineaire technologie (tegenwoordig Rexroth)
1990- Uitbreiding van de handel in tweewielers en onderdelen
1995- Start van de eigen productie van bromfietsen “Pony” (voorheen geïmporteerd).
Condor -Werke AG is een Zwitsers bedrijf uit Courfaivre bij Delsberg dat werd opgericht in 1893. Het is al geruime tijd actief als fabrikant van motorfietsen en fietsen . De laatste fietsen werden geproduceerd in 1995. Het bedrijf bestond in 2012 nog onder een nieuwe naam en bouwde onderdelen voor de luchtvaart en componenten voor CNC-machines . Als onderdeel van een moratorium in 2011/2012 is de bestemming van het bedrijf gewijzigd in een import-/exportbedrijf; het bedrijf is in 2017 en 2021 opnieuw gewijzigd en heet nu Condor SA .
Het Zwitserse motor - fietsmerk Condor werd in 1893 opgericht door de Fransman Edouard Scheffer in Courfaivre als gereedschapswerktuigfabriek voor horlogegereedschap. Er werd een leegstaand gebouw gehuurd vlakbij het treinstation naast de rivier de Sorne . Daar werd in 1893, samen met zijn broer Jules, de fabriek Scheffer Frères (Gebroeders Scheffer) opgericht. In het begin werden er geen motorfietsen geproduceerd, maar vanaf 1904 werden er fietsen geproduceerd voor het postkantoor en het leger.
Tijdens de eeuwwisseling werd het bedrijf gereorganiseerd; sindsdien gebruikte ze een nieuw bedrijfslogo: een condor. In 1901 werd de naam veranderd in Manufacture Suisse des Cycles et Motos, later in Condor-Werke-AG. Ook werd besloten om, onder leiding van Otto Fricker, de eerste motorfiets te ontwikkelen met een vermogen van 1,5 pk. Het frame was een versterkt fietsframe en de motor was aangekocht. Na Motosacoche werd Condor de tweede grootste motorfietsfabrikant in Zwitserland.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog werden ondanks een tekort aan grondstoffen fietsen en motorfietsen gebouwd. Na het einde van de oorlog kwam de verkoop van goedkope buitenlandse machines weer langzaam op gang. In 1922 vervaardigde het bedrijf vijf exemplaren van een kleine auto met de modelnaam 10 CV.
De Tweede Wereldoorlog maakte de productie ingewikkeld. Zelfs tijdens de Tweede Wereldoorlog eiste het Zwitserse leger een motorfiets met boxermotor gebaseerd op het Duitse model zoals Zündapp en BMW. Als gevolg hiervan werd in 1944/45 een motorfiets met cardanaandrijving en een smallere boxermotor met zijbediening ontwikkeld in 1944/45 en gepresenteerd als de EC580 op de modellenbeurs van Bazel in 1945. Hij werd volledig door Condor ontwikkeld en vanaf 1947 was de EC580 de eerste motorfiets met een eigen motor in de productie van Condor.
Eind jaren veertig en begin jaren vijftig werden er verschillende tweetaktmodellen aangeboden. Vanaf het midden van de jaren vijftig werden Puch-modellen met kleine cilinderinhoud geassembleerd en verkocht.
In de jaren vijftig eiste het leger een lichtere machine, omdat zware motorfietsen grotendeels werden vervangen door terreinwagens. Eind jaren zestig herhaalde de geschiedenis zich; het leger wilde een lichte machine met meer kracht.
Militaire Fietsen:
Ordonnanzrad 05 (1931–1981), militaire fiets van het Zwitserse leger.
VARESE: Dit balhoofdplaatje in de Italiaanse kleuren (groen-wit-rood) verwijst naar het wereldkampioenschap voor beroepsrenners van 1951, dat gewonnen werd door de Zwitser Ferdinand (Ferdy) Kübler (Marthalen, 24 juli 1919 – Zürich, 29 december 2016). Hij was een Zwitserse wielrenner die actief was tussen 1940 en 1957.
Varese is een stad in Lombardije, Italië. Het is de hoofdstad van de gelijknamige provincie.
In 1909 werd in San Vito een bedrijf opgericht dat fietsen verkocht en ze tot de jaren negentig produceerde, eerst in Friuli, daarna in een fabriek in Parma. In 2019, 110 jaar later bestaat dat bedrijf nog steeds en leidt dezelfde familie het, dit na vijf generaties, met onveranderde vindingrijkheid en passie voor tweewielers. Om het jubileum te vieren investeren de eigenaren in de kracht van hun traditie: Garlatti Bikes heeft de fietsenfabriek in San Vito heropend met het historische merk Wander.
Honderdtien jaar geleden verkocht Emilio Garlatti, gelovend in het toen relatief nieuwe vervoermiddel, de eerste fiets in de winkel die geopend werd in het historische centrum, in wat nu de Via Marconi is. Hij repareerde en verkocht de fietsen van de Bersaglieri (militaire wielrijderstroep). Hij begon al snel met de productie van de Wander: het is niet duidelijk waarom hij die Engelse merknaam gebruikte.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog richtte Emilio in Parma, terwijl hij de winkel in San Vito onderhield, IVES (Industria velocipedi emiliana Sala) op, maar het oorlogsklimaat in Friuli verhinderde de ontwikkeling van elk particulier initiatief. In de jaren vijftig nam zijn zoon Alvise de erflating over en bestendigde het logo van Wander in de fietsensector. In de jaren van economische bloei verspreidde de fietsen Wander zich over heel Italië en in San Vito waren ze de fietsen bij uitstek. Een pad dat Andrea Garlatti ook in de jaren zeventig, de jaren van de bezuinigingen, voortzette. De jaren waarin de fiets in het algemeen, omdat het een 'goedkoop' vervoermiddel was, een nieuw succes kende. In de jaren tachtig nam Gianpaolo Garlatti het bedrijf in San Vito over en bleef het glorieuze merk aanbieden, dat tot in de jaren negentig, toen de productie in Parma stopte. Sinds 2003 zijn de eigenaren hun kinderen Daniele en Paola Garlatti, die in 2012 het hoofdkantoor verhuisden.
De Wolsit Officine Legnanesi Automobili werd in 1902 in Legnano opgericht voor de productie van auto's en dergelijke. Tot de Raad behoorde onder meer Franco Tosi (oprichter van Franco Tosi Meccanica in 1881) en Siddeley van Wolsit (die in 1892 de doortocht door Groot-Brittannië had voltooid met een door hem zelf gebouwde fiets). Wolsit Officine Legnanesi Automobili (WOLA) bouwde het eerste jaar 25.000 fietsen: Italië was in beweging, het wegennet breidde zich uit. Hun fietsen namen deel aan talloze wielerwedstrijden en omdat ze bijzonder solide waren wonnen ze er vele. Emilio Bozzi verkocht in die periode al jaren materiaal en accessoires voor auto's en fietsen; sinds 1907 produceerde en verkocht het ook "La perla"-fietsen. Vervolgens breidde het zich uit en opende ook vestigingen in tal van steden in Noord-Italië. Ze verkochten wielen, banden, zadels, riemen, enz.
In 1915 verklaarde Italië de oorlog aan Oostenrijk: de oorlog zorgde ervoor dat de markten wankelden. Wolsit Legnano was rond 1912 ook begonnen met de productie van vliegtuigen, maar dat bleek een mislukking: op 31 maart 1915 werd het bedrijf failliet verklaard en op 18 oktober 1915 kocht Emilio Bozzi het. In deze jaren produceerde Bozzi ook auto's en vrachtwagens voor het Italiaanse leger en fietsen voor de Bersaglieri ( Italiaanse Wielrijderstroepen). Al in 1915 verscheen de krijger op de advertentiepagina's van Bozzi, met in zijn rechterhand het zwaard naar de hemel geheven en het schild in zijn linkerhand, het was in feite een afbeelding van het monument voor Alberto da Giussano dat in 1900 in Legnano werd opgericht. Alberto da Giussano (in het Latijn Albertus de Gluxano ) was een legendarisch personage uit de 12e eeuw die als protagonist zou hebben deelgenomen aan de slag bij Legnano op 29 mei 1176. Maar historische analyses die in de loop der tijd zijn gemaakt, hebben echter aangetoond dat de figuur van Alberto da Giussano nooit heeft bestaan.
Emilio Bozzi huurde Eberardo Pavesi in als sportdirecteur en als zijn rechterhand Mario della Torre. Hij was een bekwaam man die van zijn bedrijf een tweede familie had gemaakt. Emilio Bozzi stierf plotseling? op 12 september 1936, aan een hartaanval. Hij was 63 jaar oud en liet twee jonge dochters achter, Camilla, 12, en Giuliana, 10. Mario della Torre, rechterhand en vriend van de familie, nam de leiding van het bedrijf over. Hij leefde gedurende de gouden periode van Legnano en werkte met wielrenners als Brunero, Binda, Girardengo, Bartali, Coppi.
Coppi won de Giro d'Italia in 1940, maar de volgende dag raakte Italië betrokken bij de oorlog. Na de oorlog veranderde de structuur van Legnano: Bozzi's twee dochters trouwden en hun echtgenoten Lodovico Gnech en Silvio Marazza verzorgden respectievelijk het financiële/administratieve en productie/commerciële gedeelte. Aanvankelijk onder, en dat altijd met veel begrip, supervisie van Mario della Torre,
Aan het begin van de jaren zeventig waren de moeilijkheden op het gebied van de bedrijfsvoering al aanzienlijk toegenomen: in 1973 moest de fabriek in Legnano sluiten. Er werd de voorkeur aan gegeven om de directe productie van de producten op te geven. Legnano kocht de diverse mechanische onderdelen in bij leveranciers en assembleerde deze vervolgens. Legnano-fietsen werden echter nog steeds over de hele wereld geëxporteerd. Door de ernstige oliecrisis kreeg de Italiaanse fietsenmarkt een zware tegenslag te verwerken. Dit alles gecombineerd met de dood van eerst Gnech en daarna van Marazza dwong het de twee families, met hun nog erg jonge kinderen, om het merk in licentie te geven; eerst aan de familie Trapletti en vervolgens aan het rivaliserende Bianchi.
Tegenwoordig is het merk Legnano in licentie gegeven aan de Cicli Esperia- groep uit Cavarzere (Venetië), die al eigenaar is van de merken Torpado en Fondriest .
Gios is in de eerste plaats een familieverhaal, zelfs als het avontuur in 1948 werd geboren moeten we om de oorsprong ervan te begrijpen het verhaal vertellen van wie het heeft gecreëerd, dat wil zeggen van stichter Tolmino.
Tolmino werd geboren in Vittorio Veneto op 4 maart 1916 en op tweejarige leeftijd verhuisde hij met zijn gezin naar Turijn. In de jaren dertig combineerde hij zijn werk als slager met zijn passie voor de wielersport en zijn resultaten waren meteen verrassend: in 1931 maakte hij zijn debuut in de studentencategorie, en na vele successen stapte hij al snel over naar de amateurcategorie.
1936 was het keerpuntjaar: in juni won hij de prestigieuze “COPPA del RE” en dat met een verbazingwekkend gemiddelde van 42 km per uur, hij werd ook opgeroepen voor het Italiaanse team voor de Olympische Spelen in Berlijn van hetzelfde jaar. In 1937 werd hij prof en nam deel aan de grote klassiekers en de Giro d'Italia, net als in 1938 toen in de ploeg van Wolsit – Binda. Hij wist zich goed te plaatsen in de sprint. Hij werd derde in Milaan-Modena achter Olmo en Bini en werd ook vierde in de eerste etappe van de Giro van 1938. Doch zoals veel wielrenners uit die tijd werd zijn carrière al snel onderbroken door de oorlog...
Na de oorlog die had doorgebracht in de rol van korporaal-majoor van de Bersaglieri- ciclisti ( militaire eenheid van wielrijders) keerde Tolmino terug naar Turijn, waar hij van zijn passie voor fietsen een job maakte en de eerste winkel opende in de Via Bogino en vervolgens in de Corso Matteotti 47. Het was precies hier dat de Velo-Club Gios werd geboren , waar op een dag in 1958 een lange magere jongen genaamd Italo Zilioli opdook en een jaar later, op een door Tolmino gebouwde fiets , Italiaans studentenkampioen zou worden. Tegen het einde van de jaren vijftig verhuisde het bedrijf naar Foligno 39, waar de productie van hoogwaardige fietsen begon, een periode vol activiteit bij de Gios veloclub die hem terugbracht naar zijn passie voor de koers en opnieuw verhuisde naar een ruimere fabriek in de Via Cogne 15, ook in Turijn, die het historische hoofdkantoor zou worden voor de ontwikkeling van de meeste Gios die we in ons Historisch Register vinden
En de terugkeer naar het wielrennen, dit keer niet als atleet, liet niet lang op zich wachten. Het was precies op de show in Milaan in 1971 dat het model met de bijnaam "EASY RIDER" werd gepresenteerd.
Dit specifieke model koersfiets, geïnspireerd op de gelijknamige film uit die jaren, trok onmiddellijk ieders aandacht: La DOMENICA SPORTIVA presenteerde het bij de opening van het rapport gewijd aan de show van dat jaar, en Giorgio Perfetti, eigenaar van het bedrijf van met dezelfde naam, was onder de indruk en bestelde onmiddellijk een hoeveelheid fietsen om te gebruiken als prijs voor een wedstrijd gekoppeld aan de firma BROOKLYN Chewing Gum.
Het jaar daarop werd Perfetti zelf benaderd door de legendarische DS Franco Cribiori om als sponsor de wielerwereld te betreden, Perfetti vertrouwde op GIOS voor de levering van de fietsen. Het enige verzoek was een frame dat paste bij de trui van de sportgroep. De legendarische “BLU GIOS” was geboren .
Jaren van mooie overwinningen en mooie samenwerkingen, die nog steviger werden toen in 1975 zoon Aldo de officiële mecanicien van de ploeg en vertrouwensman van Roger De Vlaeminck en de hele ploeg werd. Maar de taak van Tolmino was nog niet klaar. Om een team van dat niveau uit te rusten, moest de kwaliteit van de producten zeer hoog zijn en de productiecapaciteit hoog. De grootvader vroeg om hulp van de vele framebouwers die op grote schaal aanwezig waren in de stad Turijn. Hij kreeg een reactie van een van zijn vertrouwde leveranciers, Giuseppe Pelà, die op dat moment de werkplaats sloot en die naast het uitdelen van enkele machines, aansluitingen, buizen maar vooral kostbaar advies, het werd hem doorgegeven als een "erfenis" van de broers Giamè, Agostino en Antonio, uitstekende framebouwers die de voorgaande jaren al op de "Frejus raceafdeling" werkten. Hier op dit punt profiteerde Aldo van de lessen van zijn vader en 'lijmt' hij zichzelf letterlijk aan de twee vast om zijn prachtige beroep nog beter te leren.
In 1977 besloot Brooklyn, na talloze en prestigieuze overwinningen, die een onuitwisbare stempel hadden gedrukt in de geschiedenis van het wielrennen, het wielrennen op te geven, terwijl Gios zijn professionele avontuur voortzette met andere teams van groot belang: eerst Didi Thurau’s en Walter Godefroots IJsboerke-Gios en daarna Fons De Wolf's Vermeer-Thijs-Gios waarmee hij succes boekte in de grote internationale klassiekers.
Ondertussen profiteerde Aldo van zijn ervaring als monteur en ontwikkelde in 1979 de eerste vorkkop met een holte in het bovenste gedeelte, om het gewicht verder te verminderen en het lasproces te vergemakkelijken; in 1982 ontwierp hij de eerste draadgeleider in de bovenbuis met waterdichte rubbers en in 1983 de microcast trapas met daarin een brug, waardoor de achtervork stijver werd. Juist door het voortdurende onderzoek naar de stijfheid van de achterkant werd in 1986 de legendarische GIOS compacte dropout geboren , de eerste verstelbare en verwisselbare dropout ter wereld, gemaakt in het gloednieuwe hoofdkantoor van Settimo Torinese.
In de jaren die volgden gebruikten veel andere kampioenen de Blu fietsen made in Italy, onder hen Andy Hanmpsten, Roberto Visentini, Stephen Roche, Michel Pollentier, Laudelino Cubino, Fernando Escartin, “Chepe” Gonzalez, Roberto Heras, Ivan Quaranta en Francisco Mancebo.
In 1948 opende Tolmino Gios zijn eerste fietsenwinkel hier in Turijn. In die jaren ontwierp hij een merk dat voortaan zijn fietsen zou onderscheiden: een driekleurig schild met diagonaal het woord ‘GIOS’, met daarboven vijf aaneengeschakelde cirkels. Onze missie vandaag de dag is om dit merk toe te voegen aan producten die strikt in Italië worden gemaakt , gemotiveerd door de diepe overtuiging dat elk land zijn vruchten een onnavolgbare smaak geeft... Gios-fietsen komen in de eerste plaats voort uit een diepe familiepassie.Dankzij de vooruitziende blik van Tolmino, de geest en de handvaardigheid van Aldo en de creativiteit van Marco, zijn ze al drie generaties lang Italiaanse fietsen blijven bouwen. Het is een zeer begeerd doel, maar dat voor ons slechts een startpunt is om door te gaan, zoals we dat in meer dan 70 jaar
Op zij die op de Bicicletta Gios hebben gereden waren onder andere: Italo Zilioli, Roger De Vlaeminck, Patrick Sercu, Vladimiro Panizza, Fausto Bertoglio, Johan De Muynck, Francisco Galdos, Walter Godefroot, Didi Thurau, Michel Pollentier, Ivan Quaranta, Roberto Heras, Chepe Gonzales, Fernando Escartin,
Giuseppe Vigorelli was een Italiaanse amateurwielrenner, ondernemer en fietsenconstructeur. Vigorelli verkocht ook fietsen in België.
VIGORELLI VELODROOM
Aan het einde van de negentiende eeuw ontstond, door de exponentiële verspreiding van tweewielers in Milaan, de noodzaak om een structuur voor het baanwielrennen te bouwen. Er waren ook veel fietsenfabrieken in de stad ontstaan, wat aanleiding gaf tot de bouw van een plaats voor indoorraces. In 1913 werd de wielerbaan van Sempione gebouwd, die later in 1928 werd afgebroken. In plaats daarvan werd de Vigorelli velodroom gebouwd, dat dankzij het werk van de ondernemer en Giuseppe Vigorelli. Bij de inauguratie (1935) werd de Vigorelli wielerbaan voor twintigduizend mensen gedoopt door de edelvrouw, hertogin Xenia Visconti di Modrone-Berlingeri, echtgenote van de burgemeester van Milaan.
Het bouwwerk werd het toneel van gedenkwaardige uitdagingen, wereldrecords, baankampioenschappen, het was ook het aankomstpunt van de Giro d'Italia en de Giro di Lombardia. De 397 meter lange snelle baan is gemaakt van fijne rode dennen uit Val di Fiemme en wordt om deze reden de "Stradivarius van de banen" genoemd. Ze heeft gezorgd voor verschillende uurrecords, beginnend van Olmo in 1932 tot Coppi in 1942 die 45 km aflegde, van Jacques Anquetil tot Moser in 1984 met 49 km.
In de jaren zestig was de Vigorelli velodroom ook het toneel van het enige concert van de Beatles op Italiaanse bodem.
In 2011 blies een Zwitsers bedrijf met een kleine fabriek nieuw leven in “Il Vigorelli”. Daarbij creëerden ze een unieke symbiose: Italiaans design met Zwitserse precisie – traditioneel vakmanschap en de nieuwste technologie.
Fausto Coppi (geboren in Castellania ( nu gekend als Castellania Coppi), 15 september 1919 – Tortona, 2 januari 1960) was een Italiaans wielrenner. Zijn grote prestaties leverden hem de bijnamen Il Campionissimo (Kampioen der kampioenen), en l’Airone (de Reiger) op.
Coppi was een zeer veelzijdig renner en boekte in zijn wielercarrière tal van successen, waaronder vijf eindzeges in de Ronde van Italië en twee eindzeges in de Ronde van Frankrijk. Op het gebied van eendagskoersen won hij onder meer vijfmaal de Ronde van Lombardije, driemaal Milaan-San Remo en eenmaal Parijs-Roubaix. Voorts behaalde Coppi in 1953 de wereldtitel en vestigde hij in 1942 een nieuw werelduurrecord.
Coppi liep in het najaar van 1959 in Opper-Volta, het huidige Burkina Faso, malaria op. Hij deed daar min of meer voor de grap mee aan een koers. De dokters in Italië herkenden zijn ziekteverschijnselen in eerste instantie niet en gaven hem medicijnen ter bestrijding van een longontsteking. De toegediende medicatie versnelde echter zijn ziekteproces. Op 2 januari 1960 overleed hij op veertigjarige leeftijd
FIETSMERK COPPI
Zijn zoon Faustino gaf later aan de fietsfabriek Masciaghi zijn permissie om Fausto Coppi-fietsen te maken. De ploegen Polti en MG Technogym reden op Coppi-fietsen. Gianni Bugno, Luc Leblanc en Michele Bartoli zijn slechts een aantal van de renners die triomfen hebben gevierd op dit fietsenmerk.
Het verhaal van Fratelli (Brothers) Masciaghi is een typisch Italiaans voorbeeld van ondernemersgroei: het werd in 1967 opgericht in de stad Monza als een kleine ambachtelijke fabrikant van toerfietsen, waarbij de oprichters zelf als werknemers werkten. Na de verhuizing naar Cavenago Brianza zeven jaar later, in 1974, bleef het bedrijf floreren. 1994 was echter het jaar dat een belangrijk keerpunt markeerde: door het verwerven van het eigendom van het merk "Fausto Coppi" , betrad Fratelli Masciaghi de wereld van de wielersport, wat het startsein vormde voor zijn internationale succes.
De overdracht van eigendom aan PE Industrial in 2023, aangestuurd door managers en ondernemers Paolo Baretta en Enrico Gianotti, vertegenwoordigt een nieuw hoofdstuk in de geschiedenis van het bedrijf. Met een pasgeboren interesse in duurzame mobiliteit en de Italiaanse vakmanschap- en productietraditie , wil het bedrijf de erfenis van succes en overwinningen van Fratelli Masciaghi voortzetten met het oog op de toekomst.
Balhoofdplaatje van Fietsenmerk Coppi. Het koperen plaatje heeft van boven- tot onderaan een witte achtergrond. Centraal staat er een opschrift in blauwe letters, met een rode en groene cirkel rond. Het opschrift toont de merknaam in gestileerde letters. Rondom de cirkels zijn er twee groene lauwertakken aangebracht. Een blauwe knoop verbindt beide takken centraal onder het opschrift. Er bevindt zich een opschrift tussen bovenstaand tafereel en een tekstkader onderaan. Het opschrift verwijst naar de registratie van de merknaam. Onderaan fungeert een banderol met regenboogmotief als tekstkader voor een dubbel opschrift. Dit opschrift toont eerst een verwijzing naar een licentie en er onder naar een plaatsnaam.
hoogte: 6.3 cm
breedte: 3 cm
diepte: 1.4 cm
materiaal: koper
opschrift: COPPI
opschrift: MARCA DEPOS.
opschrift: NOVI LIGURE / ITALY INFO: KOERS. Museum van de Wielersport
Ik ben Delameilleure Philippe
Ik ben een man en woon in Preshoekstraat 145 - 8510 Marke - België (België) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 27/09/1960 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wielrennen - Verzamelen van fietsmerkenplaatjes (balhoofdplaatjes) .
Ik ben Delameilleure Philippe
